[บทนี้คือเรื่องราวต่อจากช่วงเทศกาลฤดูร้อน และโปรดทำความเข้าใจไว้ว่า รินได้เผลอสารภาพรักกับโทวะไป(จากเรื่องราวในหนังสือ)]

“ฉันจะไปซื้อของนะคะ ระหว่างนี้ต้องทำการบ้านให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เข้าใจไหม?”

“อืม เข้าใจแล้ว…”

หลังจากงานเทศกาลฤดูร้อนจบลง ฉันกับโทวะคุงก็กลับมาบ้านด้วยกัน

ตอนนี้โทวะคุงสบายดีแล้ว และก็ทำงานพิเศษได้อย่างไม่มีปัญหา

แต่ระหว่างฉันกับโทวะคุงนั้น—

“ตั้งแต่วันนั้นมา… เราคุยกันไม่ค่อยราบรื่นเลยนะคะ”

หลังจากสารภาพความรู้สึกในตอนท้ายของเทศกาลฤดูร้อน…

ไม่สิ ฉันรู้สึกว่าฉันยังสื่อความในใจออกไปได้ไม่ชัดเจนเท่าไร

หลังจากนั้น ท่าทีของโทวะคุงก็ดูจะเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

แต่ก่อนเขาก็เป็นแบบนี้บ้างบางครั้ง บางทีอาจเป็นฉันเองที่คิดมากไปก็ได้…

อืม…

ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้ใจสั่นไหว ความรู้สึกมืดมัวก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

“จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย…”

ฉันยกมือขึ้นบังแดดที่แผดจ้าแล้วหรี่ตาลง

ทั้งที่ปกติไม่เคยรู้สึกว่ามันแสบตาขนาดนี้เลย…

“เฮ้อ…”

ถอนหายใจออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำให้รู้สึกหดหู่เข้าไปอีก

เคยได้ยินมาว่า “หลังสารภาพรักแล้วจะกลายเป็นความสัมพันธ์ที่ห่างเหิน”

บางที… อาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ได้

แม้จะต้องไปซื้อของ แต่ฝีเท้าก็หนักอึ้ง

ฉันเลยเลี้ยวเข้าไปในสวนสาธารณะใกล้ๆ

แล้วก็นั่งลงบนม้านั่ง เงยหน้ามองท้องฟ้าอีกครั้ง

ท้องฟ้าที่ไม่มีแม้แต่เมฆสักก้อนเดียว

กลับทำให้รู้สึกอิจฉาขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“วื๊ด วื๊ด”

ขณะที่ฉันก้มหน้า ถอนหายใจอยู่นั้น มือถือก็สั่น พร้อมกับแสดงชื่อ “แม่” บนหน้าจอ

จังหวะเป๊ะจนอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“ฮัลโหล~ ได้ยินไหมจ๊ะ รินจัง~?”

พอรับสาย ก็ได้ยินเสียงแม่ที่ดูอารมณ์ดีสุดๆ

ดูเหมือนว่ากำลังสนุกกับการเที่ยวอยู่เลยนะ

แต่… โทรมาเวลานี้

ถึงจะฟังดูสนุก แต่จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นรึเปล่านะ…?

“แม่คะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า? หรือมีปัญหาระหว่างเที่ยว…”

“ไม่มีน้า~ เที่ยวสนุกสุด ๆ เลยล่ะ รักกันสุดๆ ไปเลย~”

ไม่ใช่อย่างที่คิด

แต่ก็ดีแล้ว ที่ยังคงรักกันดีอยู่…

น่าอิจฉานิดหน่อยแฮะ

ถึงพ่อของฉันจะยุ่งมาก แต่ก็ยังให้ความสำคัญกับเวลาครอบครัวอยู่เสมอ

ก็แค่… บางทีก็ออกจะหวงฉันเกินไปหน่อย

อย่างเวลาพูดถึงโทวะคุง ก็จะเริ่มหักนิ้วเล่นแล้ว

ถ้าต้องให้พบกันจริงๆ ฉันคงต้องวางแผนดีๆ…

“รินจัง~? อยู่ๆ ก็เงียบไปนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“อะ ขอโทษค่ะ! อย่างน้อยรู้ว่าไม่มีปัญหาอะไรก็สบายใจแล้วค่ะ ขอให้เที่ยวกันให้สนุกนะคะ”

“แน่นอนอยู่แล้ว~ แล้วว่าแต่… ที่แม่ส่งของไปได้ผลไหมน้า~?”

“เอ่อ… ก็นิดหน่อยค่ะ…”

กับคำถามกะทันหันของแม่ ฉันก็พูดตะกุกตะกัก

ก็จริงอยู่ที่ช่วงฤดูร้อนนี้เราก็สนิทกันมากขึ้น

แต่ปัญหาใหม่ก็โผล่มาเต็มไปหมดด้วย…

“เอ๊ะ~? ทำไมตอบแบบนั้นล่ะ~? แม่ชักอยากรู้แล้วสิ~”

“แม่คะ… อย่าทำเสียงตื่นเต้นแบบนั้นสิคะ”

“แล้ว~ สรุปไปถึงไหนแล้ว~?”

“สารภาพรัก… แล้วล่ะค่ะ?”

“ทำไมพูดแบบไม่แน่ใจล่ะ~!? อย่าบอกนะว่าแค่ ‘จุ๊บ’ หรือ ‘พูดไม่ชัดเจน’ หรือ ‘ยังไม่ตัดสินใจ’ อะไรแบบนั้น~?”

คำพูดที่เหมือนเห็นเหตุการณ์กับตาตัวเองทำเอาฉันแข็งค้าง

แม่ดูเหมือนจะซื่อๆ แต่จริงๆ แล้วอ่านสถานการณ์เก่งมาก

ถึงขั้นอยากแซวว่า ‘เป็นพวกมีพลังจิตเหรอคะ!?’

แม้จะนับถือในความสามารถนั้น แต่สำหรับครั้งนี้… อายเกินไปจริงๆ…

“ทะ ทะ ทะ… ทุกอย่างเลยค่ะ”

“อะแหน่~ รินจังนี่แหละ เวลาสำคัญก็ดันขี้อายไปได้”

“ขอร้องล่ะค่ะ อย่าอ่านใจหนูแบบแม่นยำขนาดนี้…”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ก็เราเป็นครอบครัวกันนี่นา~”

“ครอบครัว… ใช่ค่ะ เราเป็นครอบครัวนี่นา…”

“ครอบครัว”

เมื่อได้ยินคำนั้น บทสนทนากับโทวะคุงก็ลอยขึ้นมาในหัว

พร้อมกับภาพโชวะคุงที่พยายามทำเป็นนิ่งสงบ

ไม่รู้แน่ชัดว่าเขารู้สึกยังไง คิดอะไรอยู่ หรือมีเหตุผลอะไรที่ปิดกั้นตัวเองแบบนั้น

ถ้ามีอะไรที่ฉันสามารถทำได้ก็คงดี…

ขณะที่ฉันกำลังคิดอย่างนั้น เสียงแม่ที่อ่อนโยนก็ดังขึ้นมา

“รินจัง? ขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม?”

“…อะไรเหรอคะ?”

“หนูมีอะไรอยากถามแม่ไหม?”

“เอ่อ… ไม่ค่ะ ไม่มีหรอก นี่เป็นเรื่องของหนูเอง”

เป็นปัญหาที่ฉันต้องแก้ไขเอง

ถึงตอนแรกจะบอกตัวเองว่า ‘จะทำให้เขาพูดว่าต้องการอยู่ด้วยกันตลอดไป’

แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี…

ระหว่างที่เงียบไป คำพูดที่แสนอบอุ่นของแม่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“งั้นสิ่งที่แม่จะพูดต่อไปนี้ ก็แค่พูดลอย ๆ เฉย ๆ นะ ไม่ต้องใส่ใจก็ได้”

แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ต่างไปจากเดิมอย่างช้าๆ

“คนเราน่ะ ถึงจะบอกว่าไม่เอาๆ แต่จริงๆ แล้วกลับโหยหาสิ่งนั้น โดยเฉพาะความอบอุ่นและความผูกพันกับคนอื่น สำหรับคนที่ผลักไสแบบนั้น สิ่งที่ต้องทำคืออย่ายอมแพ้ และคอยแสดงออกให้ชัดเจน”

“……..”

“แล้วถ้าเขายังไม่กล้ามองไปข้างหน้า เราก็ต้องเป็นคนดึงเขาไปให้ได้”

“ดึง… ไปข้างหน้าเหรอคะ”

“ใช่จ้ะ จุดแข็งของรินก็คือ ‘มองเห็นด้วยตาตัวเอง เลือกด้วยหัวใจ และพุ่งไปข้างหน้าโลด’ ไงล่ะ”

“หนู… จะทำได้เหรอคะ?”

คำถามที่เกือบหลุดออกมา ฉันก็กดมันเอาไว้ในใจ

เพราะถ้าพูดออกไป คำพูดมันจะกลายเป็นโซ่พันธนาการหัวใจทันที

ฉันจึงกลืนมันลงไป แล้วถามแทน

“แม่คะ แล้วแม่คิดว่าหนูควรทำยังไง?”

แม่หัวเราะเบาๆ แล้วตอบอย่างมั่นใจ

“ง่ายมากเลยลูก! ก็วิ่งไปตามเสียงหัวใจตัวเองเลย!”

เสียงที่กระทบหัวใจฉันอย่างแรง

เมฆหมอกในหัวใจเหมือนจะสลายไปทันที

“รินจังน่ะ ถึงจะดูเหมือนคนมีเหตุผล แต่จริง ๆ แล้วใช้สัญชาตญาณเหมือนสัตว์ตัวน้อย ๆ เลยนะ ไม่ต้องคิดมากหรอก~”

“…แม่คะ กำลังแซวหนูอยู่ใช่ไหมคะ?”

ฉันบ่นออกไปกับน้ำเสียงที่กลับมาเป็นแบบเดิมของแม่

แต่แม่ก็ยังพูดอย่างร่าเริงต่อไป

“เปล๊า~ เพราะทุกทางที่รินเลือกน่ะ ไม่มีทางผิดอยู่แล้ว เพราะลูกจะทำให้มันกลายเป็นทางที่ถูกเองต่างหากล่ะ ตอนนี้คิดก่อนทำไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ~”

“จริงด้วยค่ะ… หนูเองก็รู้ดี…”

“ฟุฟุ เป็นเด็กดีจริงๆ นะ เอาล่ะ จำไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ต้องเป็นคนที่คอยสนับสนุนเขาให้ได้ล่ะ เพราะเขาน่ะ มีจุดที่อันตรายอยู่ ต้องระวังให้ดีนะ”

“ค่ะ… ขอบคุณมากนะคะแม่”

ความหนักอึ้งที่อัดแน่นอยู่ในใจเมื่อกี้หายไปเหมือนไม่เคยมีมาก่อน

แทนที่จะมัวคิดให้ปวดหัว ฉันควรยืนข้างเขา และพยายามเข้าใกล้เขามากกว่านี้

“ฉันจะพยายามค่ะ! เพื่อให้เข้าใกล้เขามากขึ้นอีก!”

“นั่นแหละๆ~ เอาล่ะ เดี๋ยวแม่จะสอน ‘ท่าไม้ตายพิชิตใจ’ สุดยอดเคล็ดลับของแม่ให้เอง~”

“ขอฝากตัวด้วยค่ะ!”

“เดี๋ยวก่อน คัทททททททท!!!”

เสียงตะโกนดังลั่นจากปลายสายขัดจังหวะฉันที่กำลังคึกเต็มที่

ดูเหมือนพ่อจะแย่งโทรศัพท์จากแม่

“อย่าแย่งน้าาา~”

“ริน! พ่อมีเรื่องจะพูด… อย่าเชื่อ――โอ้ย!”

“พ่อเนี่ย รักแม่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ~”

“ปะ ปล่อยก่อนนนน…”

“อย่าเลยน่า~ ตอนนี้พวกเราคุยกันอยู่ต่อหน้าลูกนะคะ~”

“อะ เอ่อ… แม่คะ กรุณาใจดีกับพ่อหน่อยนะคะ…”

ถึงจะดูอบอุ่นน่ารัก แต่บางทีก็ออกจะหวานเกินไปนิด…

แต่ก็คงไม่มีปัญหาอะไร

“ไม่มีปัญหาเลยจ้ะ~ แม่กำลังให้รางวัลพ่อน่ะ พ่อถึงได้ทำหน้ายิ้มเคลิบเคลิ้มไง~ ใช่ไหม~ พ่อ~?”

“อื้ม! ตอนนี้ความรักที่ลิซ่าให้มาน่ะมันไร้ขีดจำกัดเล้ยยยยยยย! (ร้องเสียงหลง)”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาเลยค่ะ”

ฉันยิ้มอย่างอบอุ่น

บางทีความสัมพันธ์ที่ควรมุ่งหมายก็คงเป็นแบบนี้เอง

“ริน! อย่าไปหลงเชื่อ… แม่…”

“พ่อจ๋า ยังเร็วไปที่จะนอนนะจ้ะ~ งั้นแค่นี้ก่อนนะ รินจัง สู้ๆ ล่ะ!”

“ค่ะ!”

“ฟุฟุ งั้นไว้เจอคุยน้า~!”

หลังจากได้ยินเสียงแม่ที่เต็มไปด้วยพลังตามปกติ สายก็ถูกตัดไป

เอาล่ะ—

“วันนี้ต้องสู้ตายแล้วล่ะ!”

ฉันตบแก้มตัวเองเบาๆ แล้วเริ่มก้าวเดินไปซื้อของ

การก้าวเท้านั้นเบาสบายจนรู้สึกว่าฉันพร้อมจะก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นใจแล้วค่ะ!