มันคือเรื่องเล็กน้อยที่ไม่มีใครทันได้สังเกต

เมื่อใด ที่ไหน ในช่วงเวลาที่เราไม่ทันได้รู้สึกตัว แต่มันก็ได้เริ่มต้นไปแล้ว

เมื่อมันเริ่มต้นแล้ว มันก็สายเกินไปที่จะหยุดมัน

มันไหลไป เหมือนแม่น้ำที่มิอาจหวนคืน

หากเราไม่ตระหนัก อาจจะยังคงมีความสุขอยู่

หากเราหยุดมันได้ อาจจะได้พบเจอความสงบสุขที่แท้จริง

แต่มันไม่สามารถหยุดได้ในทันที

เพราะเมื่อมันเริ่มไหล ก็ย่อมไม่มีทางที่จะย้อนกลับ

และเมื่อเวลาผ่านไป ความรู้สึกมันจะยิ่งทับถมใหญ่โตขึ้น

แต่หากเราปล่อยให้มันเป็นไป มันจะไหลลงไปยังมหาสมุทร

และในขณะนั้น ก็จะสายเกินไป

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดึงสิ่งที่จมหายไปในท้องทะเล

สิ่งที่หลุดลอยไปจะทิ้งแค่รอยแผลบนผืนทะเล และค่อยๆ เลือนหายไปในความทรงจำตลอดกาล

หากเราเลือกที่จะหยุดมันในช่วงกลางทาง—

มันจะกลายเป็นการเริ่มต้นใหม่

และนั่น ไม่มีใครสังเกตเห็น

ไม่ว่าจะเป็นจุดสิ้นสุดหรือการเริ่มต้นใหม่

มันจะค่อยๆ เลือนหายไปพร้อมกับถูกคลุมด้วยความเงียบงันและหม่นหมอง

◇◇◇

“…เป็นบทกวีที่น่าสนใจนะ แต่บางทีฉันก็รู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดตรงที่ไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร”

ท้องของฉันเริ่มร้องดังๆ และฉันก็ต้องกุมท้องเอาไว้

และไม่สามารถยิ้มออกมาได้

“อ๊ะ…นั่นสินะ ตอนนั้นมันก็เป็นจุดเริ่มต้นเหมือนกันนะ”

ตอนนั้นฉันลืมกระเป๋าสตางค์ ลืมกุญแจบ้าน…

และถึงจะพยายามฆ่าเวลาไปตามร้านต่าง ๆ ก็ไม่มีเงินที่จะใช้

โรงเรียนก็เต็มไปด้วยคนเลยยุ่งมาก

ในสถานการณ์นั้น เด็กผู้ชายคนหนึ่งจากโรงเรียนเดียวกันก็นำมันฝรั่งทอดที่เป็นของเหลือมาให้ฉัน

แม้ว่ามันจะเป็นของเหลือ แต่มันก็ยังร้อนอยู่ ทำให้ฉันอยากยิ้มออกมา

มันชัดเจนว่าเขาน่าจะซื้อมาให้ฉันจริงๆ

แต่ตอนนั้น ฉันรับมันมาอย่างไม่สนใจ คิดว่าเขาคงจะมีอะไรมาเรียกร้องในภายหลัง

เขาจะขออะไรจากฉันไหม? คงจะมีอะไรตามมาแน่ๆ

เพราะมันเคยเกิดขึ้นมาแล้ว

“ช่วยขนของให้หน่อยไหม?” เขาบอกอย่างนั้น และจากนั้นเขาก็พยายามขอแลกเบอร์โทรศัพท์อยู่เรื่อยๆ

มันก็แค่ตัวอย่างหนึ่งเท่านั้น มีผู้ชายหลายคนที่พยายามจะหาวิธีโน้มน้าวให้ได้สิ่งที่ต้องการจากฉัน

ซึ่งฉันไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว

ฉันก็เลยคิดว่าเขาคงจะเป็นแค่คนแบบเดียวกันกับคนอื่น ๆ นั่นแหละ

ฉันคิดแค่นั้น

ดังนั้นฉันเลยตัดสินใจที่จะลืม ๆ มันไปซะ

ถ้าเขาต้องการอะไร ฉันคิดว่าจะคืนให้เร็ว ๆ เพื่อรีบจบเรื่องนี้

แต่เขาปฏิเสธไป

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังบอกว่า “มันดึกแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งนะ”

ครั้งนี้ ฉันตั้งใจทำให้เขารู้สึกว่าฉันจะต้องขอบคุณเขา แต่ก็ยังไม่มีอะไรที่เขาเรียกร้องกลับมาเลย

มันแปลกมาก… ฉันไม่เข้าใจความคิดของเขาเลย

และในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าหรือเขากำลังรออะไรบางอย่างจากฉันอยู่รึเปล่า? มีบางอย่างที่ยังไม่เข้าใจ

ฉันเลยตัดสินใจไปที่ที่ทำงานพาร์ทไทม์ของเขา

เพราะฉันคิดว่าอย่างน้อยฉันก็น่าจะได้รู้จักเขามากขึ้น

โชคดีที่ที่ทำงานของเขาห่างจากโรงเรียนมาก ทำให้ฉันสามารถไปอ่านหนังสือและเรียนได้โดยไม่มีใครมารบกวน ที่สำคัญ… โดนัทที่ขายก็อร่อยมาก

แต่ทุกครั้งที่กลับบ้านดึกๆ ฉันก็โดนพ่อดุอยู่เสมอ

ฉันก็เลยพูดกับพ่อไปว่า

“โทคิวากิซังมาส่งหนูค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ”

พ่อขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “เอาเถอะ พาเขามาแนะนำตัวที่บ้านด้วยแล้วกัน”

จากนั้นก็เปิดหนังสือพิมพ์และไม่พูดอะไรอีก

ตอนนั้นแม่ยิ้มอยู่ข้างหลัง แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

จากนั้นทุกครั้งที่เขามีวันทำงาน เขาจะมาส่งฉันตลอด

แต่… มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ถึงตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยตัวเองแล้ว… หรือว่าฉันไม่มีเสน่ห์เลยหรอ? จึงทำให้เริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ

แล้วฉันก็ตัดสินใจไปที่บ้านของเขา

หวังว่าจะได้แสดงฝีมือในการทำอาหารบ้าง และลองแสดงด้านที่ไม่ค่อยระมัดระวังของตัวเองให้เขาเห็น

ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันทำอะไรที่ท้าทายมาก แล้วก็ทำให้หน้าตัวเองร้อนเพราะอาย

ถึงฉันจะกล้าหาญแค่ไหนก็เถอะ… เขาก็ยังคงไม่ขออะไรจากฉันเลย

จากนั้นฉันก็เริ่มพยายามหาวิธีเข้าใกล้เขา

พยายามอยากจะรู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน

เขาจะคิดยังไงกับฉันนะ? เขาคิดว่าฉันเป็นยังไง?

ทุกวันฉันคิดแบบนี้ไปเรื่อย ๆ

จนถึงวันที่ฉันรู้ตัวเองว่าฉันตัวติดกับเขาทุกวัน

ความรู้สึกสงสัยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรัก และในที่สุดฉันก็เริ่มตกหลุมรักเขาอย่างจริงจัง

ฉันไม่เคยลืมความรู้สึกนั้น

ตอนที่รู้สึกว่าอาการไม่สบายใจหายไปพร้อมกับหน้าแดงของตัวเอง

แต่ก็ยังมีช่วงเวลาที่รู้สึกเศร้า

นั่นคือตอนที่เขาพยายามจะทำตัวห่างจากฉัน

แต่ฉันรู้ว่าเขาคือคนดีจริง ๆ

เขาแค่ไม่ค่อยพูดและท่าทางดูขรึมไปหน่อย

และฉันรู้ว่าเขากำลังมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ยอมเข้าหาฉัน

เพราะฉันรู้ว่ามันมีเหตุผลที่เขาไม่อยากใกล้ชิด

ดังนั้น ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เขารู้สึกโดดเดี่ยว

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม…

สักวันเขาจะเล่าเหตุผลให้ฉันฟัง

“อ๋อ เข้าใจแล้ว… แบบนี้นี่เอง” ฉันยิ้มให้กับตัวเอง

“นี่มันบทกวีเกี่ยวกับความรักนี่นา”

ฟุฟุ… ตอนนี้ฉันเหมือนกับในบทกวีเลยนะ

ฉันปิดหนังสือแล้วมองขึ้นไปที่เพดาน

แล้วก็ใช้มือปัดหน้าที่ร้อน ๆ ของตัวเอง

ตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่นะ?

เขาคิดยังไงกับฉัน? หรือว่าเขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว?

ถึงคิดไปก็ไม่ได้คำตอบ

แต่สิ่งที่ฉันจะทำต่อไปก็คือ…

“ฉันจะทำให้เขาตกหลุมรักฉันให้ได้!”

────────────────────────────────────────────────────

จบ Arc แรกแล้วครับ บทต่อไปจะเป็นบทที่ 2 อีก 50 กว่าตอนนะครับ

จริง ๆ บทแรกจะมี 42 ตอน แต่หายไปไหนตอนนึงก็ไม่ทราบเช่นกัน ไว้ผมจะลองไล่เช็คตั้งแต่ตอนแรกนะครับ