“โห นี่โทคิวากิซัง คุณทำงานพาร์ทไทม์บ่อยขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“อื้ม”

 

ผมตอบกลับสั้นๆพร้อมกับหยิบเฟรนซ์ฟรายตรงหน้าเข้าปาก เธอคนนั้นที่ว่าก็คือวาคามิยะคนสวยคนเดิมเพิ่มเติมวันนี้เธอดูอารมณ์ดีสุดๆ

 

แต่ตรงกันข้าม ตัวผมในตอนนี้หัวใจอยู่ไม่สุขเลย

 

เหตุผลก็คือผมกับวาคามิยะนั่งข้างๆกันไงละ…และผมโทวะจิตสัมผัสก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องเขม็งจากทั่วสารทิศด้วยความอาฆาตอีกทั้งยังรู้สึกถึงเสียงพึมพำบางอย่างที่เหมือนกับกำลังสาปแช่งผมอยู่

 

เฮ้อออ…

 

ผมได้แต่ถอนหายใจ ทุกคนคงจะสงสัยสินะว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดขึ้น

 

—เรื่องทั้งหมดได้เริ่มขึ้นเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วในตอนที่ผมเริ่มเข้ากะของตัวเอง

 

ผมที่กำลังเช็ดโต๊ะและนำขยะไปทิ้งตามปกติ

 

ใช่ครับ จนถึงตอนนี้ทุกอย่างยังปกติดี

 

“ยินดีต้อนรับคร..”

 

พนักงานคนหนึ่งได้ทักทายลูกค้าอย่างกระตือรือร้น แต่พูดไม่ทันจบเขาก็ได้อ้าปากค้างด้วยความตะลึง

 

เหตุผลก็แสนจะง๊ายง่าย ก็เพราะเทพธิดาได้ลงมาจุติ ณ สถานที่แห่งนี้แล้วไงละและยิ่งไปกว่านั้นเธอก็สวมชุดลำลองเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์

 

ชุดเดรสสีกรมท่าที่ทับด้วยเสื้อคาร์ดิแกนสิขาวสไตล์เรียบร้อยดูเข้ากับเธอสุดๆอีกทั้งยังดูสวยมากจนเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่เด็ก ม.ปราย เพราะงี้แหละเธอถึงดึงดูดสายตาของผู้คนข้างในร้านหลังจากที่เดินเข้ามา

 

ถึงขนาดที่ว่า พวกผู้ชายบางคนถึงกับมีรูปหัวใจในดวงตาอย่างกับโดนมนต์สะกดยังไงอย่างงั้นแหละ ในตอนนี้จะเรียกเธอว่าเทพธิดาในร่างมนุษย์ก็ไม่เกินจริง

 

อย่างที่คิดเลยดูเหมือนเทพธิดาเรียจูของเราจะตามกระแสแฟชั่นของสมัยนี้ทันเพราะชุดที่เธอใส่อยู่ก็กำลังฮิตในปัจจุบัน

 

แต่ว่าตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรแปลกมาก

 

เธอมาบ่อยจนพนักงานที่นี่แทบจะจำหน้าได้หมดแล้ว แต่เธอก็มาในฐานะ ลูกค้า เท่านั้น

 

ในที่นี้ไม่มีใครรู้ว่าผมคุยกับเธอและกลับไปส่งเธอที่บ้านบ่อยๆ

 

เพราะวาคามิยะไม่เคยคุยกับผมในระหว่างงานดังนั้นพนักงานคนอื่นจึงไม่สังเกตเห็น

 

นั่นจึงเป็นเหตุที่ผมในตอนนี้ไม่ได้กังวลอะไรเพราะคิดว่าวันนี้เองเธอก็คงจะทำเหมือนทุกครั้ง..

 

แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นนี่สิ….

 

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ โทคิวากิซัง วันนี้เองคุณก็ทำงานพาร์ทไทม์สินะ”

 

เพราะวันนี้เธอดันทักผม…

 

“….เอ๊ะ?”

 

หลังจากนั้นผมก็เน็ตหลุดไปเลยครับพี่น้อง

 

“ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะคะ การทักทายเป็นหนึ่งในพื้นฐานของพื้นฐาน ถ้ามีคนทักทายคุณ คุณก็ควรที่จะทักทายกลับสิคะ เพราะงั้นเอาใหม่นะคะ อรุณสวัสดิ์ค้าาา โทคิวากิซัง”

 

“อะอื้อ อรุณสวัสดิ์”

 

ผมทักทายวาคามิยะกลับไปหลังจากที่เธอได้ยิน วาคามิยะก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

 

“คุณทำงานตั้งแต่เช้าเลยเหรอคะ แล้วกะของคุณเลิกกี่โมงคะ?”

 

“ก็ 6 โมงเย็น”

 

“พอดีเลย ฉันเองก็จะกลับบ้านช่วงนั้นด้วย เพราะงั้นขอ รบ กวน อย่างที่เคยนะคะ”

 

“เดี๋ยว เดี๋ยว แค่ 6 โมงเอง ไม่จำเป็นต้องมีฉันก็ได้นิ”

 

“แต่พ่อแม่ฉันกังวลมากเลยนะคะ…แต่ถ้าไม่ได้ก็..”

 

“ก็ได้ๆ เรื่องแค่นี้เอง”

 

“ขอบคุณค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”

 

หลังจากที่วาคามิยะพูดเสร็จเธอก็เดินไปนั่งที่ประจำของเธอพอผมเห็นเธอเดินไปผมก็กลับมาทำความสะอาดอีกครั้ง แต่…

 

” ” ” โทคิวากิ!!!… พวกเรามีเรื่องต้องคุยกันแล้วละ ” ” “

 

หลังจากนั้นผมก็ถูกพวกรุ่นพี่ลากตัวไปในที่พักของพนักงาน  พวกเขาได้ถามผมอย่างละเอียดเกี่ยวกับวาคามิยะ ไม่สิต้องพูดว่าถูกสอบสวนมากกว่า และด้วยเหตุผลบางอย่างผู้จัดการก็ได้มาเข้าร่วมด้วย

 

สิ่งที่พวกเขาถามก็ประมาณว่า ‘อย่างที่เคย’ที่เธอพูดมาหมายความว่าไง เธอเป็นแฟนของผมเหรอ?  เทพธิดาคนนั้นชื่ออะไรอะ

 

อะไรทำนองนี้แหละครับ..

 

ผมตอบคำถามของพวกรุ่นพี่ไปเรื่อยๆจนกว่าพวกรุ่นพี่จะสงบสติอารมณ์ลงได้ส่วนคำถามยากๆผมก็ตอบๆไปแบบคลุมเครือ

 

และในที่สุดผมก็ถูกปล่อยตัวในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา

 

ในตอนนั้นเหมือนผมจะได้ยินอะไรบางอย่างที่เหมือนกฏจากรุ่นพี่คนหนึ่งประมาณว่า อย่าเข้าไปรุกรานเธอ แค่ได้มองก็เป็นบุญตาแล้ว อะไรประมาณนี้

 

ดูเหมือนว่าชีวิตพาร์ทไทม์ของผมจะค่อยๆจางหายไปซะแล้ว

 

เฮ้ออ สมกับเป็นท่านเทพธิดาเรียจูจริงๆ