หญิงสาวผู้มีรอยยิ้มสดใสปรากฏตัวขึ้น ขณะโบกมือและเดินตรงมาทางนี้

เธอมีเรือนผมสีบลอนด์เหมือนริน และใบหน้าที่ดูคล้ายลูกครึ่งเล็กน้อย

แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือรูปร่างอันสมบูรณ์แบบ

เธอมีทั้งความเพรียวบางแบบนางแบบแฟชั่นโชว์ และส่วนเว้าส่วนโค้งที่ดึงดูดสายตาราวกับนางแบบกราเวียร์

ยิ่งไปกว่านั้น หน้าอกอวบอิ่มที่สั่นไหวขณะเธอวิ่งเข้ามาทำให้เธอยิ่งดูเย้ายวน

รูปลักษณ์ที่สามารถสะกดสายตาของผู้ชายทุกคนได้แบบนี้ ทำให้ผมเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ

จากความคล้ายคลึงที่เห็น คงไม่สงสัยเลยว่าเธอน่าจะเป็นญาติของริน

ดูจากรูปร่างหน้าตาแล้ว เธอน่าจะเป็นพี่สาวของริน…?

ขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิด พี่สาวคนนั้นก็—

“รินจัง~! หายไปไหนมาตั้งนานน่ะ~!”

“อุ๊บ!?”

เธอไม่ได้พุ่งเข้าไปกอดริน แต่กลับเป็นผมที่ถูกเธอโผกอดแทน!?

ใบหน้าของผมถูกโอบรัดแนบชิดกับอกของเธอจนขยับตัวแทบไม่ได้

แถมพอพยายามดิ้นให้หลุดกลับพบว่าเธอแข็งแรงกว่าที่คิด!

เพื่อแสดงสัญญาณ “ขอยอมแพ้” ฉันจึงใช้มือเคาะแขนของเธอเบา ๆ

“อะ…อึดอัด…ครับ พี่สาว… ผมจะตายแล้ว…”

“กำลังทำอะไรอยู่น่ะคะ!? ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้! โทวะคุงกำลังจะหายใจไม่ออกแล้วค่ะ!”

รินรีบดึงผมออกจากอ้อมกอดอันอันตรายนั้น ก่อนจะจ้องพี่สาวของเธอด้วยสายตาไม่พอใจ

เมื่อได้รับการช่วยเหลือ รินก็รีบเกาะแขนฉันไว้แน่น ราวกับเด็กที่กำลังแสดงความเป็นเจ้าของ

ท่าทางของเธอที่ดูน่ารักเกินไป ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ

“โอ๊ะโอ๋~ ขอโทษทีจ้ะ ฉันนึกว่าเป็นรินจังซะอีก~”

“คำแก้ตัวแบบนั้นใช้ไม่ได้นะคะ! กอดผิดตัวได้ยังไงกัน!?”

“ก็พวกเราทุกคนก็เป็นโฮโมเซเปียนส์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ~?”

“ต่างเพศกันค่ะ! …เฮ้อ ได้โปรดอย่าทำอะไรแปลก ๆ อีกเลย ฉันอายจริง ๆ นะคะ…”

“เหรอ~? แต่ผู้ชายทุกคนก็ชอบอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอ~?”

“ด-เดี๋ยวก่อนค่ะ!?”

พี่สาวของรินดึงตัวฉันไปหาเธออีกครั้ง และดูเหมือนเธอจะตั้งใจจะกอดฉันแน่น ๆ อีกรอบ—

“ฉันไม่ยอมให้ทำแบบนั้นอีกแน่ค่ะ! แล้วคุณเองก็ด้วยนะคะ โทวะคุง! คุณกำลังทำอะไรอยู่!?”

“เอ๋… ฉันก็ผิดด้วยเหรอ?”

“แน่นอนค่ะ! การปล่อยให้ตัวเองไหลตามสถานการณ์แล้วไปสัมผัสผิวของผู้หญิงแบบนั้น… น่ะ… น่าละอายใจที่สุดเลย!”

“ไม่ใช่นะ! ฉันก็พยายามขัดขืนอยู่ แต่มันยากมากเลยต่างหาก… หมายถึงทางกายภาพน่ะ”

ไม่ใช่แค่ริน แต่ทั้งเธอและพี่สาวของเธอล้วนแข็งแรงผิดคาด

ถึงจะดูไม่เหมือนคนที่มีพละกำลังมากนัก แต่พอได้สัมผัสจริง ๆ แล้วก็รู้เลยว่าพวกเธอแข็งแกร่งกว่าฉันแน่นอน… เป็นเรื่องที่น่าเศร้าอยู่เหมือนกัน

“โอ๊ะโอ๋~ ถ้าเป็นผู้ชายก็ต้องแข็งแรงกว่านี้สิ~”

“…ครับ ไว้จะลองคิดดู”

“ฟุฟุ~ ถ้าฝึกจนแข็งแกร่งขึ้นล่ะก็~ จะมีรางวัลให้ด้วยนะ~”

“ร-รางวัล…?”

เธอแตะนิ้วชี้ลงบนริมฝีปากพลางส่งยิ้มเย้ายวน

คำว่า “รางวัล” ที่เธอพูดทำให้ผมเผลอใจเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

“โอ๊ย!!?”

“ริน… ทำไมถึงหยิกฉันล่ะ?”

“ลองถามหัวใจของตัวเองดูสิคะ”

รินสะบัดหน้าหนีด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์

พี่สาวของเธอมองดูเหตุการณ์นี้ด้วยแววตาอบอุ่นก่อนจะพูดขึ้น

“ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?”

“อะไรเหรอ~? ถ้าไม่ใช่เรื่องอายุก็ถามได้จ้ะ~”

“เอ่อ… ผมลืมถามไปเลย คุณเป็นพี่สาวของรินใช่ไหมครับ?”

“ใช่แล้วจ้ะ~”

“อย่ามาโกหกนะคะ”

“เอ๋~ รินจังใจร้ายจัง~ ช่วยด้วย~”

รินจ้องพี่สาวของเธอด้วยสายตาเย็นชา

แม้ว่าจะไม่ใช่ผมที่โดนจ้อง แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

พี่สาวของเธอรีบหลบสายตานั้นแล้วแอบมาหลบอยู่ข้างหลังผม ก่อนจะเอนตัวพิงเข้ามา

ท่าทางออดอ้อนที่กระตุ้นความรู้สึกผู้ชายแบบนี้ทำให้หน้าของผมร้อนผ่าว

ยิ่งไปกว่านั้น มันให้ความรู้สึกเหมือนโดนปั่นหัวอยู่กลาย ๆ

ท่าทีสบาย ๆ น้ำเสียงเนิบนาบ ดูเป็นคนอบอุ่น…

แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเธอมีแรงกดดันบางอย่างที่ไม่อาจขัดขืนได้กันนะ?

รินที่เห็นฉันลำบากใจจึงถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น

“พอได้แล้วค่ะ เลิกแกล้งเด็กผู้ชายทั้งที่อายุก็มากขนาดนี้แล้วเถอะนะคะ… คุณแม่”

“…หือ?”

ผมได้ยินคำที่ทำให้แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง จึงลองหยิกแก้มตัวเองดู

เจ็บ…

แสดงว่า…

“ค่ะ ถึงจะพูดออกมายากไปหน่อย แต่คนนี้คือ… แม่ของฉันเอง”

“จ้า~ ฉันเป็นคุณแม่ของรินจังเอง~”

“…จริงดิ?”

ฉันตกใจจนมือสั่น ทำโทรศัพท์หล่นพื้นไปเลย

แม่ของรินหยิบพัดจากกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะพลิกไปด้านที่เขียนว่า “โดนแกล้งสำเร็จ!”

นี่เธอเตรียมอุปกรณ์มาขนาดนี้เลยเหรอ…?

ว่าแต่… มีแม่ที่สวยขนาดนี้อยู่บนโลกจริง ๆ เหรอ…?

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริงที่ไม่น่าเชื่อ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา

“ว่าแต่~ จะให้แม่เข้าไปในบ้านได้รึยังจ๊ะ? มีของที่ต้องเอามาให้น่ะ”

“ก็ได้ค่ะ… แต่เป็นอพาร์ตเมนต์เก่า ๆ นะคะ ไม่ได้หรูหราอะไรหรอก”

“ไม่เป็นไรจ้ะ~ พาฉันไปดูรังรักของพวกเธอหน่อยสิ~”

“ระ-รังรักอะไรกันล่ะคะ!?”

รินตกใจกับคำพูดของแม่จนเผลอตะโกนออกมา

ตั้งแต่แม่ของเธอมา รินก็แทบจะไม่ได้อยู่ในโหมดสงบสุขุมเลย

แต่พอได้เห็นรินในมุมที่ไม่เคยเห็นแบบนี้… ก็น่ารักดีเหมือนกัน

แต่ดูท่าจะเริ่มน่าสงสารแล้ว คงต้องช่วยเธอหน่อย

“เราไม่ได้เป็นแบบนั้นนะครับ กรุณาอย่าพูดแซวแปลก ๆ รินจะลำบากใจเอา”

“อืม~ เข้าใจแล้วล่ะ ขอโทษทีนะจ๊ะ”

เธอยกมือขึ้นเกาหัวแล้วเอ่ยขอโทษง่าย ๆ

แต่แวบหนึ่งฉันรู้สึกเหมือนเธอส่งสายตาคมกริบมา… หรือฉันคิดไปเอง?