ในตอนนี้… ห้องเล็ก ๆ นี้เริ่มรู้สึกคับแคบขึ้นเล็กน้อยเมื่อมีคนอยู่ในนั้นสามคน

บรรยากาศก็ค่อนข้างอึดอัด… หรือจริงๆ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่เคนอิจิและวาคามิยะดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่

พวกเขาคงทำตัวเป็นปกติอย่างที่เคยเป็น

“สวัสดีตอนเช้าค่ะ โทคิวากิซัง คาโต้ซังด้วยนะคะ” [TLN: เคนอิจินามสกุลคาโต้]

“อ้าว! ว้าว~ คาดไม่ถึงเลยแฮะ ไม่เคยคิดมาก่อนเลย”

“คาโต้ซัง คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอคะ?”

“ก็คิดจะมาทำความสะอาดบ้านของโทวะน่ะ! แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วล่ะ ใช่ไหมล่ะ วาคามิยะซัง?”

“ฟุฟุ คงจะอย่างงั้นแหละค่ะ”

พวกเขาคุยกันแบบไม่รีบร้อน ทำให้ผมทำได้แค่ถอนหายใจ

อ่า… ผมไม่อยากบอกเคนอิจิเรื่องนี้หรอก แต่ตอนนี้เขาก็รู้แล้ว…

“วาคามิยะซัง ก่อนที่จะมาที่อพาร์ตเมนต์ของฉัน… ช่วยบอกกันก่อนหน่อยได้ไหม?”

“ฉันต้องบอกหรอคะ? ฉันคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ ในเมื่อฉันก็มาที่นี่บ่อยอยู่แล้ว────”

“เดี๋ยวๆ!”

ผมรีบปิดปากของวาคามิยะทันที ความรู้สึกของริมฝีปากของเธอบนผิวของผมมันสัมผัสได้ชัดเจน แต่ตอนนี้สมองของผมไม่สามารถจดจ่ออยู่กับมันได้

มันสายไปแล้วล่ะ….

“เห… เธอมาที่นี่บ่อยเหรอ~” เคนอิจิพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง

วาคามิยะที่ถูกปิดปากอยู่ก็พูดอึมอำอะไรบางอย่าง มันรู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย

ผมถอนหายใจและปล่อยมือจากปากของเธอ

“…โทคิวากิซัง?”

วาคามิยะมองมาที่ผมด้วยสายตาเหมือนจะตำหนิ แก้มของเธอแดงขึ้น

ผมหันไปมองเคนอิจิหวังว่าจะขอความช่วยเหลือ แต่เขายังคงยิ้มหน้าเหมือนเคยด้วยท่าทางที่ไม่ยอมช่วยอะไรเลย

“คิดว่าการปิดปากผู้หญิงแบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม… มีข้อแก้ตัวอะไรไหม?”

“…ขอโทษนะ ฉันขาดความละเอียดอ่อน”

ผมคลายไหล่ลงและมองไปที่เพดานเก่าของอพาร์ตเมนต์

ผมคิดว่าวาคามิยะควรจะกังวลเรื่องคำพูดที่หลุดออกไปบ้าง… ถ้ามีคนรู้เรื่องเธอมาที่อพาร์ตเมนต์ผมบ่อยก็คงไม่ดีใช่ไหม… เธอไม่รู้สึกอายบ้างเลยเหรอ?

ไม่ใช่เหรอ?

แต่ผู้หญิงทั่วไปน่าจะรู้สึกอายใช่ไหม…

“เอ่อ… โทคิวากิซัง กินข้าวเช้าหรือยังคะ?”

“…ยังครับ”

“ต้องกินนะ ข้าวเช้าคือแหล่งพลังงานสำหรับทั้งวัน”

“รู้แล้วครับ รู้แล้ว”

“ถ้ารู้แล้วก็ช่วยมองดูชีวิตของคุณใหม่หน่อยนะคะ งั้นเดี๋ยวฉันจะขอยืมครัวหน่อย ฉันจะทำอะไรง่าย ๆ ให้กินค่ะ โอเคไหมคะ?”

“ได้เลยครับ ใช้ตามสบายเลย”

วาคามิยะหยิบกระทะและวัตถุดิบออกมาอย่างคล่องแคล่ว แล้วเริ่มเตรียมอาหาร

เคนอิจิที่เห็นภาพนั้นก็พยักหน้าด้วยความชื่นชม จากนั้นเขาก็เข้ามาใกล้ผมและกระซิบว่า “เธอคงจะเป็นภรรยาที่ดีนะ”

เขาพูดเหมือนคนแก่พูดเลย

ผมกระแอมเบา ๆ และผลักเขาออกไปเพราะความรำคาญ “ไม่รู้สิ… เอ่อ เธอดึงดันเก่งนะ แต่ฉันก็ยอมรับว่าเธอทำอาหารเก่งจริง ๆ”

“โฮะโฮะ~ และเธอก็ทำทุกอย่างได้อย่างมีประสิทธิภาพใช่ไหม ดูเหมือนว่าเธอจำทำแบบนี้เป็นประจำเลยนะ?”

“เฮ้อ คงเป็นแบบนั้นสินะ จากวากามิยะซัง…”

“อพาร์ตเมนต์ของนายก็สะอาดสะอ้านดีนะ ฉันไม่คิดนะว่าเธอจะมาแค่ไม่กี่ครั้ง~”

“อืม…”

“อย่ามัวแต่ อืม สิ! ยอมรับมาเถอะ”

ผมหลบตาคิอิจิที่จ้องมาแล้วหันไปมองวาคามิยะ

วาคามิยะสบตากับผมแล้วยิ้มออกมาเบาๆ

ท่าทางของเธอน่ารัก แต่ตอนนี้มันกลับทำให้เกิดผลตรงกันข้าม

ถูกต้องแล้ว หลังจากเคนอิจิเห็นว่าเราสบตากัน เขาก็ทำหน้าซื่อๆ เหมือนเพิ่งจะจับได้ว่าเรามีความสัมพันธ์ลับๆ กัน

“หยุดก่อน…”

“เฮ้ๆ~ อย่าหาทางเบี่ยงประเด็นนะ! แล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ล่ะ?”

“อะไรล่ะ… ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละ เธอกำลังให้ข้าวลูกหมาที่หลงทางอย่างฉัน”

“หืม? งั้นทั้งสองคนยังไม่ได้คบกันใช่ไหม?”

ผมถอนหายใจใส่คำถามที่เข้าใจผิดนั้น ผมคิดว่าเขาเข้าใจผิดเกินไปแล้ว

“ไม่ได้คบกันสิ มันเป็นไปไม่ได้หรอก… เราอยู่คนละมิติเลย”

“บอกว่าไม่คบกันน่ะหรอ ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนก็ใกล้ชิดกันขนาดนี้…”

“ฉันไม่รู้หรอกว่าพวกเราเหมือนเป็นอะไรกัน แต่ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นแน่ๆ”

“จริงเหรอ… ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ”

เคนอิจิอ้าปากกว้างเหมือนจระเข้ตกใจ เขากำลังทำลายใบหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองอยู่…

“เดี๋ยวจะทำเสร็จแล้วค่ะ คาโต้ซัง จะกินด้วยกันไหมคะ?”

“อ้อ ขอบคุณนะ! เดี๋ยวถ้าโทวะกินไม่หมดเดี๋ยวฉันกินแทนเอง~”

“ฟุฟุ ทำมาเยอะเลยค่ะ กินให้หมดนะคะ”

วาคามิยะยกจานอาหารมาเสิร์ฟให้เราสองคน

เคนอิจิที่เห็นก็ร้องออกมาอย่างประทับใจ

อาหารที่เสิร์ฟเป็นเฟรนซ์โทสต์ ไข่แฮม สลัด และซุปอุ่นๆ

ถ้าพูดกันตามตรงแล้ว ไม่มีอะไรที่จะเรียกว่าธรรมดาได้เลย

ตรงกันข้าม มันเป็นมื้อที่สมดุลมาก

“โทวะ นี่มันสุดยอดไปเลย!”

“หยุดพูดไปเถอะ กินไปเงียบๆ”

ผมถอนหายใจให้กับเคนอิจิที่ตื่นเต้น และเอื้อมมือไปหยิบอาหาร

แต่ว่าคนที่หยุดมือของผมไว้คือวาคามิยะ

“มีอะไรจะพูดก่อนเริ่มกินไหมคะ?”

“…รู้แล้วครับ เอ่อ… ขอบคุณสำหรับอาหารครับ”

“ค่ะ กินได้ตามสบายเลยค่ะ”

ผมเผลอตักอาหารเข้าปากและเคี้ยวมันไป

เคนอิจิที่เห็นก็หัวเราะและพูดว่า “โคโตเนะไม่มีทางทำแบบนี้ได้หรอก!”

เอาไปฟ้องฟูจิซังดีไหมนะ เผื่อจะแก้แค้นจากรอบนี้ได้

ในห้องเล็กๆ แห่งนี้ มีคนนั่งอยู่สามคน

แต่แปลกดี… ตอนนี้มันไม่รู้สึกแคบเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

──────────────────────────

TLN: เปลี่ยนเวลาลงเป็นช่วงเย็นครับ ช่วงเช้ามีปัญหาเล็กน้อย พรุ่งนี้ลงเหมือนเดิม วันนี้แค่ขยันเฉยๆ ครับ 55