ตอนที่ 85 10 ปีในอดีต : มุมมองสึมุกิ

สำหรับฉันแล้ว หากพูดถึงช่วงเวลาที่สนุกที่สุดในรอบ 15 ปีที่ผ่านมา ก็คงต้องย้อนกลับไปยังวัยเด็กตอนนั้น

ตอนที่ได้เล่นกับเรียวมะที่คอยดูแลและใจดี แถมยังมีรอยยิ้มที่น่ารัก… แล้วก็เรโอะเอง ตอนนั้นยังดูน่ารักอยู่เลย

“ช่วงเวลาที่ได้เล่นกับสามคนนั้นคือช่วงที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต”

ฉันเคยทะเลาะกับเรโอะอย่างรุนแรงเพราะแย่งเรียวมะมาเป็นของตัวเอง เรียวมะชอบเล่นกับเรโอะที่เป็นเพศเดียวกันมากกว่า ฉันเลยโกรธและเริ่มดื้อรั้น

…เมื่อพ่อแม่บอกว่าจะต้องย้ายบ้าน ฉันก็ไม่สามารถบอกลาเรียวมะได้ตรงๆ จนถึงตอนนี้ฉันยังคงเสียใจในเรื่องนั้น

ฉันที่เอาแต่เล่นกับเด็กผู้ชายที่เป็นเพื่อนสมัยเด็ก ทำให้ฉันไม่รู้วิธีเข้ากับเด็กผู้หญิงเลย เพราะแบบนี้ฉันจึงสนิทกับเด็กผู้ชายได้ง่าย แต่กับเด็กผู้หญิงกลับไม่สามารถสร้างมิตรภาพได้เลย

และเพราะเอาแต่แข่งขันกับเรโอะ ฉันเลยไม่เคยรู้ตัวเองว่ามีพรสวรรค์ในด้านกีฬา ฉันเป็นคนที่มีความสามารถทางร่างกายที่โดดเด่นมาก

นอกจากนี้ ฉันยังสังเกตว่าฉันมีหน้าตาที่ดึงดูดสายตาจนทำให้เด็กผู้ชายในชั้นเรียนหลงใหล ฉันเริ่มตระหนักถึงเรื่องนี้ตอนอยู่ประถมปลาย

เด็กผู้ชายที่เคยสนิทกับฉัน หลายคนดูเหมือนจะชอบฉัน แต่ฉันไม่เคยคิดจะคบใครเลย

เพราะไม่มีเด็กผู้ชายคนไหนดีไปกว่าเรียวมะอีกแล้ว แม้ฉันอยากเจอเขา แต่ก็คิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ ทำได้เพียงเก็บความทรงจำในวัยเด็กไว้ในใจและใช้ชีวิตไปวันๆ

จนกระทั่งตอนอยู่มัธยมต้น ฉันได้พบสิ่งที่ทำให้หลงใหล

มันคือการเชียร์ลีดเดอร์ที่รุ่นพี่ชวนให้ลองทำ ด้วยความสามารถด้านกีฬา ฉันจึงได้เป็นตัวจริงในทีมทันที แต่นั่นกลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้าย

โลกของผู้หญิงช่างวุ่นวายจริงๆ รุ่นพี่ที่เคยบอกว่าฉันมีพรสวรรค์ แต่พอผู้ชายที่พวกเธอชอบหันมาสนใจฉัน พวกเธอก็เปลี่ยนท่าทีทันที

ถึงแม้ในสนามฉันจะยิ้มได้ แต่เมื่อการแข่งขันจบลง ไม่มีใครยอมพูดกับฉันอีก

มีข่าวลือแย่ๆ เกี่ยวกับฉันมากมายจนกลายเป็นศัตรูของเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนในเวลาอันรวดเร็ว

พวกเธอพูดใส่ฉันทุกวัน

‘เธอทำตัวอ่อยผู้ชาย’

‘อย่ามาแย่งผู้ชายของฉัน’

‘เลิกทำตัวน่ารักได้แล้ว’

เด็กผู้ชายที่เชื่อข่าวลือมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยการแทะโลม ฉันรู้สึกขยะแขยงจนแทบทนไม่ไหว

พวกเขาแกล้งทำเป็นห่วงฉันที่ถูกเด็กผู้หญิงเกลียด แต่จริงๆ แล้วมันก็แค่การแสดงออกของความโลภในตัวฉัน แต่ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว จึงต้องยิ้มอย่างฝืนๆ ไป

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันไม่เป็นตัวของตัวเองอีกแล้ว ในอดีตฉันเคยชักจูงเรียวมะกับเรโอะได้ แต่ตอนนี้ฉันกลับเอาแต่ดูสีหน้าคนอื่นเพื่อเอาตัวรอด

นี่ฉันกลายเป็นคนที่ยอมคนอื่นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ถึงอย่างนั้น ฉันที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้ก็ยังคงสร้างศัตรูรอบตัวด้วยความเป็นตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะหน้าตาและความสามารถของฉัน มันกลับกลายเป็นการยกตัวเองขึ้นเหนือคนอื่น

ตอนที่คุยกับเรียวมะ ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย…

แม้ว่าฉันจะรักการเชียร์ลีดเดอร์มาก และตั้งใจเข้าโรงเรียนที่มีทีมแข็งแกร่งเพื่อมุ่งมั่นกับชมรม แต่สุดท้ายเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ก็เลี่ยงไม่ได้ เด็กผู้ชายยังคงเอาใจฉัน และเด็กผู้หญิงก็ยังคงเกลียดฉัน วงจรนี้ไม่เคยเปลี่ยน

ในที่สุด ฉันก็ทนคำอิจฉาริษยาของเพื่อนร่วมชมรมไม่ไหว และต้องย้ายโรงเรียนอีกครั้ง

ถ้าต้องถูกเกลียดไม่ว่าจะไปที่ไหน ฉันอยากกลับไปยังเมืองนั้น เมืองที่มีเรียวมะอยู่

ฉันจึงใช้ข้ออ้างจากการทำงานของพ่อแม่ เพื่อให้ได้พักอยู่ที่บ้านของเรียวมะ

เมื่อเจอกันอีกครั้งในรอบ 10 ปี เรียวมะโตขึ้น ตัวสูงขึ้น และดูหล่อมาก แต่เขายังคงใจดีเหมือนเดิม

เพียงแต่เขามีวิธีพูดที่แปลกไป ใช้ภาษาสุภาพและสร้างระยะห่างกับเด็กผู้หญิง ซึ่งแตกต่างจากเรียวมะในอดีต

แต่ฉันเองก็ไม่เหมือนเดิมเช่นกัน ดังนั้นมันคงช่วยไม่ได้ ส่วนเรโอะน่ะยังเหมือนเดิม และก็ยังน่าหงุดหงิดเหมือนเดิม

ครั้งนี้ ฉันอยากจะอยู่ร่วมกับทุกคนได้อย่างราบรื่นในโรงเรียนใหม่

ฉันอยากทำเชียร์ต่อไป แต่ก็คงจะเกิดเรื่องแบบเดิมขึ้นอีกแน่ๆ เลยตัดสินใจที่จะเลิกดีกว่า กิจกรรมชมรมที่มีแต่ผู้หญิงล้วนๆ คงไม่เหมาะ แล้วถ้าลองเข้าชมรมที่มีทั้งชายและหญิงล่ะ? แต่ถึงอย่างนั้น ผลลัพธ์ก็คงเหมือนเดิมอีกอยู่ดี

ถ้าอย่างนั้น ลองเข้าชมรมที่มีแต่ผู้ชายทั้งหมดอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดี…

ในโรงเรียนนี้ ฉันตั้งใจว่าไม่ว่าจะยังไงก็ต้องหาเพื่อนที่เป็นเพศเดียวกันให้ได้

ถ้ามีใครสักคนที่ทั้งสวยและมีความสามารถเหนือกว่าฉัน!

แต่คนแบบนั้นคงหาได้ยากมากแน่ๆ แต่แล้วเมื่อได้เห็นเธอที่โรงเรียนใหม่ ฉันก็รู้สึกเหมือนตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น

อาซาฮินะ อาริสะ ความงามของเธอนั้นเทียบไม่ได้เลยกับฉัน เธอเหนือกว่าฉันทุกด้าน และยิ่งไปกว่านั้น เธอยังดูเท่เอามากๆ

เธอเป็นที่รักของคนเพศเดียวกัน และท่าทางของเธอยังมีความสง่างาม

ถ้าอยู่ข้างเธอ ฉันก็จะไม่ถูกมองว่าเป็นสาวสวยอันดับหนึ่งของโรงเรียนอีก

ฉันอยากสนิทกับเธอ ถ้าทำได้ ฉันจะถูกมองเป็นเพียงแค่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งอย่างแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีเด็กผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างเธอชื่อว่า โอสึกิ ชิซุกุ บรรยากาศของเธอคล้ายกับเรียวมะ ฉันรู้สึกว่าฉันอาจจะสนิทกับเด็กคนนี้ได้ง่ายๆ เป็นความโชคดีที่ฉันคิดแบบนั้นทันทีที่เจอเธอ

แต่ถึงอย่างนั้น…

วิถีชีวิตที่ฉันเคยชินมานานกว่า 10 ปี มันไม่ง่ายเลยที่จะเปลี่ยนแปลง

ฉันสามารถพูดคุยกับอาริสะจังและชิซุกุจังได้อย่างราบรื่น แต่กับผู้หญิงคนอื่นกลับรู้สึกว่าคลื่นความถี่ไม่ตรงกันเลย

สุดท้ายนี้ ถึงแม้อาริสะจังจะเป็นคนที่สวยและเข้มงวด แต่ฉันที่ชอบทำตัวน่ารักกลับดึงดูดให้พวกผู้ชายเข้ามาหา และเรื่องเดิมๆ ก็กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

ทั้งที่ฉันอยู่ในสิ่งแวดล้อมใหม่ มีเพื่อนใหม่ และแม้กระทั่งเรียวมะที่ฉันรักมากก็อยู่ที่นี่ แต่ฉันก็ยังคงทำเรื่องซ้ำเดิมอีกครั้ง…

“ฉันทำอะไรอยู่นะ…”

ฉันเก็บตัวอยู่ในบ้านของเรียวมะ และกำลังสร้างความลำบากให้เขา

ฉันยังทำให้ฮิโยริจังดูหน้าเศร้าอีก ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่นะ…

พูดถึงเรื่องนี้ ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนขึ้นมา

ตอนอายุ 5 ขวบ ตอนที่คุณยายที่ฉันรักมากเสียชีวิตไป ฉันเคยจมอยู่ในความทุกข์แบบนี้

ตอนนั้นฉันร้องไห้ตลอดเวลา แล้วฉันก้าวผ่านมันมาได้ยังไงนะ… ใช่แล้ว ตอนนั้นมันคือ…

เสียงฝีเท้าดังตึงตังเข้ามา และประตูถูกเปิดออก

“สึมุกิ มาเล่นกันเถอะ!”

ใช่แล้ว ตอนนั้นเรียวมะเป็นคนเรียกฉันออกมา…