หลังจากกลับมาจากต่างโลก พบเจอกับเอเลี่ยน ต่อสู้กับเทวทูต และผ่านงานเลี้ยงมาเรียบร้อยแล้ว…
รุ่งเช้าวันถัดมา

วันที่สามหลังจากกลับมาญี่ปุ่น นัตสึกิก็นั่งล้อมวงทานอาหารเช้ากับแม่, กิงโกะ, โคอุเมะ, แจ็ค และแนนซี่ รวมทั้งหมดหกคน

“แบบนี้สิแบบนี้! พูดถึงอาหารเช้าของญี่ปุ่นก็ต้องข้าวราดไข่ดิบ! อยู่ต่างประเทศล่ะน่ากลัวเกินกว่าจะกินได้ ข้าวขาวของญี่ปุ่นนี่แหละดีที่สุดในโลก! จะบอกว่าดีที่สุดในจักรวาลยังไม่เกินเลย! แม้แต่พระเจ้ายังต้องถึงกับลงมือดำนาเองเลยนะ!”
“…พระเจ้าว่างจัดเกินไปแล้วมั้ย”
“…พระเจ้าไปเรียนทำเกษตรที่ไหนมาล่ะนั่น”

โคอุเมะซัดข้าวราดไข่ดิบอย่างกับดูดเข้าไปทั้งคำด้วยความตื่นเต้น

กิงโกะกินเบคอนและไข่แบบกึ่งสุกเรียบร้อย แล้วเอาไข่แดงที่เหลือมาราดข้าว กินไปยิ้มไปอย่างมีความสุข

แจ็คกับแนนซี่กินขนมปังปิ้งทาเนยหนาๆ ไข่คน และซุปข้าวโพดอย่างละเมียดละไม

นัตสึกิก็กินข้าวราดไข่ดิบเหมือนโคอุเมะ แต่ห่อด้วยสาหร่ายปรุงรส ค่อยๆ ลิ้มรสทีละคำ

แม่เองก็โรยฟุริคาเกะใส่ข้าวเยอะหน่อย กินพร้อมกับเบคอนและไข่แบบสุกและซุปมิโสะ

“อ้า… แม้กระทั่งชา ยังอร่อยขนาดนี้… ฉันอยากเป็นลูกบ้านยูระจริงๆ เลยนะ”
“อุ๊ยตาย~ ดีใจจัง ถ้าเป็นลูกสาวน่ารักแบบโคอุเมะจังล่ะก็ ยินดีต้อนรับเลยจ้ะ”
“จริงเหรอคะ! งั้นวันนี้เป็นต้นไป ฉันคือ โคอุเมะ ลูซิเฟอร์ ยูระ! ฝากตัวด้วยนะ!” (TN: เดี๊ยว อะไรว)
“ไม่ๆ ไม่ต้องมาฝงมาฝากเลย นี่ตั้งใจกะจะอยู่ยาวใช่มั้ยเนี่ย”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า! ยังไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน แล้วก็สนใจเมืองนี้อยู่ด้วย ไว้ค่อยเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกัน!”

ดูเหมือนว่าโคอุเมะจะพยายามเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องพลังวิญญาณ เอเลี่ยน หรือเทวทูตต่อหน้าแม่ที่เป็นคนธรรมดา
นัตสึกิเองก็ไม่คิดจะพูดอะไร เพราะแม่ดูจะมีความสุขกับช่วงเวลาครึกครื้นแบบนี้

พอนึกย้อนกลับไป ตั้งแต่ครอบครัวแยกจากกัน คนที่ยังมาเยี่ยมอยู่บ้างก็คือคาสึโตะ แต่นั่นก็ยิ่งทำให้แม่รู้สึกลำบากใจเพราะอาจเกี่ยวข้องกับพี่ชายของเขา
ถึงแม้สารวัตรอาโอยามะกับเพื่อนๆ แม่จะมาเยี่ยมบ้าง แต่ก็มักจะดูเกรงใจอยู่เสมอ

ในแง่นี้ การที่โคอุเมะทำตัวเหมือนอยู่บ้าน ก็คงทำให้แม่รู้สึกดีใจไม่น้อย

“คุณแม่คะ! ถ้าอย่างนั้น หนูก็อยากเป็นลูกบ้านยูระด้วยค่ะ!”
“อุ๊ย~ ยินดีต้อนรับเลยจ้ะกิงโกะจัง ป้าก็รู้สึกว่าเธอเป็นเหมือนครอบครัวอยู่แล้วนะ มากินข้าวทุกวันก็ได้เลย หรือจะมาอยู่ด้วยกันไปเลยก็ได้นะ~”
“สุดยอดเลยค่ะ! จริงๆ หนูก็กะจะย้ายออกจากบ้านอยู่พอดีด้วย มีของที่ต้องซ่อนด้วยน่ะค่ะ จะจ่ายค่าเช่ากับค่าอาหารเอง ฝากด้วยนะคะ!” (TN: ศึกชักตัวเองเข้าบ้านอีกคน)

“อุฟุฟุฟุ เดี๋ยวจะลองคุยกับฮิซาชิคุงดูก่อนนะ~”

ฮารุโกะยิ้มอย่างใจดี ก่อนจะชงกาแฟให้แจ็คกับแนนซี่

“แจ็คกับแนนซี่ก็อยู่บ้านนี้ได้เสมอเลยนะ แน่นอนว่าโคอุเมะจังด้วย ปกติที่นี่ก็อยู่กันแค่นัตสึกิกับป้า บางทีก็เหงาๆ น่ะ”
“…รู้สึกซาบซึ้งมากที่คุณป้าดีกับพวกเราขนาดนี้ แต่จะไม่เป็นการรบกวนเหรอครับ?”
“ถ้ารบกวน ป้าก็คงไม่พูดหรอก ก็ได้ยินว่ามาเที่ยวกันนี่นา ใช้บ้านนี้เป็นฐานได้เลยจ้ะ”
“ขอบคุณมากครับ สมกับเป็นคุณแม่ของเพื่อนสนิทจริงๆ เป็นคนที่วิเศษมากเลย”
“รู้สึกดีใจที่ได้พบคนดีๆ แบบนี้จริงๆ ค่ะ”

ดูเหมือนว่าทุกคนจะเตรียมตัวจะมาอยู่บ้านยูระกันแล้ว

แต่สมัยที่บ้านยังมีสี่คน กลับรู้สึกวุ่นวายและเหนื่อยใจกับปัญหาต่างๆ มากกว่า
แต่กับคนกลุ่มนี้ น่าจะอยู่ร่วมกันได้แบบสบายๆ โดยไม่ต้องเกรงใจกัน

(อย่างน้อย ก็ต้องเปลี่ยนรหัสล็อกคอมให้ยากขึ้นไว้ก่อน…)

แม้ตอนนี้จะโดนขุดสมบัติบางส่วน ทั้งเรื่องรสนิยมส่วนตัวก็ถูกเปิดโปงไปแล้ว แต่นัตสึกิก็ตั้งใจว่าจะไม่ยอมให้โคอุเมะกับกิงโกะ ที่ทำตัวเหมือนนักผจญภัยมาเปิดห้องค้นสมบัติส่วนตัวจนหมดได้ง่ายๆ แน่นอน

“ว่าแต่ วันนี้กิงโกะจังหยุดงานใช่มั้ย จะไปไหนรึเปล่า?”
“ก็อยากพักเหมือนกันนะคะ แต่แจ็คกับแนนซี่จะไปเที่ยว แล้วโคอุเมะก็จะไปด้วย หนูก็เลยว่าจะไปเป็นไกด์น่ะค่ะ”

แจ็คกับแนนซี่ถึงจะดูมีเหตุผล แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสที่การปลอมตัวเป็นมนุษย์ของพวกเขาจะถูกจับได้โดยผู้มีพลังพิเศษ

แถมถ้ามีโคอุเมะตามไปด้วย ถ้าทำอะไรผิดพลาดก็มีสิทธิ์โดนแทงด้วยหอกแสงจากเทวทูตได้เลยทีเดียว

แม้ว่าในความจริง เธออาจจะไม่ถึงขั้นทำแบบนั้น แต่พละกำลังของโคอุเมะที่เป็นเทวทูตนั้น เหนือกว่ามนุษย์มาก ถ้าเธอจะฆ่าคนด้วยหมัดเดียวก็คงทำได้ง่ายๆ

(พี่กิงโกะดูเหมือนไม่อยากไปสุดๆ แต่ขอโทษด้วยนะครับ! เพราะฉันโดนเรียกไปบ้านมินาซึกิ! ฝากด้วยแล้วกัน!)

นัตสึกิพนมมือใส่กิงโกะทันทีที่สบตากัน

อย่างน้อยก็ต้องใส่ชุดนักเรียนให้ดูเหมือนไปโรงเรียนก่อน

“งั้นป้าขอไปด้วยคนได้ไหมจ๊ะ? ป้ารู้จักร้านอร่อยเยอะเลยนะ~”
“ช่วยได้มากเลยค่ะ! ถ้าฮารุโกะซังไปด้วย โคอุเมะก็คงเรียบร้อยขึ้นนิดนึงแน่ๆ”
“บ้ารึเปล่า! ฉันก็มารยาทดีตลอดอยู่แล้วนี่นา!”
“…อยากให้ช่วยนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำมาเมื่อวานด้วยนะคะ!”

ขณะที่โคอุเมะกับกิงโกะเถียงกันอย่างเพื่อนสนิท นัตสึกิก็จิบชาจนหมดแก้วด้วยความสบายใจ

(เอาล่ะ… บ้านมินาซึกิมีธุระอะไรกับฉันกันแน่นะ… รู้สึกตื่นเต้นชะมัดเลย ตื่นเต้นมากๆ เลยล่ะ)

แม้ตอนแรกจะรู้สึกยุ่งยาก แต่ในเมื่อมีพวกยูโตะซึ่งเป็นตัวแปรน่าปวดหัว และเหตุการณ์เหนือธรรมชาติที่ไม่ใช่แค่เรื่องพลังวิญญาณเข้ามาเกี่ยวข้อง
ถ้าตระกูลมินาซึกิเป็นคนที่มีเหตุมีผลล่ะก็ นัตสึกิก็คิดจะสานสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นแล้วใช้ประโยชน์ให้คุ้มเลยทีเดียว