“ตื่นได้แล้วค่ะ โทวะคุง! เช้าแล้วนะ~! ภายใต้แสงแดดอันสดใสแบบนี้ เราต้องเริ่มต้นวันกันอย่างกระฉับกระเฉงกันหน่อย!!!”

“…อารมณ์ดีตั้งแต่เช้าเลยนะ”

เป็นภาพที่คุ้นตาไปแล้วในทุกเช้า

รินจะมาที่บ้านแต่เช้ามืด แล้วปลุกผมให้ตื่น

ตอนแรก ๆ เธอแค่โทรมาปลุก แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นมาปลุกถึงที่บ้านแทนแล้ว

สมัยก่อน การลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นเธออยู่ตรงหน้ามันทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น…

แต่ตอนนี้ ผมไม่ค่อยนอนตื่นสายแล้ว เลยไม่ค่อยมีฉากหน้าแดงตอนตื่นนอนแบบเมื่อก่อนอีก

พอรินเห็นผมเปลี่ยนไปแบบนี้ ก็จะทำหน้าเหมือนดีใจปนเสียดายอย่างบอกไม่ถูก

ภาพแบบนี้กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว…

แต่—วันนี้ เธอไม่ได้แสดงสีหน้าแบบนั้นเลย มีแต่ความกระตือรือร้นสุด ๆ

…คงเพราะว่าวันนี้เป็นวันกีฬาสีล่ะมั้ง

“งั้นก็…โทวะคุง มายืดเส้นยืดสายกันหน่อยดีกว่าค่ะ กีฬาเนี่ย เรื่องอาการบาดเจ็บต้องระวังให้ดีนะ ต้องวอร์มให้ร่างกายพร้อมไว้ก่อน”

“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน ฉันไม่ได้ลงแข่งอะไรขนาดนั้นหรอกนะ ส่วนใหญ่แค่ช่วยทำงานจิปาถะที่ฝากมามากกว่า”

“แต่ก็มีลงแข่งบ้างใช่ไหมล่ะ?”

“ก็น่าจะมีมั้ง…แต่ก็อาจจะไม่มีเลยก็ได้ แบบนี้ไม่เห็นต้องวอร์มเลยก็ได้—”

“ไม่ได้ค่ะ!”

“อ๊ะ ครับ…”

เธอตัดบทอย่างรวดเร็ว จนผมตอบตกลงไปแบบอัตโนมัติ

ท่าทางแบบนี้…เป็นสัญญาณเตือนชัดเจน

ขัดไปก็เปลืองแรงเปล่า สู้ทำตามจะดีกว่า

เอาจริง ๆ เชื่อฟังรินไว้ไม่เคยพลาดหรอกนะ

ผมยิ้มแห้ง ๆ พลางยักไหล่

“แต่…ทำไมวันนี้ร่าเริงขนาดนี้ล่ะ? ปกติรินก็ไม่ได้ชอบกิจกรรมโรงเรียนเท่าไหร่ไม่ใช่เหรอ?”

“มันก็แน่อยู่แล้วค่ะ!”

“หือ?”

“แค่ ‘โทวะคุงจะเชียร์ฉัน’ แค่นั้น…ไม่สิ! แค่เพราะแบบนั้นแหละค่ะ ฉันถึงได้อารมณ์พุ่งสุดขนาดนี้!! ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าไม่มีใครเอาชนะฉันได้เลย ทุกการแข่งขันต้องชนะหมดแน่นอนค่ะ!”

“อ-อืม…พอรินพูดแบบนั้น ก็ชักรู้สึกว่าเธอทำได้จริง ๆ แฮะ แต่อย่าตื่นเต้นเกินล่ะ เดี๋ยวจะหมดแรงก่อน”

“ไว้ใจได้เลยค่ะ! ตอนนี้ฉันรู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยมเลย! ตื่นเต้นขนาดนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้!”

รินยิ้มกว้างพลางหยิบโปรแกรมงานกีฬาสีขึ้นมาดูด้วยความดีใจ

ที่จริง กระดาษโปรแกรมกีฬาสีที่เธอถืออยู่นั้น ไม่ใช่ของที่โรงเรียนแจก

เป็นของที่เธอทำขึ้นเองโดยเขียนเฉพาะกำหนดการของผมกับของเธอเท่านั้น

เรียกได้ว่าเป็นเวอร์ชันพิเศษเฉพาะของริน

รายการที่ผมมีสิทธิ์จะได้ลงแข่ง หรือรายการที่เธอจะมาเชียร์ผมนั้น

ถูกขีดไฮไลต์ไว้อย่างสวยงาม พร้อมตกแต่งด้วยรูปหัวใจ

…แค่เห็นก็รู้แล้วว่าตั้งใจขนาดไหน

การเตรียมตัวดีขนาดนี้ ผมก็ยอมรับว่าทึ่งนะ แต่ถ้าเกิดเตรียมเกินไปจนเหนื่อยเปล่าก็แย่

เอาเป็นว่า ขอเตือนเอาไว้หน่อยละกัน

“นี่ ริน”

“มีอะไรเหรอคะ? อยู่ดี ๆ ก็ทำหน้าจริงจังขึ้นมา…”

“ก็…ไม่อยากจะสาดน้ำเย็นใส่ความมุ่งมั่นของเธอหรอกนะ…แต่ขออย่างนึง อย่าไปฝืนตัวเองมากจนบาดเจ็บนะ? ฉันเป็นห่วง”

“ฟุฟุ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันจะไม่บาดเจ็บแน่นอน”

“จริงนะ? …แล้วก็ ขอห้ามแผนแกล้งเจ็บเพื่อให้ฉันไปดูแลด้วยล่ะ?”

“อ่ะฮะฮ่า~ ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ~”

“เฮ้ ริน มองตาฉันแล้วพูดสิ ดูจากปฏิกิริยาแล้ว นั่นแหละ ใช่เลยใช่ไหมล่ะ?”

“ไม่เลยไม่เลย~ ตอนพักฉันไม่มีแผนจะทำทีว่าเจ็บขาแล้วไปนั่งข้าง ๆ โทวะคุงแน่นอนค่ะ~ ไม่มีแผนจะยึดที่นั่งเลยนะคะ~”

“หืม งั้นก็แปลว่าผู้หญิงพูดแล้วไม่คืนคำได้สินะ?”

“……”

“……โทวะคุง รู้ไหมคะ?”

“หือ?”

“ผู้หญิงน่ะ…โกหกเป็นค่ะ”

“…ก๊อก!”

“เนี๊ยว!?！”

หน้าผากสวยของรินกลายเป็นสีชมพูอ่อน ๆ จากการโดนดีดเบา ๆ

แม้จะไม่ได้แรงขนาดนั้น แต่เสียง “ก๊อก” ก็ดังพอสมควร

รินมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ปากก็เบะออกนิด ๆ

“โทวะคุงใจร้ายค่ะ…”

“ก็รินผิดนี่นา?”

“อ๊า~ หน้าผากแดงเลย…แบบนี้ต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันมีรอยแล้วนะคะ…”

“ไม่เคยปล่อยให้จังหวะพลาดเลยสินะ…”

ผมตบมุกใส่เธอไปอีกรอบ รินแลบลิ้นนิด ๆ แล้วทำหน้าทะเล้นใส่ผม

ผมเลยเอามือลูบหัวเธอเบา ๆ

เธอก็หลับตาพริ้มแล้วยิ้มออกมาเหมือนพอใจ

ท่าทางเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็ก ๆ น่ารักน่าเอ็นดู

…ทั้งที่จงใจน่ารักขนาดนี้ แต่กลับไม่รู้สึกขัดหูขัดตาเลย มันโกงชัด ๆ

ผมเกือบลืมตัวไป แต่ก็รีบสะบัดความคิดออกแล้วกระแอมเบา ๆ

แต่ดูเหมือนรินจะรู้ทันหมด เธอยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ใส่ผมทันที

“…อะไรของเธอ?”

“เปล๊า~ ไม่มีอะไรเลยค่ะ~”

“เอ่อ…เอาเป็นว่า พูดจริงจังหน่อยละกัน ริน อย่าลืมวอร์มร่างกายให้ดีล่ะ?”

“ฟุฟุ เข้าใจแล้วค่ะ แน่นอนอยู่แล้ว ฉันไม่อยากให้โทวะคุงต้องลำบากเพราะฉันนี่นา”

“งั้นเหรอ…แต่ถ้ามีอะไรที่ช่วยไม่ได้จริง ๆ ก็พึ่งฉันได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“รับทราบค่ะ! ถ้าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ จะขออยู่ติดตัวตลอดเลยนะคะ”

“สุดขั้วเกินไปแล้ว…”

ไม่มาก็ไม่มาเลย

แต่ถ้าเจ็บเมื่อไหร่ก็จะไม่ยอมแยกตัวออกไปเลย…

ในหัวของริน คงมีแค่สองตัวเลือกนี้แหละ…

แต่ถ้าต้องลงแข่งหลายรายการ ก็คงไม่มีเวลามาอยู่ด้วยหรอก

“เอาล่ะ กินข้าวแล้วก็ไปโรงเรียนกันเถอะ รินเองก็มีหน้าที่ในฐานะกรรมการใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ! งั้นก็กินให้อิ่มเป็นพิเศษเลยนะคะ~”

“รับทราบ”

…แต่เริ่มวันด้วยข้าวหน้าหมูทอดมันก็หนักไปนิดนะ

แต่เอาเถอะ อย่างน้อยตอนนี้—

“ริน…”

“คะ?”

“สู้เขานะ ฉันจะคอยดูอยู่ ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ จะทำให้หมดเลย”

“ค่ะ! งั้น…ขอใช้โอกาสนี้เลยได้ไหมคะ?”

“ก็ได้…แต่ตอนนี้เลยเหรอ?”

“การกระทำต้องรวดเร็วค่ะ! ตัดสินใจแล้วก็ลงมือทันที นั่นแหละตัวฉัน!”

“ฮะ ๆ เข้าใจล่ะ สมกับเป็นรินจริง ๆ”

“มู่วว~ รู้สึกเหมือนโดนล้อเลยแฮะ”

“เปล่าเลย ฉันจริงจังนะ รู้สึกประทับใจจริง ๆ ว่าแต่…อยากให้ช่วยอะไรเหรอ?”

“ก็ตัวฉันนี่นา ก็ต้องสิ่งนี้เลยค่ะ!”

รินขยับเข้ามาใกล้ เอาศีรษะพิงเข้ากับหน้าอกผม

เหมือนเธอกำลังฟังเสียงหัวใจผมอยู่

ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นทันที

ความกล้าเกินเบอร์ของรินในตอนเช้าแบบนี้ ทำให้ผมหัวเราะอย่างอ่อนโยน

“ขอฉันเติมพลัง…ได้ไหมคะ?”

“เติมพลัง?”

รินเอียงศีรษะนิด ๆ แล้วมองขึ้นมาด้วยสายตาเว้าวอน

พอผมลูบหัวให้ตามที่ขอ เธอก็หัวเราะพร้อมพูดว่า

“พลังงานเต็มถังแล้วค่า~!” ด้วยหน้าที่ยิ้มอย่างมีความสุขจนแทบละลายเลยทีเดียว