「ตอนนี้ปราศจากความหวาน โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน」

เราเกิดมาบนโลกนี้เพราะพ่อแม่ต้องการให้เราเกิดมาจริง ๆ หรือเปล่านะ?

ถ้าเป็นช่วงวัยรุ่น คำถามแบบนี้ก็อาจเป็นส่วนหนึ่งของการเติบโตทางจิตใจและความขัดแย้งภายในก็ได้

แล้วคำตอบของคนส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนี้

“ไม่รู้สิ ข่างมันเถอะ”

คำ ๆ เดียวก็จบแล้ว

ถ้าถามพ่อแม่ อาจจะได้คำตอบกลาง ๆ หรือไม่ก็คำพูดเต็มไปด้วยความรักกลับมา

แต่ว่า…คำตอบนั้นออกมาจากใจจริงรึเปล่า ก็มีแต่เจ้าของคำพูดเท่านั้นที่รู้

แต่พูดกันตามตรง ต่อให้เป็นคำโกหก ถ้าได้ยินคำพูดพวกนั้นก็ยังรู้สึกดีใจอยู่ดี

อย่างน้อยมันก็แสดงให้เห็นว่าพวกเขากำลังพยายามทำหน้าที่ของคำว่า “พ่อแม่” และเราก็อาจจะรู้สึกอุ่นใจ หรือโล่งใจบ้าง

และเหนือสิ่งอื่นใดก็คือ ความสัมพันธ์ที่เรียกว่า “ครอบครัว” ยังพอหลงเหลืออยู่บ้าง

ถ้ามองจากมุมนี้ สิ่งที่ผมพูดได้ก็คือ…

—ผมไม่มีครอบครัว

ถ้าจะให้พูดให้ถูกต้องก็คือ…ถึงจะมีอยู่ แต่ไม่มีใครที่ฉันรู้สึกว่าเป็น “พ่อ” หรือ “แม่” ได้เลย

ไม่เคยรู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่า “ความรักจากพ่อแม่” เลยแม้แต่ครั้งเดียว

“แกไม่น่าเกิดมาเลยนะ”

คำพูดนี้ มันวนเวียนอยู่ในหัวผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนคำสาป…

ได้ยินมาตั้งแต่เด็กจนแทบจะด้านชา

เมื่อพยายามนึกถึงความทรงจำสมัยเด็ก สิ่งที่จำได้ชัดที่สุดก็คือ “มีคนแปลกหน้าเข้าออกบ้านอยู่ตลอดเวลา”

ทั้งผู้ชายและผู้หญิง

สำหรับเด็กอย่างผมตอนนั้น ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนมากมายเข้ามาในบ้านตลอดเวลา

ถึงขั้นเข้าใจผิดว่า “เรามีพ่อแม่หลายคนเหรอ?” ก็ยังเคยคิดไปแบบนั้นเลย

แล้ววันหนึ่ง ผมก็ย้ายมาอยู่ในอพาร์ตเมนต์เก่า ๆ ที่อยู่ตอนนี้

นับตั้งแต่นั้น ชีวิตก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง…

แล้วพ่อแม่ก็ไม่กลับมาบ้านอีกเลย

—โตขึ้นมาก็เข้าใจเองล่ะ ถึงจะโง่ก็เถอะ

ทั้งพ่อและแม่ ต่างก็มีคนอื่นหมด…เรียกง่าย ๆ ว่ามัวแต่เที่ยวเล่นกับคนอื่น

พ่อแม่ของผม…ก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย

อาจจะยังไม่พอใจกับชีวิตของตัวเอง ยังไม่เสพสุขกับคำว่ารักได้ไม่เต็มที่ หรือไม่ก็เป็นคนที่หลงใหลในความรักมากเกินไป

แต่จริง ๆ แล้วเรื่องพวกนี้ ผมก็ไม่รู้หรอก

เพราะไม่ได้มีความสัมพันธ์กันมากพอที่จะเข้าใจ

แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือ…

สำหรับทั้งคู่ ผมเป็นแค่ตัวเกะกะ

ก็แน่ล่ะ ถ้าได้ยินคำว่า “ไม่น่าเกิดมาเลย” ซ้ำ ๆ มาตั้งแต่เด็ก

ผมถูกพ่อแม่ทิ้งไว้ในอพาร์ตเมนต์เก่า ๆ นี้ แล้วก็ผลัดกันมาตรวจดูเหมือนเป็นเวรผลัด

กันผมออกจากชีวิตของพวกเขา ราวกับการขังผมไว้ในคุก

แล้วพอขึ้นมัธยมต้น พ่อก็เป็นคนเดียวที่ยังมาหาอยู่บ้าง

—คงจะเป็น “หย่าอีกรอบ” สินะ

ว่าแต่…คนที่แวะมาหาก่อนหน้านั้นคือแม่จริง ๆ เหรอ?

หรือว่าเป็นแม่คนที่สอง?

หรือคนที่สาม?

หรือว่าชู้?

หรือว่าคนแรกที่ผมเจอ ไม่ใช่แม่ด้วยซ้ำ?

ไม่รู้เลย…

ก็เจอคนมากมายจนแยกไม่ออกแล้ว

ต่อให้ถามก็คงไม่ได้คำตอบอะไร

เพราะฉะนั้น สำหรับผมแล้ว ไม่มีอะไรที่เรียกว่า “ความจริง” เลย

แล้วในวันหนึ่ง พ่อที่เคยแวะมาบ้าง ก็กลายเป็นแค่ “คนที่เอาเงินมาให้ใช้ชีวิต” เท่านั้น

ครอบครัวคืออะไรกันแน่?

ผมพยายามไม่คิดถึงมัน

“ความรักของครอบครัว มันไม่เคยมีอยู่เลยตั้งแต่ต้น” เด็กอย่างผมเข้าใจเรื่องนี้ได้ดี

การแต่งงาน ความเป็นสามีภรรยา มันไม่มีอะไรน่าเศร้าไปกว่านี้แล้ว

พอเข้าใจแบบนั้น ผมก็เริ่มรู้สึกว่าเรื่องความรัก เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงมัน “ไร้สาระ”

ถูกเลี้ยงมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ใคร ๆ ก็ต้องรู้สึกเกลียดสิ

ไม่มีวันอยากเป็นคนประเภทที่หลงรักความรักแบบพ่อแม่ผมหรอก

เพราะแบบนั้น ผมเลยไม่เข้าใจผิด ไม่คาดหวัง และที่สำคัญที่สุด—ไม่อยากยอมรับ

แต่งงานเหรอ?

คำสาบานรักนิรันดร์?

นิรันดร์ที่มีได้เป็นสิบ ๆ ครั้งมันช่างไร้สาระสิ้นดี

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ก็ยังมีช่วงเวลาที่เคยต้องการความอบอุ่นจากสิ่งที่เรียกว่า “ครอบครัว”

เรียกง่าย ๆ ว่า…เคยโหยหาความรักจากครอบครัว

เพราะแบบนั้น เวลาที่เห็นเด็กกำลังร้องไห้ หรือมีใครกำลังลำบาก ผมถึงปล่อยผ่านไม่ได้

อาจเป็นเพราะเห็นภาพทับซ้อนตัวเองกับพวกเขาเข้าไป

การที่ไม่มีใครช่วย ทั้งที่กำลังเศร้า กำลังร้องไห้ มันเหงาจนแทบจะขาดใจ…

แต่นั่นก็เป็นแค่ “อดีต”

ตอนนี้ผมไม่ต้องการความรักจากครอบครัวอีกต่อไปแม้แต่นิดเดียว

แต่ในตอนนั้น ผมก็เคยคิดเพ้อฝันว่า “อยากมีครอบครัว อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม”

ตอนนั้นฉันคิดว่า “ถ้าฉันพยายามให้ตัวเองมีคุณค่า ให้เขายอมรับว่าฉันมีประโยชน์ บางทีบรรยากาศในบ้านอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้”

เพราะแบบนั้น ผมถึงพยายามอย่างหนัก

ผมไม่ได้ฉลาดขนาดฟังแค่ครั้งเดียวก็เข้าใจทันที

เลยต้องกัดฟันสู้สุดชีวิต

ฝืนหัวใจที่แทบจะแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฝันถึงอนาคตที่จะต้องเปลี่ยนแปลง แล้วก็พยายามต่อไปเรื่อย ๆ

เพื่อให้ตัวเองมีคุณค่า…ให้ใครสักคนยอมรับว่า “เรามีความหมาย”

และผลลัพธ์ก็คือ ในการสอบเข้ามัธยมปลาย ผมสามารถสอบติดโรงเรียนระดับท็อปของรัฐ แม้จะอยู่ไกลหน่อยก็ตาม

ตอนนั้น ผมดีใจมากจริง ๆ

— บางที ชีวิตของเราอาจจะเปลี่ยนก็ได้

— ชีวิตอันมืดมิดอาจเริ่มมีสีสันแต่งเติมขึ้นมาบ้าง

ผมฝันถึงอนาคตที่สดใสด้วยหัวใจที่เปี่ยมหวัง

จากนั้น ผมก็โทรหาพ่อเพื่อบอกข่าวดี โดยมีเพื่อนอยู่ข้าง ๆ

ตอนนั้น ผมคงดีใจจนลืมทุกอย่างไปหมด

แค่คิดถึงก็รู้สึกขมขื่น…ลืมไปหมดเลยว่าโดนปฏิบัติมาแย่แค่ไหน

แต่สุดท้าย…มันก็ เปล่าประโยชน์

“โทรบอกทำไม กับอีแค่เรื่องไร้สาระพรรค์นี้เนี่ยนะ”

ตอนที่ได้ยินคำนี้…ผมได้ยินเสียงบางอย่างในใจหักดัง “เป๊าะ”

พร้อมกับรู้สึกโกรธตัวเองสุด ๆ

ทำไมถึงโทรหาไอ้คนแบบนั้นกันนะ?

แค่แจ้งเรื่องค่าเรียน ค่ากินอยู่ เหมือนเป็นหน้าที่เหมือนที่ผ่านมา มันก็น่าจะพอแล้ว

ใช่แล้ว ผมลืมเรื่องที่สำคัญที่สุดไป…

ครอบครัวนี้มันไม่มีวันเปลี่ยนได้หรอก—เพราะมันไม่มีอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว

ไม่ใช่แค่พัง แต่คือ “แตกสลายไปแล้ว”

แต่เรื่องนี้…ก็ช่วยไม่ได้

เพราะตอนนั้นผมยังเป็นแค่เด็กม.ต้น ยังไม่สามารถยอมรับความจริงทั้งหมดได้

ยังทิ้งความหวังเล็ก ๆ ไม่ได้เลย

จากนั้นมา ผมก็หมดแรงไปหมด

ไม่อยากเรียน ไม่อยากเข้าสังคมที่เคยไม่ถนัดอยู่แล้ว

เหตุผลที่เริ่มทำงานพาร์ตไทม์ในตอนนั้น ก็เพราะอยากตัดขาดกับพ่อแม่อย่างสิ้นเชิง…ไม่สิ อาจจะไม่ใช่แบบนั้น

แค่อยากหลบหนีจากความเป็นจริงด้วยการจมปลักอยู่กับบางสิ่งบางอย่างก็ได้

เพราะแบบนั้น ผมถึงไม่อยากมีความรัก ไม่อยากรู้จักความรู้สึกแบบนั้น

ไม่อยากเกาะอะไรไว้ ไม่อยากหลงใหลอะไร ไม่อยากเชื่ออะไรทั้งนั้น

และไม่มีวันใช้ชีวิตแบบคนที่หลงใหลในความรักเหมือนพวกนั้นแน่นอน

—สิ่งที่ไม่มีรูปร่าง ความรู้สึก ความหวังที่มองไม่เห็น มันช่างหยิ่งผยองและเปล่าประโยชน์สิ้นดี

ผมบอกและตอกย้ำกับหัวใจแบบนั้น แล้วก็ออกไปทำงานพิเศษเหมือนทุกวัน

ไม่มีเป้าหมายใด ๆ แค่หาเงินเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้น

ปั่นจักรยานไปเรื่อย ๆ พลางรู้สึกถึงความว่างเปล่าในแต่ละวัน

“สงสัยวันนี้สอบคงออกมาแย่แน่ ๆ …แต่ช่างเหอะ”

ยังไงก็ไม่มีใครสนใจผลสอบหรอก

จะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญเลย

เพราะฉะนั้น…สิ่งนี้คือคำพูดลอย ๆ

เป็นแค่ความเพ้อฝัน—ที่ไม่มีใครรับรู้เลยนอกจากตัวผมเอง