——การที่ถูกถามถึงความรู้สึกจริง ๆ นั้นมันน่าอาย

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนต้องเคยมีประสบการณ์กันบ้างหรือ?

ถ้าจะยกตัวอย่างที่เข้าใจง่าย ๆ ก็คงเป็นตอนที่คนวัยทำงานไปงานเลี้ยง ดื่มจนเมาแล้วก็พลั้งพูดเรื่อง “ปรัชญาชีวิตของตัวเอง” ออกมาอย่างมีความสุข แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งเสียใจทีหลังนั่นแหละ

ว่ากันว่าความกล้าที่ได้จากเหล้าเป็นสิ่งที่น่ากลัวนัก เพราะเครื่องมืออย่างแอลกอฮอล์กับบรรยากาศในตอนนั้น มันทำให้เราพูดอะไรออกมาอย่างคล่องปากได้ง่าย ๆ

แม้แต่พวกเรา ซึ่งเป็นแค่เด็กมัธยมปลาย ก็มีเรื่องคล้าย ๆ กันเกิดขึ้นได้เหมือนกัน

มันคือการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน ที่ถูกเรียกว่า “การเล่าเรื่อง”

การที่มารวมตัวกันในห้องเรียนหลังเลิกเรียน พูดระบายเรื่องนู่นนี่แล้ววกเข้าหาเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ก็ถือว่าเป็นเส้นทางปกติที่แทบจะกลายเป็นสูตรสำเร็จไปแล้ว

แม้มันจะไม่เกี่ยวอะไรกับผม แต่ก็เคยเห็นกับตาตัวเองอยู่เหมือนกัน

เวลาที่บังเอิญเดินเข้าไปในห้องที่มีชายหญิงกำลังเล่าเรื่องกันอยู่นั้น บรรยากาศมันอึดอัดจนเกือบหายใจไม่ออกเลยทีเดียว

สายตาของพวกเขานี่ชัดเจนมากว่า “อย่าเข้ามาสิ”

แต่ถึงอย่างนั้น “การเล่าเรื่อง” แบบนี้ก็มีข้อเสียอยู่เหมือนกัน

เพราะอารมณ์ที่พุ่งพล่านจนเผลอพูดเรื่องที่ควรเก็บเป็นความลับ เช่น “อย่าบอกคนอื่นนะ” หรือ “เรื่องนี้ขอให้เก็บไว้แค่ในนี้” หลุดออกไปได้ง่าย ๆ

หรือไม่ก็ดันเผลอพูดชื่อของคนที่ตัวเองแอบชอบออกมา ทำให้บรรยากาศอึดอัดสุด ๆ

“ทำไมตอนนั้นเราถึงพูดออกไปกันเนี่ยยยยย!!”

แบบนี้แหละ ที่ทำให้เกิดเรื่องอยากจะกรีดร้องขึ้นมาได้ง่าย ๆ

เพราะอย่างนั้น ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ก็ควรเก็บความรู้สึกจริง ๆ กับความจริงเอาไว้ไม่ให้ใครรู้จะดีที่สุด

ใช่แล้ว……ควรเก็บไว้ดีที่สุด

“อ๊า……ทำไมตอนนั้นเราถึงพูดออกไปกันนะ”

ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ วางปากกาที่ถืออยู่ลงอย่างหมดแรง

——ผ่านมาหลายวันแล้วตั้งแต่เทศกาลฤดูร้อน

ตอนนั้นร่างกายก็ไม่ค่อยดี บอกตัวเองได้เลยว่าคงอ่อนแอลงจริง ๆ

หรือไม่ก็คงเป็นเพราะได้เห็นภาพครอบครัวที่ดูมีความสุข หรือได้ฟังเรื่องราวแบบนั้น จนใจมันอ่อนไหวขึ้นมาก็ได้

แต่ถึงอย่างนั้น การที่ปล่อยตัวปล่อยใจพูดตามอารมณ์ออกไป มันก็ยังผิดอยู่ดี……

“แค่คิดนิดเดียวก็น่าจะเดาได้แล้วแท้ ๆ ว่าถ้าพูดออกไป จะยิ่งทำให้เขาต้องเกรงใจเรา……”

รินเป็นคนที่อ่านบรรยากาศเก่งมาก

ถึงขั้นที่บางทีทำให้รู้สึกเหมือนเธอเป็นพวกมีพลังจิตเลยด้วยซ้ำ

เพราะแบบนั้น แม้ว่าฉันจะไม่ได้เล่าทุกอย่าง เธอก็คงเชื่อมโยงเรื่องบ้านผมกับสิ่งที่ผมพูด แล้วเดาออกได้อยู่ดี……

หลักฐานก็คือ……พฤติกรรมของเธอดูแปลกไป

ปกติแล้วเธอจะเป็นพวกมุทะลุ ไม่สนใจสภาพหรือความรู้สึกของฉัน ใช้พลังดื้อรั้นบังคับทุกอย่างตามใจตัวเอง

แต่ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา……ไม่มีท่าทีแบบนั้นเลย

ก็มีความเป็นไปได้ว่านี่อาจเป็นแค่ความรู้สึกของผมคนเดียวก็ได้……แต่ก็ดูเหมือนเธอจะระวังเรื่องระยะห่างอยู่เหมือนกัน

รินที่ระวังและเกรงใจผมแบบนี้ พูดตรง ๆ ว่า ฉันเองก็รู้สึกขอบคุณมาก

แต่ว่า……การที่ทำให้รินต้องลำบากใจแบบนี้ ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย

“คิดไปก็ไม่มีประโยชน์ ไปให้อาหารพวกนั้นดีกว่า……”

ฉันถอนหายใจ แล้วมองดูพวกผู้มาเยือนที่เพิ่มขึ้นในบ้าน

พอเห็นพวกมันเคลื่อนไหวอย่างอิสระ ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

“……พวกนายนี่ช่วยเยียวยาใจฉันดีจริง ๆ นะ”

ปลาทองสองตัวที่ได้มาจากงานเทศกาลฤดูร้อน

ชื่อของพวกมันคือ “ซูซุ” กับ “ฮาเนะ”

แน่นอนว่าชื่อพวกนี้รินเป็นคนตั้ง และจนกว่าพ่อแม่ของเธอจะกลับมา ผมก็ต้องเป็นคนดูแลพวกมันไปก่อน

ผมถืออาหารปลาทอง แล้วโรยลงไปบนผิวน้ำเบา ๆ

เมื่อกี้ยังลอยตัวไปมาอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่เลย แต่พอเห็นอาหาร ก็รีบว่ายเข้ามาทันที

“การเลี้ยงสัตว์เนี่ย……ก็ไม่เลวนะ”

การได้เบี่ยงเบนความคิดไปแบบนี้ มันช่วยได้จริง ๆ

จะเรียกว่าหนีความจริงก็ได้ แต่มันก็ช่วยเยียวยาใจได้จริง ๆ เหมือนกัน

แต่ยังไงก็หนีความจริงไปตลอดไม่ได้หรอก

รินเดี๋ยวก็จะกลับมาจากการไปซื้อของแล้ว

แล้วบ้านนี้ก็คงกลับมาเต็มไปด้วยบรรยากาศที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงอีกแน่

“แค่คิดก็ปวด——”

พอพูดออกมาได้แค่นั้น ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน พร้อมกับเสียงฝีเท้ารีบเร่งตรงมาหาผมอย่างรวดเร็วอย่างไม่รู้ตัว

ทั้งที่บอกว่าจะไปซื้อของ แต่……

กลับมามือเปล่า

“โทวะคุง! ไปทะเลกันเถอะ ตอนนี้เลยค่ะ!!”

รินตะโกนขึ้นทันทีที่กลับมาถึง

เห็นเธอที่มีพลังล้นเหลือยิ่งกว่าปกติแล้ว ผมก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้างเหมือนคนโง่

แล้วก็เหลือบตามองนาฬิกา

“เอ่อ……ตอนนี้เหรอ?”

“แน่นอนค่ะ!”

ดวงตาของเธอที่มองตรงมาที่ผม เต็มไปด้วยความตั้งใจแน่วแน่ไม่มีทีท่าว่าจะถอย

ผมรู้สึกกลัวนิด ๆ ก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมา

…รุกแรงจริง ๆ นะ ยัยนี่

แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเรื่องที่ผมสงสัย

เพราะว่า——

“แต่ว่าตอนนี้ก็เย็นแล้วนะ……?”

ใช่แล้ว ตอนนี้พระอาทิตย์ก็เริ่มจะตกดินแล้ว

คิดยังไงก็สายเกินไปที่จะไปทะเลตอนนี้

พอไปถึง ก็คงมืดพอดี

“ตอนเย็นทะเลสวยมากเลยนะคะ วันนี้เหมาะจะไปเที่ยวที่สุดแล้วค่ะ”

“ไม่ฝืนเกินไปหน่อยเหรอ อย่างน้อยก็รอพรุ่งนี้……หรืออีกสามวัน……หรือจะอีกอาทิตย์นึงก็ยังได้เลย”

“……ถ้าเป็นอย่างนั้น โรงเรียนก็จะเปิดเทอมแล้วค่ะ”

“โห ไม่รู้มาก่อนเลยแฮะ”

“พอแล้วค่ะ! ไปกันเถอะค่ะ!”

รินคว้ามือผมแล้วลากไปจนถึงประตูบ้านอย่างไม่มีท่าทีจะปล่อย

พอผลักฉันออกไปข้างนอกสำเร็จ เธอก็ทำหน้าภูมิใจพร้อมกับส่งเสียงฮึแบบคูล ๆ ออกจากจมูกอย่างภูมิใจ

“ยังไงก็ยังรุกแรงเหมือนเดิมเลยนะ”

“ฟุฟุ นั่นแหละคือฉันค่ะ”

ความมุ่งมั่นของเธอ แม้มันจะไม่ใช่สิ่งที่น่าชื่นชมเสมอไป แต่ตอนนี้……มันช่วยผมได้มากจริง ๆ

ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

รินที่เห็นผมเป็นแบบนั้น ก็ส่งยิ้มที่สว่างไสวมาให้อีก

รอยยิ้มอันเปล่งประกายของเธอภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น ยิ่งดูโดดเด่นจนแทบละสายตาไม่ได้

ถ้าเป็นสมัยนี้คงต้องเรียกว่า “อินเนอร์ในอารมณ์” ล่ะมั้ง

ฉันเผลอคิดเรื่องไม่เข้ากับตัวเองแบบนั้นขึ้นมา