“วาคามิยะซัง ขอบคุณสำหรับอาหารเช้านะ”

ถึงผมจะไม่ชอบการที่เธอโทรมาปลุกผมก็เถอะแต่ว่าผมก็ควรจะขอบคุณเธอที่ทำอาหารเช้าเอาไว้ให้ผม

แต่ไหงเธอถึงมาอยู่แถวนี้ได้ล่ะ? ผมก็นึกว่าเธอจะขึ้นรถไฟไปโรงเรียนซะอีกหรือเธอจะรอขึ้นรถบัส?

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเพราะอยากทำค่ะ”

วาคามิยะตอบกลับผมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แต่ว่านะ โทคิวากิซัง นอกจากคำว่าขอบคุณ คุณไม่มีอย่างอื่นจะพูดแล้วเหรอคะ?”

“คำขอบคุณไม่พอเหรอ หรือเธออยากให้ฉันแต่งกวีขอบคุณแทนมั้ยละ”

“ไม่ใช่คือฉันหมายถึงการทักทาย เข้าใจมั้ยคะ การทักทายที่คนเค้ามักจะพูดเวลาที่เจอหน้ากัน เรื่องพื้นฐานแค่นี้คุณยังไม่รู้เหรอคะ?”

“งั้นเหรอ”

“ค่ะ”

จากนั้นวาคามิยะก็ยืนตัวตรงรูปร่างหน้าตาของเธอในตอนนี้ช่างงดงามราวกับว่าสตรีศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่ตรงหน้าผม

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ โทคิวากิซัง”

“อื้ม อรุณสวัสดิ์นะ”

พอพูดเสร็จพวกเราก็ไม่ได้สนทนาใดๆต่อจนก่อให้เกิดบรรยกาศที่เงียบสนิทขึ้นมาสักพักแต่ว่าทางวาคามิยะนั้นเธอกลับยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

เอาเถอะยังไงก็พูดทักทายไปแล้ว งั้นก็—

“เจอกัน”

บอกลาไงล่ะ แต่ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นพวกเราก็ไม่ได้คุยอะไรกันอยู่แล้วเวลาอยู่ที่โรงเรียน

จากนั้นผมก็เริ่มปั่นจักรยานต่อ

“เดี๋ยวก่อนค่ะ”

“อัก!?”

ผมที่กำลังจะออกตัว วาคามิยะก็ได้คว้าคอเสื้อของผมเอาไว้จนทำให้ผมร้องออกมา

อย่าดึงแบบนั้นสิฟร๊ะ นี่เธอกะจะฆ่ากันรึไงเนี่ย…ผมหันกลับไปมองวาคามิยะเพื่อที่จะบ่นเธอ

แต่วาคามิยะเองก็มองมาที่ผมอย่างไม่พอใจด้วยเช่นเดียวกัน

“การที่เธอทำแบบนี้ มันอันตรายนะเฟ้ย”

“โทคิวากิซัง แปลกเกินไปแล้วค่ะ ทำไมคุณถึงไปก่อนละคะ คุณโง่หรือโง่คะเนี่ย”

วาคามิยะมองมาที่ผมด้วยสีหน้าประหลาดใจดูเหมือนว่าเธอมีคำพูดมากมายที่อยากจะสื่อให้ผมเข้าใจซึ่งนั่นมันก็มากพอที่จะสามารถกดอารมณ์โกรธของเธอให้จมลงไปได้และคำพูดของเธอที่เพิ่งกล่าวออกมานั้นมันก็มีนัยยะแฝงอยู่

“ถ้าฉันไปกับคนดังอย่างเธอฉันว่ามันค่อนข้างอันตรายเลยนะเพราะงั้นฉันขอเลี่ยงดีกว่า..”

“ฉันไม่เข้าใจเหตุผลของคุณเลยค่ะ”

วาคามิยะขมวดคิ้วพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

“เรื่องแค่นี้จะคิดเล็กคิดน้อยทำไมละคะ”

“ถึงเธอจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่สำหรับฉันที่อยู่กลุ่ม D แล้ว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องเล็กน้อยยังไง”

หลังจากได้ยินแบบนั้นวาคามิยะก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ก็คนเขามักจะพูดว่า [สุดท้ายเราก็ต้องไปโรงเรียนเดียวกันอยู่แล้วเพราะงั้นไปด้วยกันนะ] เรื่องแบบนี้มันก็ปกติไม่ใช่เหรอคะ?”

“สำหรับฉันนั่นไม่ใช่เลย”

“..เหรอคะ?”

“อื้ม..”

ถึงผมจะพูดออกไปแบบนั้นเพราะไม่อยากโดดเด่นก็เถอะแต่ว่ามันก็มีอีกเหตุผลละนะ…

“แล้วเธอเองก็จะขึ้นรถไฟไปโรงเรียนอยู่แล้วใช่มั้ยละ?”

โดยปกติแล้วผมที่ขับจักรยานไปโรงเรียนจะใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงแต่ถ้าผมรีบๆหน่อยก็จะใช้เวลาประมาณ 40 นาที….ถ้าให้พูดตามตรงก็คือ ขึ้นรถไฟจะดีกว่ามากเพราะจะใช้เวลาในการเดินทางเพียงนิดเดียวนั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมพอจะเดาได้เพราะคนส่วนใหญ่ที่อยู่แถวนี้ก็มักจะไปโรงเรียนโดยใช้รถไฟกันทั้งนั้น

จริงๆผมจะไปด้วยรถไฟก็ได้นะแต่ที่ผมตัดสินใจใช้จักรยานนั่นก็เพราะมันได้เป็นส่วนหนึ่งในกิจวัตรประจำวันของผมไปซะแล้วและที่สำคัญที่สุดก็คือมันประหยัดเงิน…

อีกอย่างผมเองก็ไม่ค่อยชอบที่ที่คนแออัดกันด้วยสิ

“ใช่ค่ะ แล้วมันทำไมเหรอคะ?”

“ยังจะถามอีก…ถ้าเธอไปด้วยรถไฟฉันก็ไปกับเธอไม่ได้หรอกนะหรือเธอจะให้ฉันไปส่งงั้นเหรอ..”

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงผมก็ต้องไปในทิศตรงกันข้ามกับที่ผมกำลังไป

แต่ถ้าเธอขึ้นรถบัสก็ว่าไปอย่าง

ถึงจะเป็นอันไหนก็ช่าง

[เพราะการที่ได้ร่วมทางไปกับผู้หญิงก็ถือว่าเป็นเกียรติแล้ว]

ผมเห็นด้วยกับคำที่ว่านะแต่การที่ผมต้องออกนอกเส้นทางของผมมันจะลำบากเอาได้น่ะสิแต่ผมในตอนนี้ก็ไม่ได้รีบอะไรถ้าเธอขอให้ผมไปส่งสักครึ่งทาง…ผมก็อาจจะยอมไปด้วยก็ได้

“ถ้าทำแบบนั้นคุณจะลำบากเอาเปล่าๆ เพราะงั้นฉันจะไปทางเดียวกับคุณค่ะ”

“เอาจริงดิ ถ้าเธอเดินไปจากตรงนี้ถึงโรงเรียนก็ยังต้องใช้เวลากว่า30นาทีเลยนะ

“ใช่ค่ะ ถ้าเดินไปล่ะนะ”

พอพูดแบบนั้นจบวาคามิยะก็ยิ้มออกมาด้วยท่าทางที่ซุกซนจากนั้นเธอก็ขึ้นมาซ้อนท้ายจักรยานของผม

ด้วยท่าทางที่น่ารักของเธอก็ทำเอาผมใจเต้นแรงขึ้นมาทันที

“น-นี่เธอจะซ้อนท้ายฉันจริงๆงั้นเหรอ”

“ค่ะ ไม่ได้เหรอคะ?”

“ก็ไม่ได้แหงสิ…ก็ทุกวันนี้กฏหมายยิ่งเข้มงวดเข้าไปทุกทีแล้วด้วย…ถ้าถูกจับได้พวกเราก็ซวยกันพอดี”

“ฟุฟุฟุ โทคิวากิซังก็มีด้านที่จริงจังเหมือนอย่างเขาสินะคะเนี่ย อะ อืมมแน่นอนว่าเราไม่ได้จะทำแบบนั้นจริงๆหรอกนะคะ”

วาคามิยะพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

“แต่ถ้าพวกเราทำได้ก็คงจะดี”

หรือว่าเธออยากจะลองสัมผัสบรรยากาศที่มักจะเจอในพวกมังงะโชโจละมั้ง

ความรู้สึกก็คงจะคล้ายๆของพวกผู้ชายประมาณว่า มีแฟนสาวสุดสวยนั่งซ้อนท้ายจักรยานพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างโอบเอวเอาไว้ นับได้ว่านี่เป็นหนึ่งในความฝันของชายฉกรรจ์หลายๆคนเลย

แต่เรื่องแบบนี้ก็ดันโดนกฏหมายคุมกำเนิดซะได้

“ถ้าแบบนั้นก็ลงไปได้แล้วเฟ้ย”

“ก็ฉันรู้สึกได้ว่าถ้าฉันลงไปคุณจะหนีฉันไปยังไงอย่างงั้นเลยค่ะ”

“ม-ไม่มีทาง ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้นใบหน้าของผมก็เกร็งขึ้นมาเล็กน้อย

บ้าจริงนี่เธออ่านใจได้รึไงเนี่ย

“ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้คุณเข็นจักรยานในขณะที่ฉันนั่งอยู่ตรงท้ายจักรยานด้วยสิ งั้นพวกเราเดินไปโรงเรียนด้วยกันเถอะค่ะ เรามาลองทำดูกันเถอะค่ะ”

พอวาคามิยะจ้องมาที่ผมด้วยสายตาเปร่งประกายแบบนั้น…ผมก็รับรู้ชะตากรรมของตัวเองได้เลยว่า ตูหนีไม่พ้นแน่!!

“ฮะฮา ไหวแน่เหรอ เหลืออีกไกลเลยนะก่อนจะถึง…”

“แน่นอนค่ะ ก็ฉันเป็นคนพูดออกมาเองต้องไหวแหงอยู่แล้ว และอีกอย่างการเดินก็ส่งผลดีต่อสุขภาพด้วยค่ะ”

“อ่าๆเอางั้นก็ได้…แต่ถ้าเหนื่อยขึ้นมาก็อย่าบ่นละกัน”

“ฉันไม่บ่นหรอกค่ะ ฉันแข็งแรงจะตาย”

วาคามิยะพูดออกมาพร้อมกับโชว์ต้นแขนที่งดงามของตัวเองแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ทำให้ผมมั่นใจเลยว่าจะทำได้ตามที่ปากว่ามารึเปล่า

แล้วแขนของเธอจะหักไหมละนั่น…

เอาเถอะถึงจะเห็นเป็นแบบนั้นเธอก็เล่นกีฬาเก่งเอาเรื่องเลย

ผมไม่อยากยอมรับมันเลยจริงๆ แต่…เธอน่าจะแข็งแรงกว่าผมด้วยซ้ำ

ถึงแม้ผมจะไม่เคยเห็นเธอเล่นกีฬากับตาก็เถอะแต่ก็พอจะสรุปได้จากข่าวลือที่ได้ยินผ่านๆมา

“ก่อนที่เราจะไปกัน ฉันมีอะไรบางอย่างจะให้คุณค่ะ”

วาคามิยะหยิบกล่องแปลกๆที่ถูกคลุมเอาไว้ด้วยผ้าออกจากกระเป๋าก่อนที่เธอจะวางเอาไว้บนมือของผม

มันค่อนข้างหนักพอตัวเลยละอีกทั้งมันยังมีกลิ่นจางๆที่โชยออกมา

“ข้าวกล่อง?”

“ใช่ค่ะ มื้อเที่ยงของวันนี้ค่ะส่วนถ้าจะคืนก็เอาไว้หลังจากเสร็จจากงานพาร์ทไทม์ก็ได้ค่ะ”

“งานพาร์ทไทม์…วันนี้เองเธอก็จะมาเหรอ?”

“ก็โดนัทที่นั่นอร่อยมากเลยนี่นา ทำไมฉันจะไม่ไปละคะ”

ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยว่าโดนัทที่ร้านเรามันจะอร่อยขนาดนั้นถึงขั้นดึงลูกค้ามาเป็นประจำได้เนี่ยสุดยอดแฮะ

จากนั้นผมก็ถอนหายใจออกมา

“เข้าใจแล้ว….ถ้างั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ”

“ค่ะ”

หลังจากนั้นวาคามิยะก็ลงมาจากจักรยานก่อนที่จะมาเดินอยู่ข้างๆผม

ในขณะที่เดินๆอยู่เธอก็ฮัมเพลงไปด้วยดูเหมือนว่าเธอกำลังอารมณ์ดีอยู่สินะ

ถนนเส้นนี้ที่ผมมักจะใช้อยู่เป็นประจำมันเป็นถนนที่แสนจะน่าเบื่อซ้ำซากแต่ว่าวันนี้ผมกลับรู้สึกได้ว่ามันมีสีสันมากกว่าที่ผ่านๆมา

—–

จุ๊กกรุ๊ววววววววว

การเรียงตัวหนังสือแบบนี้อ่านง่ายมั้ยครับ?หรือชอบแบบเดิม?แต่ถึงยังไงผมก็ไม่แก้หรอกครับจะเอาแบบนี้ถามไปงั้นแหละ (⁠つ⁠≧⁠▽⁠≦⁠)⁠つ