「เอาล่ะ จัดการเลยดีกว่า」

 

ชินจิมั่นใจแล้วว่า ลิลี่และลิล ได้รับการปลดปล่อยจากดวงตาแห่งเสน่ห์แล้ว เขาจึงใช้หนวดเถาวัลย์เลื่อนลิลไปด้านข้าง แล้วยืนอยู่ตรงหน้ามินาโตะ

 

มินาโตะที่หลั่งอสุจิอย่างน่าสมเพชและเงียบไปโดยสมบูรณ์ เงยหน้ามองชินจิที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเชื่องช้า

 

「คุณชินจิ! ลิลี่กับลิล…！」

 

「พวกเธอได้รับการปลดปล่อยแล้ว」

 

ลีร่าที่แกล้งทำเป็นถูกพันธนาการด้วยเถาวัลย์ ก็ปลดเถาวัลย์ออกแล้ววิ่งเข้าไปหาลิลี่และลิล

 

ทั้งสองคนอยู่ในสภาพน่าสมเพช ร่างกายเต็มไปด้วยเมือกเหนียวๆ จากหนวดเถาวัลย์ แถมยังถูกหลั่งในช่องคลอดอีกด้วย แต่ลีร่าที่วิ่งเข้าไปหาทั้งสองคนที่ได้รับการปลดปล่อยจากหนวดเถาวัลย์ ก็กอดพวกเธอไว้แน่นด้วยแขนทั้งสองข้าง ลิลี่และลิลที่เหนื่อยล้าจากการถึงจุดสุดยอดมากเกินไปก็กอดลีร่ากลับ

 

「ดีใจจังเลย…！ลิลี่, ลิล…！」

 

「พี่สาว… ขอโทษนะ… ทำให้ต้องเจอเรื่องแย่ๆ เยอะเลย…」

 

「พี่สาว… เพราะพวกเรา… ขอโทษนะ…」

 

「ไม่เป็นไรหรอก…！แค่กลับมาเป็นเหมือนเดิม…ก็ดีใจจริงๆ แล้ว…」

 

ลีร่ายิ้มพลางมีน้ำตาคลอ ลิลี่และลิลก็ยิ้มอย่างเหนื่อยล้า

 

「ถ้ามีอะไรจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ก็พูดออกมาได้เลยนะ」

 

「…อื้อ, ฟู่…อ้วก…อื้อ…」

 

ชินจิปลดเถาวัลย์ที่ปิดปากมินาโตะออก แล้วพันเถาวัลย์ปิดตาแทน

 

มินาโตะที่หลุดจากเถาวัลย์ที่เปื้อนอาเจียน ก็สามารถสูดอากาศบริสุทธิ์ได้ในที่สุด แม้จะถูกปิดตาไว้ แต่มินาโตะที่ใจแตกสลายไปแล้วก็ไม่แสดงท่าทีต่อต้านอีกต่อไป

 

ลีร่าที่พยุงลิลี่และลิลมาอยู่ข้างๆ ชินจิตรงหน้ามินาโตะ ก็จ้องมองมินาโตะที่นั่งยองๆ อย่างน่าสมเพช

 

ลีร่ามีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดกับมินาโตะ คำพูดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและคำสาปแช่งมากมายผุดขึ้นมาในใจ ถ้าจะระบายออกมาทั้งหมด เวลาเท่าไหร่ก็คงไม่พอ ดังนั้นลีร่าจึงหยุดที่จะพูดคำพูดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังไม่รู้จบ เธอตัดสินใจที่จะรวบรวมความเกลียดชังทั้งหมดลงในคำพูดสุดท้าย

 

「….ลาก่อน ได้โปรดตายเพื่อชดใช้ด้วย」

 

คำพูดที่เย็นชาของลีร่าแทงทะลุหัวใจของมินาโตะ

 

「เป็นผู้ชายที่เลวร้ายที่สุด」

 

「พวกเราจะลืมแกไปเลย…」

 

มินาโตะตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงของลิลี่และลิล

 

จริงๆ แล้ว ตอนนี้เอง มินาโตะเพิ่งจะรู้ตัวว่าการกระทำที่สะกดจิตคนอื่นนั้นเป็นการกระทำที่น่ารังเกียจ หลังจากได้ยินคำพูดที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของลิลี่และลิล

 

「…แกจะฆ่าฉันจริงๆ เหรอ?」

 

「…? แน่นอนอยู่แล้ว」

 

มินาโตะตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เมื่อชินจิพูดด้วยน้ำเสียงปกติโดยไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

 

「แค่… ฉันแค่พยายามจะเข้าหาผู้หญิงเท่านั้นเองนะ! จะฆ่าคนเพราะแค่นั้นเหรอ!?」

 

「เพราะฉันไม่อยากถูกคนที่มีดวงตานั้นเกลียดน่ะสิ」

 

「แค่เหตุผลแค่นั้นเองเหรอ!?」

 

“แค่นั้นก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้ว” ชินจิพึมพำ มินาโตะได้ยินเสียงชินจิกำลังควานหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อ ก็รู้สึกถึงความเอาจริงของชินจิ แม้จะปัสสาวะเล็ดด้วยความกลัว แต่เขาก็เริ่มพยายามโน้มน้าวอย่างสิ้นหวัง

 

「ฉัน… ฉันถูกเทพธิดาเรียกมานะ! แกคิดว่าจะฆ่าฉันได้เหรอ!? จะทำให้เทพธิดาโกรธนะ!?」

 

「มินาโตะ!!」

 

「อื้ออือ!! อื้ออือ!!」

 

แฟลร์ที่เงียบมาตลอดก็กรีดร้องเมื่อมินาโตะพูดคำว่า〈เทพธิดา〉ออกมา แล้วก็ใช้มือปิดปากเขา มินาโตะไม่สามารถพูดอะไรได้อีก แต่ก็ยังคงพยายามดิ้นรนเพื่อหลบหนีจากมือของแฟลร์เพื่อจะพูดต่อไป

 

「อัครทูตของเทพธิดา…?」

 

「ผู้ชายแบบนี้…?」

 

ลีร่าและน้องๆ สับสนกับคำพูดที่ไม่คาดคิด ในขณะนั้น ชินจิก็หยิบกริชที่อยู่ในฝักออกมาจากอกเสื้อโดยไม่แสดงความประหลาดใจใดๆ

 

ชินจิได้ยินจากแฟลร์ว่า มีเหตุผลที่เธอไม่สามารถพูดได้ ไม่ใช่ไม่อยากพูด ซึ่งทำให้เขาคิดว่ามีสิ่งที่สูงกว่าภูต…แม้กระทั่งการมีอยู่ของเทพเจ้าก็เป็นไปได้ และเขาก็ตั้งใจจะฆ่ามินาโตะ คำพูดของมินาโตะไม่สามารถเป็นเหตุผลให้ชินจิลังเลได้เลย

 

「เจ้าไม่ประหลาดใจเลยสินะ」

 

「ก็เพราะแฟลร์ไงล่ะ ฉันเตรียมใจไว้แล้ว」

 

「…ฮึ่ม มินาโตะ ถ้าเจ้ามีวิจารณญาณและความกล้าหาญเท่าเจ้าคนนี้ ก็คงจะประสบความสำเร็จในฐานะคนชั่วแล้วแท้ๆ ช่างเป็นคนโง่เขลาจริงๆ」

 

ชินจิชักกริชออกจากฝัก เขาคุกเข่าข้างหนึ่งตรงหน้ามินาโตะที่กำลังดิ้นรน และแทงกริชเข้าไปที่ลำคอ

 

「โกรก…！…อ๊า…อ๊า…อ๊า………แค่ก………」

 

ชินจิถอยออกมาจากหน้ามินาโตะ แล้วใช้เถาวัลย์ดึงกริชที่เสียบมิดด้ามออก เลือดสดๆ ก็พุ่งกระฉูดออกจากลำคอ

 

มินาโตะอาเจียนเป็นเลือดออกจากปากที่แฟลร์ปิดไว้ แล้วก็ล้มลงบนพื้น เขากระตุกสองสามครั้ง แล้วก็แน่นิ่งไป

 

「เฟรรี่ ที่เหลือฝากด้วยนะ」

 

「…！」

 

เฟรรี่ยกนิ้วโป้งขึ้นแล้วถูกส่งกลับไปพร้อมกับศพของมินาโตะ หากจัดการที่อีกโลกหนึ่ง ก็จะไม่เหลือหลักฐานอะไร

 

「คุณชินจิ…ไม่เป็นไรแน่นะคะ?」

 

「อืม…ตอนนี้ยังไม่มีอะไรนะ มากกว่านั้นคือเรื่องหลังจากนี้ต่างหาก」

 

「แค่นั้นจะพอหรือคะ…」

 

ชินจิยื่นม้วนคัมภีร์ให้ลีร่าที่ดูไม่สบายใจ เมื่อลีร่าแกะเชือกและเปิดออก ก็พบว่าเป็นม้วนคัมภีร์แห่งคำสาบาน

 

ม้วนคัมภีร์แห่งคำสาบานนั้นมีราคาแพง แต่เป็นสัญญาเวทมนตร์ที่ใช้ในการทำสัญญาหรือข้อตกลงที่สำคัญ ด้วยความยินยอมของทั้งสองฝ่าย จะมีการรักษาความลับด้วยเวทมนตร์ หากละเมิดก็จะถูกลงโทษ

 

「วันนี้ สิ่งที่เห็นและได้ยินที่นี่ ห้ามแพร่งพรายออกไป หากละเมิด ความตายจะมาเยือน สาบานได้ไหม? แฟลร์ก็โอเคกับเรื่องนี้ใช่ไหม?」

 

「…ก็ใช่นะ ถ้าพวกนางสาบาน ข้าก็จะยอมให้สามพี่น้องคนนั้นกลับไปได้ ข้าก็ไม่อยากฆ่าพวกนางโดยไม่จำเป็นเหมือนกัน」

 

ชินจิไม่ได้ละสายตาจากแฟลร์เลยตั้งแต่จัดการมินาโตะ

 

สิ่งที่ชินจิผูกมัดแฟลร์ ไว้คือการโจมตีตัวเขาเอง ส่วนสามพี่น้องนั้นไม่มีข้อผูกมัดใดๆ

 

จากสถานะของภูตอย่างแฟลร์ การที่คนน้อยที่สุดที่จะรู้ว่ามินาโตะเป็นอัครทูตของเทพธิดาก็เป็นเรื่องดี การจัดการมินาโตะก็เป็นหน้าที่ของภูตสัญญา เมื่อมินาโตะตายแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้สามพี่น้องมีชีวิตอยู่ต่อไป อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้อยากฆ่าพวกเธอด้วย

 

「「「พวกเราขอสาบาน!」」」

 

ลีร่าและน้องๆ สาบานทันที ม้วนคัมภีร์แห่งคำสาบานลุกไหม้ขึ้น แสดงว่าสัญญาได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว

 

「เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็แยกย้ายกันเถอะ แฟลร์ฉันจะส่งเธอกลับไปนะ คงไม่ค่อยได้เจอกันหรอก」

 

「อะไรนะ…!?…ความรับผิดชอบที่ทำให้ร่างกายของข้าเป็นแบบนี้…」

 

แฟลร์ที่ตกใจพึมพำเสียงเบาๆ

 

『ถ้าแฟลร์อยากจะให้เรียกจริงๆ ฉันก็จะเรียกมาอีกนะ』

 

『ไอ้… ไอ้ผู้ชายเจ้าเล่ห์เอ๊ยยยย… ก็… ก็เรียกมาอีกนะ』

 

ชินจิยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วเสียงของเขาก็ดังก้องในหัวของแฟลร์ผ่านรอยสลักแห่งราคะ

 

แฟลร์ที่ไม่สามารถพูดคำว่า “อยากให้กอดอีก” ออกมาตรงๆ ได้ ก็ทำได้เพียงแค่ตัวสั่นระริกเท่านั้น

 

ชินจิรีบส่งแฟลร์กลับไปในสภาพนั้น ในวินาทีสุดท้าย ก่อนที่แฟลร์จะพูดอ้อนวอนออกมา

 

(จะเรียกมาอีกแล้วแกล้งเธอดีกว่า)

 

ชินจิรู้สึกพึงพอใจที่แฟลร์ตอบสนองได้ดีจนถึงที่สุด ทำให้ความรู้สึกอยากแกล้งของเขาเต็มเปี่ยม

 

「เอ่อ, คุณชินจิ เราจะได้เจอกันอีกไหมคะ…?」

 

「พี่สาว?」

 

ลีร่าเรียกชินจิที่กำลังจะจากไปพร้อมกับเอมิลี่

 

ลีร่าที่ทำความสะอาดร่างกายของลิลี่และลิล แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ก็วิ่งตามชินจิมา แล้วจับชายเสื้อของเขาไว้

 

ชินจิยิ้มแห้งๆ เมื่อเห็นลีร่าที่เงยหน้ามองเขา

 

「ไม่ยุ่งเกี่ยวกันน่าจะดีกว่าสำหรับเราทั้งสองฝ่ายนะ ถึงแม้จะเป็นเรื่องจำเป็น แต่ฉันก็เป็นผู้ชายที่ข่มขืนน้องสาวของลีร่าจังนะ」

 

「…ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันอยากจะขอบคุณอย่างเป็นทางการอีกครั้งค่ะ เพราะคุณช่วยลิลี่กับลิลไว้จริงๆ ค่ะ」

 

ชินจิยอมแพ้กับสายตาที่แข็งกร้าวของลีร่าที่พูดอย่างนั้น

 

「เมื่อสงบลงแล้ว ก็ส่งจดหมายหรือฝากข้อความถึงฉันผ่านกิลด์ได้เลยนะ」

 

「…ค่ะ คุณชินจิ ไว้เจอกันใหม่นะคะ…」

 

เมื่อพูดอย่างนั้น ชินจิก็หันหลังให้กับลีร่าที่ยิ้มอย่างน่ารักในครั้งนี้ เขาได้ยินคำขอบคุณจากลิลี่และลิล แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมอง และออกจากโกดังไปพร้อมกับเอมิลี่

 

「…จริงๆ แล้วก็แค่ช่วยไว้เท่านั้นเอง การถูกขอบคุณทั้งๆ ที่แอบทำเรื่องเลวร้ายอยู่เบื้องหลัง มันก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันนะ」

 

ขณะที่ชินจิพึมพำกับตัวเองระหว่างทางกลับโรงแรม เอมิลี่ก็เดินอ้อมมาอยู่ตรงหน้าเขาพลางยิ้มอย่างซุกซน

 

「โอ๊ะ ชินจิเขินเหรอ? น่ารักจังเลย♡」

 

「เงียบไปเลยน่า」

 

「ยังไงซะก็มีมุมที่ใจดีกับผู้หญิงนี่นา♡」

 

「เอมิลี่…」

 

เสียงสนุกสนานของเอมิลี่ดังก้องไปทั่วในค่ำคืนที่เงียบสงบ

 

 

 

ไม่กี่วันต่อมา เมื่อตรวจสอบข้อมูลของ〈มังกรเพลิง〉ที่กิลด์

พบว่าหัวหน้าปาร์ตี้ มินาโตะ หายตัวไป จึงทำให้ปาร์ตี้〈มังกรเพลิง〉ถูกยุบ 

และได้ยินมาว่าสามพี่น้องเอลฟ์ที่เหลืออยู่ได้จัดตั้งปาร์ตี้ใหม่ชื่อ〈นักเดินทางสีเขียว〉และเริ่มทำกิจกรรมโดยมีเมืองนี้เป็นฐานที่มั่น

 

 

TL : จบบทที่ 2 เป็นที่เรียบร้อย

บทที่ 3 จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร ขอฝากติดตามกันต่อด้วยนะครับ