ผมกับรินที่ตอนนี้กลับมาสงบจิตใจได้เรียบร้อยแล้ว กำลังเริ่มอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอีกครั้ง

แต่สิ่งที่กลับมาสงบได้นั้น เป็นเพียงอารมณ์ของรินเท่านั้น ส่วนพฤติกรรมของเธอนั้นจะเรียกว่าสงบก็คงยากอยู่

แม้จะไม่ได้ลนลานอีกต่อไปก็เถอะ…

แต่กลับกัน พฤติกรรมของรินตอนนี้เหมือนแมวไม่มีผิด เธอมานั่งขดอยู่ระหว่างขาของผม กลายเป็นแมวตัวเป็น ๆ ที่มาคลอเคลียเล่นด้วย

…ถึงจะบอกว่าอ้อนก็เถอะ แต่มันกระตุ้นเกินไปหน่อย

ด้วยตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่ ผมจึงต้องสูดหายใจลึกหลายครั้ง

“ริน แบบนี้มันไม่ลำบากเวลาอ่านเหรอ?”

“ฉันรู้สึกปลอดภัยยิ่งกว่าตอนอยู่บ้านซะอีกค่ะ ออกจะตั้งใจมากเกินไปด้วยซ้ำ”

“ก็พูดอย่างนั้นแหละนะ… แต่ฉันลำบากนะ?”

“ช่วงเวลาแบบนี้ควรเน้นท่องศัพท์นะคะ”

“ไม่ใช่ประเด็นนั้นน่ะสิ…”

เพราะรินอยู่ตรงหน้า ผมเลยเอื้อมถึงหนังสือเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านี้ถ้าเผลอกอดจากด้านหลังก็ไม่มีทางได้อ่านหนังสืออีกเลย

…แต่พอเป็นแบบนี้ รินก็ไม่ยอมฟังใครหรอกนะ

เธอจะพยายามรักษาท่านี้ให้ได้ และผมก็ไม่อยากทำอะไรให้สถานการณ์มันแย่ลงไปอีก

ก็เลยต้องยอมไปก่อนละกัน……หืม?

ผมรู้สึกแปลก ๆ กับโจทย์ที่รินกำลังทำอยู่ จึงเอียงคอมอง และค่อย ๆ ไล่ดูที่เธอเขียน

“ริน คำตอบข้อนี้… เหมือนจะไม่ตรงเงื่อนไขนะ?”

“…หือ? อ๊ะ จริงด้วยค่ะ…”

รินเป็นเหมือนเครื่องจักรกลที่ไม่เคยตอบโจทย์ผิด

อย่างน้อย ตั้งแต่ผมรู้จักเธอมา ก็ไม่เคยเห็นผิดเลยสักครั้ง

…รู้สึกแปลก ๆ แฮะ

พอคิดย้อนกลับไป วันนี้รินก็ดูมีท่าทีแปลก ๆ อยู่หลายจุดเหมือนกัน

ลองถามดูหน่อยดีกว่า…

“นี่ ริน วันนี้เธอดูไม่เหมือนปกตินะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร…”

“มีอะไรเกิดขึ้นแน่ ๆ ใช่ไหม?”

“…………”

เธอก้มหน้าลงเงียบ ๆ แล้วเริ่มทำตัวกระสับกระส่าย

ซึ่งพอทำแบบนั้นในขณะที่อยู่ระหว่างขาผม มันก็ยิ่งลำบากใจเข้าไปอีก…

งั้นลองเปลี่ยนเรื่องถามดูหน่อย

“ว่าแต่ เธออยากเข้าห้องน้ำรึเปล่า? ดูท่าทางกระสับกระส่ายนี่นา”

“ม-ไม่ใช่ค่ะ! อย่าถามแบบนั้นกับผู้หญิงสิคะ!”

“ขอโทษ ๆ งั้นถ้าไม่ใช่ห้องน้ำ แล้วมันเรื่องอะไรล่ะ?”

“…คือว่า”

“ก็เธอน่ะ มักจะเข้ามาหาแบบไม่เกรงใจตลอดอยู่แล้วนี่นา แบบนี้ไม่ต้องเกรงใจหรอก ถ้ามีอะไรอยากพูดก็บอกมาเถอะ วันนี้ทั้งวันเธอก็ดูแปลก ๆ อยู่ ฉันเป็นห่วงนะ…”

“เอ๊ะ… อะ ค่ะ…”

รินเบิกตากว้างอย่างตกใจ แล้วก็หน้าแดงขึ้นมาก่อนจะทำแก้มป่องแบบไม่พอใจ

“ทำไมถึงทำหน้าหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ…”

“ช่วงนี้โทวะคุงดูเข้าใจอะไรไวผิดปกติค่ะ ปกติจะหัวช้ากว่านี้แท้ ๆ…”

“คนเรามันก็ต้องมีพัฒนาการกันบ้างล่ะ”

“อืมมม… รู้สึกเสียดายยังไงไม่รู้ค่ะ…”

ผมลูบหัวรินที่กำลังทำหน้ามุ่ยเบา ๆ

เธอยิ้มแฉ่งและหัวเราะ “เอะเฮะเฮะ~” อย่างดีใจแล้วก็คลอเคลียเข้ามาอีก แต่ก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะจ้องหน้าผมเขม็ง

ดูเหมือนว่า การโดนลูบหัวแล้วทำตาหยีด้วยความดีใจจะเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของรินไปแล้ว…

แม้จะน่ารักก็เถอะ

“เอ่อ… จริง ๆ แล้วฉันมีเรื่องอยากพูดค่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอ? พูดแบบเป็นทางการจังเลยนะ…”

“คือ…วันนี้ อยากให้คุณไปทานข้าวเย็นที่บ้านฉันค่ะ…”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ถูกแม่เธอบอกให้พาไปล่ะสิ”

“ค่ะ… ประมาณนั้น…”

พอเธอตอบแบบไม่มั่นใจ ผมก็ยิ้มให้

ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยนี่นา

เราก็สัญญาไว้แล้วด้วย

แบบนี้ก็เข้าใจละ ว่าทำไมรินถึงยังไม่เริ่มเตรียมอาหารเย็นเหมือนทุกที

“ถ้าเป็นเรื่องนั้นก็ไม่ต้องเกรงใจเลยนะ ฉันตั้งใจว่าจะไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

“ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ… โทวะคุงคะ คือว่า…”

“อะไรเหรอ พูดอ้อมค้อมจังเลยนะ”

ฉันเอียงคออย่างสงสัยเมื่อเห็นรินเริ่มพูดติด ๆ ขัด ๆ

รินแอบมองสีหน้าฉันอยู่ตลอด จากนั้นก็กุมมือผมแน่นเหมือนตัดสินใจได้ แล้วเริ่มพูดออกมา

“คือว่า… นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันชวนผู้ชายมาบ้านค่ะ… ก็เลยตื่นเต้นมาก… แล้วก็ ห้อง… มันน่าอายน่ะค่ะ”

“อย่างงั้นเอง ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะไม่เข้าไปในห้องหรือดูอะไรทั้งนั้น เธอไม่ต้องกังวล”

“งืม… อยากให้มองบ้างนิดหน่อยก็ได้ค่ะ…”

“ตกลงเธอจะให้ดูหรือไม่ให้ดูเนี่ย…”

ผมถอนหายใจแล้วไหล่ตกอย่างเหนื่อยใจ

“แล้วก็ ถ้าครั้งแรกเกิดความผิดพลาดขึ้น มันอาจทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนจนไม่กล้าพูดเรื่องแบบนี้อีก แล้วมันก็จะกลายเป็นสาเหตุของการทะเลาะกันได้…”

“นี่เธอกำลังพูดถึงเรื่องไปบ้านใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ? หรือจะมีเรื่องอื่นอีกเหรอคะ?”

“…เปล่า ถ้าใช่เรื่องนั้นก็ดีแล้วล่ะ”

รินเอียงคออย่างน่ารัก

…นี่เธอไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งกันแน่นะ…

แยกไม่ออกเลยแฮะ

เธอมักจะพูดอะไรแบบไม่รู้ตัวแล้วก็เหมือนขว้างระเบิดใส่คนอื่นตลอด

“เอาเป็นว่า ไปกันเถอะเนอะ ถ้าให้รอนานจะไม่ดีเอา เดี๋ยวเตรียมตัวก่อนนะ”

“ค่ะ! งั้น กรุณาใส่นี่ด้วยค่ะ”

“นี่มัน… สูทเหรอ?”

“ใช่ค่ะ! อ้อ ไซส์น่าจะพอดีนะคะ”

เธอรู้ไซส์เสื้อผมได้ยังไงกันเนี่ย!

ผมเกือบจะเผลอพูดออกมาแต่ก็กลั้นไว้ แล้วก็ถอนหายใจเมื่อเห็นรินยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

“นี่… จะใส่สูทมันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”

“แปลกตรงไหนคะ? ในหนังสือเขียนไว้ว่า มื้ออาหารสำคัญต้องใส่สูทค่ะ”

“หนังสืออะไรของเธอน่ะ…”

ผมเห็นว่าเหมือนมีนิตยสารสำหรับเตรียมตัวแต่งงานโผล่ออกมาจากกระเป๋าริน… แต่คงเป็นแค่ภาพหลอนไปเอง

ใช่ ต้องเป็นแค่ภาพลวงตาแน่ ๆ

…แต่ถ้าเป็นริน ก็อาจจะจริงก็ได้แฮะ

“อย่างน้อยก็ไม่ใช่ชุดหางนกยูงนะคะ มั่นใจได้เลย”

“มั่นใจตรงไหนเนี่ย… รินต้องปรับความคิดและความรู้ผิด ๆ บ้างแล้วล่ะ”

“ที่ผิดน่ะคือโทวะคุงต่างหากค่ะ”

“…ขอถามไว้เป็นข้อมูลก็ได้ ว่าผิดตรงไหนบ้างเหรอ?”

“การไปเยี่ยมบ้านคนอื่น… เป็นพิธีการสำคัญมากค่ะ จึงควรสวมชุดทางการ ดังนั้นการใส่สูทก็เป็นสิ่งจำเป็นค่ะ”

“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นได้นะ…”

มีหลายจุดที่อยากจะแย้ง… แต่คงจะแพ้ถ้าเผลอพูดออกไป

ที่รินเรียกว่า “เยี่ยม” นั้น ยังไงมันก็ไม่ใช่แค่การทักทายธรรมดาแน่ ๆ

น่าจะเป็นความเข้าใจผิดแบบสุดโต่งอีกแน่นอน

ก็นั่นแหละ เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าเรารู้จักกันมานานแล้วล่ะ

พอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ และอยากพยายามต่อไปอีกหน่อย

“งั้น ไปกันเถอะริน”

“เอ๊ะ… ไม่แย้งเหรอคะ?”

“ยังไงผลก็เหมือนเดิมอยู่ดี”

แย้งไปก็โดนตอกกลับอยู่ดี หรือไม่ก็ต้องยอมจำนนแบบน้ำตาตก

เพราะงั้นไปถึงผลลัพธ์เลยไม่ต้องอ้อมให้เสียเวลา

แบบนี้แหละ—

“งืมมม… รู้สึกเหมือนวันนี้โดนโทวะคุงปั่นหัวยังไงไม่รู้ค่ะ…”

แบบนี้ผมก็ได้เอาคืนเธอบ้างเหมือนกัน

แถมยังได้เห็นท่าทางน่ารักของรินด้วย…

ผมจิ้มแก้มที่รินป่องออกมา แล้วก็ยิ้มให้เธอ

จากนั้นรินก็พึมพำว่า “โดนไปเต็ม ๆ เลยค่ะ” แล้วก็กอดแขนผมแน่นขึ้นมา