“เอ่อ… สวัสดีครับ… ผมชื่อ โอโตนะ โคโดโมะ เป็นผู้ใหญ่ครับ”

ไม่มีการตั้งคาแรคเตอร์อะไรทั้งนั้น พอจะให้แนะนำตัวก็เลยกลายเป็นแนะนำตัวแบบเทนโด โซมะไปซะหมด

คอมเมนต์: “เป็นเด็กประถมจริงๆ เหรอ?”
คอมเมนต์: “พูดจาไม่น่ารักเลยแฮะ”
คอมเมนต์: “กำลังอยู่ในวัยต่อต้านสินะ?”

ช่องแชตพากันมองผมเป็นเด็กหมดเลย พวกนายยึดติดกับอวาตาร์เกินไปแล้วนะ ก็ไม่ได้หมายความว่าข้างในจะเป็นเด็กประถมจริงๆ สักหน่อย

“เด็กประถมบ้านเธอสิ ฉันน่ะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวเลยนะ ไม่ได้อยู่ในวัยต่อต้านด้วย แล้วก็… ชอบอะไรหรือเก่งเรื่องอะไรก็… ก็งานบ้านโดยรวมล่ะมั้ง โดยเฉพาะทำอาหาร แล้วก็ชอบจัดห้อง เก่งเรื่อง… ทำอาหารอีกล่ะมั้ง อ้อ แล้วก็ชอบ Zanimas ด้วย ทุกคนมาเล่น Zanimas กันนะ Zanimas!”

พูดไปก็เพิ่งรู้ตัว… ฉันไม่มีงานอดิเรกหรือความสามารถพิเศษอะไรนอกจากงานบ้านเลยเหรอ? รู้สึกเหมือนเป็นคนจืดชืดขึ้นมาทันที… เจ็บใจชะมัด

คอมเมนต์: “น้องชายเริ่มเกเรแล้ว…”
คอมเมนต์: “ทำงานบ้านได้ด้วย เก่งจัง”
คอมเมนต์: “แล้วคาแรคเตอร์ล่ะ? จะกลับไปเป็นเด็กประถมมั้ย?”
คอมเมนต์: “น่ารักดีนะ”
คอมเมนต์: “จู่ๆ ก็พูดถึง Zanimas ขำอะ”

ช่องแชตกำลังสับสนระหว่างอวาตาร์กับตัวตนจริงของฉัน

…นี่ไงล่ะ ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่จะให้มาแต่งคาแรคเตอร์เอาตอนนี้ก็ไม่ไหวแล้วอะ

“คือแบบ… ไม่มีคาแรคเตอร์อะไรหรอกนะ ทุกคนอาจจะยังไม่เห็น แต่ไลฟ์ครั้งแรกของคนอื่นในรุ่นเดียวกันน่ะ เขามีคาแรคเตอร์กันหมด แต่ฉันโดนผู้จัดการสั่งว่า ‘พูดแบบปกติ’ อ่ะ เข้าใจมะ? แล้วจะให้ฉันแอ๊บเป็นเด็กประถมก็ไม่ไหวหรอก แถมยังยัดเยียดอวาตาร์เด็กประถมมาให้แบบไม่ถามสักคำอีก… ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะ มันก็น่ารักแหละ ขอบคุณทีมงาน VirtualReal จริงๆ ที่สร้างอวาตาร์ให้ครับ”

ฉันมีเรื่องอยากจะบ่นอวาตาร์อยู่เยอะ แต่กับทีมงานที่ทุ่มเทเพื่อฉัน ฉันมีแต่ความรู้สึกขอบคุณเท่านั้น

คอมเมนต์: “อะไรของนายเนี่ย 555”
คอมเมนต์: “ลองพูดแบบเด็กประถมดูได้มั้ย? เรียกเราว่า “โอเน่จัง” หน่อยสิ”
คอมเมนต์: “นี่โดนแกล้งอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
คอมเมนต์: “เก่งจังที่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นด้วย”
คอมเมนต์: “น้องโคโดโมะนี่ชีวิตไม่ง่ายเลยเนอะ…”

“ก็… เขาว่าให้ทำตามสบาย ฉันเลยเป็นแบบนี้แหละ ถ้าใครคาดหวังว่าจะได้ดูโชตะจ๋าๆ ก็ขอโทษด้วยนะ แล้วโอเน่จังนี่ใครอะ?”

พวกที่เรียกตัวเองว่า “โอเน่จัง” โผล่มาเรื่อยๆ แล้วนั่น อะไรอะ… น่ากลัวสุดๆ

คอมเมนต์: “แต่เริ่มคิดว่าแบบนี้ก็ดีนะ”
คอมเมนต์: “เหมือนพ่อแม่ที่เฝ้าดูลูกโตเลย”
คอมเมนต์: “วัยต่อต้านแบบดีเลย์”
คอมเมนต์: “ปั่นสุด 555555”
คอมเมนต์: “แม่จะยอมรับทุกอย่างเองนะจ๊ะ”

ตอนแรกก็กลัวว่าจะโดนด่า แต่ช่องแชตกลับอบอุ่นกว่าที่คิด อาจจะเรียกว่าครอบครัวก็ได้

…แต่นั่นไม่ได้แปลว่า จะทำอะไรตามใจก็ได้นะ

“เอ่อ คือ… ฉันมีเรื่องอยากบอกนิดนึง อันนั้นน่ะ ที่เปิดรับอยู่น่ะ ขอให้จริงจังหน่อยได้มั้ย? ดูนี่ดิ”

ฉันเปิดหน้ารายชื่อที่ส่งเข้ามาให้ดูบนหน้าจอ

“ก่อนอื่นเลยนะ ชื่อเรียกรวมของผู้ชม…『กลุ่มโอเน่จัง』 『สมาคมผู้ปกครอง』 『พ่อ』 『แม่』 『หนอนผีเสื้อโมนาชิโระ』 『ข้าวแกงกะหรี่』… แล้วก็อีกเยอะที่ไร้สาระพอๆ กัน ไหนใครส่งพวกนี้มาบ้าง ยอมรับมาซะดีๆ อันที่พอจะดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดคือ ‘สมาคมผู้ปกครอง’ ส่วนหนอนผีเสื้ออะไรนั่นฉันไม่เข้าใจเลย แล้วถามจริง ใครอยากให้ฉันเรียก ‘หนอนผีเสื้อโมนาชิโระทุกคน~’ บ้าง?”

คอมเมนต์: “ไม่เอาอะ”
คอมเมนต์: “ไม่มีทาง”
คอมเมนต์: “กลุ่มโอเน่จังก็ดีนะ”
คอมเมนต์: “สมาคมผู้ปกครอง ขำอะ”
คอมเมนต์: “แม่ก็พอได้นะ”
คอมเมนต์: “ข้าวแกงกะหรี่คนนั้นผมเอง”

ไม่อยากให้เรียก แล้วจะส่งมาทำไม…

…ส่วนไอ้คนที่ส่งข้าวแกงกะหรี่น่ะ กลับบ้านไปเลยนะ

“เพราะแบบนี้ไง ยังไม่ได้ตัดสินชื่ออะไรเลย ช่วยส่งชื่อใหม่เข้ามาช่วงนี้หน่อย ขอแบบปกติๆ จริงจังๆ นะ”

ฉันเชื่อว่าตอนนี้คงไม่มีใครกล้าเล่นมุกกันต่อหน้าแล้ว และชื่อดีๆ จะต้องโผล่มาเยอะแน่ๆ

…แต่ฉันคิดผิด

คอมเมนต์: “กลุ่มโอเน่จังก็ดีนี่นา”
คอมเมนต์: “เอาอันนั้นแหละ”
คอมเมนต์: “พวกเราคือกลุ่มโอเน่จังนะ”

ช่องแชตโดนพวกที่เรียกตัวเองว่า “โอเน่จัง” ถล่มจนหมด

ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ยังมีแค่ไม่กี่คนเองนี่? อยู่ดีๆ จะเพิ่มจำนวนกันแบบนี้ไม่ได้นะ!

“…พวกนายพูดจริงดิ? ถ้าฉันเป็นคาแรคเตอร์โชตะจริงๆ ก็พอเข้าใจได้แหละ แต่ฉันเป็นผู้ใหญ่ปกติเลยนะ? บรรลุนิติภาวะแล้วนะ? ใครจะได้ประโยชน์จากเรื่องนี้กัน?”

คอมเมนต์: “ฉันเอง”
คอมเมนต์: “ใช่เลย”
คอมเมนต์: “อยากแกล้งโคโดโมะจังไง”
คอมเมนต์: “เรียกให้ถูกนะ พวกเราคือโอเน่จัง”

“จริงดิ… เดี๋ยวนะ มีแผนแกล้งฉันกันรึเปล่าเนี่ย? เหมือนวางแผนล่วงหน้ากันเลยอะ”

ไม่ว่าจะมองยังไง พวกนี้ก็สามัคคีกันเกินเหตุแล้ว

──แล้วตอนนั้นเอง

เฮ็นริเอ็ตต้า: “กลุ่มโอเน่จังก็ดีนี่นา”

คอมเมนต์: “ท่านเอ็ต!?”
คอมเมนต์: “ท่านเอ็ตมาแล้ว www”
คอมเมนต์: “รุ่นพี่โผล่มาแล้ว!”
คอมเมนต์: “ท่านเอ็ต ช่วยพูดอะไรให้โคโดโมะจังที!”

“…หา?”

ช่องแชตกลายเป็นสนามรบของท่านเอ็ตในชั่วพริบตา

พอย้อนดูแชตดีๆ ก็เห็นว่าชื่อที่มีเครื่องหมายทางการคนนั้นคือท่านเอ็ตตัวจริง…

ยัยชิซุกะ… ไว้เจอกันแน่

เฮ็นริเอ็ตต้า: “งั้นก็โหวตเอาสิ”

คอมเมนต์: “นั่นแหละ”
คอมเมนต์: “ท่านเอ็ตสุดยอด”
คอมเมนต์: “โหวตให้หมดทุกอย่างเลย”

“โหวต?”

ในมีทูปมีฟีเจอร์โหวตผ่านแชตได้… สรุปคือให้ใช้แบบนั้นสินะ

“ก็ได้… แต่มันจะไม่ออกมาเป็น ‘กลุ่มโอเน่จัง’ หรอกนะ? พวกที่แชตกันจริงๆ น่ะเป็นแค่ส่วนน้อยเอง”

ถึงจะดูเหมือนฝ่ายโอเน่จังจะเยอะ แต่ก็เป็นแค่เสียงของพวกที่ชอบโวยวายในแชต ความจริงคือทั้ง 5 หมื่นคนไม่ได้แชตพร้อมกันทั้งหมด และคนส่วนใหญ่ก็น่าจะมีสติกันดี…

คอมเมนต์: “ช่างเหอะน่า เร็วเข้า”
คอมเมนต์: “แค่เห็นด้วยกับไม่เห็นด้วยก็พอ”

“โอเคๆ รอแป๊บนะ”

ฉันเลื่อนเมาส์หาปุ่ม…

แต่ก็งงว่าฟีเจอร์โหวตใช้งานยังไง…

แล้วมือถือก็สว่างขึ้น

‘ตรงแถบกราฟในแชต’

“…ขอบใจนะ ชิซุกะ แต่เดี๋ยวเจอกันแน่”

.

“เรียบร้อย งั้นเริ่มเลยนะ โหวต 1 นาที!”

แถบโหวตขึ้นมาบนแชต ผ่านไปสักพัก ผลก็ปรากฏ

[ชื่อกลุ่มผู้ชม: พี่สาวทั้งหลาย]
เห็นด้วย (92%)
ไม่เห็นด้วย (8%)
ผลโหวตทั้งหมด: 38,590 เสียง

“…หา…?”

ฉันทำได้แค่ครางเสียงหลุดออกมา เพราะรับความจริงตรงหน้าไม่ได้

คอมเมนต์: “ชนะขาด www”
คอมเมนต์: “ชัยชนะของพี่สาวทั้งหลาย”
คอมเมนต์: “ต่อไปเรียกเราว่าแบบนั้นด้วยนะ”

ช่องแชตระเบิดความเฮฮา ฉันเห็นคอมเมนต์ของท่านเอ็ตโผล่มาแวบหนึ่ง… ฉันจะไม่มีวันลืมเลย

“…คือ ต่อไปฉันต้องเรียกทุกคนว่า ‘โอเน่จัง’ เหรอ…?”

คอมเมนต์: “ใช่จ้ะ”
คอมเมนต์: “ไม่เรียกก็ไม่ตอบนะ”
คอมเมนต์: “ยินดีด้วย”

“เอาจริงดิ… โคตรอายเลยอะ… ทุกคน เอ๊ย… พวกโอเน่จัง… โอเคกันจริงๆ เหรอ?”

คอมเมนต์: “พูดดีนี่”
คอมเมนต์: “น่ารักอะ”
คอมเมนต์: “พอใจมากเลย”

ฉันไม่เข้าใจเลย… ช่วยด้วยเถอะ ใครก็ได้…

“ไม่ไหวล่ะ… เอาเป็นว่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว มาตั้งแท็กอื่นให้จบวันนี้ไปเลย วันนี้แพลนไว้ครึ่งชั่วโมง ต้องรีบแล้ว”

ฉันใช้ฟีเจอร์โหวตตามคำสั่งของ “พวกโอเน่จัง” เพื่อตัดสินแท็กอื่นๆ ต่อ

──และผลลัพธ์คือ…

แท็กไลฟ์: #โคโดโมะโอโทคาเงะ (ล้อโคโมโดดรากอน)
แท็กแฟนอาร์ต: #ศิลปะมืด
แท็กแฟนอาร์ตเลี่ยงใช้(NSFW): #ศิลปะมืดรูปแบบศูนย์ (TN: ควรมีด้วยเรอะ)
ชื่อแฟนคลับ: กลุ่มโอเน่จัง

……………….

…

“…ไม่ไหวแล้ว… จบไลฟ์วันนี้แค่นี้แหละ…”

คอมเมนต์: “สุดเอา www”
คอมเมนต์: “น่ารักมากเลยนะ”
คอมเมนต์: “ฝากพูดอะไรกับพวกโอเน่จังหน่อยสิ”

“พูด… เหรอ? เอ่อ… ก็… ขอบคุณนะ พวกโอเน่จัง ที่มาดูไลฟ์วันนี้… ไม่ต้องมาดูอีกแล้วนะ… บ๊ายบาย”

คอมเมนต์: “เจอกันใหม่นะ”
คอมเมนต์: “แล้วจะมาอีก”
คอมเมนต์: “รีบมาไลฟ์รอบหน้าด้วยล่ะ!”

และแล้ว… การไลฟ์ครั้งแรกของฉันก็จบลงด้วยความล้มเหลว

…ได้ยินมาว่าในวันนั้นชื่อ “โอโตนะ โคโดโมะ” ติดเทรนด์อันดับหนึ่งบนสึบุยักกี้ และมีแฟนอาร์ตแท็ก “ศิลปะมืด” โผล่มาเพียบ… แต่ฉันไม่มีแรงจะเปิดดู จนมารู้เรื่องทีหลังก็เท่านั้นเอง