การเตรียมงานบาร์บีคิวก็เสร็จเรียบร้อยเกือบหมดแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอให้พวกผู้หญิงที่เข้าไปในบ้านกลับออกมาเท่านั้น

เคนอิจิที่เริ่มว่าง ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ ผมแล้วเริ่มทำอะไรที่ใช้ฝีมืออย่างการหั่นแครอทให้เป็นรูปดอกไม้บ้าง เป็นรูปกระต่ายบ้าง

สมแล้วที่เป็นพวกเรียจูเพอร์เฟคที่ทำอะไรก็ได้…เก่งเกินไปจริง ๆ

ระหว่างที่ผมเหม่อมองดูเคนอิจิอยู่ ก็เผอิญนึกเรื่องที่สงสัยขึ้นมาได้ ผมเลยกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อเช็กว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นนอกจากเคนอิจิ

“นี่ เคนอิจิ ฉันมีเรื่องอยากถามนิดนึง…”

“หือ? อะไรเหรอ โวะ?”

“ฟูจิซังวันนี้…ดูน่ากลัวมากเลยว่ะ ไม่คิดเหรอ?”

ใช่แล้ว…วันนี้ฟูจิซังดูน่ากลัวมาก

ปกติเธอก็เป็นคนที่สายตาเย็นชาพอตัวอยู่แล้ว แต่วันนี้แค่ถูกมองก็รู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

ถ้าพูดอะไรพลาดขึ้นมา ฉันรู้สึกได้เลยว่ามีโอกาสจะโดนเก็บเอาได้เลยทันที

แต่เคนอิจิกลับเอียงคอทำหน้างง เหมือนนึกไม่ออกเลยว่าเธอเป็นแบบนั้นตรงไหน

แล้วยังยิ้มกริ่มพูดว่า—

“ก็…ซึน ๆ แบบนั้นมันน่ารักจะตายไปไงล่ะ?”

…คือพูดตรงข้ามกับที่ผมคิดอยู่เลย

“หา…ซึนอะไรล่ะ นั่นมันออกแนวหนามแหลมมากกว่าป่ะ?”

“งั้นเหรอ? ฉันกลับมองว่าเธอกำลังอารมณ์ดีสุดๆ ซะมากกว่า”

“พูดจริงดิ?”

นี่สินะที่เขาเรียกว่า “ฟิลเตอร์แฟน”?

ถึงจะบอกว่าความรักทำให้คนตาบอด แต่มองไม่เห็นความจริงขนาดนี้มันเกินไปไหม…

แถมยังทำตาละห้อยมองไปทางที่ฟูจิซังที่เดินจากไปอีก…เฮ้อ อาการหนักมาก

“ยังไงก็เถอะ เคนอิจิ ไปตรวจ CT สแกนซะหน่อยเหอะ ถึงตอนนี้จะละลายหมดแล้วจนสายไปก็เถอะ”

“เห้ย พูดซะแย่เลย!”

นี่แหละ จุดจบของคนที่ตกอยู่ในสภาวะสมองมีแต่เรื่องรัก…

ไม่นะ ๆ ช่างน่าสงสารจริง ๆ

“ว่าแต่ นายไม่คิดเหรอว่านั่นมันแค่ ‘ปิดบังความเขิน’ น่ะ?”

“…ปิดบังความเขิน? แบบนั้นน่ะนะ?”

“อือ!”

“ฉันไม่เข้าใจเลยแฮะ…”

“ฮะฮะ! นั่นแหละ เพราะความรักมันลึกซึ้งไง เลยเข้าใจได้ยังไงล่ะ!”

เขาทำหน้าหยิ่งยโส ฟันแวบขึ้นมาอย่างแวววาว…อืม อยากชกหน้ามาก

ว่าแต่…ตรงไหนของแววตาเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็งนั่นคือ “เขิน”?

จะมากัดคนอยู่รอมร่อแท้ ๆ…

“ก็งานเทศกาลหน้าร้อนน่ะ เป็นวันพิเศษไงล่ะ~ แบบนี้อารมณ์ดีมันก็ช่วยไม่ได้นะ? โทวะเองก็แอบตั้งตารออยู่ใช่มะ?”

“ไม่เลย ไม่เลยสักนิด ฉันเกลียดที่คนเยอะจะตาย”

ผมตอบกลับทันทีอย่างไม่ลังเล

ความจริงคือ ก็มีส่วนที่ตั้งตารออยู่บ้าง

ก็สนใจในบรรยากาศอยู่เหมือนกัน…

แต่จะให้ไปบอกเคนอิจิทำไมล่ะ

แม้กระทั่งข้อมูลที่ผมลองไปหาข้อมูลไว้ล่วงหน้านิดหน่อย ก็ไม่จำเป็นต้องบอกเขา

ถ้าพูดไป เคนอิจิคงจะแสดงสีหน้าแบบ…ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่น่าหมั่นไส้นั่นแหงๆ

แล้วก็จริงอย่างที่คิด เคนอิจิมองมาด้วยหน้าที่ผมจินตนาการไว้เป๊ะ

“ฮะฮะ! งั้นแหละ สรุปก็แบบนั้นนั่นแหละ~”

“หืม?”

“เหมือนกับโทวะตอนนี้แหละ—ที่อยากจะปิดไว้ไม่ให้คนรู้ไงล่ะ”

“…ก็ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย”

พูดโดนแบบเต็มๆ

เคนอิจิยังคงเป็นเอสเปอร์สายคนมีความรักเหมือนเดิม

แต่ยังไงซะก็ไม่อยากยอมรับอยู่ดี ผมเลยแสร้งทำเสียงใส่และแสดงสีหน้าไม่พอใจออกไป

ก็เอาเถอะ…เพราะอยากปิดบังความรู้สึก เลยแสดงออกมาในรูปแบบ “เขิน”

ถึงท่าทางจะต่างกัน แต่ประเด็นนั้นฉันก็พอเข้าใจได้อยู่

…แค่ยังไม่ค่อยเชื่อว่าท่าทางของฟุจิซังจะเข้าข่ายแบบนั้นก็เท่านั้นเอง

“อีกอย่าง ฤดูร้อนก็ต้องยูกาตะสิ! เป็นชุดที่ทำให้คนไม่มีหน้าอกดูสวยขึ้นได้…วันแบบนี้แหละที่ดีที่สุดเลย!”

“อา…เข้าใจล่ะ คนผอมเพรียวแบบฟุจิซัง—เปล่าๆ หมายถึงชุดที่ทำให้ผู้หญิงดูสวยมันยอดเยี่ยมจริงๆ! ใช่ๆ!”

“หืม? ตอบแปลกๆ นะ? ไม่ต้องพูดอ้อมค้อมขนาดนั้นก็ได้ย่ะ โคโตเนะน่ะ แบนจริงอยู่แล้ว! แต่นั่นแหละ ชุดอย่างยูกาตะเลยดูดีสุดๆ ไง~”

“อะ เอ่อ เคะ เคนอิจิ…พอเถอะน่า”

“ยิ่งกว่านั้นนะ~ ก็เหมือนคำว่า ‘ม้าเตี้ยใส่ชุดสวย’ ไงล่ะ มันสุดยอดไปเลย!”

“เคะ…นอิจิ…”

“แล้วก็ ยูกาตะต้องคู่กับเล่นเป็นคุณผู้ชายจับหมุนเข็มขัดสิ…โอ้โห นั่นแหละฝันของผู้ชาย! อา แต่กรณีของโคโตเนะ ต่อให้ถอดยูกาตะพลังทำลายก็ไม่มีหรอกนะ ฮ่าๆๆ!”

เคนอิจิหัวเราะกุมท้อง ‘ฮ่าฮ่าฮ่า’ อย่างสนุกสนาน

ดูจะเอนจอยมาก…

ผมได้แต่มองเขาเงียบๆ…แน่ล่ะ หน้าผมคงซีดไปแล้วแน่นอน…

เพราะว่า—

“…เคนอิจิ มานี่หน่อยสิ”

ใช่แล้ว เพราะว่ามี “ปีศาจ” ยืนอยู่ตรงนั้น

“…หะ?”

มีมือของปีศาจกำลังวางบนไหล่เคนอิจิ แล้วเขาก็ค่อยๆ หันกลับไปด้วยรอยยิ้มแข็ง ๆ

พอเห็นปีศาจที่อยู่ข้างหลัง เขาก็ร้อง “ฮี่” สั้นๆ ออกมา

“…ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่ทำอะไรหรอกน่า~”

“เอ่อ…แต่ตาของเธอมันแข็งไปนะ? แต่ก็ เอ๊ะ ฮะๆ ก็โคโตเนะผู้อ่อนโยน—”

“…ฟุฟุ ฉันจะสอนทักษะการพูดที่ได้จากคุณแม่ให้เอง”

“ฮี่!! โทวะ! ช่วยด้วยยยย!”

เคนอิจิถูกจับคอเสื้อแล้วลากตัวไปอย่างกับจะถูกพาตัวไปขัง

เขายื่นมือมาทางผมด้วยสีหน้าอ้อนวอน ขอความช่วยเหลือ

แน่นอน ผมก็เป็นผู้ชาย

ผมรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเคนอิจิอยู่บ้าง และก็คิดว่าควรตอบแทนเขาบ้าง

เพราะงั้น ผมจึงยิ้มให้เขาด้วย “รอยยิ้มขายของจอมปลอม” ที่ได้ฝึกมาในตอนทำงานพิเศษ

ใบหน้าเคนอิจิสดใสขึ้นชั่วขณะ

แต่พอเข้าใจความหมายของรอยยิ้มนั้น สีหน้าก็เริ่มแข็งค้างทีละนิด…

“นี่ เคนอิจิ”

“โท…วะ?”

“การได้รับความรักน่ะ มันดีเนอะ~ ฝั่งนี้ปล่อยไว้ให้ฉันเอง นายไปสวีทกันให้เต็มที่เลย!”

“…ขอบใจนะ โทคิวากิคุง เข้าใจกันดีจริง ๆ”

“เดี๋ยว! โทวะ นายเป็นเพื่อนชายที่ใจดี—บึ๊ฟ!”

ผมทำท่าเคารพส่งเคนอิจิที่กำลังถูกลากเข้าไปในบ้าน

เหมือนจะได้ยินเสียงกรี๊ดเบา ๆ มาจากในบ้าน…แต่ก็คงเป็นแค่เสียงลมล่ะมั้ง