(WN) ชีวิตผมเปลี่ยนไปหลังจากได้ออกสตรีมในช่องVTuberของเพื่อนสมัยเด็ก - ตอนที่ 86 สองสาวเรย์เกิร์ลกับพ่อหนุ่มไร้เซนส์

 

วันวาเลนไทน์ก็มาถึงอีกครั้ง และพวกเราสามคนก็มารวมตัวกันในห้องทำงานอีกห้องหนึ่งเช่นเคย

 

[ จากวันที่เราถ่ายทำครั้งล่าสุดจนถึงวันนี้ วันที่เรย์จะเริ่มไลฟ์ สองคนที่ยุ่งอยู่ก็ยังอุตส่าห์มารวมตัวกันอีก… ขอบคุณมากเลยนะครับ!! ]

 

ผมกล่าวขอบคุณพวกเขาอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ!”

 

[ ไม่เป็นไรเลย! ฉันรอวันนี้อย่างใจจดใจจ่ออยู่แล้วค่ะ! ]

[ ฉันก็เหมือนกันค่ะ ตื่นเต้นจนเมื่อคืนนอนไม่หลับเลย ! ]

[ โอ้ว~ แม้แต่อิบุกกี้ก็มีโมเมนต์แบบสาวน้อยด้วยเหรอเนี่ย… ]

[ … ]

 

ดูเหมือนคำพูดนั้นจะทำให้อิบุกี้รู้สึกอะไรบางอย่าง เธอจ้องผมด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

 

[ ดูยังไงฉันก็เป็นสาวน้อยใช่มั้ยคะ? อยากให้ฉันหักกระดูกให้ดูมั้ย? ]

 

[ สาวน้อยที่ไหนพูดอะไรน่ากลัวแบบนี้ล่ะ…! เอ่อ เดี๋ยวสิ อย่าเงื้อหมัดขึ้นมาจริง ๆ นะ! น่ากลัวไปแล้ว!! ]

 

ในขณะที่ผมยังพูดไม่ทันจบ อิบุกกี้ก็ทำท่าคล้ายจะชกผม ผมได้แต่ยกมือป้องหัวด้วยความตกใจ ส่วนคาเรนที่ดูเหตุการณ์อยู่ก็ปิดปากหัวเราะ

 

[ ฟุฟุ~ รุยซังนี่ไม่มีเซนส์เอาซะเลยนะคะ! ]

[ คาเรนซัง… ฉันว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรพูดพร้อมรอยยิ้มมั้ง… ]

[ เอาเถอะค่ะ พ่อหนุ่มไร้เซนส์ อีกไม่นานเรย์ก็จะเริ่มไลฟ์แล้วนะคะ? ]

[ ตอนนี้พวกเธอถึงกับไม่เรียกฉันด้วยชื่อเลยเหรอ… ]

 

ผมได้แต่พึมพำพลางหันไปดูหน้าจอโน้ตบุ๊กที่วางอยู่ตรงหน้า ที่หน้าจอนั้นกำลังแสดงภาพหน้ารอเริ่มไลฟ์ของเรย์

 

[ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่ได้ดูไลฟ์ของเรย์พร้อมกันแบบนี้ ]

[ ค่ะ ตื่นเต้นมากเลย… อีกสักนาทีได้มั้งคะ? ]

[ ใกล้แล้ว… อ๊ะ! มาแล้ว! ]

 

พอดีกับจังหวะที่หน้าจอเปลี่ยนจากหน้ารอไปยังหน้าจอไลฟ์จริง เพลงเปิดตัวเริ่มเล่น และภาพอวาตาร์ของเรย์กับฉากหลังห้องของเธอปรากฏขึ้น ความเร็วของคอมเมนต์ที่ไหลก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อเรย์เห็นสิ่งนั้น เธอก็ขยับอวาตาร์ของเธอพลางทักทาย

 

『 ฮาย~ ทุกคน! แฮปปี้วาเลนไทน์นะคะ! เรย์เองค่ะ! 』

 

[ หา!? ทักทายพิเศษนี่นา! ]

[ นี่มันแฟนตัวจริงชัด ๆ ]

 

ไม่คิดเลยว่าแค่คำทักทายจะทำให้สองคนนี้ตกใจกันขนาดนี้… อิบุกกี้ก็พูดเสริมขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

 

[ จริง ๆ คำทักทายนี้เธอเคยใช้ไปแล้วเมื่อปีที่แล้วค่ะ ถือว่าเป็นครั้งที่สองแล้วล่ะ ]

[ …แล้วต้องบอกเพิ่มด้วยเหรอ? ]

[ ต้องสิคะ! ]

 

สองคนนี้นี่มันแฟนพันธุ์แท้ชัด ๆ ผมได้แต่คิดในใจว่าถ้าแซวเรย์เล่น ๆ ตามปกติ มีหวังโดนพวกเธอรุมแน่ ๆ ระหว่างที่ผมกำลังรู้สึกกดดันอยู่ จู่ ๆ เรย์ในจอก็พูดต่อไปอย่างลื่นไหล

 

『 วันนี้ฉันออกไปข้างนอกมา เมืองทั้งเมืองกลายเป็นสีแดงฉลองวาเลนไทน์เลยค่ะ! ส่วนตัวฉันชอบพวกอีเวนต์อยู่แล้วเลยรู้สึกตื่นเต้นสุด ๆ แต่สำหรับเรย์เกิร์ลและเรย์บอยที่ต้องอยู่คนเดียว คงรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ใช่มั้ยคะ? 』

 

[ เข้าใจเลยค่ะ!! ]

[ ค่ะ จริงมาก เมืองนี้… ไม่สิ โลกนี้ เต้นไปตามกระแสอีเวนต์กันเกินไปค่ะ ]

[ … ]

 

สองสาวกับเรย์ในจอ และหนุ่มผู้ไร้เซนส์

 

สองสาวยังคงสนทนากับเรย์ในหน้าจออย่างต่อเนื่อง ด้วยความที่มันดูน่าสนุก ผมเลยถอยออกมาหนึ่งก้าว แล้วมองดูพวกเธอจากด้านหลัง

 

『ว่าแล้ววันนี้เราก็มีโปรเจกต์พิเศษมานำเสนอค่ะ! ชื่อว่า “แชร์เรื่องราวความรักกับคนรักในจินตนาการ!”』

 

[ ว้าว! ] [ ว้าว~ ]

 

เรย์อธิบายรายละเอียดของโปรเจกต์ให้ฟัง แม้ว่ามันจะไม่ต่างจากที่ผมได้ยินมาก่อนหน้านี้มากนัก… ดูแล้วคงต้องตัดช่วงนี้ออกตอนทำเป็นวิดีโอ

 

『 งั้นมาเริ่มกันเลยค่ะ! คนแรก… คุณ “มอลมอลมอทโตะ” ส่งมาเล่าว่า… “แฟนของฉันเป็นหัวหน้าวงไอดอลกรุ๊ปค่ะ! ตอนที่เราดูทีวีด้วยกันแล้วมีภาพจากไลฟ์คอนเสิร์ตของเขาขึ้นมา ฉันถามว่า ‘คอนเสิร์ตนี้เป็นยังไงบ้าง’ เขาก็ตอบว่า ‘ตอนนั้นปวดท้องหนักมากจนแทบไม่ไหว’ พร้อมเล่าเบื้องหลังสุดพิเศษให้ฟังค่ะ…”』

 

เมื่ออธิบายโปรเจกต์จบ เรย์ก็เริ่มเข้าสู่ช่วงอ่านจดหมายที่เรย์เกิร์ลส่งเข้ามา ดูเหมือนเธอจะคล่องมากจนอ่านไหลลื่นไม่มีสะดุด ทำเอาผมแอบประหลาดใจเล็กน้อย

 

[ เปิดมาคนแรกก็จัดหนักเลย… แต่เบื้องหลังนี่มันโอเคแล้วเหรอ? ]

[ ก็พอเหมาะแล้วค่ะ ถ้าจริงจังเกินไปคงดูหนักไปนิด… หรือพวกเราควรเติมสีสันเรื่องของเราบ้าง? ]

[ …โอ๊ะ! เพลินจนลืมไปเลยค่ะ! ]

 

หลังจากนั้นเรย์ก็อ่านจดหมายอีกหลายฉบับ เรื่องราวแต่ละอันเต็มไปด้วยความคิดสร้างสรรค์และมีเอกลักษณ์จนผมแอบสงสัยว่าจดหมายของใครจะไม่ถูกอ่านบ้างมั้ย… และในจังหวะนั้นเอง

 

『ต่อไป… เป็นของคุณ “เบ็คกี้” ค่ะ!』

 

ทันใดนั้นเสียง “กึก” ก็ดังขึ้น อิบุกกี้ลุกพรวดขึ้นยืนทันที

 

[ นั่นของฉันค่ะ! ฉันขอยืนแสดงตัว…!! ]

[ นี่มันเวอร์ชั่นกลับข้างของ ‘ไม่ใช่แก นั่งลงไป!’ ชัด ๆ!? ]

[ สุดยอดเลยค่ะ! อิบุกิซัง! ]

[ ขอบคุณค่ะ… นี่มันรู้สึกดีกว่าที่คิดไว้ร้อยเท่าเลยนะคะ? ]

 

จดหมายของอิบุกกี้ที่เขียนเกี่ยวกับ “เซอุนซากะ ฮายาโตะ” ถูกเลือกให้อ่าน สามคนเราเลยเริ่มสนุกสนานกันใหญ่ ระหว่างที่เรย์อ่านจดหมายและพูดถึงความรู้สึกของเธอ

 

『…อืม เข้าใจเลยค่ะ ดูเป็นผู้ชายแนวสุขุมเงียบ ๆ แต่ก็พยายามทำให้เธอสนใจอยู่ น่ารักมากค่ะ! จากการเขียนที่ละเอียดอ่อนของคุณเบ็คกี้ รู้เลยว่าคุณสองคนต้องเข้ากันได้ดีแน่นอนค่ะ!』

 

[ สุดยอดค่ะ เรย์… เข้าใจดีมาก… งั้นเดี๋ยวแนะนำให้รู้จักนะคะ? ]

[ …แต่เขาไม่มีอยู่จริงนะ? ]

[ เฮ้อ… ช่างไม่รู้จักจังหวะเลยนะคะ พ่อหนุ่มไร้เซนส์ ]

[ อย่าเรียกแบบนั้นเหมือนเป็นชื่อเต็มของฉันได้มั้ย!? ]

[ อ่า เดี๋ยวก่อนค่ะ! สองคนเงียบก่อน! ต่อไปเรย์จะอ่านจดหมายอีกฉบับแล้ว! ]

 

จากนั้นเรย์ก็เริ่มอ่านจดหมายฉบับถัดไป

 

『ต่อไปเป็นของคุณ “เรนกะ” ค่ะ! เขาชื่อ… อินุ…อินุฮิคาริ ไชนี่!』

 

[ อ๊ะ! ] [ อ๊ะ! ]

 

ทันทีที่ได้ยินชื่อ คาเรนที่เงียบๆอยู่ก็กรีดร้องออกมาสุดเสียง เธอกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ

 

[ มาแล้วค่ะ!! ฉันทำได้แล้ว!! ]

[ …ยินดีด้วย ] [ ยินดีด้วยค่ะ ]

 

ดูเหมือนคำพูดของพวกเราจะไม่ได้ยินถึงเธออีกต่อไป คาเรนขยับหน้าเข้าไปใกล้จอจนแทบจะติดกับลำโพง เพื่อฟังเสียงเรย์อย่างเต็มที่

 

『…อืม ดีจังเลยค่ะ ไชนี่เก่งเรื่องปล่อยแมลงให้ออกไปได้ ดูแล้วตอนเด็กต้องเป็นที่ชื่นชอบมากแน่ ๆ เลยค่ะ!』

 

[ ใช่ค่ะ! ใช่เลยค่ะ! ไชนี่เป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ! ]

 

『วันหยุดเขาชอบเล่นโยนบอลหรือโยนจานร่อน… เป็นคนที่ดูสุขภาพดีและน่ารักมากค่ะ! รู้เลยว่าเขาทำให้คุณเรนกะรู้สึกสดใสขึ้นแน่นอนค่ะ!』

 

[ ถูกต้องที่สุดค่ะ! เรย์ซัง! คราวหน้าจะพาไชนี่มาทักทายนะคะ!! ]

[…แต่ว่าเขาไม่มีตัวตนนะ? ]

[ คุณพ่อหนุ่มไร้เซนส์ ช่วยเงียบหน่อยเถอะค่ะ!! ]

[ ขอร้องอย่าทำให้คำนี้ติดปากได้มั้ย!? ]