ตอนที่ 79 ระยะทาง

“เหมือนเดิมเลยนะ เรียวมะ”

“หือ?”

“หมายถึงนายกับสึมุกิที่ทำตัวสนิทกันเกินไป ทั้งกอด ทั้งจุ๊บอะไรแบบนั้น”

“ไม่ได้ถึงขนาดนั้นซะหน่อย!”

“อาริสะจังควรลองทำดูบ้างสิ อย่างเช่น…กอดอะไรแบบนี้ไง!”

“ฉันจะทำได้ยังไงกันล่ะ! แล้วสึมุกิ เธอล่ะ ทำกับเรียวมะได้เหรอ?”

“เอ๋? ถ้าเป็นเรียวมะล่ะก็ทำได้อยู่แล้ว เพราะว่า…ตอนเด็กๆ พอถึงเวลามืดๆ แล้วกลัว เราก็นอนกอดกันนี่นา”

“เรื่องแบบนั้นไม่จำเป็นต้องเล่าตอนนี้หรอกนะ! หยุดเถอะ!”

“ฮึ่ม…”

อาริสะตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัดเพราะคำพูดเกินจำเป็นของสึมุกิ ถึงจะเป็นเพื่อนวัยเด็กกัน แต่กอดสึมุกิต่อหน้าใครแบบนี้ ฉันทำไม่ได้แน่ๆ

“งั้นลองกอดให้ดูตรงนี้เลยสิ”

“พูดอะไรของเธอเนี่ย อาริสะ!?”

คำพูดของอาริสะทำให้สึมุกิหันมาทางฉันโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

และก่อนที่ฉันจะทันตั้งตัว สึมุกิก็กอดฉันแน่น

“กอด~~~!”

การกอดที่แนบชิดอย่างไม่ลังเลนั้นทำให้ฉันสงสัยว่า สำหรับสึมุกิแล้ว เราอาจยังคงเป็นเด็ก 5 ขวบเหมือนเดิมอยู่

ในชีวิตของฉัน การถูกกอดแบบนี้ไม่ใช่เรื่องปกติ แต่มันทำให้ฉันนึกถึงช่วงเวลาตอนเด็กๆ ที่สึมุกิมักจะกอดฉันบ่อยๆ

ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงที่เธอต้องการคำชม เช่น ตอนที่แข่งกับเรโอะแล้วชนะ เธอจะกอดฉัน และฉันก็มักจะลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนตอบกลับ

ฉันลูบผมนุ่มๆ ของสึมุกิอย่างเคยชิน

“…ตัวเรียวมะดูแข็งแรงขึ้นนะ เมื่อก่อนตัวนุ่มๆ กว่านี้”

“ก็พอจะออกกำลังกายบ้างน่ะ”

“…”

“สึมุกิ?”

“…”

อยู่ๆ สึมุกิก็เงียบไป

การพูดโดยไม่คิดแบบนี้มันลำบากจริงๆ เธอพูดว่าฉันตัวแข็งแรงขึ้น? แต่สึมุกิเองก็โตขึ้นมาก สวยและน่ารักจนสัมผัสได้ถึงการเติบโตของเธอ

แค่คิดถึงการกอดกลับไปบ้างก็ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะทำให้บางอย่างในตัวฉันแตกออกมา

อ๊ะ… เดี๋ยวนะ เธอกำลังซบหน้ากับอกฉันเหมือนถูไถอยู่นี่นา…

“นี่ สึมุกิ”

“ฮะ!?”

สึมุกิรีบผละตัวออกไปด้วยท่าทางตกใจ

แม้ฉันจะรู้สึกสะดุ้งกับการกระทำของเธอ แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจมากกว่าคือใบหน้าของเธอที่แดงจัด

“เอ่อ…เรียวมะน่ะ คือ…เป็นผู้ชายกว่าที่คิดไว้ซะอีก”

“ก็นะ… ฉันอาจไม่ล่ำเท่าเรโอะ แต่ฉันก็เป็นผู้ชายนะ”

“รู้สึกอายขึ้นมาเลยแฮะ… ฉันนึกได้ว่ามีธุระต้องไปทำ!”

สึมุกิพูดจบก็รีบวิ่งออกไป ทิ้งฉันกับอาริสะไว้ตรงนั้น

เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?

“ฉันเผลอปลุกสิงโตหลับให้ตื่นขึ้นมาหรือเปล่านะ…”

“หมายความว่าไงน่ะ?”

“เรื่องนี้นายไม่ต้องรู้หรอก”

“หา?”

ในขณะที่ฉันยังงุนงง อาริสะกลับเริ่มจ้องฉันด้วยสายตาคมกริบ

อยู่สองต่อสองกับอาริสะแบบนี้ ทำให้ฉันทั้งกลัวว่าเธอจะโกรธ และทั้งรู้สึกว่าเธอสวยมากในเวลาเดียวกัน

“นายดูมีความสุขเวลาโดนสึมุกิกอดนะ แถมยังลูบหัวเธอด้วย”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก…”

แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ใช่ว่าฉันไม่พอใจที่เพื่อนวัยเด็กของตัวเองมากอดหรอก

แต่มันก็มีบางอย่างในใจที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตอนที่ลูบหัวเธอ มันเป็นความรู้สึกที่บริสุทธิ์

ถึงจะคิดว่าสึมุกิน่ารักขึ้นมากในฐานะผู้หญิง แต่ลึกๆ แล้วฉันก็ยังมองเธอเป็นเพื่อนวัยเด็กอยู่

“เรียวมะนี่ดีเนอะ มีคนพร้อมจะกอดตั้งหลายคนเลย!”

คำพูดของอาริสะดูเหมือนจะเป็นคำประชด แต่ก็ฟังดูแปลกๆ

ใครบ้างล่ะที่พร้อมจะกอดฉัน? ถ้าตัดผู้ชายออกไป ก็มีแค่สึมุกิ ฮิโยริน้องสาวฉัน… แล้วก็อีกคน?

“งั้นครั้งหน้าจะเป็นอาริสะที่กอดฉันเหรอ?”

“ห๊ะ?”

ดวงตาสีเขียวมรกตของอาริสะเบิกกว้าง เธอดูตกใจและค้างไปชั่วขณะ

เวลาราวกับหยุดลง ฉันเองก็รู้สึกว่าพูดอะไรแปลกๆ ออกไป ทำให้ใจฉันเต้นแรง

ขณะที่กำลังหาทางแก้ตัว อาริสะก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ

“แบบนั้นไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะ!”

ใช่แล้วล่ะ! ครั้งก่อนเธอยังปฏิเสธที่จะจุ๊บแก้มฉันเลย นับประสาอะไรกับการกอด!

ฉันเผลอพูดอะไรน่าอายไปจนได้ นี่อาจทำให้อาริสะไม่พอใจแน่ๆ

คำพูดของโอสึกิที่บอกว่าอาริสะชอบฉัน มันคงเป็นแค่เรื่องเหลวไหลสินะ

“แต่ว่า…”

ก่อนที่ฉันจะทันขอโทษ อาริสะก็พูดต่อ

“ถ้าเป็นเรียวมะ…ก็ไม่เป็นไรหรอก”

ด้วยท่าทีที่ไม่มั่นใจ ใบหน้าของสาวสวยที่สุดในโรงเรียนตอนนี้ดูน่ารักจนทำให้ฉันแทบพูดอะไรไม่ออก…