บทที่สอง: การเปิดตัวเป็นวีทูปเบอร์

“───ก็ตามนั้นแหละ คือฉันไปเป็นวีทูปเบอร์มาซะแล้วอะ ต่อไปอาจมีบางวันไม่ได้ทำกับข้าวเย็นให้ทุกคนได้นะ จะพยายามไม่ให้เกิดขึ้นบ่อยๆ ก็แล้วกัน”

ตอนเย็น ขณะที่กำลังแบ่งเอาบะหมี่กุ้งลงจานเล็กๆ ฉันก็พูดเปิดอกถึงเรื่องวันนี้กับทุกคน

“ฟุๆๆ”
“โซมะคุงจะเป็นวีทูปเบอร์เหรอ ว้าว สุดยอดเลยน้า”
“โอนี่จังจะ…?”

ช่างเถอะว่าทำไมชิซุกะถึงทำหน้าภูมิใจแบบไขว้แขนอย่างกับเป็นความดีความชอบตัวเอง แต่ฮิโยรินก็ดีใจแบบตรง ๆ กับการเดบิวต์ของฉัน

“จริงๆ ฉันก็ว่าจะเปิดช่องมีทูปเหมือนกันเร็วๆ นี้ล่ะ ถ้าได้คอลแลปกันคงดีเนอะ ทั้งโซมะคุงกับชิซุกะจังเลย”
“อะ เรื่องนั้นตกลงแล้วเหรอคะ!? ตื่นเต้นจังเลย!”
“หลังจากวันนั้นเราก็ไปคุยกับทางต้นสังกัดเลยนะ กว่าจะได้โอเคมาก็ใช้เวลาเหมือนกัน”

ดูเหมือนว่าชิซุกะจะรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว พอรู้ว่าทางโน้นตกลงแล้วก็ยิ้มหน้าบานเลย

ฮิโยรินจะเล่นมีทูปเหรอ… จะพูดเรื่อง Zanimas ด้วยรึเปล่านะ

“…มาฟุยุจัง?”

มาฟุยุจังเป็นพวกที่เวลาอยู่รวมกลุ่มกับพวกเราสี่คนแล้วจะไม่ค่อยพูดเท่าไหร่
ปกติก็จะแค่คอยแซะชิซุกะเป็นครั้งคราว แล้วก็เงียบกินข้าวไปเรื่อยๆ
เพราะงั้นที่เธอยังเงียบอยู่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร…
แต่ทำไมก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนปกติ
เลยลองทักไปดู

“อะไรเหรอ โอนี่จัง”

เธอตอบแล้วหันมามองฉัน สีหน้าเหมือนเดิมเป๊ะ
เอ๊ะ หรือฉันคิดมากไปเอง?

“กุฟุฟุ… มาฟุยุ เธอกำลังเหงาอยู่ล่ะซี่~ ที่พี่ชายที่แสนรักจะกลายเป็นวีทูปเบอร์ไปแล้ว───โอ๊ย!? เดี๋ยวสิ! อย่ามาเตะหน้าแข้งแบบนี้เซ่!”

ชิซุกะแหย่มาฟุยุจังตามคาด… แล้วก็โดนสวนกลับตามคาดเช่นกัน
จนถึงขั้นน้ำตาซึมไปเลย ไอ้สองคนนี้เนี่ย… ไม่รู้จะว่ารักกันดีหรือกัดกันเก่งกันแน่

“แต่ก็จริงนะ ชิซุกะจังกับโซมะคุงก็เป็นวีทูปเบอร์ ส่วนฉันก็จะทำมีทูปแล้ว… ถ้าแบบนี้ มาฟุยุจังคนเดียวจะถูกทิ้งไว้ข้างหลังน่ะสิ ชิซุกะจังคิดว่าจะให้มาฟุยุจังมาเป็นวีทูปเบอร์ด้วยกันได้มั้ยนะ?”
“อืม… อืมม…”

ฮิโยรินพูดพลางมองหน้าพวกเราทีละคน แล้วหันไปเสนอความคิดกับชิซุกะ

พอคิดดูแล้ว มาฟุยุจังเป็นคนเดียวที่ไม่ได้มีส่วนร่วมกับอะไรพวกนี้
ฉันเองก็ไม่ได้คิดลึกอะไรขนาดนั้น… แต่ถ้าเธอรู้สึกเหงาจริงๆ ล่ะ?
ถึงจะดูไม่เหมือนคนที่อยากทำอะไรแบบนั้น… แต่ถ้าพูดแบบนั้น ฉันเองก็คงไม่ต่างกันแฮะ

“ก็มีเปิดออดิชั่นตลอดอยู่นะ… แต่ถ้าไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนเลยล่ะก็ ฉันว่ามาฟุยุไม่เหมาะแฮะ ถ้ามีคนดูพูดอะไรไม่ถูกใจก็มีสิทธิ์หัวร้อนได้เลยนะ───โอ๊ย! อีกแล้วเหรอ!?”

ชิซุกะร้องเสียงหลงแล้วมุดหัวเข้าไปใต้โต๊ะ น่าจะไปดูตรงที่โดนเตะนั่นแหละ
ขอให้ไม่เขียวก็แล้วกัน…

“อย่าเข้าใจผิดล่ะ ฉันไม่ได้คิดจะเป็นวีทูปเบอร์หรอกค่ะ แล้วก็ไม่ได้เหงาด้วย เพราะฉันจะไปออกสตรีมของโอนี่จัง”
“……หา?”

มาฟุยุจังพูดประโยคสุดงงด้วยสีหน้าจริงจังตามสไตล์เหมือนเคย
กินบะหมี่กุ้งไปด้วยอย่างหน้าตาเฉยราวกับจะบอกว่านี่มันเรื่องที่ตัดสินใจไปแล้ว
จะให้ฉันนั่งเฉยๆ ก็ไม่ไหว

“เดี๋ยวก่อนนะ มาฟุยุจัง หมายความว่าไงเหรอ?”
“หมายความตามนั้นแหละ ในฐานะน้องสาว ก็ไม่มีอะไรแปลกไม่ใช่เหรอ”
“คือ… เธอไม่ใช่น้องสาวฉันซะหน่อย…”

ฉันรู้อยู่แล้ว───ว่าถ้ามาฟุยุจังเข้าสู่โหมดนี้ จะไม่มีอะไรมาสั่นคลอนเธอได้เลย
ถ้าฉันปฏิเสธล่ะก็ มีสิทธิ์ที่เธอจะบุกช่องมาดื้อๆ แน่นอน
ก็ในมือเธอน่ะ ถือกุญแจบ้านฉันอยู่นี่นา…

“อืม… แต่ทำแบบนั้นจะดีเหรอ?”

พูดตรงๆ ฉันเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่มาฟุยุจังจะมาร่วมด้วย
จะให้เธอถูกเมินเหมือนเป็นคนนอก ฉันเองก็รู้สึกไม่ดี
แถมถ้าได้ทำกิจกรรมด้วยกันแบบสนุกๆ ก็คงดีกว่าอยู่แล้ว

“…อุ๊ย เจ็บ… ถ้าเป็นในรูปแบบนั้น ก็น่าจะโอเคอยู่นะ? แต่ควรไปขออนุญาตล่วงหน้าไว้ก่อนน่าจะดีที่สุด”

พอดีกับที่ฉันกำลังจะถาม เธอก็เงยหัวออกมาจากใต้โต๊ะแล้วตอบมา

“ไม่มีปัญหาเหรอ? ไม่เคยได้ยินว่ามีใครทำกันแบบเป็นกลุ่มเลยนะ”
“มีนะ มีคนที่ให้ครอบครัวมาร่วมเล่นเกมด้วย หรือแค่โผล่มานิดๆ หน่อยๆ ก็บ่อยอยู่ บางคนที่ชอบเล่าเรื่องครอบครัว คนดูกลับอยากให้ครอบครัวมาออกด้วยซ้ำ สุดท้ายแล้วมันก็อยู่ที่ว่าคนดูจะรับได้มั้ย ยังไงก็ต้องทำให้ดีนั่นแหละ”
“งี้นี่เอง…”

สรุปก็คือไม่มีข้อบังคับชัดเจน ทุกอย่างอยู่ที่ว่าผู้ชมจะโอเคมั้ย
ถ้าแบบนั้น ก็คงพอไปวัดไปวาได้

“งั้นเดี๋ยวลองไปปรึกษาดูละกัน ปรึกษากับใครดีนะ”
“ยังไม่มีผู้จัดการใช่มั้ย?… งั้นบอกมายะซังที่เจอกันวันนั้นก็น่าจะพอได้นะ เขาเป็นผู้จัดการของเซเรียจัง แต่ก็ทำหลายอย่างเลย มีอำนาจสูงมาก เดี๋ยวฉันจะฝากเซเรียจังไปบอกให้เอง”
“ขอบคุณมากเลย ช่วยได้มากจริงๆ”
“ไม่เป็นไรๆ ฉันเป็นคนชวนมาเองด้วย แล้วก็ในฐานะพี่สาวของมาฟุยุจังด้วยไง~”

พอพูดจบ ชิซุกะก็ตั้งท่ารับมือกับมาฟุยุจังทันที
คงคิดว่าเดี๋ยวจะโดนเตะอีกแน่… ถ้าคิดได้ขนาดนี้ก็อย่าพูดแหย่เธอสิ

แต่คราวนี้ มาฟุยุจังไม่ได้ขยับเลย
เธอเพียงแค่เงยหน้าขึ้นสบตากับชิซุกะอย่างเงียบๆ

“ชิซุกะ… ขอบคุณนะ”
“อะ… เอ่อ… ยินดีจ้ะ…?”

มาฟุยุจังพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งตามสไตล์
ชิซุกะถึงกับไปไม่เป็นอีกแล้ว
เห็นมั้ยล่ะ ว่าเธอเป็นลูกคนเล็กจริงๆ

“ฟุๆ… วัยรุ่นนี้ ดีจังเลยนะ”

ฮิโยรินยิ้มพอใจ ก่อนจะยกเบียร์ขึ้นกระดกอีกครั้ง

วันนี้ โซมะไคก็ยังดำเนินไปตามปกติเหมือนเดิม