——หลังเลิกเรียน

หลังจากที่อาจารย์กล่าวลาและเดินออกจากห้องเรียนไปเพียงไม่กี่วินาที…

“มารับแล้วค่ะ!”

ประตูเปิดออกอย่างแรง พร้อมกับเสียงสดใสของสาวสวยผู้พุ่งตรงเข้ามาในห้องเรียน

บรรยากาศในห้องเรียนเงียบงันราวกับเวลาหยุดเดิน ทุกคนต่างหันไปมองสาวสวยที่ยืนอยู่ตรงประตูพร้อมรอยยิ้มเปี่ยมสุข

ในขณะเดียวกัน เด็กผู้ชายบางคนก็มองมาทางผมด้วยสายตาเคียดแค้น

……แน่นอนว่าคนที่เข้ามาก็คือริน

ทั้งที่น่าจะถูกใครหลายคนพูดถึงมากมาย แต่เธอก็ยอมรับทุกอย่างและเดินหน้าต่ออย่างไม่ลังเล เธอไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลยจริง ๆ

ความมุ่งมั่นตรงไปตรงมาของเธอนี่แหละ ที่ผมควรเอาเป็นแบบอย่างจริง ๆ

“……ริน คือว่า วิ่งเร็ว…ไปไหมเนี่ย”

“อ๊ะ ขอโทษค่ะ โคโตเนะจัง…”

ฟุจิซังตามเข้ามาในภายหลังเล็กน้อย พร้อมกับหอบเหนื่อย

ห้องเรียนเริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของเหล่าเพื่อนร่วมชั้นที่มองเคนอิจิเต็มไปด้วยความชื่นชม ส่วนผมก็ยังโดนมองด้วยสายตาอิจฉาปนเกลียดชังเหมือนเดิม…

…ก็นะ เรื่องนี้มันช่วยไม่ได้

พวกเราอยู่กันคนละโลกแต่แรกแล้ว

ดอกฟ้ากับหมาวัด…ไม่สิ กรณีของผมคงต้องเรียกว่าหมาจรจัด

“เลิกคิดเรื่องไร้สาระได้แล้ว คุณภรรยารออยู่นะ ไปกันได้แล้ว”

“ใครภรรยากันเล่า… แล้วเลิกอ่านใจคนแบบแม่นยำแบบนั้นได้แล้วด้วย”

ผมถอนหายใจให้กับความสามารถเหนือมนุษย์ของพวกคนมีความรัก

ผมเหลือบมองไปทางรินที่ยืนอยู่ตรงประตู เธอพูดว่า “เอะเฮะ〜 คุณภรรยาเหรอคะ〜” พร้อมทำท่าเขินอายเอามือแตะแก้มแล้วบิดตัวไปมาอย่างดีใจ

ปฏิกิริยาของรินก็ยังเหมือนเดิม…ว่าแต่ เธอได้ยินเสียงตรงมุมห้องได้ยังไงเนี่ย?

◇◇◇

พวกเราเดินกลับบ้านด้วยกันสี่คน ตามเส้นทางที่คุ้นเคย

พอมาคิดดูดี ๆ นี่อาจเป็นครั้งแรกที่พวกเรากลับบ้านด้วยกันครบสี่คน

ปกติมักจะเป็นผมที่กำลังรีบไปทำงานพิเศษแล้วโดนรินดักตัวไว้ หรือไม่ก็รินตามไปกินโดนัทที่ร้านทีหลัง

“…เคนอิจิ วันนี้ฉันกับรินจะไปซื้อของกันหน่อย”

“โอเค ของที่ต้องใช้เตรียมงานกีฬาสินะ?”

“…อืม”

ฟุจิซังพูดพลางทำหน้าสลดอย่างน่าสงสาร

ก่อนอื่น ว่าแต่…

“ของที่ต้องซื้อสำหรับงานกีฬานี่มีด้วยเหรอ? อย่างรองเท้าผ้าใบหรืออะไรแบบนั้น?”

“””…………ห๊ะ？”””

“อะไรกัน…ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะเนี่ย?”

รินและคนอื่น ๆ มองผมด้วยสีหน้าอึ้งราวกับไม่อยากเชื่อ

แล้วก็ถอนหายใจพร้อมกัน หันมามองผมอีกครั้ง

“ก็ถ้าเป็นโทวะ ก็ไม่รู้เรื่องอะไรพวกนี้ก็ไม่แปลกหรอก…”

“…โทคิวางิคุงคงไม่สนใจพวกกิจกรรมโรงเรียนอะไรแบบนี้อยู่แล้วแหละ ขี้ขลาดนี่นา”

“เฮ้ เดี๋ยวสิ เรื่องขี้ขลาดมันเกี่ยวกับกิจกรรมโรงเรียนตรงไหนล่ะเนี่ย”

“โทวะคุง…”

“อย่ามองฉันเหมือนคนที่น่าสงสารขนาดนั้นสิ…”

ผมถอนหายใจ

ก็แหงล่ะ ผมไม่เคยสนใจโรงเรียนมาก่อน เรื่องแบบนี้จะรู้ได้ไง…

ว่าแต่ ริน…

ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ?

ไม่ต้องรีบควักผ้าเช็ดหน้าออกมาก็ได้?

ผมไหล่ตกลงและพูดกับทุกคนว่า “ช่วยอธิบายให้ฟังทีเถอะ”

รินหัวเราะคิก ๆ กับท่าทีของผม

“ในงานกีฬาสี จะมีกิจกรรมแข่งขันระหว่างห้องเรียนค่ะ เราก็เลยต้องทำธงเชียร์ของห้อง ก็เลยจะไปซื้อของที่จำเป็นกันค่ะ”

“อ๋อ มีแบบนั้นด้วยสินะ”

“ทุกปีเขาว่ากันว่าเป็นกิจกรรมที่สนุกมากเลยค่ะ เป็นการแข่งขันระหว่างห้องในแต่ละชั้นปี ทุกคนก็เลยตั้งใจมากค่ะ”

“อ่า~ เพราะแบบนั้นเองสินะ ฟุจิซังเลยดูเศร้า ๆ”

ถ้าเป็นการแข่งขันระหว่างห้อง เคนอิจิกับผม แล้วก็รินกับฟุจิซังก็อยู่คนละห้องกัน

ถ้าแข่งกันเอง ก็คงเชียร์เคนอิจิยากลำบากน่าดู และนั่นคงเป็นเหตุผลที่เธอไม่พอใจ

เมื่อผมมองไปทางฟุจิซัง เธอก็มองมาด้วยสายตาที่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง พลางทำหน้าเจ็บใจ

“…เป็นโทคิวางิคุงแท้ ๆ… ยุ่งจริงเลย”

“เดี๋ยวนะ~ ฉันแค่พูดความจริงเฉย ๆ ไม่เห็นต้องอาย————”

“……ว่าไงนะ?”

“เคนอิจิเป็นคนพูดนะครับ!”

ผมรีบขายเพื่อนอย่างรวดเร็วเมื่อเจอสายตาคมกริบของฟุจิซัง

เคนอิจิที่จู่ ๆ ก็โดนลูกหลง ก็ถูกฟุจิซังรุกเข้าหาทันที

…ขอโทษนะ เคนอิจิ

ฉันคงไม่มีทางล้อฟุจิซังได้แบบนายหรอก

“โทวะคุงเนี่ย แย่จริง ๆ นะคะ? ถ้าพูดแบบนั้นออกมา โคโตเนะจังจะคิดจริงจังนะคะ?”

“ไม่เป็นไรหรอก ๆ สำหรับเคนอิจิน่ะ ยังไงก็ถือเป็นรางวัลอยู่แล้ว”

รินเอียงคอน้อย ๆ อย่างน่ารัก “รางวัล?”

พอเห็นบรรยากาศอบอุ่นของทั้งสองคน เธอก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง

“อ๊ะ ว่าแต่วันนี้โทวะคุงก็มีงานพิเศษใช่ไหมคะ?”

“อืม ตามปกติแหละ”

“เข้าใจแล้วค่ะ งั้นฉันจะเตรียมข้าวไว้ให้นะคะ”

“วันนี้ไม่เป็นไรหรอก? กว่าจะเสร็จคงดึกอยู่”

“ถ้าโทวะคุงใช้ชีวิตอย่างมีสุขภาพดีก็ไม่เป็นไรค่ะ… แต่ความสามารถในการทำงานบ้านของโทวะคุงนี่น่าเป็นห่วงค่ะ”

“เชื่อใจกันบ้างก็ได้นะ~ ถึงไม่มีริน ฉันก็ไม่คิดจะกินแค่มาม่าถ้วยหรือเยลลี่หรอกน่า?”

“น่าสงสัยค่ะ…ไม่ใช่ว่าไปกินมาม่าซองแทนนะคะ…”

“……ฮะ ฮะ ฮะ”

เสียงหัวเราะแห้ง ๆ หลุดออกมาจากปากผม

พอเห็นแบบนั้น รินก็จ้องผมเขม็งด้วยสายตาเฉียบคม

“…โทวะคุง?”

“ครับ”

“ตอนจะกลับจากงานพิเศษ บอกฉันด้วยนะคะ ตกลงไหม…?”

“ครับ…”

สายตาอบอุ่นแบบมีความสุขจากข้าง ๆ พุ่งเข้ามาใส่

ทุกวันนี้ ต่อให้เตรียมข้ออ้างล่วงหน้าไว้ก็โดนทำลายหมดทุกทาง…

จะเอาชนะรินได้น่ะ สำหรับผมตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

ไม่ว่าจะทำอะไรก็เหมือนเธอรู้ล่วงหน้าไปหมดเลย…

“…ขี้ขลาดแบบนั้น เดี๋ยวโตไปก็ต้องกลายเป็นฝ่ายโดนกดแน่ ๆ”

“นั่นสิ~ แต่เขาว่าคนที่โดนกดมักจะเป็นคู่แต่งงานที่ดีนะคะ?”

“…ฉันก็จะพยายาม จะเป็นฝ่ายเหนือกว่า”

“เดี๋ยวสิ โคโตเนะ เธออย่าเอาจริงเอาจังมากไปนะ?”

“…ต้องซื้อแส้แล้วล่ะ”

“เอ่อ โคโตเนะซัง? ล้อเล่นใช่ไหมครับ…?”

“…สองพันเยนเอง ราคากำลังดี”

หน้าเคนอิจิเชียวซีดลง ไหล่ก็สั่นระริก

เขาหันมามองผมด้วยสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือ

ดวงตาของเขาทำให้นึกถึงลูกหมาชิวาว่าเลยทีเดียว

อา… ช่วยไม่ได้แฮะ

ปกติก็พึ่งเขาตลอดนี่นะ…

ผมมองหน้าเขาแล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“ฟุจิซัง ฝากจัดการเคนอิจิทีนะ! เขาจะได้ฮึดขึ้นมามากขึ้นเลยล่ะ!”

เคนอิจิเป็นพวกมาโซของแทร่เลยล่ะ ไม่เป็นไรหรอก

ออกจะเป็นรางวัลสำหรับเขาด้วยซ้ำ แถมยังกล้าปล่อยมุกแบบนั้นใส่ฉันอีก

ตอนนี้เขาทำหน้าหมดหวังสุด ๆ แต่รู้นิสัยเขาแล้ว ยังไงก็แค่แกล้งทำแหง ๆ

“……ริน ไปซื้อของกันเถอะ ของที่ต้องซื้อมันเพิ่มขึ้นแล้ว เราต้องรีบแล้วล่ะ”

“อ๊ะ รอด้วยค่ะ! งั้นโทวะคุง คาโต้ซัง ไว้เจอกันนะคะ”

ฟุจิซังรีบเปลี่ยนสีหน้าแล้วเดินไปอย่างเร่งรีบ รินก็รีบวิ่งตามไป

เธอโค้งให้พวกเราด้วยความเรียบร้อยจนน่าประทับใจ จนทำให้เธอกับฟุจิซังห่างกันไปพอสมควร

แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับรินหรอก เดี๋ยวก็ไล่ทัน

ผมมองแผ่นหลังของทั้งสองคนจนลับสายตา แล้วจู่ ๆ เคนอิจก็เอาแขนพาดบ่าผมจากข้างหลัง

“โชวะ〜 พูดอะไรเกินไปอีกแล้วนะ”

“หือ?”

“อา… หน้าทำแบบนั้น แปลว่าไม่รู้ตัวสินะ… เอาเถอะ อย่างน้อยก็ได้เห็นโคโตเนะในมุมที่น่ารัก ๆ บ้างล่ะนะ”

…นายมันมาโซของแท้เลยจริง ๆ

หน้าตาแฮปปี้สุด ๆ

แต่มีเรื่องเดียวที่ผมกลัว…

รินจะโดนฟุจิซังลากไปด้านมืด แล้วทำตามเธอรึเปล่านะ?

นั่นน่ะ น่ากลัวสุด ๆ เลย…

“งั้นเราไปกันเถอะ โทวะ นายก็จะเริ่มทำใช่มั้ย?”

“อา ฝากด้วยล่ะ”

“รีบยอมรับแล้วใช้ชีวิตให้สบายเถอะ นายนี่นิสัยยุ่งยากจริง ๆ นะ〜”

“เงียบไปเลย… มันไม่ใช่เรื่องง่ายแบบนั้นสักหน่อย”

“ฮะ ๆ ก็เข้าใจแหละนะ ความคิดแบบนั้นน่ะ”

เคนอิจิยักไหล่อย่างเหนื่อยใจ

แต่สีหน้าของเขานั้น กลับดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด