ตอนที่ 52 คาเฟ่ 2

“งะ… งานพิเศษ!?”

คำพูดที่ไม่คาดคิดทำให้ผมถึงกับตกใจ

“อย่างที่เรียวมะรู้นั่นแหละ ที่ผ่านมาชิซึกุคอยดูแลฉันมาตลอดเลยนะ ทำอาหารให้ทุกมื้อ อยู่เป็นเพื่อนกัน”

เรื่องนี้ผมเคยได้ยินมา

อาริสะที่แทบจะทำงานบ้านไม่ได้เลย ได้จ้างโอสึกิซังที่อยู่บ้านข้างๆ ให้มาทำงานเป็นแม่บ้านแทน

“เมื่อก่อนชิซึกุมาอยู่ด้วยสัปดาห์ละ 7 วันเลยล่ะ แต่พอหมอนั่น… ไอ้เจ้าฮิราซาวะคนแย่งชิง! พอชิซึกุไปสนิทกับมันเข้า ชิซึกุก็ขอให้ลดวันทำงานลงครึ่งหนึ่ง”

“อ๋อ อย่างวันนี้เธอเลยไม่ได้มาบ้านอาริสะสินะ”

“ฉันถูกแย่งไปแล้ว! มันน่าเจ็บใจสุดๆ”

“แย่งอะไรล่ะ เธอกับโอสึกิซังไม่ได้มีอะไรกันสักหน่อย”

“มีสิ! เคย… เคยนอนด้วยกันบนเตียงเดียวกันด้วย”

ไม่สิ ที่พูดว่า นอนด้วยกัน มันต้องหมายถึงความหมายอื่นแน่ๆ

คงเป็นเพราะชิซึกุอยากใช้เวลาอยู่กับเรโอะมากกว่าเลยลดเวลาทำงานพิเศษ แต่ก็ไม่ได้หยุดงานไปเลย เพราะยังต้องการรายได้

“ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้เรียวมะมาช่วยทำงานแทนช่วงที่ขาดอยู่น่ะ”

“แต่ว่าอาริสะ… ก็เริ่มทำอาหารเองแล้วไม่ใช่เหรอ? จริงๆ แล้วเรื่องอาหารคงไม่ใช่ปัญหาอะไรแล้วล่ะ”

อาริสะเคยบอกว่ากำลังฝึกทำข้าวกล่อง ถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว แต่ในอนาคตก็คงทำได้ดีขึ้น

อีกอย่าง สมัยนี้จะหาอะไรกินก็ไม่ใช่เรื่องยาก มีทั้งร้านสะดวกซื้อและบริการเดลิเวอรี แถมบ้านของอาริสะก็มีฐานะดีด้วย

“ก็ใช่… แต่ถึงจะกินข้าวได้ ฉันก็ยังรู้สึกเหงาอยู่ดีนี่นา”

“อ่า…”

จริงสิ อาริสะอาศัยอยู่คนเดียวเกือบตลอดเวลา

พ่อแม่ของเธออยู่ต่างประเทศ พี่ชายก็อยู่หอพัก ถ้าชิซึกุไม่มาหา ตอนกลางคืนเธอจะต้องอยู่คนเดียวเสมอ

ไม่เหมือนกับผมที่ต่อให้พ่อแม่กลับบ้านดึก หรือฮิโยริไม่อยู่ ผมก็ยังมีคนอยู่ใกล้ๆ

การมองอาริสะในมุมเดียวกับตัวเองคงไม่ถูกต้อง

“ดูเหมือนนายจะไม่ค่อยเต็มใจเลยนะ?”

อาริสะทำหน้าไม่สบายใจขึ้นมาทันที

ความจริงที่ผมลังเลก็ไม่ไช่เพราะไม่ชอบอาริสะ แต่…

“ก็แค่คิดว่า… จะให้ไปที่บ้านผู้หญิงมันก็ดูน่าอายอยู่นะ”

“ทำไมล่ะ? ตอนวันฝนตกยังบุกมาถึงบ้านฉันเลย”

“ก็ตอนนั้นมันจำเป็นไม่ใช่เหรอ!?”

“…เรียวมะตอนนั้นน่ะ ทั้งเท่ทั้งดูดีสุดๆ ไปเลย”

แค่คิดถึงเรื่องนั้น ผมก็ยังอดรู้สึกอายไม่ได้

ทั้งบุกเข้าไปในบ้านของผู้หญิงตอนฝนตก ทั้งนั่งสอนเธอเรื่องต่างๆ ในเช้าวันต่อมา มันทำให้ผมรู้สึกว่า นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย?

ถึงสุดท้ายมันจะออกมาดี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเผลอก้าวข้ามเส้นไปมากเกินไป

และทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์นั้น หน้าของผมก็จะแดงขึ้นมา

กลางคืนที่มืดสนิท ผมเข้าไปในห้องของอาริสะและจับมือของเธอ

ถึงตอนนั้นอาริสะจะป่วยจนจำเรื่องราวไม่ค่อยได้ แต่ผมจำได้ทุกอย่าง

มือของเธอนุ่มนวลมาก และอาริสะที่ดูอ่อนโยนในตอนนั้นก็น่ารักจนผมเกือบละสายตาไม่ได้

ถ้าผมยังอยู่ใกล้เธอแบบนี้ต่อไป ผมอาจจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้…

อาริสะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่าง และยื่นมันมาให้ผมดู

“อ้อ นี่น่ะ… ค่าแรงรายชั่วโมง”

พอผมหันไปดูตัวเลขในหน้าจอเท่านั้น ก็อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวเข้าไปดูใกล้ๆ ด้วยความตกใจ

“หา? … โกหกใช่ไหม?”

อาริสะยิ้มพลางพูดซ้ำอีกครั้ง

“เรียวมะ มาทำงานบ้านให้ฉันหน่อยไม่ได้เหรอ?”

“รับทราบครับ!”

รู้ไหม? โลกใบนี้ ต่อให้พูดอะไรกันยังไง สุดท้ายเงินก็เป็นสิ่งสำคัญอยู่ดี

(TLN: พูดถูก!!)

ตัวเลขค่าแรงที่มากเกินคาดทำให้ผมถึงกับตกใจ

แบบนี้โอสึกิซังถึงไม่ลาออกไปไงล่ะ… ค่าแรงแบบนี้สำหรับนักเรียนมัธยมปลายถือว่าคุ้มเกินไปจริงๆ

———

และแล้ว งานทำงานบ้านให้กับอาริสะก็เริ่มต้นตั้งแต่วันนี้

เพราะโอสึกิซังไม่มาที่บ้านวันนี้ อาหารเย็นของอาริสะเลยต้องตกเป็นหน้าที่ของผม

หลังจากออกจากคาเฟ่ เราทั้งสองคนก็เดินทางไปยังบ้านของอาริสะ

“กลับมาแล้วจ้า~”

“ขะ… ขอโทษที่ต้องรบกวนครับ”

พวกเราต่อรถเมล์มา และในที่สุดก็มาถึงบ้านของอาริสะ

ถึงจะเคยเข้ามาครั้งหนึ่งแล้ว แต่บ้านนี้ก็ยังดูใหญ่โตเหลือเกิน

บ้านหลังนี้… ราคาน่าจะเกินหลักร้อยล้านเยนแน่ๆ แต่ก็ไม่รู้จะคำนวณยังไง

“นี่ เรียวมะ เอานี่ไป”

“คีย์การ์ด?”

“นี่คือกุญแจสำรองของบ้านฉันนะ สำหรับริวมะ”

“หา? กุญแจสำรองบ้านนี้เหรอ!?”

“ก็ถ้าจะทำงานก็ต้องมีไว้สิ”

“… แบบนี้ดีแล้วเหรอ?”

“ดีสิ เพราะริวมะเป็นเพื่อนสนิทของฉันไง กุญแจนี้ฉันเคยให้แค่ชิซึกุกับนายเท่านั้น เก็บไว้ให้ดีล่ะ”

ไม่นึกเลยว่าผมจะได้กุญแจสำรองของคฤหาสน์หลังใหญ่นี้…

ที่อาริสะยื่นกุญแจมาให้แบบสบายๆ แบบนี้ ก็คงเพราะเธอไว้ใจผมสินะ ถือเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ

“ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิ อาริสะ”

“อะไรเหรอ?”

ผมเรียกเธอไว้ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นไปชั้นสอง

ผมมองไปที่อาริสะซึ่งผมสีบลอนด์อ่อนๆ ของเธอปลิวไสว พร้อมกับหันมายิ้มเล็กน้อย

ท่าทางแบบนั้นมันน่ารักมากเกินไปแล้ว!

ไม่ไหว ใจเย็นไว้ก่อนตัวฉัน…

“ช่วยบอกหน่อยได้ไหมว่ามีห้องไหนที่ฉันไม่ควรเข้า? ก็บ้านมันใหญ่ขนาดนี้ น่าจะมีบ้างใช่ไหม?”

“ก็ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกนะ เพราะแม่บ้านของฉันก็เข้ามาใช้พื้นที่ในบ้านบ่อยเหมือนกัน ของสำคัญส่วนใหญ่จะเก็บไว้ในตู้เซฟ และของที่สำคัญจริงๆ ก็จะเก็บไว้ในที่อื่นตามที่พ่อแม่ของฉันบอก”

“เข้าใจแล้ว”

“ห้องน้ำก็ใช้ได้ตามปกติเลยนะ แต่อย่าเข้าห้องของฉัน หรือมาที่ห้องน้ำตอนฉันกำลังอาบน้ำอยู่ก็พอ”

“นั่นมันไม่ต้องบอกก็ไม่ทำหรอก!”

ท่าทางเขินอายเล็กๆ ของอาริสะทำให้ผมยิ่งรู้สึกเกรงใจเข้าไปใหญ่

เพราะมีคนภายนอกอย่างผมและโอสึกิซังมาช่วยทำงานที่บ้าน เธอคงตั้งใจให้ทุกอย่างง่ายที่สุด

ถึงอย่างนั้น บ้านนี้ก็มีการทำสัญญากับบริษัทรักษาความปลอดภัยไว้เรียบร้อย น่าจะมีการป้องกันที่รัดกุมพอสมควร

“งั้นนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

อาริสะเดินขึ้นไปที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง

ผมนั่งลงบนโซฟาขนาดใหญ่ในห้องนั่งเล่น

…ใหญ่เกินไปจนรู้สึกไม่ค่อยชินเลย

นี่มันบ้านของลูกคุณหนูเศรษฐีชัดๆ การที่ผมได้มาที่นี่มันจะดีจริงๆ เหรอ?

โอสึกิซังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอาริสะ แต่ผม…

ทันใดนั้นเสียงแจ้งเตือนในสมาร์ทโฟนของผมก็ดังขึ้น

ข้อความจากโอสึกิซังส่งมา

‘ได้ยินว่าเธอรับงานช่วยอาริสะทำงานบ้านแล้วสินะ งั้นเดี๋ยวฉันส่งข้อควรระวังให้นะ’

โอซึกิซังนี่สุดยอดจริงๆ แบบนี้ช่วยได้เยอะเลย

ผมเปิดอ่านข้อความนั้นขึ้นมา

น่าจะเป็นข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับการทำงานบ้านให้กับอาริสะ ผมจะตั้งใจอ่านทุกบรรทัด

—————

ข้อควรระวังในการทำงานบ้าน:

—ถ้าอาริสะเข้ามาอ้อน ให้ดึงเธอเข้ามากอดโดยไม่พูดอะไร และลูบหัวเธอเบาๆ («ห้ามลืม! แต่ระวังอย่าแตะเนื้อต้องตัวเกินความจำเป็น)

—————

“อะไรของเธอเนี่ย!?”