ตอนที่ 9 การถูกคนที่ดังที่สุดในโรงเรียนเพ่งเล็ง 5

อาซาฮินะซังกินหมดเกลี้ยงไปทั้งหมดสี่จานในพริบตาเดียว

“พอใจแล้วล่ะ ฉันควรบอกให้เจ้าของร้านจำสูตรซอสนี้ไว้ แล้วมากินทุกครั้งเลยดีมั้ย”

“ไม่นึกเลยว่าคุณจะกินซอสหมดได้… ทั้งที่มันหวานขนาดนั้น คุณกินหมดได้จริง ๆ ด้วยนะครับ”

“ก็เพราะมันอร่อยนี่นา! อ๊ะ!”

อาซาฮินะซังดูเหมือนจะเพิ่งรู้ตัว เธอสั่นเล็กน้อยด้วยความตกใจ

“อื๊อ… ฉันทำตัวน่าอายต่อหน้าผู้ชายซะแล้ว”

อาซาฮินะซังก้มหน้าด้วยความอับอาย ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกตัวถึงความน่าอายของตัวเองอยู่เหมือนกัน

แต่ด้วยความที่เธอดูดีเกินไป มันกลับทำให้ดูน่ารักมากกว่าน่ารังเกียจ ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าอิจฉา ถ้าเป็นผมล่ะก็ คงไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอน

“การกินเป็นเรื่องที่ดีนะครับ มันทำให้ผมรู้สึกว่าการทำอาหารมีความหมาย”

“แม้แต่ชิซึกุยังบอกแบบนั้นเลย… แต่สถานการณ์มันก็ต้องเหมาะสมด้วยนะ”

“นั่นก็… จริงครับ”

“โคกุเระคุง อย่าไปบอกใครนะว่าฉันเป็นคนที่ชอบกินแบบนี้”

“แค่ชอบกินนิดหน่อยเท่านั้นเองหรือครับ… เข้าใจแล้วครับ ผมเองก็เข้าใจความรู้สึกนี้ดีเหมือนกัน”

“ว่าแต่…”

อาซาฮินะซังจ้องมองมาที่ผมอีกครั้ง

มันทำให้ผมคิดว่า ทำไมทุกครั้งที่พูดคุยกับเธอ ผมถึงรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนกับภาพลักษณ์ที่ว่าเธอเป็นสาวสวยที่สุดในโรงเรียนเลย น่าจะเรียกได้ว่าเป็นสาวสวยที่ขาดเสน่ห์อะไรบางอย่างมากกว่า

“ฉันสงสัยมานานแล้ว… ทำไมนายถึงพูดสุภาพขนาดนั้นล่ะ?”

“ครับ?”

“ตอนที่นายคุยกับผู้ชายคนอื่น นายแทบจะเป็นเหมือนเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งเลยนะ… ฉันคิดว่านายเป็นคนเงียบ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น”

“การเปรียบเทียบว่าเป็นเฟอร์นิเจอร์นี่แรงไปหน่อยนะครับ… การพูดสุภาพมันเป็นนิสัยน่ะครับ ผมพูดสุภาพแค่กับคนที่อายุมากกว่าหรือผู้หญิงเท่านั้น ถ้าเป็นผู้ชายด้วยกันผมก็พูดแบบปกติครับ”

“ถ้าเป็นผู้หญิงก็ไม่เห็นจะต้องพูดสุภาพเลยนี่?”

“ก็… เมื่อก่อนมีอะไรหลายอย่างเกิดขึ้นครับ หลังจากนั้นผมก็เผลอพูดสุภาพกับผู้หญิงไปเองโดยอัตโนมัติ เลยบอกว่ามันเป็นนิสัยติดตัวมาน่ะครับ”

“เหรอ นายเองก็มีเรื่องราวของตัวเองสินะ นายพูดสุภาพกับผู้หญิงทุกคนเลยหรือเปล่า?”

“ถ้าเป็นครอบครัวหรือเพื่อนสนิทผมก็ไม่ได้พูดสุภาพขนาดนั้นหรอกครับ”

แน่นอนว่าผมไม่มีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทเลยสักคน แต่เรื่องนี้ผมจะไม่พูดออกมาให้เสียศักดิ์ศรีแน่

“ว่าแต่… จะไม่เอาแพนเค้กเพิ่มอีกสักจานเหรอครับ? ได้ยินมาว่าคุณกินอย่างอื่นมาเยอะแล้วด้วย”

“พอแล้ว! กินไปมากกว่านี้คงไม่ไหวแล้วล่ะ!”

หลังจากนั้น เวลาก็ผ่านไปเรื่อย ๆ บทสนทนาระหว่างผมกับอาซาฮินะซังก็ไม่ขาดตอนเลย

หัวข้อสนทนาเปลี่ยนไปเป็นเรื่องของโอสึกิซัง อาซาฮินะซังเล่าเรื่องที่ผมกับเรโอะไม่เคยรู้เกี่ยวกับโอซึกิซังให้ฟังอย่างละเอียดว่าโอสึกิซังน่ารัก มีเสน่ห์ และสมบูรณ์แบบแค่ไหน…

ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าเหตุผลที่อาซาฮินะซังพูดว่าชอบโอสึกิซังมาก ๆ เพราะอะไร

เวลาไม่รู้ตัวเลยว่าเมื่อไหร่ได้กลายเป็นใกล้จะหกโมงเย็นไปแล้ว

เสียง ปิ๊ง ดังขึ้นจากสมาร์ทโฟนของอาซาฮินะซัง เธอหันสายตาไปยังโทรศัพท์เครื่องนั้น

“อ้า…”

เสียงที่ฟังดูต่ำและหนักแน่นหลุดออกมาจากเธอ ผมถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยไหล่สั่นโดยไม่รู้ตัว อาซาฮินะซังทิ้งตัวลงไปนอนพาดบนโต๊ะอย่างหมดแรง

“เป็นอะไรไปครับ?”

ในสายตาของผม เห็นเส้นผมสีบลอนด์แพลทินัมของอาซาฮินะซังกระจายอยู่เต็มโต๊ะ

ช่างเป็นผมที่สวยอะไรขนาดนี้ ผมคิดไปว่า ถ้าเป็นผู้หญิงจะมีโอกาสได้สัมผัสบ้างไหม พลางฟังเธอพูดต่อ

“ชิซึกุน่ะสิ… วันนี้บอกว่าจะไปซื้อของกับเพื่อนๆ ชมรมพืชสวน แล้วให้ฉันกลับบ้านก่อน”

“หา…”

“เลือกชมรมพืชสวนแทนฉันได้ยังไงเนี่ย… ฉันเหงานะ ชิซึกุจัง ฉันเหงานะ”

“ตอนนี้ไม่คิดจะเก็บซ่อนอะไรไว้แล้วสินะครับ”

“ก็น่าอายไปแล้วนี่… ตอนนี้ยังจะมาแก้ตัวอะไรอีก ฟึ่ด..”

ไม่จำเป็นต้องพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจขนาดนั้นก็ได้

ดูเหมือนอาซาฮินะซังจะกลับบ้านพร้อมกับโอสึกิซังหลังเลิกชมรมทุกวัน

เธอจะมาใช้เวลาฆ่าเวลาในร้านคาเฟ่แห่งนี้ แล้วค่อยกลับไปที่โรงเรียนเพื่อกลับบ้านพร้อมโอซึกิซัง

สาวสวยที่สุดในโรงเรียนที่ไม่มีชมรมอยู่ และต้องใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างไม่สะดวกสบาย ถึงขนาดต้องมาฆ่าเวลาในคาเฟ่

ไม่คิดเลยว่าเธอจะมีบุคลิกที่สนุกสนานแบบนี้

“พระอาทิตย์ตกแล้ว เรากลับกันเถอะครับ”

หลังจากชำระค่าอาหารเรียบร้อย ผมกับอาซาฮินะซังก็ออกจากร้าน

เป็นช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ตกไปแล้ว และแสงไฟจากเสาไฟถนนเริ่มส่องแสงทีละจุด

วันนี้เหมือนจะอยู่นานกว่าที่คิดไว้แฮะ

“แพนเค้กสี่จานนี่ราคาสูงพอสมควรเลยนะครับ”

ถึงแม้ว่าผมจะอยากเลี้ยงเธอเพื่อความเป็นสุภาพบุรุษ แต่เสียดายที่ผมไม่มีปัญญาจ่ายเงินสี่หลักให้ขนมที่ตัวเองไม่ได้กิน

ผมจ่ายแค่ค่ากาแฟที่ตัวเองดื่มเท่านั้น

“ฉันเป็นคนชวนเอง ค่ากาแฟน่าจะไม่ต้องก็ได้”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะครับ… อาซาฮินะซังจ่ายเงินรวดเร็วมากเลย ทำงานพิเศษอยู่เหรอครับ?”

เมื่อกี้เจ้าของร้านบอกว่าเธอไม่มาวันที่ต้องทำงานนี่นา

“ใช่ ฉันทำงานพิเศษเป็นติวเตอร์อยู่ สอนลูกสาวของคนรู้จักของพ่อ อาทิตย์ละสองครั้ง”

“นักเรียนมัธยมปลายทำงานเป็นติวเตอร์นี่สุดยอดไปเลยนะครับ… แต่ถ้าเป็นอาซาฮินะซัง ก็ไม่แปลกใจครับ”

“อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เลยทำงานแบบสบายใจ”

ทักษะการพูดเก่งแบบนี้ เธอคงได้เรียนรู้มาจากงานติวเตอร์นี่เอง แม้จะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่การที่อาซาฮินะซังได้เป็นครูก็น่าอิจฉาจริงๆ เอาล่ะ…

“แยกกันตรงนี้ดีไหมครับ? ถ้าถูกเพื่อนร่วมชั้นเห็นว่ากลับบ้านพร้อมกัน มันอาจจะยุ่งยากนะครับ เราแยกกันเดินกลับดีกว่า”

อาซาฮินะซังจ้องมาที่ผมเงียบๆ มีอะไรที่ผมพูดผิดไปหรือเปล่านะ?

“บ้านโคกุเระคุงอยู่ทางประตูหน้าใช่ไหม? หรือประตูหลัง?”

“อืม… ประตูหน้าครับ”

“งั้นก็เหมือนกันเลย ฉันขึ้นรถบัสกลับบ้าน ไปเดินไปป้ายรถบัสด้วยกันเถอะ”

“เอ๊ะ? จะดีเหรอครับ? ถ้ามีใครเห็น…”

“เวลานี้ไม่มีปัญหาหรอก ถ้ามีคนเห็นก็บอกไปว่าแค่บังเอิญกลับพร้อมกันเพราะเป็นเพื่อนร่วมห้องก็พอ”

“ถ้าอาซาฮินะซังไม่ว่าอะไร ผมก็ไม่ติดขัดครับ”

“นอกจากนี้…”

อาซาฮินะซังเดินนำไปตามทางเท้าสักเล็กน้อย

“ฉันอยากคุยกับโคกุเระคุงให้มากกว่านี้น่ะ”

เธอยิ้มอย่างไร้เดียงสา มันน่ารักจนผมหายใจไม่ทั่วท้อง

แม้พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าไปแล้ว แต่แสงสีบลอนด์แพลทินัมของเธอก็ยังคงส่องประกายไม่เปลี่ยน

เมื่อถูกแสงไฟถนนสาดส่อง ยิ่งทำให้ดูสวยงามขึ้นไปอีก ผมแทบจะหลงเสน่ห์ความงามของเธอเข้าเสียแล้ว

ตอนนี้ผมเข้าใจความรู้สึกของพวกผู้ชายที่ชอบอาซาฮินะซังแล้ว

“ฉันจะบอกข้อดีของชิซึกุให้โคกุเระคุงฟังอีกเยอะเลยล่ะ!”

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ คือ เธอเป็นคนสวยที่มีข้อเสียอยู่เต็มไปหมดนี่แหละ