“โซมะคุงอยากนอนด้วยเหรอ!?”
“ก็…ใช่น่ะสิ…ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดีเหมือนกัน”
“โกหกน่า…ไม่น่าเชื่อเลย…”

พวกเรามารวมตัวกันที่บ้านของมาฟุยุอีกครั้งเหมือนเคย แต่ไม่รู้ทำไม ฉันถึงได้ต้องนั่งกับพื้นอยู่คนเดียวเหมือนเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว แต่ช่างเถอะ เรื่องนั้นตอนนี้ไม่สำคัญ เพราะตอนนี้มีหัวข้อเร่งด่วนสุดๆ อยู่ตรงหน้า

“เอ๊ะ เดี๋ยว เดี๋ยว! เรื่องนั้นมันหมายความว่ายังไงกันคะ!?”

นอนด้วย…ก็…ขอมี…สัมพันธ์ทางกาย!?
แบบนั้นมันก็แปลว่า…แบบนั้นสินะ…!?

คำพูดช็อกโลกทำเอาหัวฉันแทบระเบิด ความคิดเริ่มวิ่งวนอยู่ในลูปไร้สาระ ภาพในหัวที่โซมะคุงผลักฮิโยริซังลงกับเตียงผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และฉันก็รีบสะบัดมันออกไปแทบไม่ทัน

“ก็…คือ…เช้านี้ฉันไปหาโซมะคุงที่บ้านน่ะ คิดว่าอยากคุยด้วยก่อนเขาไปทำงาน แล้วก็…แล้วก็…เขาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า…ให้ ‘ถอดเสื้อผ้า’ น่ะสิ…”
“อ๊าาาาーーーーーーー!!!!!”
“…ไม่จริงแน่นอน…ทั้งที่ตอนฉันย่องขึ้นเตียงไปหาเขาตอนกลางคืนยังไม่แม้แต่จะแตะเลยแท้ๆ…ฉันไม่เชื่อหรอก…”
“เดี๋ยวสิ!? เธอย่องขึ้นเตียงไปหาเขาเนี่ยนะ!? นั่นเธอทำอะไรของเธอ!? ไม่สิ ประเด็นตอนนี้คือ เขาบอกให้ถอดเสื้อผ้าออกจริงๆ เหรอคะ!?”

ฉันเผลอพุ่งตัวเข้าไปซักไซ้ด้วยความตกใจ ส่วนฮิโยริซังก็ก้มหน้าหนีไป หน้าแดงจัดเหมือนกำลังนึกถึงคำพูดช็อกนั้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ตกใจมากจนจำรายละเอียดไม่ค่อยได้…แต่รู้สึกว่าเขาพูดอะไรประมาณนั้นน่ะ…”
“ไม่จริง…โซมะคุง…นายมันแย่ที่สุดเลย…”

โซมะคุง…ฉันนึกว่าเขาเป็นคนดีมาตลอดแท้ๆ…นึกว่าเขาจะไม่ใช่คนแบบนั้น…

“สุดท้าย…โซมะคุงก็เป็นพวกตัดสินคนจากหน้าอกอยู่ดีใช่ไหมล่าาาาาาา!!! ฮือออออออออออออออ!!!”
“ชิซุกะจัง!? เป็นอะไรไปเนี่ย!?”
“หึ…มีหน้าอกเล็กก็ลำบากหน่อยนะ…”
“หุบปากไปเลย! เธอเองก็โดนเมินเหมือนกันแหละย่ะ!”
“กึ…”

ฉันมองเปรียบเทียบระหว่างอกของฮิโยริซังกับของตัวเอง…ไม่ต้องสังเกตอะไรมากก็เห็นชัดแล้วล่ะ…ระดับภูเขาฟูจิกับกองทรายริมทะเลน่ะ…

“บัดซบ…พระเจ้า…ทำไมถึงกลั่นแกล้งฉันแบบนี้…”

ฉันทนความเป็นจริงไม่ไหว เลยทิ้งตัวนอนราบกับพื้นโดยไม่รู้ตัว กลายเป็นว่าท่าทางเหมือนกำลังหมอบกราบต่อเทพีหน่มน้มฮิโยริซัง ยิ่งเพิ่มความรู้สึกอัปยศให้ฉันเข้าไปอีก

สุดท้ายโลกนี้ก็วัดกันที่ขนาดหน้าอกจริงๆ สินะ!?

“หน้าอกเหรอ…ศัลยกรรมเสริมหน้าอกมันแพงขนาดไหนกันนะ…”

ฉันเงยหน้าขึ้นมาอย่างสิ้นหวัง เห็นมาฟุยุกำลังจิ้มมือถือ…เธอคิดจริงจังจริงๆ เหรอ!?

“มาฟุยุ…ถ้าเธอรู้ราคาแล้ว ช่วยบอกฉันด้วยนะ…”

ยังไงฉันก็คงต้องจ่ายแพงกว่าเธอสองเท่าแหงๆ…ก็เธอไม่ได้แบนขนาดฉันนี่…

“พวกเธอใจเย็นก่อน…! ทั้งสองคนต่างก็มีเสน่ห์ในแบบของตัวเองนะ!”
“เสน่ห์ของความแบนคืออะไรล่ะ…จะใช้หั่นผักแทนเขียงได้เหรอไง…?”
“ของฉันก็…พอมีบ้างล่ะนะ ไม่ถึงขั้นใช้แทนเขียงได้หรอก”

มาฟุยุลองประคองหน้าอกตัวเองขึ้นมา ก็เห็นได้ชัดเจนเลย…
เนื้อไขมัน…กระเพื่อมดึ๋งดั๋ง…

“ใครมันเป็นเขียงกันฟะ!!”
“เธอพูดเองนะ…”

พอลองเลียนแบบมาฟุยุบ้าง มือฉันก็สไลด์ผ่านหน้าอกตัวเองอย่างราบเรียบ ไม่มีอะไรขวางมือไว้เลย

แปลกจัง…มันควรมีอะไรอยู่ตรงนั้นบ้างนี่นา?

“เฮ้อ…หน้าอกของฉัน…มันไปหล่นหายอยู่ที่ไหนกันนะ…จะมีใครเอาไปส่งที่โรงพักมั้ยเนี่ย…”
“ชิซุกะ…เธอมองความจริงเถอะ หนีไปก็ไม่ได้ช่วยให้หน้าอกมันใหญ่ขึ้นหรอก ถึงจะเคยได้ยินว่าบีบแล้วจะโตขึ้นก็เถอะ”
“แต่มันไม่มีอะไรให้บีบน่ะสิ…พวกเธอไม่มีวันเข้าใจหัวอกคนไร้นมหรอก…”

ฉันยอมแพ้แล้วเลยนอนแผ่หลาแหงนหน้าดูเพดานขาวๆ แบบว่างเปล่า…ในบ้านตัวเองฉันไม่กล้านอนพื้นแบบนี้หรอก ก็เลยรู้สึกแปลกใหม่ดี

“มะ-ไม่ต้องหดหู่ขนาดนั้นสิ ชิซุกะจัง! โซมะคุงน่ะ ไม่ใช่คนที่จะตัดสินใครแค่จากหน้าอกหรอกน่า!”
“ก็…อาจจะใช่ก็ได้…”

แต่นะ…ของใหญ่ก็ดีกว่าอยู่ดีนั่นแหละ ก็ผู้ชายเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?

“ว่าแต่…ฮิโยริซังเกลียดโอนี่จังแล้วเหรอคะ?”
“เอ๊ะ…? เกลียดเหรอ? ทำไมเหรอ?”

ในที่สุดมาฟุยุก็เข้าเรื่องเสียที ฉันยังไม่ลุกขึ้นนั่ง ฟังพลางจ้องเพดานต่อไป

“เมื่อกี้โอนี่จังบอกว่า…รู้สึกว่าถูกฮิโยริซังเกลียดเข้าแล้วน่ะ”
“เอ๋—!? ไม่ใช่เลยนะ!? เรื่องไม่ไปกินข้าวเย็นด้วยกันก็แค่…เขินเกินกว่าจะเจอหน้าด้วยได้เฉยๆ เอง ไม่ได้เกลียดเลยจริงๆ นะ!”
“งั้นเหรอคะ”
“อื้ม…ถึงจะถูกเขาขอมีอะไรก็…คือ…จะว่าไปแล้วก็…ก็…ดีใจอยู่นิดๆ ด้วยซ้ำ…”
“ชิ…”

ฉันเผลอจิ๊ปากออกมาโดยไม่รู้ตัว เหล่าเทพีหน่มน้มทั้งหลาย จงพินาศไปซะเถอะ…

“งั้นน่าจะรีบไปเคลียร์ความเข้าใจนะคะ…เห็นโอนี่จังเตรียมโซบะไว้เผื่อฮิโยริซังด้วย”
“อ-อื้ม ขอโทษนะ เดี๋ยวฉันไปก่อนล่ะ!”

ทันทีที่พูดจบ ฮิโยรินก็วิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไป เสียงฝีเท้ากระทบพื้นส่งแรงสั่นมาถึงร่างที่นอนแผ่อยู่ของฉัน

ในห้อง เหลือแค่ฉันกับมาฟุยุเท่านั้น

“…มาฟุยุ ทำตัวน่ารักผิดปกตินะ แบบนี้ไม่หวงโซมะคุงเหรอ?”
“ไม่ได้ชอบหรอก…แต่ฉันไม่อยากเห็นโอนี่จังเศร้าต่างหาก เพราะงั้นครั้งนี้ถือเป็นกรณีพิเศษ”
“หืม…เธอนี่…ชอบโซมะคุงจริงๆ เลยน้า”
“คิดว่าฉันชอบเขามากี่ปีแล้วล่ะ? ชั้นมันรุ่นเก๋านะ เอาล่ะ เสร็จธุระแล้วก็กลับบ้านไปได้แล้ว”
“ค่า~”

…บางที อาจเพราะเราชอบคนคนเดียวกัน

ไม่ว่าเรื่องรักของเราจะลงเอยยังไง ฉันก็รู้สึกว่า ฉันจะยังเป็นเพื่อนกับมาฟุยุได้ตลอดไป

…แต่สุดท้ายคนที่จะได้เป็นแฟนของโซมะก็คือฉันนี่ล่ะนะ ก็ดูสิ ใครในนี้ที่นิสัยน่ารักที่สุดกันล่ะเนอะ?