รินที่เพิ่งหน้าแดงไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับมาตั้งใจจัดโต๊ะอาหารตามปกติ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วเหมือนเดิม แต่… หรือว่าผมคิดไปเองที่เห็นว่าปลายหูของเธอยังแดงอยู่นิด ๆ ?

ส่วนผมนั้นยังคงรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าอยู่เลย

ผมเลยไปนั่งอยู่หน้าพัดลม แล้วส่งเสียง “อาาาาาาาาาาาา” ใส่มันโดยไม่มีเหตุผล

จริง ๆ แล้วการทำแบบนี้ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรหรอก

แค่… ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นก็เท่านั้นเอง

สรุปก็คือ——กำลังหนีความจริง

ผมแค่พยายามปกปิดความเขินอายของตัวเองเท่านั้นแหละ

“โทวะคุง อาหารเสร็จแล้วค่ะ”

“อ๊า~……”

“พอได้แล้วค่ะ เลิกหนีความจริงแล้วมากินข้าวเถอะ”

“เธออ่านใจฉันออกเกินไปแล้วนะ…”

มถอนหายใจแล้วมองไปที่โต๊ะอาหาร

บนโต๊ะมีอาหารจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนชวนให้อยากกิน

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่อาหารที่หรูหราอะไร แต่กลิ่นหอมนั้นกลับทำให้กระเพาะของผมส่งเสียงประท้วงออกมาอย่างน่าสงสาร

“เก่งจังนะ ที่ทำอาหารออกมาได้ขนาดนี้…”

ผมรู้สึกทึ่งทุกครั้งที่เห็นฝีมือของริน

ปกติการคิดเมนูอาหารในแต่ละวันก็ว่ายากแล้ว แต่ไอเดียของเธอกลับไม่เคยหมดไปเลย

วันนี้เมนูหลักคือ “ปลาเรนโบว์เทราต์อบฟอยล์” เป็นอาหารญี่ปุ่นจานหนึ่ง

ได้ยินมาว่าตอนที่เธอไปซื้อของ พ่อค้าร้านปลาบอกว่ามีเหลืออยู่พอดีเลยยกให้เธอ

รินมักจะได้รับของแถมจากพ่อค้าแม่ค้าทุกครั้งที่ไปตลาด… ไม่แน่ว่าเธออาจจะเป็นเซเลบประจำตลาดไปแล้วก็ได้

…หรือไม่แน่อาจจะถูกขนานนามว่าเป็น ‘เทพธิดาแห่งตลาด’ อยู่ก็ได้แฮะ

ก็รูปร่างหน้าตาเธอสะดุดตาขนาดนั้น จะเป็นแบบนั้นก็ไม่แปลกหรอก…

“โทวะคุง? มีอาหารที่คุณไม่ชอบรึเปล่าคะ?”

“หืม? เปล่านะ… ทำไมเหรอ?”

“คุณดูเหม่อ ๆ น่ะค่ะ…”

“อ้อ ขอโทษที แค่เผลอใจลอยไปนิดหน่อย”

“งั้นเหรอคะ ถ้าไม่มีอะไรที่ไม่ชอบก็ดีแล้ว… แต่ถ้ามีบอกได้นะคะ?”

“โอเค ๆ”

“ว่าแต่ ในโอกาสนี้ขอถามไว้หน่อยได้ไหมคะ? อาหารที่โทวะคุงไม่ชอบมีอะไรบ้าง? เผื่อฉันจะได้เอาไว้เป็นข้อมูลสำหรับครั้งหน้า”

“ข้อมูลสำหรับครั้งหน้า…?”

รินมองผมด้วยแววตาจริงจัง

อา… ท่าทางแบบนี้ คุ้น ๆ แฮะ…

ฉันนึกถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับรินก่อนหน้านี้

แล้วก็พอจะเดาได้เลยว่าหลังจากนี้มันจะเป็นยังไงต่อ…

รินเป็นคนที่จริงจังกับทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องเรียน ดังนั้นกับเรื่องนี้เธอก็คงพยายามหาทางแก้ไขให้ได้เหมือนกัน

เช่น——

『การเลือกกินเป็นสิ่งที่ไม่ดี! อนาคตจะเปิดกว้างก็ต่อเมื่อเรากล้าลองสิ่งใหม่ ๆ!! กัดฟันแล้วกินเข้าไปซะ!』

อะไรแบบนี้…

ผมจินตนาการภาพรินที่ดูมุ่งมั่นผิดปกติขึ้นมาในหัว แล้วก็เผลอขำออกมา

ถึงจะเป็นภาพที่หาดูได้ยาก แต่ก็คงไม่มีทางเกิดขึ้นจริงหรอกมั้ง…

ในขณะที่ผมคิดเรื่องพวกนี้อยู่ รินก็มองหน้าฉันนิ่ง ๆ ด้วยดวงตาใสซื่อ

“เอ่อ… ฉันทำอะไรแปลก ๆ รึเปล่าคะ?”

“ไม่หรอก”

“แล้วทำไมถึงหัวเราะล่ะคะ?”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เดาสถานการณ์ต่อจากนี้เล่น ๆ แล้วมันตลกดี”

ผมเผลอขำอีกครั้งเมื่อคิดถึงภาพนั้นในหัว

รินมองผมแล้วพองแก้มขึ้นเล็กน้อย

“โทวะคุงต้องกำลังคิดอะไรแปลก ๆ อยู่แน่ ๆ เลยค่ะ”

“เธอไม่เชื่อใจฉันเลยแฮะ ทั้งที่ฉันก็พอมีเซนส์อ่านสถานการณ์อยู่นะ?”

“เฮ้อ…”

รินถอนหายใจ เธอทำท่าทางเหมือนทั้งเหนื่อยใจและปลง ๆ ไปพร้อมกัน

ให้ตายสิ… แทนที่จะเถียงกลับแบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกแย่กว่าเดิมอีกนะ…

“โอเค ๆ ถ้าไม่เชื่อใจฉัน งั้นเดี๋ยวฉันลองเดาความคิดของเธอให้ดูเอง”

“ไม่ได้คาดหวังอะไรหรอกนะคะ… แต่เชิญเลยค่ะ”

อืม… โดนตัดกำลังใจเต็ม ๆ เลยแฮะ…

“งั้นลองเดาแบบง่าย ๆ ก่อนละกัน… เธอคงจะบังคับให้ฉันกินอาหารที่ไม่ชอบเพื่อให้สารอาหารครบถ้วนใช่ไหม?”

“ผิดค่ะ”

——ผิดซะงั้น

แถมเธอปฏิเสธเร็วมากด้วย…

งั้นลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง

“แล้วเป็นแนวเกมลงโทษอะไรแบบนั้นรึเปล่า?”

“ไม่ใช่ค่ะ!”

“ผิดอีกเหรอ~”

“ฉันชักเริ่มเป็นห่วงแล้วนะคะว่าโทวะคุงคิดยังไงกับฉัน…”

“ถ้าฉันถูกมองว่าเป็นผู้หญิงจู้จี้ขี้บ่นขึ้นมาล่ะก็ ทำไงดีล่ะเนี่ย…”

รินพึมพำกับตัวเอง แล้วทำหน้าหงอยราวกับลูกสุนัขที่ทำของตกแตก

“แต่ว่า ยังไงซะ อาหารที่รินทำมันอร่อยทุกอย่างเลย ฉันคงกินได้หมดแหละ”

ผมรีบพูดแก้บรรยากาศ

ความจริงแล้ว อาหารที่รินทำมันอร่อยจริง ๆ

แม้แต่อาหารที่ผมไม่ค่อยชอบนัก พอเป็นฝีมือของเธอ ผมกลับกินได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลย

…พอคิดแบบนี้แล้ว ก็แอบเขินเหมือนกันแฮะ…

รินดูดีใจมาก เธอยิ้มออกมาจนใบหน้าสดใส

“จริงเหรอคะ?”

“ไม่โกหกหรอก”

“ดีจัง~ ถ้าอย่างนั้น ฉันต้องพยายามทำอาหารให้อร่อยขึ้นอีกแล้วสิ!”

“งั้นฉันจะรอนะ”

“ไว้ใจได้เลย! ฉันจะทำให้ดีที่สุดไปตลอดเลยค่ะ!”

“อะ… อืม ขอบคุณนะ…”

คำว่า ‘ตลอด’ ของเธอดูเน้นเป็นพิเศษเลยแฮะ… แต่ช่างมันเถอะ

“ว่าแต่ รินอยากรู้เรื่องอาหารที่ฉันไม่ชอบไปทำไมเหรอ?”

“ก็เพราะว่า…”

“หืม?”

“เพราะอยากรู้เรื่องของโทวะคุงไงคะ”

“——!?”

คำพูดที่ไม่ทันตั้งตัวทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก

บ้าเอ๊ย… อย่าพูดตรง ๆ แบบนี้สิ…

ผมได้แต่กัดริมฝีปาก พลางพยายามสงบสติอารมณ์

“เอ่อ… ฉันไม่ใช่คนที่น่าสนใจขนาดนั้นหรอกนะ?”

“นั่นฉันเป็นคนตัดสินเองค่ะ… เพราะฉะนั้น——”

รินนั่งลงตรงข้ามผม ยิ้มหวานพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาอ้อน ๆ

“จากนี้ไป……ช่วยสอนอะไรเกี่ยวกับตัวคุณให้ฉันฟังอีกเยอะ ๆ นะคะ?”

…ให้ตายเถอะ

ผมรีบยกแก้วชา ขึ้นจิบเพื่อซ่อนอาการสั่นของตัวเอง

ก่อนจะตอบกลับเบา ๆ ว่า——

“ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันบอกได้… ก็คงไม่เป็นไรหรอก”