ตอนที่ 54 งาน 1

หลังจากอ่านคู่มือการทำงานบ้านที่โอสึกิซังส่งมาให้ ฉันก็ตอบกลับข้อความไปทันที

ถึงข้อความจะขึ้นว่าอ่านแล้ว แต่กลับไม่มีการตอบกลับมาเลย

ในช่วงต้นของคู่มือมีข้อมูลที่เกี่ยวกับอาริสะอยู่ และหลังจากนั้นก็เป็นข้อความที่ดูจริงจังมาก

เนื้อหาในคู่มือพูดถึงงานแม่บ้านที่ต้องทำ แต่ระบุไว้ว่างานทำความสะอาด ซักผ้า และซื้อของ ไม่จำเป็นต้องทำ เพราะมีแม่บ้านมาทำสัปดาห์ละ 3 วัน ยกเว้นวันหยุด

อาหารเช้าจะเป็นหน้าที่ของโอสึกิซัง ส่วนข้าวกล่อง ทั้งของอาริสะและเรโอะ จะเป็นโอสึกิซังทำให้

กล่าวคือ หน้าที่ของฉันคือแค่ทำอาหารเย็นเท่านั้น

นี่มันงานที่สบายอะไรแบบนี้ แถมยังได้ค่าจ้างขนาดนั้นอีก! ฉันทำงานนี้แล้วได้รับเงินขนาดนั้นจะดีเหรอ!?

หรืออาจจะเพราะต้องการเน้นดูแลสุขภาพจิตของอาริสะเป็นพิเศษ… แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…

“เรียวมะ รอนานไหม”

“อ้อ…ไม่หรอก ว่าแต่! อาริสะ ชุดนี้มัน…”

อาริสะใส่เสื้อเปิดไหล่พร้อมกระโปรงสั้นที่โชว์ต้นขาขาวๆ อย่างชัดเจน แถมเสื้อยังเว้าหน้าอกอย่างเย้ายวนอีกด้วย

ความเซ็กซี่ของเธอทำให้ฉันเผลอจ้องจนลืมตัว และรีบเบือนสายตาไปทันที

“ชุดนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“ดะ…ดะ…ดี…ดีเหรอ!?”

ในฐานะนักเรียนชายธรรมดา ชุดนี้มันเป็นพิษต่อสายตาจนฉันไม่กล้าสบตามองตรงๆ

“นี่! มองฉันสิ”

อาริสะเข้ามากอดฉันแน่น ความรู้สึกอ่อนนุ่มของร่างกายเธอส่งมาถึงฉันโดยตรง

“ฉันจะอ้อนเหมือนที่เคยทำกับชิซึกุนั่นแหละ นายต้องทำใจไว้นะ!”

ฉันค่อยๆ ลืมตา และพบว่าอาริสะกำลังยิ้มพร้อมหน้าแดง เธอน่ารักจนทำให้ฉันรู้สึกว่าหน้าของตัวเองกำลังร้อนขึ้นมา

“เรียวมะ หน้าแดงหมดแล้ว!”

“ก็เธอเองนั่นแหละ!”

“ก็…ยังไงเรียวมะก็เป็นผู้ชายไม่เหมือนชิซึกุเลยนี่นา”

“แน่นอนสิ”

“ชิซึกุกอดแล้วทำให้รู้สึกอบอุ่น แต่เรียวมะสูงจนฉันกอดไม่หมดเลย”

“ก็ฉันตัวสูงกว่าเธอนี่”

เธอยังคงกอดฉันแน่นจนฉันขยับตัวไม่ได้ จะดึงเธอออกตอนนี้ดีไหมนะ แต่เดี๋ยวก่อน…

ฉันจำได้ว่าในคู่มือของโอสึกิซังเขียนไว้ว่า ‘ถ้าอาริสะอ้อนมา ให้กอดเธอไว้และลูบหัวเธอโดยไม่พูดอะไร’

นี่เป็นแค่เรื่องล้อเล่นของโอสึกิซังหรือเรื่องจริงกันแน่?

ถ้าเป็นเรื่องจริงล่ะก็…ฉันคงทำไม่ได้

“เรียวมะ!”

“คะ…ครับ!”

“ทำงานสิ”

“อะ…ใช่ จะไปทำอาหารแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก เรื่องนี้ต่างหาก”

“…เรื่องนี้เหรอ?”

“โอสึกิส่งคู่มือให้ดูแล้วใช่ไหมล่ะ? ถ้าฉันอ้อนนาย…”

“ให้กอดเธอไว้และลูบหัวโดยไม่พูดอะไร”

“ถูกต้องเลย”

เธอจริงจังสินะ

แต่แบบนี้มันดีแล้วเหรอ? กับผู้หญิงน่ารักอย่างอาริสะ ให้ฉันกอดเธอ…มันรู้สึกขัดแย้งในใจอย่างบอกไม่ถูก

“ทำไมไม่กอดล่ะ?”

“ไม่ใช่แบบนั้น! ก็…ฉันเป็นผู้ชาย และถึงเราจะเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ก็…”

“ไม่ต่างหรอก…ชิซึกุอยู่กับฮิราซาวะคุงตลอดเวลา และคนที่รู้สึกเหงาไม่ได้มีแค่นายหรอกนะ”

“แต่เธอก็มีเพื่อนอีกตั้งเยอะแยะไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่มีใครที่ไว้ใจได้เท่าชิซึกุเลย ถ้าไม่นับเธอ…นายคือคนเดียวที่ฉันเชื่อใจ”

วันนี้อาริสะดูไม่เหมือนตอนอยู่โรงเรียนเลย เธอไม่มีความเย่อหยิ่งแบบปกติ แต่กลับดูอ่อนโยนมาก

ฉันคิดว่านี่อาจเป็นมุมที่เธอเปิดใจให้แค่คนสนิทจริงๆ อย่างโอสึกิเห็นเท่านั้น

“ฉันเองก็รู้สึกเหงาที่เรโอะคุงไปอยู่กับโอสีึกิซัง และฉันดีใจมากที่อาริสะเรียกฉันว่าเพื่อน”

“อื้ม”

“ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อนฉัน”

โดยไม่รู้ตัว ฉันกอดอาริสะไว้แน่น

ถึงอาริสะจะสูงสำหรับผู้หญิง แต่เมื่ออยู่ในอ้อมกอดฉัน เธอกลายเป็นเหมือนเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่ง

กลิ่นหอมและความนุ่มนวลของเธอทำให้ฉันรู้สึกว่า…บางทีฉันอาจจะชอบเธอ

“อาริสะ…ฉัน…”

“…คะ”

“เฮ้ย!”

อาริสะหน้าแดงจนหมดสติไป

“ดะ…เดี๋ยวก่อน! อาริสะ! ได้ยินไหม!?”

ดูเหมือนคนที่ขาดความมั่นใจในสถานการณ์นี้จะไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอมากกว่า…