“ตื่นได้แล้วค่ะ เช้าแล้วนะ~”

“อืม……”

――เช้าตรู่

เสียงกระซิบข้างหูนั้น คือเสียงของสาวน้อยแสนสวยที่คุ้นเคยตลอดช่วงปิดเทอมฤดูร้อน

การถูกปลุกโดยสาวน้อยแสนสวยอาจจะเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่สุดเท่าที่จะมีได้ในตอนเช้า

ว่าแต่… สาวน้อยแสนสวย?

“รินเหรอ!?”

“ว้าย!”

เสียงร้องเบา ๆ อย่างน่ารักดังขึ้นพร้อมกับที่สติของผมกลับมาและความคิดเริ่มชัดเจน

ในขณะเดียวกัน ผมก็ลุกพรวดขึ้น แล้วหันไปยังทิศทางที่เสียงมาจนเห็นรินที่ตกใจจนล้มก้นกระแทกพื้น

สายตาผมเผลอมองไปยังชุดนักเรียนที่ไม่ได้เห็นมานาน…

“ขอโทษนะ ริน… ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ผมยื่นมือไปหวังจะช่วยรินให้ลุกขึ้น

แล้วรินที่หน้าแดงก็ตอบรับด้วยท่าทีดีใจ พลางจับมือผม

แต่แล้ว เธอกลับมองผมด้วยสายตาเหมือนสงสัยบางอย่าง

“…หืม? มีอะไรเหรอ?”

“เอ่อ… คือว่า… เห็นหรือเปล่าคะ?”

วันนี้เป็นวันเปิดเทอม ทำให้เรากลับมาใส่ชุดนักเรียนกันอีกครั้ง… หมายความว่า เธอสวมกระโปรง

สิ่งที่เธอกังวลคงจะเป็นว่าตอนที่ล้มลงไป อะไรบางอย่างอาจจะเผลอโผล่ออกมาให้ผมเห็น

เพราะงั้น――

“เปล่า ๆ พอดีเพิ่งตื่น ตายังลืมไม่ค่อยขึ้นเลย มองอะไรไม่ชัดหรอก”

ผมพยายามตอบอย่างหน้าตาเฉย พลางเอียงคอทำเป็นงง

ผมไม่ได้เห็นอะไรจริง ๆ

เปล๊า…

“โทวะคุง…?”

รินมองผมด้วยสายตาเย็นชา ทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี

เขาว่ากันว่าเวลาคนมีความผิดจะหลบตา… ตอนนี้ชัดเจนเลยว่าเป็นแบบนั้น

เพราะงั้น ทางเลือกเดียวของผมตอนนี้คือ…

ต้องหนีให้พ้นหมัดเหล็กของเธอเสียก่อน…

“ถ้าเป็นโทวะคุงล่ะก็… ไม่เป็นไรหรอกค่ะ… ถึงจะอายนิดหน่อยก็เถอะ”

“หา…?”

ก่อนที่ผมจะได้เอ่ยคำว่า “ขอโทษ!” รินก็พูดบางอย่างที่เกินคาดออกมา

ผมตกใจจนเผลอส่งเสียงประหลาดออกไป

“จะดูไหมคะ…?”

“ไม่… คือว่า…”

“ล้อเล่นค่ะ~”

เธอพูดจบก็เอามือเคาะหัวผมเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

อันนี้ก็ใจดีเกินไปสำหรับมุกตลกที่คุ้นเคย

ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงของเธอ แสดงให้เห็นว่าแม้จะเคยพูดแบบนั้น แต่ความเขินอายก็ยังคงอยู่

…ก็ดีเหมือนกัน

เพราะไม่งั้นสัญชาตญาณกับเหตุผลในตัวผมคงตีกันจนวุ่นวายแน่

“ว่าแต่ ริน… เข้ามาในห้องได้ยังไง? แล้วไม่ปลุกแบบที่เคยทำแล้วหรอ?”

“ก็ฉันได้กุญแจไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้วนี่คะ แล้วนี่ก็ถือว่าเป็นการปลุกอย่างหนึ่งเหมือนกัน”

“ก็จริงที่ว่าฉันตื่นขึ้นมาแล้ว… แต่ในหัวฉันยังคิดว่ารินจะโทรมาปลุกเหมือนเมื่อก่อนซะอีก…”

“ต้องเลิกยึดติดกับภาพจำเดิม ๆ แล้วนะคะ? แล้วการมาปลุกถึงที่แบบนี้ก็มั่นใจกว่าเยอะ โดยเฉพาะในกรณีของโทวะคุงที่ชอบนอนตื่นสาย”

“พูดแบบนี้ ฉันเถียงไม่ออกเลย… แต่ตอนเช้าไม่ลำบากเหรอ?”

“ไม่มีปัญหาค่ะ ฉันตื่นเช้าเป็นประจำอยู่แล้ว”

น้ำเสียงของรินแสดงให้เห็นถึงความมุ่งมั่น

อา… นี่แหละ สายตาที่บอกว่าไม่มีทางยอมแพ้แน่ ๆ

ผมถอนหายใจ แล้วยกธงขาวยอมแพ้

พอเห็นรินยิ้มอย่างมีความสุข ผมก็ใจเต้นแรงขึ้นมา

“แต่ถ้าจะปลุก ก็ช่วยปลุกแบบธรรมดาเถอะ… อย่างวันนี้ ฉันไม่ไหวจริง ๆ”

“งั้นก็ช่วยเลือกวิธีปลุกที่ชอบด้วยค่ะ”

“หืม? หมายความว่ายังไง?”

รินหยิบสมุดสเก็ตช์จากกระเป๋าออกมา แล้วเปิดให้ดูสองภาพ

เดี๋ยวนะ… เธอเตรียมภาพพวกนี้มาจริงจังเลยเหรอ…?

แถมวาดเก่งซะด้วย…

“ภาพแรกคือ ‘ตื่นมาแล้วเห็นเธอนั่งคร่อมอยู่บนตัว’ ค่ะ”

“ตัดทิ้งเลย”

“ภาพที่สองคือ ‘ตื่นมาแล้วเธอนอนอยู่ข้าง ๆ’――”

“แน่นอนว่าไม่เอาเหมือนกัน!”

“โทวะคุงนี่เอาแต่ใจจังเลยนะคะ…”

“ความคิดเธอนี่หลุดโลกไปแล้ว… นี่มันอะไรกันเนี่ย”

พอเห็นรินทำหน้าเศร้าพลางพูดว่า “อุตส่าห์วาดมาทั้งที…” ผมก็รู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย

ว่าแต่… เธอคิดว่าแบบไหนในนี้จะผ่านได้จริง ๆ เหรอเนี่ย

แต่ไอเดียพวกนี้… ไม่ใช่แนวของรินเลยนี่นา คราวนี้คงจะ…

“ริน… นี่ฝีมือฟูจิซังใช่ไหม?”

ดูเหมือนผมจะเดาถูก เพราะรินเบือนหน้าหนี

ถึงแม้รินจะมีพลังรุกที่รุนแรงมาก แต่ดูเหมือนพลังป้องกันจะไม่ได้แข็งแกร่งเท่าไหร่

โดยเฉพาะในเรื่องที่ต้องตอบสนองแบบฉับพลัน

ผมถอนหายใจ แล้วยักไหล่

“ยังไงก็เถอะ อย่าทำแบบเมื่อกี้อีกเลย ถ้าโดนแบบนั้นทุกเช้า หัวใจฉันคงไม่รอดแน่…”

“เข้าใจแล้วค่ะ งั้นจะไม่ทำแล้วนะคะ”

“ครับ ๆ”

รินที่เมื่อกี้ยังดูเขิน ๆ อยู่กลับมายิ้มอีกครั้ง…

เอ๊ะ? รู้สึกเหมือนผมพลาดอะไรไปหรือเปล่า?

แล้วก็นะ การเจรจาแบบนี้มันคุ้น ๆ ชอบกล…

แต่คิดไปก็เท่านั้นแหละ

“วันนี้เปิดเทอมแล้วสินะ ตื่นเต้นจังค่ะ”

“อืม… งั้นถ้าพร้อมแล้วก็ไปกันเถอะ～”

“ค่ะ…?”

“หือ ทำไมพูดแบบสงสัยล่ะ?”

รินทำหน้างง แล้วเอียงคอน่ารัก

ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง

“ก็คิดว่าโทวะคุงจะพูดว่า ‘ไปคนเดียวดีกว่า’ หรือ ‘เดี๋ยวจะเป็นเรื่อง’ อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ”

“อา ก็… ฉันไม่ชอบทำอะไรเปล่าประโยชน์น่ะ”

ยังไงก็ตาม ถ้าผมพูดแบบนั้นไป เธอก็ไม่ยอมอยู่ดี

ผมเองก็ไม่ได้เกลียดที่จะไปโรงเรียนกับรินหรอก

ตรงกันข้าม ผมคงชอบด้วยซ้ำ

สิ่งที่ผมกังวล มีเพียงแค่เรื่องของรินเท่านั้นแหละ

“พูดตรงเกินไปจนรู้สึกว่าต้องมีเบื้องหลังเลยค่ะ… ปกติก็ชอบประชดแท้ ๆ…”

“เฮ้ พอทีเถอะ อย่างน้อยก็เชื่อใจกันบ้างสิ ฉันก็ฟังคนอื่นเป็นเหมือนกันนะ”

“จริง ๆ แล้วเตรียมคำพูดรับมือไว้หลายสิบแบบเลยนะคะ… เสียดายที่ไม่ได้ใช้”

“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ…”

ผมยิ้มแห้ง ๆ แล้วนั่งรอรินเตรียมอาหารเช้าอย่างเงียบ ๆ