บทที่หนึ่ง ลูกศิษย์ของผู้เป็นอมตะ

“คันบาระ… คันบาระ คานาตะ ใช่ไหม… อื้ม”

เสียงประหลาด น้ำเสียงที่คล้ายทั้งชายและหญิง เจือสำเนียงแปลกๆ เอ่ยเรียกชื่อฉัน

ฉันลืมตาขึ้นตามเสียงนั้น

——แล้วพบว่าตัวเองลอยอยู่ในที่ซึ่งไม่อาจนิยามได้ว่าเป็นอะไรอื่นนอกจาก ‘พื้นที่ขาวโพลน’

โดยรอบเต็มไปด้วยวังวนสีดำหมุนวนละล่องอยู่กลางอากาศ แต่พอลองเอามือแตะกลับทะลุผ่านไปเฉยๆ ราวกับหมอก

นี่มัน… ความฝันเหรอ?

ตรงหน้าฉันมีใครบางคนยืนอยู่ คาดว่านั่นคือต้นเสียงที่เรียกชื่อฉัน

เป็นคนผมฟูยุ่งสีเขียวฉูดฉาด ใส่ชุดทางการสีดำแบบผู้ชาย แต่เพศกลับดูคลุมเครือ

ใบหน้ามีโครงสร้างแบบฝรั่ง ดวงตาสีฟ้าดูเย็นชาแต่ฉายแววขบขัน

“งั้นมาแนะนำตัวกันหน่อยละกัน ฉันคือ ‘เทพ’ อย่างน้อยในแง่หนึ่งก็ใช่นะ ถ้าจะให้ถูกต้องหน่อย ฉันคือเทพชั้นล่างที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรับใช้เทพชั้นสูงน่ะ ชื่อของฉัน… อื้ม ชื่อจริงคงยาวเกินไปสำหรับมนุษย์อย่างพวกเธอ แถมยังไม่มีภาษาไหนในโลกมนุษย์ที่แปลความหมายของมันได้ด้วยซ้ำ แต่เพื่อความสะดวก… เรียกฉันว่า ‘ไนอาโลเทป’ ก็แล้วกัน”
(TN; น่าจะล้อมาจาก ไนอาลาโธเทป เทพต่างดาวจากงานเขียนของ H. P. Lovecraft)

…เ, เทพเหรอ!?

“คุณพูดเรื่องอะ—อึก!?”

ทันใดนั้น ริมฝีปากฉันก็ขยับไม่ได้อีกต่อไป

“ฉันไม่ชอบเสียงโวยวายหรือตั้งคำถามจุกจิกไร้สาระหรอกนะ ฉันเลยขอ ‘รูดซิป’ ปิดปากเธอไว้ก่อนก็แล้วกัน ไว้ถ้าฉันอารมณ์ดีจะเปิดให้พูดใหม่ แต่ขอเตือนก่อนนะ ถ้าเอาเวลานั้นมาถามอะไรน่ารำคาญอีกล่ะก็… มีหวังจะได้เจ็บปวดจนอยากตายเลยล่ะ”

ไนอาโลเทปกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับพูดเรื่องสภาพอากาศ

คำพูดเขาดูจะเหลวไหลสิ้นดี… แต่เมื่อมองดูสภาพรอบตัว กับฉันที่พูดอะไรไม่ได้จริงๆ รวมถึงความรู้สึกประหลาดลึกลับจากตัวเขา ฉันก็เริ่มแน่ใจว่า สิ่งที่เขาพูด… คงเป็นเรื่องจริงทั้งหมด

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะ เธอถูกเลือกให้เข้าร่วม ‘โชว์’ ของฉัน หน้าที่ของฉันคือการจัดหาเอนเตอร์เทนเมนต์ให้กับเทพชั้นสูงยังไงล่ะ”

…เอนเตอร์เทนเมนต์?

“คันบาระ คานาตะ อายุ 20 ปี สถานะฟรีแลนซ์… ไม่มีงานอดิเรก ไม่มีความสามารถพิเศษ ไม่มีความฝัน ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีญาติพี่น้องที่สนิท…”

ไนอาโลเทปพูดสรุปประวัติของฉันออกมาอย่างเยือกเย็น

…โปรไฟล์น่าเศร้าชะมัด —แต่ก็ถูกหมด ฉันไม่มีใคร ไม่มีความฝัน ใช้ชีวิตไปวันๆ หลังพ่อแม่ตายเพราะอุบัติเหตุตอนเรียนมัธยม ฉันก็แค่… อยู่ต่อไปเรื่อยๆ เท่านั้น

“ฉันมักจะเลือกคนแบบเธอ—คนที่ไม่มีอะไรผูกพันกับโลกเดิม มาเป็นผู้เล่นของฉันน่ะ เธอคงรู้จักนิยายแนวต่างโลกใช่ไหมล่ะ? แน่นอนอยู่แล้วล่ะ เพราะนั่นมันวัฒนธรรมของพวกเธอเลยนี่นา! ฉันเองก็ชอบสุดๆ เลย มันทำให้ใจเต้นรัวเลยล่ะ”

ฉันพยักหน้าเบาๆ อย่างยอมรับ นิยายแนวนั้นมีอยู่เยอะเลย ฉันเองก็เคยอ่านอยู่บ้างเหมือนกัน

เรื่องของคนธรรมดาที่ถูกส่งไปยังโลกอื่นด้วยเหตุผลต่างๆ ของเทพ แล้วใช้พลังโกงๆ หรือความรู้จากโลกเดิมเอาตัวรอดและเติบโตในโลกใหม่

…แต่คำว่า “จัดหา” ที่เขาพูด หมายความว่าอะไรกันแน่?

“บอกตามตรงนะ พวกเทพชั้นสูงก็หลงรักแนวเรื่องพวกนั้นเข้าอย่างจังเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาไง ฉันก็เลยยืมพลังของพวกเขามาสร้างโลกขึ้นมาโลกหนึ่งโดยเฉพาะ—เป็นโลกแนวแฟนตาซียุคกลางสไตล์เกม RPG ของโลกเธอที่เหมาะกับการส่งมนุษย์เข้าไปน่ะ โลกที่ชื่อ ‘โลครัวร์’ ไงล่ะ เป็นโลกที่อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ที่ต่างจากโลกเดิมของพวกเธอเล็กน้อย เป็นโลกเทพนิยายที่แท้จริงเลยล่ะ เป็นไงล่ะ? น่าตื่นเต้นเนอะ ว่ามั้ย?”

…สร้าง ‘โลก’ ขึ้นมาเหรอ!?

“ถึงจะเพิ่งสร้างหลังนิยายแนวนั้นเริ่มฮิตในโลกของพวกเธอ แต่สำหรับเทพอย่างพวกเราน่ะ เวลาเป็นแค่ของเล่น ตอนนี้โลครัวร์ผ่านช่วงประวัติศาสตร์มากว่าหมื่นปีแล้วนะ”

ขอบเขตของเรื่องมัน… จะใหญ่เกินไปแล้ว… สมองฉันประมวลผลไม่ทันเลย

ฉันเอามือกุมขมับ แต่ไนอาโลเทปกลับขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์

—แย่แล้ว… ฉันควรแกล้งทำเป็นเข้าใจไว้ก่อน แล้วค่อยไปคิดตามทีหลัง

ไนอาโลเทปไม่ชอบพฤติกรรมซ้ำซากน่ารำคาญ การทำให้เขา…หรือเธอ อารมณ์เสีย… อาจอันตรายถึงตาย

“ดีมาก ฉันชอบเด็กฉลาดนะ ตอนนี้เธอเองก็กำลังถูกเทพชั้นสูงทั้งหลายจับตามองอยู่ล่ะ!”

ไนอาโลเทปดีดนิ้ว

ทันใดนั้น พื้นที่โดยรอบก็เริ่มบิดเบี้ยว และปรากฏ ‘ใบหน้า’ นับไม่ถ้วนลอยขึ้นรอบตัว

บางหน้าดูเหมือนสวมหน้ากาก บางหน้าเป็นนาฬิกา หรือมีเพียงลูกตาลอยอยู่…

ทุกอย่างชวนขนลุก และสายตานับไม่ถ้วนที่จับจ้องอยู่ก็ทำให้ฉันเย็นวาบไปทั้งสันหลัง

“ฟุฟุ… เทพเจ้าทั้งหลายต้องการชมการอาละวาดของมนุษย์โลกที่ได้รับพลังโกงในโลครัวร์ไงล่ะ! จะเป็นผู้กล้า เป็นจอมมาร หรือจะซ่อนพลังไว้แล้วแอบเก็บเกี่ยวผลประโยชน์เงียบๆ ก็แล้วแต่เธอทั้งนั้น… ว่าไงล่ะ? เทียบกับชีวิตสุดแย่ที่ผ่านมา นี่มันสุดยอดไปเลยใช่ไหมล่ะ!? เธอน่ะ โชคดีสุดๆ เลยนะ!”

ไนอาโลเทปหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ

“เอาล่ะ เหล่าเทพเจ้าทุกท่านผู้เปี่ยมรสนิยม! ข้าน้อย ไนอาโลเทป ขอนำเสนอ ‘พระเอก’ คนใหม่สำหรับโลกแห่งโลครัวร์อีกครั้ง! โลกที่เต็มไปด้วยดาบ เวทมนตร์ และอสูรอันน่าสะพรึง! สำหรับมนุษย์อ่อนแอจากโลกเดิม… ไม่ช้าไม่นานก็จะถูกบดขยี้เป็นชิ้นเนื้อ! แต่ไม่ต้องห่วง ข้าน้อยจะมอบสกิลพื้นฐานให้ เช่น ‘ภาษาโลครัวร์’ กับ ‘เช็กสเตตัส’ แล้วจากนั้น จะมอบสกิลอะไรเพิ่มเติมให้เขาดี? จะส่งเขาไปที่ส่วนไหนดีนะ~!?”

เขากางแขนหมุนตัวกลางอากาศราวกับกำลังเรียกคะแนนโหวตจากเหล่าเทพ

ดวงตาเทพเจ้าขยับไปมา ปากพึมพำภาษาประหลาดอย่างรวดเร็ว

ทุกอย่างช่างประหลาดเกินจะอธิบายได้…

“นั่นสิ… คานาตะคุงเองก็มีอะไรที่อยากจะขอไหมนะ!?”

แล้วฉันก็รู้สึกได้—พลังที่ปิดปากฉันไว้หายไปแล้ว

“เชิญเลย จะขออะไรก็ได้! แต่อย่าลืมว่า ถ้ามันทำให้ง่ายเกินไป… มันก็ไม่น่าสนใจนะ! เพราะงั้นคงต้องมีข้อห้ามกันบ้าง!”

ไนอาโลเทปมองฉันด้วยแววตาเป็นประกาย

…ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ว่าคำถามนี้จะทำให้เขาโกรธมั้ยนะ? แต่ก็ตัดสินใจถามออกไป

“…ขอกลับไปได้มั้ยครับ?”

ทันใดนั้น ความวุ่นวายของเหล่าเทพก็เงียบลง

สีหน้าไนอาโลเทปบิดเบี้ยวอย่างชัดเจน

“ว่าไงนะ…? ทำไมล่ะ? ฉันตรวจสอบมาแล้ว เธอไม่มีอะไรให้ผูกพันเลยไม่ใช่เหรอ? หรือว่าจะกลัวขึ้นมา? ไม่ต้องห่วงหรอก… ถ้าใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เธอก็จะร่ำรวยสุขสบายด้วยพลังโกงที่ฉันมอบให้เอง—”
“ผมเลี้ยงแมวไว้น่ะครับ… ท่านบอกว่าผมไม่มีใครก็จริง แต่สำหรับผม แมวที่ชื่อคุโรมารุคือตัวแทนครอบครัวของผม มันสำคัญกับผมมาก มันช่วยให้ผมผ่านวันที่มืดมนหลังพ่อแม่เสียไปได้ครับ”

คุโรมารุเป็นแมวพันธุ์ทาง มันถูกทิ้งไว้หน้าบ้านฉัน

แรกเริ่ม ฉันแค่คิดจะเลี้ยงชั่วคราว… แต่ไม่รู้เมื่อไหร่ที่มันกลายเป็นครอบครัว

บางที มันอาจอยู่ได้แบบแมวจรโดยไม่ต้องมีฉันก็ได้… แต่จะจากไปโดยไม่ร่ำลาคงทำไม่ได้

ฉันรู้ดี ว่าการถูกทิ้งไว้ข้างหลัง… มันเจ็บปวดแค่ไหน

ใบหน้าของ ไนอาโลเทป ยิ่งบิดเบี้ยวมากขึ้น

ดวงตา จมูก และปากมีรูปร่างบิดเบี้ยวเป็นเกลียว และมีริ้วรอยแปลกๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้า

ผมและใบหน้าดูผสานกันอย่างแปลกประหลาด

ฉันแทบหยุดหายใจ

แต่เดิมนั้น ไนอาโลเทป คงไม่ได้มีรูปร่างเป็นมนุษย์ด้วยซ้ำไป

บางอย่างที่น่ากลัวกำลังจะเปิดเผยธรรมชาติที่แท้จริงของมันแล้ว

“ฟังนะ…เห็นท่าทางฝืนๆ แบบนั้นแล้ว มันทำให้หมดอารมณ์น่ะสิ พวกฉันอยากเห็นมนุษย์ปลดปล่อยความต้องการ กับความเห็นแก่ตัวอย่างตามใจสุดๆ น่ะ เข้าใจไหม? อ่านบรรยากาศหน่อยสิ ก็เพราะงั้นแหละ ถึงได้อุตส่าห์ไปคัดเลือกเศษสวะอย่างเธอมาด้วยตัวเอง ทั้งที่ทวยเทพชั้นสูงเขาตั้งความหวังไว้กับผู้ถูกอัญเชิญคนใหม่แท้ๆ แต่เธอกลับทำให้ฉันต้องขายขี้หน้า รู้มั้ยว่าการอัญเชิญเธอมานี่มันยุ่งยากแค่ไหน?
อย่ามาเรียกร้องอะไรงี่เง่ากับเทพเพราะความเห็นแก่ตัวของมนุษย์สิ แถมยังเป็นแค่แมวอีก? คิดจะล้อฉันเล่นหรือไง?”

…ตั้งแต่แรก มันก็ความผิดของไนอาโลเทปเต็มๆ นั่นแหละ เรียกฉันมาเอง แล้วก็คิดไปเองว่าฉันต้องอยากไปต่างโลกแน่ๆ แท้ๆ… แต่ไม่ว่าจะยังไง ดูเหมือนว่าจะอารมณ์เสียซะแล้ว.

ใบหน้าของไนอาโลเทปเริ่มบิดเบี้ยวหมุนวนอย่างไม่หยุดหย่อน…สีผิวปะปนกับสีเขียวของเส้นผมและสีดำของเสื้อผ้า กลายเป็นรูปร่างประหลาดราวกับรากไม้ของพืชสีเขียวที่บิดงอผิดธรรมชาติ

แขนทรงประหลาดขนาดใหญ่สีเขียวของไนอาโลเทปเหยียดมาทางฉัน

“ฮึก!”

ฉันพยายามจะหนี แต่ร่างกายกลับไม่ขยับเลย
ทันใดนั้น แขนขนาดใหญ่ก็คว้าลำตัวฉันไว้แน่น
เล็บที่บิดเบี้ยวเสียรูปแทงเข้าที่แผ่นหลังของฉัน

จ-จะถูกฆ่าแล้ว…

ฉันกลัวจนแม้แต่เสียงก็เปล่งออกมาไม่ได้

“แต่ก็ใช่…ฆ่าขยะอย่างเธอมันง่ายเกินไป ทั้งที่เหล่าเทพชั้นสูงก็อุตส่าห์มองลงมาด้วยแล้วนี่นา ฆ่าแบบน่าเบื่อๆ มันเสียของ…เอาอย่างนี้ ฉันจะให้โอกาสก็แล้วกัน”

โอกาส…?

ฉันจะรอดงั้นเหรอ…?

“ทีแรกตั้งใจจะให้สกิลโกงกับนาย แต่เปลี่ยนใจดีกว่า แค่ให้ความสามารถทางภาษา กับความสามารถตรวจสอบสถานะก็พอ แล้วก็…สำหรับจุดที่นายจะถูกส่งไป ก็ตัดสินใจได้แล้ว—《หลุมอเวจี โคคิวทัส》 ของโลครัวร์ไงล่ะ ยินดีด้วย ถ้าจะอธิบายให้เข้าใจง่ายๆ มันก็เหมือนดันเจี้ยนลับในเกมนั่นแหละ ทั้งไอเท็มระดับสูงสุดของโลก และมอนสเตอร์ที่เลวร้ายที่สุดกำลังรอเธออยู่”

รอบตัวฉัน…วงเส้นที่เหมือนสูตรคำนวณบางอย่างที่เขียนขึ้นด้วยภาษาประหลาด เริ่มลอยขึ้นกลางอากาศ

“เธออาจไม่รู้จัก แต่นั่นเรียกว่าวงเวทย์ไงล่ะ”

ไนอาโลเทปโน้มหน้ามาใกล้ฉัน
ใบหน้าของเขาซึ่งเคยเป็นมนุษย์พังทลายลงเกือบหมด ตรงกลางใบหน้าที่หมุนวนเป็นเกลียว ใจกลางเป็นหลุมว่างเปล่าจ้องฉันจากระยะประชิด

“เอาล่ะ ทวยเทพผู้ทรงเกียรติ…ต้องขออภัยในความผิดพลาดของข้าที่พามนุษย์อ่อนด้อยอันน่าผิดหวังมาเช่นนี้ แต่จงโปรดจับตามองต่อจากนี้…ว่าคานาตะคุงจะเอาตัวรอดได้นานแค่ไหน และจะจบชีวิตแบบใด!”

ไนอาโลเทปร้องประกาศกึกก้อง
ก่อนจะยกฉันขึ้นสูงราวกับอวดให้เหล่าเทพชม

“งั้นก็…ลาก่อนนะ เจ้าสิ่งมีชีวิตไร้ค่า ไปสู่ 《หลุมอเวจี โคคิวทัส》 นี่จะเป็นที่ที่เราจะไม่มีวันได้พบกันอีก เวทมิติขั้นที่ยี่สิบแปด 《ย้ายมิติต่างโลก อนาเธอร์เกต》!”

วงเวทย์ที่ลอยรอบตัวฉันเริ่มส่องประกาย
แสงเจิดจ้าห่อหุ้มร่างฉันไว้
ภาพรอบตัวเริ่มบิดเบี้ยว
เมื่อรู้สึกตัวอีกที…ฉันก็อยู่ในสิ่งปลูกสร้างแห่งหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

ผนังหินดูมีความขลังราวกับเป็นซากของวิหารเก่า
ใบหน้าของปีศาจถูกแกะสลักเรียงรายอยู่บนกำแพง
ในปากของพวกมันมีเปลวไฟส่องสว่าง

เสาหินที่เรียงรายอยู่ในห้องแต่ละต้น
ถูกแกะสลักเป็นรูปมนุษย์ทั้งนั้น
ทว่า…สิ่งที่ชวนขนลุกคือ พวกมันต่างเปื้อนเลือดสีแดงคล้ำจนทั่ว

“นี่มัน…อะไรกันเนี่ย…”

ฉันพึมพำกับตัวเองแต่ฉันก็เข้าใจทุกอย่างแล้วข้างในหัว

ดูเหมือนว่าฉันจะถูกส่งตัวมาด้วยเวทมนตร์บางอย่างจากเจ้าไนอาโลเทปนั่น มาสู่คุกใต้ดินที่เลวร้ายที่สุดในต่างโลก โลครัวร์ ที่ถูกเรียกว่า 《หลุมอเวจี โคคิวทัส》 ซะแล้ว

คันบารุ คานาตะ