“เหนื่อยจังแฮะ…”

ผมหมุนไหล่ช้า ๆ สองสามครั้งเพื่อคลายความเมื่อยล้าในร่างกาย

รอบตัวผมก็มีคนมากมายที่ดูเหมือนจะรู้สึกแบบเดียวกัน หลายคนยืดตัวออก บางคนหาวเสียงดัง ดูเหมือนทุกคนจะเหนื่อยล้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีรอยยิ้มพึงพอใจบนใบหน้าของพวกเขา

พวกเขาดูเหมือนจะพร้อมตะโกนว่า “วันนี้เล่นกันเต็มที่แล้ว~!” ออกมาได้ทุกเมื่อ

ผมทอดสายตามองภาพตรงหน้านิ่งๆ แล้วถอนหายใจออกมา

ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง เงาที่ทอดอยู่บนพื้นก็ดูเหมือนจะยาวขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย

“ทำไมทำหน้าหงอยแบบนั้นล่ะ?”

“เย็น!? อะไรเนี่ย!?”

ในขณะที่ผมกำลังอยู่ในภวังค์ ก็มีเสียงทุ้มหล่อดังมาจากด้านข้างของผม พร้อมกับของเย็นเฉียบที่ถูกกดลงบนต้นคอ ทำให้ผมสะดุ้งจนตัวสั่น

เมื่อฉันหันไปมองคนต้นเหตุด้วยสีหน้าขุ่นเคือง ก็เห็นว่าเป็นเคนอิจิที่ยื่นขวดน้ำมาให้ผม

“เอ้า ดื่มซะ”

“อ่า… ขอบใจ… แต่ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกได้มั้ย? ตกใจหมด”

“ฮ่าๆ ขอโทษๆ!”

“ให้ตายสิ…”

ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายให้กับเคนอิจิที่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด

รอยยิ้มสดใสแบบหนุ่มหล่อของเขายังคงเปล่งประกายเช่นเคย…

จนทำให้สาวๆ หลายคนหันมามองเขา

…ก็นะ ไม่แปลกเลยที่เขาจะดึงดูดสายตาคนอื่นแบบนี้

วันนี้ทั้งวัน ฉันรู้สึกเหมือนมีสายตาจ้องมาไม่ขาดสายเลย

ก็แน่ล่ะ… รินเป็น “เทพธิดา” เคนอิจิเป็น “สุดยอดหนุ่มหล่อ” ฟูจิซังเป็น “สาวงาม”

ส่วนผมน่ะหรอ…? “ตัวประกอบที่ไม่มีอะไรโดดเด่น”

อืม…

ผมอยู่กับกลุ่มนี้มาได้โดยที่สภาพจิตใจไม่พังไปก่อนนี่ถือว่าเก่งมากแล้ว

คนปกติคงอิจฉาจนเครียดไปแล้ว แต่พอฉันยอมรับความจริงเข้าไปเต็มๆ ก็ไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

กลับกัน มันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เหมือนกับการหายใจเลยทีเดียว

…ผมนี่ก็โตขึ้นเยอะเหมือนกันนะ

“อีกแล้วนะ ทำหน้าตาเหม่อลอยอีกแล้ว~ ว่าแต่ก่อนที่สองคนนั้นจะมา…”

“หืม? หรือว่านายจะพูดถึง ‘แผนในอนาคต’ อะไรพวกนั้น? ฉันจำได้ว่าเราคุยกันว่าจะไปงานเทศกาล—”

“มาเข้าโหมดพูดเรื่องทะลึ่งกันเถอะ!!”

“…หา?”

ผมหันไปมองเคนอิจิด้วยสีหน้าช็อก

นี่เขาเล่นพูดอะไรออกมาเนี่ย?

แถมจะมาคุยเรื่องแบบนั้นกับคนที่ไม่เคยมีแฟนเลยอย่างฉันเนี่ยนะ? มันจะมีประโยชน์ตรงไหนกัน…?

ทุกอย่างมันก็แค่จินตนาการล้วน ๆ

ผมไม่มีอะไรที่มาจาก *ประสบการณ์จริง* สักนิดเดียว

“บทสนทนาของพวกผู้ชายมันก็ต้องเป็นเรื่องนี้แหละ! พระอาทิตย์ตกดินฉากหลัง กับการพูดคุยกันของพวกเรา… มันสุดยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ!!”

“แต่ว่าหัวข้อที่นายอยากคุยมันดูแปลกไปหน่อยนะ…”

เวลาพูดคุยท่ามกลางพระอาทิตย์ตก มันควรเป็นเรื่องมิตรภาพหรืออะไรที่ดูดีมากกว่านี้ไม่ใช่เรอะ…?

เฮ้อ… ผมไม่เข้าใจตรรกะของพวกหนุ่มฮอตเลยจริงๆ

“แล้วว่าไง? วาคามิยะซังเป็นยังไงบ้าง?”

“เป็นยังไง… เรื่องอะไร?”

“โธ่เอ๊ย! อย่ามาทำเป็นซื่อบื้อหน่อยเลยหน่า! ตอนที่เล่นสไลเดอร์น่ะ วาคามิยะกอดนายจากด้านหลังใช่มั้ย? มา ๆ เล่าให้ฟังหน่อยสิ!!”

“อา… ก็… เฉยๆ น่ะ”

ก็แค่ได้กลิ่นหอมๆ ความอบอุ่นที่ยังติดอยู่ที่แผ่นหลัง…

อ้อมแขนที่กอดเอวผมไว้ มันทั้งเล็กแล้วก็บอบบาง…

หัวใจเต้นรัวจนแทบจะเป็นลม…

…แบบนี้มันพูดออกไปไม่ได้เด็ดขาด!!

“เหรอออ~ งั้นแปลว่าไม่คิดอะไรเลยสินะ?”

“…คิดสิ จะไม่คิดได้ไงล่ะ? นั่นมันเป็นสถานการณ์แบบไหนกัน นายมันบ้า…”

“ฮ่าๆๆ! นั่นสินะๆ! อย่างนี้สิถึงเป็นผู้ชายที่ปกติหน่อย!”

“อย่าขำสิฟะ…”

เคนอิจิหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันดีใจที่โทวะเป็นผู้ชายปกตินะ”

…มันตลกขนาดนั้นเลยเรอะ?

ก็ช่วยไม่ได้ ผมไม่ได้มีภูมิต้านทานเหมือนเขานี่นา…

ผมกระแอมเล็กน้อย เปลี่ยนเรื่องก่อนที่มันจะไปไกลกว่านี้

พอดีเลย ผมก็มีเรื่องที่อยากพูดอยู่เหมือนกัน

“เคนอิจิ ขอบใจนะ… สำหรับวันนี้”

“หืม~? หมายถึงอะไรเหรอ?”

“นายคอยดูแลพวกเราตลอดเลยนี่ ไม่ให้มีเรื่องแปลกๆ เกิดขึ้นน่ะ”

“…เฮ้อ”

เคนอิจิทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเกาท้ายทอยเหมือนกำลังรู้สึกเขิน

“ไม่คิดเลยว่าโทวะจะรู้ตัวแฮะ…”

“ขนาดนั้น ใครๆ ก็ดูออกทั้งนั้นแหละ”

เขาคอยกันพวกเจ้าชู้ทุกครั้งที่ไปไหนมาไหน…

เป็นคนอย่างเคนอิจินี่มันเท่จริงๆ…

“เฮ้อ… แต่ถ้าเป็นโทวะเมื่อก่อน คงไม่ทันสังเกตอะไรแบบนี้หรอกนะ?”

“ก่อนหน้านี้หรอ? ฉันก็แค่เป็นตัวฉันเอง ไม่ได้เปลี่ยนอะไรหรอก”

“งั้นเหรอ? ก็เอาเป็นว่า… อย่าบอกโคโตเนะล่ะกัน เดี๋ยวเธอจะมาถามว่า ‘แล้ววันนี้นายสนุกจริงๆ เหรอ?’ อะไรแบบนั้น”

“อืม ไม่บอกหรอก”

พวกเรามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ

—ห้านาทีต่อมา—

“อ๊ะ พวกเธอมาแล้ว”

สองคนที่วิ่งตรงมาหาเรา…

“ขะ ขอโทษที่ให้รอนะคะ”

ผมสีบลอนด์ที่เปียกน้ำสะท้อนกับแสงอาทิตย์ เปล่งประกายราวกับอัญมณี…

“ริน ถ้ายังยืนเปียกอยู่แบบนี้ เดี๋ยวเป็นหวัดนะ เอ้านี่ ผ้าเช็ดตัว”

“เอ๊ะ? อะ อืม…”

รินมองผ้าเช็ดตัวที่ผมยื่นให้เธอแล้วกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง

…ดูท่าหูของเธอจะแดงขึ้นแฮะ?

เคนอิจิกับฟูจิซังแอบมองผมแล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง…

“เขาก็มีมุมแบบนี้ด้วยหรอ?”

“ก็ประมาณนั้นแหละ”

“…อะไรกันเล่า?”

เฮ้อ… ผมทนมองสายตาจากพวกคนมีแฟนไม่ได้ จึงได้แต่เงยหน้ามองท้องฟ้า…

ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มและลับจากไปอย่างช้า ๆ

────────────────────────────────────────────────────

ปล.ผู้แปลขอลาพักร้อน 3 วัน เลยมาลงตอนรวดให้ครับ เจอกันวันเสาร์ครับ!