——นี่คือเรื่องราวในวันธรรมดาวันหนึ่ง

 

ขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับอาหารที่รินทำ ก็มีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ ผมเลยลองถามเธอดู

 

“นี่ ริน ฉันสงสัยอะไรนิดหน่อยน่ะ”

 

เมื่อผมพูดแบบนั้น รินก็หยุดตะเกียบแล้วเอียงคอสงสัยอย่างน่ารัก

 

จากนั้นเธอก็วางตะเกียบลงอย่างเรียบร้อยบนที่วางตะเกียบ

 

…การเคลื่อนไหวของเธอแต่ละอย่างนี่ช่างน่าดึงดูดใจเหลือเกิน

 

ผมเผลอหัวเราะเบา ๆ กับตะเกียบที่ถูกวางลงอย่างเป๊ะไม่มีผิดเพี้ยนเลย

 

“มีอะไรรึเปล่าคะ?”

 

“ก็ไม่มีอะไรใหญ่โตหรอก แค่ขอถามนิดหน่อยได้มั้ย?”

 

“ได้เลยค่ะ! ไม่มีอะไรที่ต้องห้ามสำหรับโทวะคุงค่ะ มาว่ามาเลยค่า!”

 

“อ-อืม… ไม่ต้องใส่ใจขนาดนั้นก็ได้…”

 

รินยืดอก (ซึ่งแน่นอนว่าโดดเด่นมาก) แล้วมองผมด้วยสายตาเด็ดเดี่ยวอย่างประหลาด

 

ทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมาทันที เพราะคำถามมันไม่ได้ยิ่งใหญ่สมกับพลังใจเธอเลย

 

“คือว่า… รินถนัดมือไหนเหรอ?”

 

รินพองแก้มอย่างไม่พอใจนิด ๆ แล้วเอานิ้วแตะที่คางพร้อมกับ “อืมม…” อย่างครุ่นคิด

จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เอ่ยขึ้น

 

“ถ้าจะว่าไป ฉันน่าจะถนัดใช้ตามากกว่านะคะ เพราะฉันดูด้วยตาเก่ง แต่ลิ้นฉันไม่ค่อยแม่นเท่าไหร่…”

 

“เหรอ? ฉันนึกว่ารินจะเก่งเรื่องรสชาตินะ เพราะอาหารที่รินทำมันอร่อยหมดเลย”

 

“ฟุฟุ ฉันก็แค่พอเดาแบรนด์ชาได้เท่านั้นเองค่ะ ยังไม่เก่งอะไรหรอก”

 

“…หืม?”

 

สิ่งที่รินพูดทำให้ผมชะงักไปชั่วครู่

…ผมหูฝาดรึเปล่า?

 

พอมองหน้าริน เธอก็ยังทำหน้านิ่งตอบแบบจริงจัง

 

“เอ่อ คุณรินครับ? ถ้าแค่เดาแบรนด์ชาได้ยังเรียกว่า ‘ยังไม่เก่ง’ แล้วมาตรฐานของฉันมันไม่พังหมดเหรอ…? แล้วแบบนั้นยังเรียกว่า ‘ยังไม่เก่ง’ เหรอ?”

 

“ค่ะ ฉันยังแยกความต่างระหว่างโค○า กับ เ○ปซี่ ไม่ค่อยออกเลย ถือว่ายังไม่เก่งค่ะ”

 

“อ่า นั่นก็จริง แยกยากอยู่… แต่มันไม่ได้แยกจากความหวานหรือความสดชื่นได้เหรอ? ถึงฉันจะจำไม่ค่อยได้ก็เถอะ”

 

“ฉันแยกแบบนั้นได้นะคะ”

 

“แล้วหมายความว่าไงว่าแยกไม่ออก?”

 

“คือฉันยังแยกปริมาณส่วนประกอบที่ผสมอยู่ในเครื่องดื่มไม่ได้น่ะค่ะ… แยกไม่ออกถือว่ายังไม่ดีพอ…”

 

“เกณฑ์บ้าอะไรเนี่ย!?”

 

“ฮือออ ฉันช่างไร้ความสามารถ น่าอายเหลือเกิน… แบบนี้ฉันคงไม่กล้าเดินออกไปพบผู้คนแล้ว…”

 

“ถ้ามีเกณฑ์แบบนั้น ฉันคงไม่กล้าออกไปไหนตลอดชีวิตเลย… เกณฑ์ของรินมันแปลกไปแล้วนะ…”

 

“เหรอคะ?”

 

อะไรกัน ทำหน้าตาใสซื่อแบบนั้นทำไม…

 

ทำเหมือนผมเป็นคนพูดแปลก ๆ อย่างนั้นแหละ

 

แต่… ก็เป็นรินนั่นแหละนะ

 

“สรุปว่า… ทักษะการ ‘ใช้สายตา’ ของรินมันไม่ธรรมดาเลยใช่มั้ยล่ะ?”

 

“อยากรู้ไหมคะ?”

 

“ไม่ล่ะ ฉันไม่สามารถรับมือกับการจู่โจมของเธอได้แน่ ๆ”

 

“…เสียดายจัง ฉันตั้งใจจะโชว์ให้โทวะคุงเห็นด้วยซ้ำ…”

 

“ไม่ต้องโชว์ก็ได้ รินก็มีด้านดีเยอะแยะแล้ว…”

 

“เยอะแยะ?”

 

สีหน้ารินสว่างวาบขึ้นมา และเธอก็มองผมเหมือนกำลังรอฟังอย่างคาดหวัง

 

สายตานั้นสื่อว่า “พูดมาเลยค่ะ! ฉันรอฟังอยู่นะ!”

 

ผมทนแรงกดดันไม่ไหวเลยเบือนหน้าหนี

 

“ไม่มีอะไรหรอก…”

 

“เอ๋~ โทวะคุงขี้งกจังเลย~”

 

“ก็… มันเขินนี่นา ถ้าจะให้พูดออกมาตรง ๆ น่ะ…”

 

“งืออ~ อยากฟังนะคะ~”

 

“อึ๊ก อย่าทำเสียงอ้อนแบบนั้นสิ! อย่ามาจิ้มแก้มด้วย!”

 

“เอะเฮะ~”

 

“เฮ้อ… สกิลอ้อนของรินเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะเนี่ย…”

 

“ฟุฟุ ก็ฉันเรียนรู้ได้หลังจากได้พบกับโทวะคุงนี่นา~ พูดอีกอย่างก็คือ โทวะคุงเป็นคนสอนเองนั่นแหละค่ะ?”

 

รินพูดพลางเริ่มออดอ้อนเหมือนจะเข้ามากอด

แล้วก็ลุกขึ้นมาย้ายมานั่งข้างผม เอาหัวพิงไหล่ผม

 

ไหล่ผมรับรู้ถึงน้ำหนักน้อย ๆ และกลิ่นหอมหวานที่ชวนให้ใจเต้น

 

พอมองไปก็สบตากับเธอ รอยยิ้มละมุนระบายอยู่บนใบหน้า

 

…ช่างน่าดึงดูดใจเกินไปจริง ๆ

 

ผมพยายามรักษาความสงบในใจ แล้วถอนหายใจเบา ๆ

 

กระแอมหนึ่งที แล้วพยายามวกกลับไปที่คำถามเดิมที่อยากรู้

 

“คือ… ที่ฉันอยากถามจริง ๆ ไม่ใช่นั่นหรอกนะ…”

 

“อ๊ะ รู้เลยค่ะ กำลังเปลี่ยนเรื่องอยู่ใช่มั้ยคะ?”

 

“ปล่อยฉันเถอะ…”

 

“ไม่ปล่อยหรอก~”

 

“ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ…”

 

“ฟุฟุ ล้อเล่นน่า ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ จะฟังอย่างตั้งใจนะคะ”

 

“…ฮะฮะฮะ”

 

คำพูดเหมือนรู้ทันของเธอทำให้ผมหัวเราะแห้ง ๆ ออกมา

 

แพ้หมดรูปเลยแฮะ…

 

แต่ ขอบใจนะ

 

ผมคิดในใจ

 

“คือ ริน ที่ฉันอยากถามจริง ๆ คือ เรื่อง ‘มือข้างที่ถนัด’ ต่างหากล่ะ เวลาถามว่า ‘ถนัดข้างไหน’ ก็มักหมายถึงมือใช่มั้ยล่ะ?”

 

“อ๋าา~ หมายถึงเรื่องนั้นสินะคะ…”

 

“…ทำไมทำหน้าเหมือน ‘จริงดิ!? ตกใจหมดเลย’ แบบนั้นล่ะ?”

 

“ก็ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยค่ะ รู้สึกเหมือนโดนจู่โจมจากจุดอ่อนเลยล่ะ โชวะคุงเล่นเอาฉันไปหนึ่งดอกแล้วนะคะ~”

 

“…ทำไมรู้สึกไม่ค่อยแฟร์ยังไงไม่รู้แฮะ…”

 

เธอต้องรู้อยู่แล้วแน่ ๆ ว่าหมายถึงอะไร…

 

“เอาเถอะ แล้วรินล่ะ ถนัดข้างไหน? เห็นตอนเรียนใช้มือขวาจับปากกา ก็น่าจะมือขวา?”

 

“ฉันถนัดซ้ายนะคะ”

 

“หา จริงเหรอ? แล้วทำไมเอียงคอแบบนั้น?”

 

“ก็ฉันไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องมือถนัดเลยน่ะค่ะ”

 

“จะเป็นไปได้ไง? มือถนัดมันก็คือมือที่ใช้โดยไม่รู้ตัวไม่ใช่เหรอ?”

 

“สำหรับฉัน ฉันแบ่งใช้ตามสถานการณ์ค่ะ เวลาปกติก็ใช้มือขวาเป็นหลัก เพราะใช้ซ้ายมันไม่สะดวก”

 

“อ้อ เข้าใจล่ะ สำหรับคนถนัดซ้าย มันลำบากจริง ๆ”

 

“ใช่เลยค่ะ ดังนั้นในชีวิตประจำวันใช้ขวา ส่วนกีฬาใช้ซ้ายค่ะ แต่จะใช้ทั้งสองข้างก็ได้เหมือนกัน เวลาเรียนเหนื่อย ๆ ฉันก็เปลี่ยนมือจับปากกาได้ด้วยนะคะ”

 

“แค่เรียนเหนื่อยก็พักเถอะน่า…”

 

เรียนด้วยมือขวา พอเหนื่อยก็เปลี่ยนมือซ้ายเนี่ยนะ…

 

แต่พอนึกดี ๆ ผมก็เคยเห็นรินทำแบบนั้นตอนทำอาหาร ใช้สองมือคล่องมาก

 

“ว่าแต่ น้ำหนักการเขียนก็เท่ากันด้วยนะคะ ลองทายสิ ว่าอันนี้ฉันเขียนด้วยมือไหน?”

 

“โห… เหมือนกันเป๊ะเลย ดูไม่ออกหรอก”

 

“เอะเฮ่ม! แล้วก็ แรงบีบมือก็เท่ากันด้วยค่ะ!”

 

“สุดยอด… ไม่ใช่แค่ถนัดทั้งสองมือ แต่อะไรจะสมดุลขนาดนี้…”

 

“จะลองดูไหมคะ?”

 

“ก็ได้อยู่ แต่ที่บ้านฉันไม่มีเครื่องวัดแรงบีบนะ?”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ใช้วิธีนี้ได้~”

 

พูดจบ รินก็จับมือผมแล้วยิ้มหวาน

 

“ริน? จับมือทำไมเนี่ย? แบบนี้มันก็แค่จับมือธรรมดา ไม่ใช่วัดแรงบีบมือซะหน่อย?”

 

“ก็จริงค่ะ… แถมใส่แรงไม่ค่อยได้ด้วย…”

 

“ใช่มั้ยล่ะ? ต้องปล่อยแขนตามธรรมชาติแบบนี้…”

 

แต่พอผมถอนหายใจพร้อมยักไหล่ เธอก็ขยับเข้ามาใกล้

 

ผมรู้สึกว่าเธอเพิ่มแรงบีบมือนิดหน่อย

 

รินที่ขยับตัวเข้ามาทำให้หัวใจที่เริ่มสงบแล้วของผมเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง

 

“เอ่อ ริน…?”

 

“เพื่อให้แขนอยู่ในท่าธรรมชาติ ต้องเข้าใกล้หน่อยค่ะ”

 

“…ใกล้ไปแล้วมั้ง?”

 

“จำเป็นสำหรับการวัดแรงค่ะ ต้องทำในท่าที่สบายเป็นธรรมชาติ”

 

“ธรรมชาติบ้าบออะไรเนี่ย ฉันเกร็งจะแย่แล้ว…”

 

“ฉันธรรมชาติสุด ๆ เลยนะคะ~ …หรือว่าไม่ชอบคะ?”

 

มุมกล้องสังหาร สายตาอ้อนจากด้านล่าง

 

นี่ยังไงล่ะ โกงชัด ๆ…!

 

“…ไม่ ไม่ได้ไม่ชอบ”

 

“งั้นก็ดีค่ะ~♪”

 

ถึงจะรู้สึกว่ากินอาหารลำบากแค่ไหนในสถานการณ์นี้

 

ผมก็รู้สึกได้ถึงความสุขจากบทสนทนาเล็ก ๆ แบบนี้

 

แต่ถ้าเธอรู้ว่าผมรู้สึกยังไง… มันก็คงจะน่าอายอยู่ดีนะ