“เดดบอล!”

 

—— เสียงของกรรมการดังขึ้นอย่างชัดเจน

 

ผู้คนรอบ ๆ ต่างก็แสดงปฏิกิริยาแตกต่างกันไป ทั้งเสียงเฮ เสียงฮือฮา… และบางส่วนก็มีเสียงหัวเราะแทรกเข้ามา

 

นั่นเป็นเสียงหัวเราะแบบ “คิกคัก” ที่ใกล้เคียงกับการเยาะเย้ย

 

มีบางคนตะโกนว่า “เอาเลย ๆ!”

 

เสียงแบบนั้นทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบในใจ เหมือนช่วงเวลาสนุกถูกทำให้เสียอารมณ์

 

ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับ “บรรยากาศ” แบบนั้น… แต่ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ

 

ในขณะที่มีความรู้สึกแบบนี้ ฉันก็หันไปมองที่สนาม

 

สายตาของฉันจ้องไปยังคนที่ฉันรักที่สุด ซึ่งกำลังเดินไปที่เบสหนึ่งด้วยท่าทางคุ้นเคย

 

เขากำลังสบตากับคุณคาโต้ เหมือนกำลังเช็กอะไรบางอย่างด้วยกัน

 

เอาล่ะ… ถ้าเป็นแบบนี้ สิ่งที่ฉันควรทำก็มีแค่หนึ่งเดียว

 

“…ส่วนใหญ่เป็นพวกผู้ชายนะ ที่คึกคะนองกัน”

 

“นั่นสินะ”

 

“…อาจเป็นความแค้นสะสมก็ได้ เพราะรินน่ะเป็นที่นิยม เข้าใจได้ล่ะนะ… แต่พวกผู้ชายก็เป็นแบบนั้นแหละ บอกว่าเข้าใจได้ก็เข้าใจได้อยู่หรอก… แต่ยังไงก็รู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี”

 

“โคโตเนะจัง ฉันขอออกไปข้างนอกสักครู่นะ”

 

“หา… จะไปไหนเหรอ?”

 

“แน่นอนว่า…………จะไปเอาหัวกระแทกมันน่ะสิคะ”

 

ฉันทำท่าคล้ายแมวที่กำลังเรียกให้โคโตเนะจังตามมา

 

ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนจากห้อง C

 

และพวกที่หัวเราะก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาแน่นอน

 

…………ดีล่ะ!

 

“…เดี๋ยวสิ อย่าคิดรุนแรงทันทีแบบนั้น”

 

“เมี๊ยว!?”

 

โคโตเนะจังตีหัวฉัน แล้วฉันก็หันไปมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ

 

เมื่อเธอสังเกตเห็นสายตาฉันก็ถอนหายใจอย่างแรง แล้วพูดว่า “ดู๊ดู๊” เหมือนกำลังปลอบม้าอยู่

 

“ไม่เอาน่า~! ขอแค่กระแทกหัวนิดเดียวเถอะ~! ไม่อย่างนั้นฉันไม่สบายใจจริง ๆ ค่ะ~!!”

 

“…ไม่ได้ ถึงจะเข้าใจความรู้สึกเธอก็เถอะ ใจเย็นก่อน”

 

“อืมมม แบบนี้จะให้ใจเย็นได้ยังไงล่ะคะ!? คนที่ฉันรักโดนบอลปาใส่ จะให้นิ่งอยู่เฉย ๆ ได้ยังไงกัน!”

 

“…แต่ถ้าเธอออกไปตอนนี้จะโดดเด่นมากเลยนะ แบบนั้นก็ไร้ความหมายไม่ใช่เหรอ?”

 

“อึก……! ก็จริงอย่างที่ว่าเลย…”

 

เมื่อถูกเตือน ฉันก็พูดไม่ออกเลย

 

หากฉันทำตัวโดดเด่นขึ้นมา อาจจะรบกวนโทวะคุงก็ได้

 

ยิ่งไปกว่านั้น แผน “ภารกิจเชียร์ลับสุดยอด” ก็จะล้มเหลวไปด้วย

 

ที่ฉันแสร้งทำเหมือนยอมถอย ก็เพื่อไม่ให้เขารู้สึกกดดัน… มันจะไร้ความหมายหมดเลย

 

จริง ๆ ฉันอยากจะโบกธง ใช้แท่งไฟ หรือพัดเชียร์ด้วยซ้ำ…

 

แต่น่าเสียดายที่คิดว่าโทวะคุงคงจะปฏิเสธแน่นอน

 

ภายนอกเขาทำเหมือนไม่อยากให้ฉันมอง แต่จริง ๆ แล้วเขาแค่อยากให้ฉันพักผ่อน

 

ความจริงใจของเขานั้น ฉันเข้าใจดี

 

เพราะแบบนั้น ฉันจึงไม่อยากทำให้ความหวังดีของเขาสูญเปล่า

 

แต่ว่า——

 

ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังอยากเชียร์เขาอยู่ดีค่ะ!

 

การที่ไม่ได้เห็นเขาพยายาม มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บใจที่สุด!

 

เพราะฉันรู้ว่าเขาพยายามแค่ไหน ถึงอยากจะบอกว่า “เก่งมากเลยนะคะ!”

 

อีกอย่าง… ฉันบอกว่า “จะยอมแพ้” แต่ไม่ได้บอกว่า “จะไม่เชียร์” นะ!

 

ฉันขอยืมเหตุผลสุดแสบของโทวะคุงมาใช้บ้างล่ะกัน!

 

อา… แต่ว่า อยากจะถือผ้าขนหนูที่เขียนว่า “รักโทวะคุง” ออกมาเชียร์จังเลย

 

อยากจะตะโกนเชียร์ให้เสียงดัง ๆ เพื่อส่งพลังให้เขา

 

แต่… มัวแต่เศร้าไปก็ไม่มีประโยชน์!

 

ฉันดีใจที่เขาเป็นห่วง แต่ฉันเองก็อยากจะเชียร์เขาจริง ๆ

 

ฉันแกล้งทำเป็นถอยก่อนจะโดนปฏิเสธ แล้วมาแอบเชียร์เขาระหว่างพักการแข่งขัน…

 

ไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นฉากแบบนี้…

 

บางทีโทวะคุงอาจจะคาดการณ์ไว้แล้วก็ได้

 

ฉันถอนหายใจ พร้อมทั้งมองการแข่งขันด้วยความรู้สึกขุ่นใจที่ยังค้างอยู่ในใจ

 

“…ฉันอยากจะวิ่งออกไปตอนนี้เลย โคโตเนะจัง ฉันควรทำยังไงกับความรู้สึกขัดแย้งนี้ดีล่ะคะ!?”

 

“…กลืนมันลงไปแล้วปล่อยวางซะ”

 

“แต่~”

 

“…ยังไงก็ไม่ได้ อย่าหุนหันพลันแล่นไปกับอารมณ์ รินไม่ต้องห่วงมากก็ได้ ดูสิ มองไปที่โทคิวางิคุงสิ”

 

“ค่ะ…”

 

ฉันมองไปตามที่โคโตเนะจังบอก

 

พอดีเลย คุณคาโต้เพิ่งตีได้ แล้วโทวะคุงก็กลับมายังโฮมพอดี

 

“เห-เห็นไหมคะ!? โทวะคุงวิ่งเต็มที่เลยนะคะ! เท่มากเลย~”

 

“…เดี๋ยวสิริน! ถ้าไม่เบาเสียงจะโดนจับได้นะ”

 

“อ๊ะ… ขอโทษค่ะ”

 

ฉันเอามือปิดปาก แล้วมองไปรอบ ๆ

 

ฟู่… โล่งใจ

 

ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็น

 

เฉียดฉิวจริง ๆ

 

เอาล่ะ กลับมาโฟกัสที่โทวะคุงกันต่อ

 

ขณะที่ฉันกำลังจ้องเขาอยู่ เสียงถอนหายใจของโคโตเนะจังก็ดังมาจากข้าง ๆ

 

“…ดูเหมือนเธอจะดีใจกับทุกอย่างที่โทคิวางิคุงทำนะ”

 

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยค่ะ!?”

 

“…ไม่ใช่เหรอ?”

 

“ถ้าเขาทำผิด ฉันก็จะพูดว่าผิด ถ้าทำดี ฉันก็จะปรบมือให้ มันก็เป็นความรู้สึกตามปกตินะคะ”

 

“…อืม?”

 

โคโตเนะจังเอียงคออย่างไม่เข้าใจนัก

 

ฉันกระแอมเบา ๆ แล้วชี้นิ้วไปที่เธอ

 

“ฟังนะคะ โคโตเนะจัง?”

 

“…อ-อืม”

 

“โทวะคุงเมื่อก่อนไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ทั้งขี้เกียจ ไม่มีแรงจูงใจ จะอะไรก็ยอมแพ้หมด”

 

“…พูดซะแรงเลยนะ”

 

“แต่เขาก็เริ่มตั้งใจเรียน เริ่มออกกำลังกาย… เห็นชัดเลยว่าเขาพยายามจริง ๆ”

 

“…………”

 

“ฉันดีใจมากที่ได้เห็นแบบนั้น ถึงมันอาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในใจของเขา… เพราะงั้น ฉันถึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นกว่าคนอื่น”

 

ก่อนหน้านี้เขาก็ทำบันท์ช่วยให้เพื่อนวิ่งได้ด้วย แถมทำได้ดีเลย

 

นั่นคงเป็นผลจากการฝึกกับคาโต้ซังลับ ๆ แน่ ๆ

 

ความพยายามที่ไม่เด่นชัดแบบเขา… สำหรับฉัน มันกลับเจิดจ้าเสียเหลือเกิน

 

ความพยายามที่อยู่ในเงามืดของเขา ฉันเข้าใจเพราะอยู่ข้างเขาเสมอ…

 

เพราะงั้น——

 

“เวลาเห็นใครมาดูถูกโทวะคุง ฉันโกรธจนทนไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ อยากจะถามกลับไปว่า ‘คุณกล้าที่จะพยายามทำสิ่งที่ไม่ถนัดบ้างไหม?’”

 

“…ริน”

 

โคโตเนะจังมองฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

 

แล้วเราสองคนก็หันกลับไปมองการแข่งขันอีกครั้ง

 

พอดีเลย โทวะคุงกับเพื่อน ๆ พลิกสถานการณ์กลับมาได้แล้ว

 

คาโต้ซังดูดีใจมาก

 

โทวะคุงอยู่ข้างหลัง กำลังดูแลอุปกรณ์อย่างเงียบ ๆ

 

แล้วคาโต้ซังก็ลากเขาไปด้วยกัน

 

ฟุฟุ ทุกคนไฮไฟว์กัน… แล้วเขาก็ดูเขิน ๆ หน่อย น่ารักมาก

 

ดีจังเลยนะคะ โทวะคุง

 

“งั้น พอการแข่งขันจบแล้ว ก็ได้เวลาแล้วสินะ”

 

“…รินจะไปไหนน่ะ? ห้ามลงไม้ลงมือเด็ดขาดนะ เดี๋ยวจะทำให้ลำบากกันหมด”

 

“ฉันจะทำแบบไม่ให้ถูกจับได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

 

“…อาชญกรรมก็ยังเป็นอาชญกรรมอยู่ดีนะ”

 

“รู้ไหมคะ? ถ้าไม่โดนจับก็ไม่ใช่อาชญกรรมแล้ว… อ๊ะ! โทวะคุงทำบันท์ได้แล้วค่ะ!! อ๊าาา~ เขาทำหน้าตาแบบนั้นเป็นด้วยล่ะ~ เอ๊ะเฮะ~ ต้องจดจำไว้ในสมองเลยค่ะ!”