“คุณแม่เอาอะไรมาให้อีกคะ? หนูคิดว่าของใน ‘เซ็ตโดนไล่ออก’ น่าจะครบแล้วนะคะ…”

“ก็เพราะมันอาจจะไม่พอไงล่ะ~”

พูดจบ ลิซ่าซังก็วางกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ลงตรงหน้าพวกเรา

ขนาดกระเป๋านั้นดูใหญ่เหมือนจะไปเที่ยวต่างประเทศ ทำให้ผมอดเอียงคอมองอย่างฉงนไม่ได้

“ใหญ่มากเลยนะครับ…”

“ก็ของข้างในมันเยอะนี่~ เสื้อผ้า เครื่องสำอาง แล้วก็—”

แน่นอนว่าผมคงให้รินใช้เสื้อวอร์มของผมไปตลอดไม่ได้… พูดตรง ๆ ก็ดีเหมือนกันที่มีเสื้อผ้าเพิ่ม

เพราะถ้าเธอใช้เสื้อวอร์มของผมต่อไปเรื่อย ๆ… เวลาผมใส่เองอาจจะรู้สึกแปลก ๆ ก็ได้

“แล้วยังมีชุดชั้นในด้วยนะ~ ที่ให้รินจังไปเป็นตัวเด็ดเลยล่ะ อันสีดำ—”

“มะ! มะ! ไม่นะคะ!! ห้ามพูดต่อเด็ดขาดค่ะ!!!”

รินรีบปิดปากลิซ่าซังทันที พร้อมกับหันมามองผมด้วยน้ำตาคลอ

ผมแกล้งหาวออกมา แล้วขยี้ตา ทำทีเหมือนว่าไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น รินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด

ใช่ นี่คือคำตอบที่ถูกต้อง

ทำเป็นไม่ได้ยินจะดีที่สุด…

“โอ๊ะโอ~ รินจังตกใจใหญ่เลย~”

“เพราะใครกันล่ะคะ!?”

เธอพองแก้มอย่างไม่พอใจ แถมยังทำเสียงขู่ฟ่อฟ่อเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่กำลังโกรธ

แต่ความน่ากลัวน่ะ ไม่มีเลยสักนิด มีแค่ความน่ารักล้วน ๆ

“ลิซ่าซัง แล้วเหตุผลที่คุณเอากระเป๋านี้มาให้คืออะไรเหรอครับ?”

“ขอโทษทีนะ~”

ลิซ่าซังไอเบา ๆ อย่างน่ารักเพื่อปรับบรรยากาศ

เธอนี่ก็มีท่าทางน่ารักไปหมดจริง ๆ… แต่ตกลงเธออายุเท่าไหร่กันแน่นะ?

แค่คิดแวบเดียว ผมก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ลิซ่าซังที่ยิ้มกว้างอยู่ตอนนี้ดูน่ากลัวชะมัด…

นี่คือพลังจิตของพวกคนที่มีความรักสินะ…?

“คือว่าพอฉันสั่งสอนคุณพ่อไปนาน ๆ เข้า เขาก็เริ่มคึกคักขึ้นมา อยากไปเที่ยวขึ้นมาเฉยเลยล่ะ~ นาน ๆ ทีขอไปฮันนีมูนกันหน่อยนะ~”

ลิซ่าซังพูดด้วยน้ำเสียงดูมีเสน่ห์และมีความสุข

ส่วนเรื่อง “สั่งสอน” นั่นคืออะไร… ผมไม่อยากรู้เลยจริง ๆ

“ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ… ว่าแต่ แล้วรินซังล่ะครับ?”

“รินจังต้องอยู่บ้านเฝ้าบ้านล่ะ~ แต่มันมีปัญหานิดหน่อยนะ~”

“อยู่บ้านคนเดียวใช่ไหมครับ?”

“ใช่แล้ว~ ปล่อยให้เด็กน่ารักขนาดนี้อยู่บ้านคนเดียวมันอันตรายใช่ไหมล่ะ~?”

“ก็จริงครับ สังคมสมัยนี้ก็อันตราย จะทิ้งลูกสาวไว้บ้านคนเดียวก็คงไม่ดี…”

ลิซ่าซังพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย

ส่วนรินดูไม่ได้กังวลอะไรนัก นั่งฟังเรื่องราวอย่างสงบ

“เพราะงั้น ฉันก็เลยอยากฝากรินจังไว้กับปอนจังหน่อยได้ไหม? ซักหนึ่งอาทิตย์~”

“อืม… ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ ถึงขนาดนี้แล้ว… แต่จะฝากเด็กน่ารักไว้กับผู้ชายแบบนี้มัน…”

รินที่ได้ยินว่าตัวเองน่ารักก็เริ่มเขิน บิดตัวไปมา และพูดว่า “น่ารัก… เฮะเฮะ” แต่ตอนนี้ขอปล่อยผ่านไปก่อนละกัน

“เธอไม่ต้องถ่อมตัวขนาดนั้นหรอกนะ~ ฉันตัดสินจากสายตาตัวเองแล้ว~”

“ไม่สิ! ปกติพ่อแม่ไม่ทิ้งลูกไว้แล้วไปเที่ยวกันหรอกนะครับ!?”

“แน่นอน ฉันก็ไม่ได้จะไปโดยไม่ถามความเห็นของรินจังนะ~ ฉันต้องถามเธอก่อนอยู่แล้ว~”

“…งั้นเหรอครับ ค่อยยังชั่วหน่อย”

ผมแอบถอนหายใจโล่งอก

ถ้าเธอเป็นพ่อแม่ที่ไม่สนใจลูกจริง ๆ ล่ะก็ ผมคงต้องพูดอะไรสักอย่างแน่

“ว่าไงจ๊ะรินจัง? ถ้าอยากไปเที่ยวด้วยก็มากับเราก็ได้นะ~”

“หนูจะอยู่ที่นี่เองค่ะ ถ้าหายไปตั้งหนึ่งอาทิตย์ ใครจะดูแลโทวะคุงล่ะ? เขาอาจจะอดตาย หรือไม่ก็กลับไปใช้ชีวิตไม่เป็นระเบียบอีกครั้ง…”

“เฮ้ เดี๋ยวสิ! ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้นนะ!?”

“ลองทบทวนตัวเองในอดีตดูค่ะ”

“…ขอโทษครับ”

ผมเถียงไม่ออกเลย

อดีตของผมนี่มันแย่เกินไปจริง ๆ…

ถ้าไม่มีรินทำอาหารเตรียมไว้ให้ ผมคงพึ่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปแล้วแน่ ๆ

“คุณแม่คะ หนูจะอยู่ที่นี่ ขอให้สนุกกับการเที่ยวกันสองคนนะคะ”

“อุ๊ฟฟ~ งั้นก็ขอรับคำเชิญด้วยความเต็มใจเลยนะ~”

ลิซ่าซังขยิบตาให้ริน

รินที่โดนเล่นหูเล่นตาเข้าไปถึงกับหน้าแดงก่ำ ก้มหน้าหลบแทบไม่ทัน

“ปอนจัง ขอโทษที่ฝากรินจังไว้กับเธอด้วยนะ~ นี่เป็นของตอบแทนจ้ะ~”

ริสะซังยื่นซองจดหมายหนึ่งซองมาวางบนมือของผม ก่อนจะส่งยิ้มให้

ผมเปิดซองออกและตรวจดูของข้างใน—มีแผ่นกระดาษหนึ่งใบอยู่ในนั้น

เมื่ออ่านเนื้อความที่เขียนอยู่ คิ้วของผมกระตุกเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“…สระว่ายน้ำ?”

“ใช่แล้วว~ ‘บัตรเข้าสระว่ายน้ำฟรี’ ไงล่ะ ถ้าอยากไปก็ลองไปดูสิ~ บัตรนี้ใช้ได้ห้าคนนะ จะชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้~”

ของที่ไม่จำเป็นอย่างแรง…

ให้ผมไปสระว่ายน้ำเนี่ยนะ? ไม่ต่างอะไรจากการประจานตัวเองต่อหน้าสาธารณชนเลย!

ผมไม่เคยได้รับของขวัญที่ไม่ต้องการขนาดนี้มาก่อน…

“อะแฮ่ม~ ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยดีใจเลยนะ~”

“เอ่อ…ก็ คงงั้นนะครับ…”

“งั้นเหรอ~ แล้วรินจังล่ะ? สนใจไปไหม~?”

“ถ้าให้พูดตามตรง…หนูอยากไปค่ะ”

“เดี๋ยวสิ ริน! ใจเย็นก่อน! สระว่ายน้ำนี่มันอันตรายนะ!”

เทพธิดาสังคมกับสระว่ายน้ำ…?

คิดยังไงก็รู้เลยว่าจะตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนแน่!

ผมไม่แคร์หรอกว่าพวกเขาจะหันมามองผมแล้วคิดว่า “นั่นแฟนเธอเหรอ? เป็นไปไม่ได้อ่ะ” หรือ “ดูไม่เข้ากันเลย”

เรื่องพวกนั้นผมทำใจรับได้ เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิดขึ้น

แต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดคือ พวกล่อลวงสาวๆ ที่จะเข้ามาหาเธอต่างหาก!

ถึงรินจะคุ้นเคยกับการถูกจีบอยู่แล้ว แต่ก็คงไม่ได้หมายความว่าเธอจะรู้สึกดีหรอก

รินดูเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์นี้ เธอเพียงแค่มองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ

“สำหรับแผนช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ฉันว่ามันเหมาะสมอยู่นะคะ อีกอย่าง โทวะคุงเคยบอกเองไม่ใช่เหรอคะ ว่าขอเป็นที่อื่นนอกจากทะเล?”

“ทะเลกับสระว่ายน้ำมันก็ไม่ต่างกันหรอก”

“แต่น้ำทะเลกับน้ำจืดไม่เหมือนกันนะคะ”

“แต่ก็ต้องใส่ชุดว่ายน้ำลงเล่นน้ำเหมือนกันไง”

“ไม่มีทรายนะคะ”

“ไม่ๆ! มันคนละเรื่องหน่า!!”

สายตาของรินเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นแบบที่เคยเห็นมาก่อน

ถ้าเธอเข้าสู่โหมดนี้แล้ว—ไม่มีทางที่เธอจะยอมแพ้แน่

ผมแอบกัดฟันกรอดในใจ แล้วหันไปมองลิซ่าซังเพื่อขอความช่วยเหลือ

“งั้นก็ให้ปอนจังพารินจังไปสิ~”

“แต่ว่า…ไปสระว่ายน้ำนี่มันเกินไปแล้ว! ลิซ่าซังช่วยพูดอะไรกับเธอหน่อยสิครับ บอกว่าอันตรายเพราะมีพวกผู้ชายที่ชอบจีบสาวๆ เยอะแยะเลย!”

“อืมม~ ฉันว่าคงไม่เป็นไรหรอกนะ~”

“พูดแบบนี้มันมองโลกในแง่ดีเกินไปแล้ว!”

“ก็นะ~ เธอเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากรินจังมาตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ? ถึงเวลาตอบแทนเธอบ้างแล้วล่ะ~”

“อึก…นั่นมันก็จริง”

คำพูดนั้นทำให้ผมหมดจะคำเถียง

เธอช่วยผมมาเยอะจริงๆ แล้วของขวัญที่ผมให้ไปก็เทียบไม่ได้เลยกับบุญคุณที่เธอมอบให้

ริสะซังเห็นว่าผมเริ่มลังเลก็รีบพูดเสริม

“แล้วถ้ามีใครมาจีบรินจัง~ ก็แค่แสดงความเป็นลูกผู้ชายให้พวกนั้นเห็นไง~ เธอจะปล่อยให้สาวน้อยน่ารักโดนรังแกได้ยังไงกันล่ะ?”

“…เฮ้อ เข้าใจแล้วครับ”

ผมถอนหายใจยาวก่อนจะยักไหล่

ถึงจะไม่เต็มใจ แต่เมื่อไม่มีทางหนี ก็คงต้องทำตามที่เธอว่าล่ะนะ

อย่างน้อยก็ขอให้รินสนุกก็พอ…

เอาเถอะ ไว้ลองชวนเคนอิจิดูละกัน

ถ้ามีหมอนั่นไปด้วย อย่างน้อยก็ช่วยกันกันพวกหนุ่มๆ น่ารำคาญได้บ้าง

“งั้นก็ตกลงตามนี้นะ~ แล้วก็…เธอคงต้องซื้อของที่จำเป็นด้วยใช่ไหม? ฉันจะทิ้งเงินไว้ให้ เอาไปซื้ออะไรก็ได้ที่ต้องการเลย~”

“…ลิซ่าซังนี่ใจกว้างจังเลยนะครับ”

“ฟุฟุ~ เตรียมตัวไว้ก่อนย่อมดีกว่าเสียใจทีหลังนะ~ อีกอย่าง ฉันเป็นแม่ที่ทุ่มเทเพื่อลูกสาวเสมออยู่แล้ว~”

“หมายความว่ายังไงครับ?”

“หืม~? ใครจะรู้ล่ะ~?”

ลิซ่าซังส่งยิ้มลึกลับให้ ซึ่งทำให้ผมได้แต่ถอนหายใจอีกครั้ง

…ผู้หญิงคนนี้นี่เข้าใจยากจริง ๆ

แต่ทำไมกันนะ ผมรู้สึกเหมือนโดนเธอปั่นหัวอยู่ตลอดเลย?

ถึงจะคิดไปก็ไม่มีคำตอบหรอก…

และด้วยเหตุนี้เอง แผนช่วงปิดเทอมฤดูร้อนของผมก็ถูกเพิ่มเติมด้วยสองกิจกรรมใหม่

“ใช้เวลาหนึ่งสัปดาห์กับริน”

และ

“ไปสระว่ายน้ำกับริน”