ตอนที่ 81 ปัญหาของสึมุกิ 1

บางทีคงเพราะอาริสะอยู่ด้วยตลอด พวกเธอเลยไม่กล้าพูดอะไร แต่วันนี้อาริสะไม่อยู่

หึ คิดว่ามันเป็นโอกาสงั้นเหรอ ไอ้พวกเวรเอ้ย…

“โอสึกิ เธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันจะบอกว่าแค่บังเอิญไปเจอเข้าเองจะดีกว่า”

“แต่ว่า…”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าต้องรับมือกับคนที่จะทำร้ายเพื่อนสำคัญ ฉันไม่มีวันกลัวหรอก”

“…เข้าใจแล้ว ระวังตัวด้วยนะ”

โอสึกิบอกตำแหน่งที่เกิดเรื่องให้ผม ก่อนที่ผมจะรีบมุ่งหน้าไปยังที่นั่นทันที

สนามหญ้าข้างอาคารเรียน… ตรงม้านั่งที่เธอใช้กินข้าวกลางวันบ่อยๆ ถ้าเป็นแบบที่ว่าคงอยู่แถวหลังอาคารเรียนสินะ

ผมเคลื่อนตัวไปอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้ถูกจับได้ เมื่อเริ่มได้ยินเสียงพูดคุย

“เธอน่ะ เลิกอ่อยผู้ชายสักทีได้ไหม?”

“อย่าทำตัวลอยหน้าลอยตาจนเกินไปหน่อยเลย ใครเขาจะอยากเห็นคนที่เราชอบมาตีสนิทกับเธอแบบนั้นล่ะ? ขอโทษเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้เลย!”

“ทั้งที่ฉันแอบชอบเขามานาน ทำไมต้องเป็นเธอที่มาคว้าเขาไป?”

(TLN: BRO ได้แค่แอบชอบ)

“…”

ทุกอย่างเป็นไปตามที่คิดไว้ไม่มีผิด

ภาพตรงหน้าคือสึมุกิที่ถูกผู้หญิงสามคนล้อมเอาไว้

“ฉัน… ฉันไม่ได้คิดจะขโมยใครไปนะ…”

“ห้ะ? ก็เพราะเธอไง! ตอนที่ฉันใกล้จะสำเร็จอยู่แล้ว เธอกลับโผล่มาขวาง! คิดจะรับผิดชอบยังไงหา?”

“แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ…”

“หยุดทำตัวน่ารักใส่ผู้ชายสักทีเถอะ! คิดว่าไม่มีใครดูออกเหรอว่าเธอเอาใจแต่ผู้ชายแบบนั้น มันน่าขยะแขยง!”

“ถ้ายังทำตัวแบบนี้ต่อไปล่ะก็…”

“มันน่าสมเพชที่สุดเลย!”

“หยุดเถอะ!”

เสียงของสึมุกิสั่นเครือเหมือนกำลังจะร้องไห้

สถานการณ์ดูเลวร้ายกว่าที่คิด ผู้หญิงพวกนั้นดูเหมือนจะคุกคามอย่างหนัก

ผมไม่รอช้า รีบเข้าไปในสถานการณ์นั้นทันที

“สึมุกิ… เจอเธอจนได้! ฉันตามหาเธออยู่นะ”

“ร… เรียวมะ”

เพื่อปกป้องโอสึกิที่ไปตามผม ผมจึงแสร้งทำเหมือนเจอโดยบังเอิญ

แม้ว่าพวกเธอจะทำอะไรโอสึกิไม่ได้ แต่ถ้าขืนล่วงรู้ว่าเธอไปตามคนมาช่วย อาริสะกับเรโอะไม่มีทางปล่อยไว้แน่

เมื่อเห็นสึมุกิในสภาพที่อ่อนแอแบบนี้ ผมก็อดตกใจไม่ได้

ปกติแล้ว สึมุกิคือคนที่มั่นใจในตัวเอง ท้าทายชิชิอย่างตรงไปตรงมา

แต่ตอนนี้เธอไม่มีร่องรอยความแข็งแกร่งนั้นหลงเหลืออยู่เลย

ผมจับมือเธอและพยายามพาออกไปจากที่นี่

“เดี๋ยวสิ นายคิดจะพาเธอไปไหนกัน?”

“นายเป็นใครกัน?”

“ฉันเป็นเพื่อนสมัยเด็กของสึมุกิ มีธุระกับเธอ ฉันขอตัวพาเธอไปนะ”

สึมุกิเกาะหลังผมแน่น เธอกำลังกลัวจนตัวสั่น

ฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้หญิงจากห้องอื่นที่ผมไม่รู้จัก พวกเธอดูเหมือนจะเป็นคนที่มีนิสัยหยิ่งยโส

“นี่ยังจะเกาะเกี่ยวกับผู้ชายไม่หยุดอีกเหรอ? เธอมันผู้หญิงสกปรก นายไม่เคยได้ยินเรื่องลือของเธอบ้างหรือไง?”

“เรื่องลือเหรอ?”

“ก็เรื่องที่เธอเปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อยๆ ไง หน้าตาน่ารักแต่เป็นนางมารร้ายตัวจริง”

คำพูดของพวกเธอทำให้ผมรู้สึกโกรธขึ้นมา

“ขอโทษนะ แต่ตอนนี้สึมุกิพักอยู่ที่บ้านของฉัน เวลาไปโรงเรียนหรือกลับบ้านเราก็อยู่ด้วยกันตลอด วันหยุดก็ใช้เวลาด้วยกันอีก”

“แล้วยังไงล่ะ?”

“ถ้าเป็นแบบนั้น เธอจะไปมีเวลาเปลี่ยนผู้ชายตามที่ลือได้ยังไง? แล้วเธอมีหลักฐานอะไรที่บอกว่าเรื่องนั้นจริง?”

“พวกเขาก็พูดกันทั้งนั้นแหละ!”

“พูดกันเฉยๆ แต่ไม่มีใครเคยเห็นจริงใช่ไหม?”

“แต่เธอชอบคุยกับผู้ชายเท่านั้นนะ!”

“แค่นั้นก็ทำให้เป็นนางมารร้ายได้แล้วเหรอ? คิดดูดีๆ ว่ามันฟังดูตื้นเขินแค่ไหน”

“ไอ้บ้านี่มันอะไรนักหนา!”

ความเกลียดชังที่เคยพุ่งไปที่สึมุกิตอนนี้เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ผม

“แล้วนี่อะไร? พวกเธอรอจังหวะที่อาริสะไม่อยู่ถึงได้กล้าทำแบบนี้งั้นเหรอ? ไม่คิดว่ามันขี้ขลาดไปหน่อยหรือ?”

“อย่ามายั่วโมโห! มันไม่เกี่ยวกับอาริสะสักหน่อย! ต่อให้เธออยู่ก็ไม่ช่วยอะไรทั้งนั้น!”

“พอไม่มีเหตุผลจะสู้เอง ก็พึ่งผู้ชายของพวกเธอหรือไง? น่าสมเพชจัง”

“หา!?”

“แต่ถ้าเป็นอาริสะ เธอคงไม่กลัวใคร ต่อให้คู่ต่อสู้เป็นผู้ชาย เธอก็ไม่มีวันถอย!”

อาริสะคือคนที่แข็งแกร่งและกล้าหาญ เธอไม่เคยยอมแพ้ต่ออะไรทั้งนั้น

“ดูเหมือนพวกเธอต่างหากที่น่าจะถูกเรียกว่านางมารร้าย… หยุดพูดจาไร้สาระเสียที!”

“กรี๊ด!”

ผู้หญิงคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปผม

“จะทำอะไรน่ะ?”

“ฉันจะบอกว่าถูกนายทำร้ายไงล่ะ!”

“อะไรนะ!?”

“แล้วนายจะจบเห่! นายกับยัยนั่นจะได้ตกนรกไปพร้อมกัน!”

“เฮ้ ทำอะไรกันอยู่น่ะ?”

เสียงปริศนาทำให้ทุกคนหันไปมอง ทันใดนั้นก็ปรากฏชายคนหนึ่งยืนอยู่ เขาดูสง่างามราวกับฮีโร่ที่มาช่วยสถานการณ์นี้…