ตอนที่ 96 สระน้ำ 7

“ขอโทษนะที่ทำให้รอนาน”

“ฉันต้องซ้อมเชียร์อยู่แล้ว ยังไงก็ต้องโดนแดดเผาแน่ๆ”

ต่างจากอาริสะและโอสึกิ สึมุกิใส่ชุดว่ายน้ำมาตั้งแต่ต้น เหมือนว่าเธอเตรียมใจรับการถูกแดดเผาไว้แล้ว

ผมหยิบโลชั่นกันแดดขึ้นมา

“ฉันก็ไม่ค่อยชอบอะไรที่จั๊กจี้เหมือนกัน โดยเฉพาะตรงฝ่าเท้า ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะทนได้เลย”

“เหรอ”

“เพราะงั้นอย่าทำเด็ดขาดนะ ห้ามเหมือนอาริสะเลย”

“อืม ฉันไม่ทำหรอก”

“ทำไมล่ะ!? ถ้านายไม่ทำให้มันน่าตื่นเต้น ฉันจะรู้สึกใจเต้นทำไมกัน!”

นี่มันอะไรกัน พวกเธอนี่ชอบอะไรแปลกๆ กันหมดเลยเหรอ!?

คำประท้วงของสึมุกิทำให้ผมอดที่จะหยุดฟังไม่ได้

“ฉันไม่อยากทำหรอกนะ เดี๋ยวโดนเตะขึ้นมา ฉันคงตายแน่”

ถ้าสึมุกิใช้ท่าขาอันทรงพลังที่ฝึกมาจากการเชียร์มาเตะผมเข้า คงไม่รอดแน่ๆ

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงทาโลชั่นกันแดดลงบนแผ่นหลังของสึมุกิ

“เย็นจัง! แต่…ก็รู้สึกดีเหมือนกันนะ”

การทาโลชั่นครั้งที่สองนี้ ผมเริ่มชินขึ้นมาบ้าง

แผ่นหลังของสึมุกิมีมัดกล้ามเนื้อที่กระชับแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะเหนื่อยล้าจากการซ้อมเชียร์ตลอดช่วงนี้

ผมจึงใช้โอกาสนี้นวดกล้ามเนื้อของเธอให้คลายตัว

หลังจากดูแลส่วนบนจนเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ต้องจัดการส่วนล่าง

“สึมุกินี่…ต้นขาใหญ่ใช่ไหม”

“เดี๋ยวสิ! ฉันกำลังรู้สึกอายกับเรื่องนี้อยู่นะ!”

สึมุกิหันกลับมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอเป็นคนที่ปกติจะไม่หวั่นไหวอะไรง่ายๆ แต่พอพูดถึงต้นขา เธอกลับแสดงปฏิกิริยาไวอย่างน่าเหลือเชื่อ

ถ้าจะพูดตรงๆ ต้นขาของเธอน่าจะใหญ่กว่าอาริสะด้วยซ้ำ

แต่สำหรับคนที่หลงใหลต้นขาอย่างผมแล้ว ขนาดนี้ถือว่าสมบูรณ์แบบเลยทีเดียว

ต้นขาที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักสำหรับการเชียร์ เป็นหัวหน้าทีมที่โบยบินอย่างงดงาม

ผมค่อยๆ ทาโลชั่นลงบนต้นขาของเธออย่างระมัดระวัง

“อืม…มันทำให้ฉันรู้สึกอายจัง”

ดูเหมือนว่าผมไปกระตุ้นจุดที่สึมุกิไม่มั่นใจ เธอพยายามขยับตัวเมื่อผมกดน้ำหนักมือลงบนต้นขา

ในแต่ละครั้งที่เธอขยับ สะโพกที่ดูอวบอิ่มก็เคลื่อนไหวตาม

จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าอยากจะสัมผัสมัน…

“อ๊ะ! เดี๋ยวสิ เรียวมะ นายกำลังจับส่วนไหนกัน!?”

“เอ่อ…ก็คิดว่าสะโพกก็น่าจะโดนแดดด้วยไง”

“ใครจะไปคิดว่ามันจะโดนแดดกันล่ะ! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“ก็คิดว่าถ้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน มันไม่น่าจะเป็นไรนี่นา”

ในขณะที่ผมกำลังนวด ผมก็รู้ตัวว่าสิ่งที่ทำนั้นเสี่ยงเกินไป แต่ผมเลือกใช้ข้ออ้างเรื่องความเป็นเพื่อนสมัยเด็กผลักดันต่อไป

“ฉันว่าไม่น่าจะโอเคเลยนะ!”

“ฉันว่ามันก็ดีนะ”

“อาริสะก็ต้องคิดว่าไม่โอเคเหมือนกันใช่ไหม!?”

เรื่องนี้เริ่มเสี่ยงไปแล้ว อาริสะจะตอบว่าอะไร?

“ฉันยังไม่โดนจับเลย! ทำไมนายทำกับสึมุกิก่อนล่ะ!”

“ถ้างั้นให้ฉันจับด้วยได้ไหม?”

“…”

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง อาริสะก็ร้องออกมาเสียงดัง

“ไม่ได้เด็ดขาดอยู่แล้ว!”

“แล้วจะพูดทำไมเล่า!?”

ในที่สุดเรื่องการจับสะโพกก็ผ่านพ้นไปได้โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ก็นับว่าอันตรายทีเดียว…

หลังจากผ่านช่วงเวลานี้ไป อาริสะและสึมุกิต่างก็ได้รับการทาโลชั่นกันแดดเสร็จเรียบร้อย แม้จะรู้สึกตื่นเต้น แต่ก็เหนื่อยจนหมดแรง

“เฮ้อ…ยังไม่ได้ลงน้ำเลยก็แทบหมดแรงแล้ว”

“ฉันขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะ จะได้ทาโลชั่นด้านหน้าด้วย”

“ฉันก็จะไปเหมือนกัน!”

ถ้าผมเสนอว่าอยากทาด้านหน้าให้พวกเธอด้วย คงโดนดูถูกจนไม่เหลือชิ้นดี

อาริสะและสึมุกิค่อยๆ เดินหายเข้าไปในฝูงชน

เอาล่ะ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวแล้ว…

“อ้าว โคกุเระคุงอยู่คนเดียวเหรอ?”

“โอสึกิซัง?”

โอสึกิที่สวมเสื้อรัชการ์ดเดินเข้ามาหาผม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอควรจะเล่นบทครอบครัวกับฮิโยริและเรโอะอยู่

“ฮิโยริอยู่กับเรโอะคุงแล้วล่ะ”

“แล้วทำไมถึงกลับมาก่อนล่ะ?”

“ฉันแพ้แดดง่าย ผิวจะแดงไวมาก ฉันเลยว่าจะให้อาริสะช่วยทาโลชั่นให้ แต่เธอยังไม่กลับมาเลย…”

ดูเหมือนนี่จะเป็นเหตุผลที่โอสึกิกลับมาก่อน แต่ผมต้องบอกเธอว่าอาริสะยังไม่กลับมา

“สึมุกิก็ไม่อยู่เหมือนกัน แล้วฉันจะทำยังไงดี…ถ้ารอช้ากว่านี้ผิวคงแสบแน่”

“งั้นเรียกเรโอะมาช่วยสิ”

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเรโอะ ทุกคนพกโทรศัพท์ไว้ป้องกันการพลัดหลง รวมถึงฮิโยริที่มีแท็กติดตามตำแหน่งเพื่อป้องกันการหลงทาง

อ้อ นี่ยังช่วยป้องกันไม่ให้ฮิโยริหลงไปสวรรค์ด้วย

อ๊ะ ติดต่อเรโอะได้แล้ว

“เรโอะ มาช่วยโอสึกิซังทาโลชั่นหน่อยสิ ตอนนี้ผู้หญิงคนอื่นไม่อยู่เลย”

[“แย่หน่อย ฮิโยริอยากไปดูงานกิจกรรมข้างหน้าน่ะ”]

“งั้นฉันจะไปแทนนาย กลับมาที่นี่ก่อน”

[“ไม่ได้หรอก นายช่วยทาให้โอสึกิแทนฉันเถอะ”]

“หา!?”

TLN:เชื่อใจเพื่อนเกินนนน🤨