ตอนที่ 50 คู่รัก

หลังจากเลิกเรียน เวลาหลังเลิกเรียนก็มาถึง หลังจากเตรียมตัวกลับบ้านเสร็จ อาริสะก็เดินมาหาผมที่โต๊ะ

“เรียวมะ งั้น…ไปกันเถอะ!”

“อืม”

“เรียวมะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ”

ผมคิดว่าคงไม่แสดงสีหน้าอะไรออกไป แต่ดูเหมือนอาริสะจะสังเกตได้บ้าง

แต่ไม่เป็นไร เพราะผมกับอาริสะเป็นเพื่อนสนิทกัน…และไม่มีทางจะพัฒนาไปมากกว่านี้

ความสัมพันธ์แบบนี้มันรู้สึกสบายที่สุดแล้ว

“ชิซึกุ ไปกันเถอะ”

“อืม”

สายตาของผมกับอาริสะมองไปยังเรโอะที่เดินไปหาคนรักทันทีที่เวลาหลังเลิกเรียนเริ่มขึ้น

โอสึกิซังเองก็เดินเคียงข้างเรโอะด้วย

“ทั้งสองคนดูร้อนแรงกันจริงๆ!”

“รักกันหวานแหววเลยนะ”

เสียงแซวจากนักเรียนคนอื่นดังขึ้น

ช่วงนี้ทั้งสองคนที่กลายเป็นคู่รักกันได้ไม่นาน เป็นหัวข้อฮอตในโรงเรียนไปแล้ว และมักจะถูกแซวในเชิงหยอกล้อแบบดีๆ

“แน่นอนอยู่แล้ว ชิซึกุน่ะน่ารักที่สุดในโลกเลย”

“พอเถอะค่ะ เรโอะคุง น่าอายนะ”

ถึงใบหน้าจะขึ้นสีแดง แต่โอซึกิซังก็ไม่คิดจะปิดบังความดีใจที่มี

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดูราบรื่นมากทีเดียว

“ชิซึกุไม่ใช่คนที่ชอบทำตัวเด่นเลยนะ แต่พอมีความรักก็ดูเปลี่ยนไปเหมือนกัน”

โอซึกิซังในแบบที่เคยเป็นมาก่อน อาจจะหลบอยู่ข้างหลังเรโอะ แต่ตอนนี้กลับดูสง่างาม

เพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน อาริสะจึงรู้สึกแปลกใจที่เห็นการเปลี่ยนแปลงนี้

เพื่อนสมัยเด็กของอาริสะทั้งสองคนต่างมีแฟนกันหมด และดูเหมือนจะปรับตัวเข้ากับบุคลิกของคนรัก

สำหรับอาริสะแล้วมันอาจจะรู้สึกซับซ้อน แต่ถ้าพวกเขามีความสุข มันก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“โอซึกิซังเมื่อก่อนก็ชอบพี่ชายของอาริสะมากเลยใช่ไหม”

“ใช่ ดูก็รู้เลย”

แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะอยู่กับเรโอะแบบติดหนึบ

ตอนนี้ก็ยังเห็นนิ้วเล็กๆ ของเธอสอดประสานกับมือของเรโอะอยู่ เหมือนกำลังแสดงออกอย่างชัดเจน

ดูไม่เหมือนพฤติกรรมของคนที่พึ่งเคยถูกสารภาพรักเลย

“แม้แต่ตอนกินข้าวด้วยกันก็มีแต่เรื่องของฮิราซาวะคุง พูดถึงทีไรก็อดหึงไม่ได้”

“ฝั่งนี้ก็มีแต่เรื่องของโอสึกิซังเหมือนกัน แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เพราะคนที่ทำให้ทั้งสองคนคบกันก็คือพวกเรานี่นา”

“เพราะแบบนั้น เรียวมะถึงได้สนใจฉันใช่ไหม…ก็เราเป็นเพื่อนสนิทกันนี่นา”

“อืม…ใช่”

คำพูดของอาริสะทำให้ผมใจเต้นเล็กน้อย แต่ก็พยายามควบคุมตัวเองให้ดูสงบไว้

ถึงอย่างนั้น…การที่อาริสะอยู่ข้างๆ แบบนี้มันก็เป็นเรื่องที่พิเศษมากๆ

อาซาฮินะ อาริสะ เด็กผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโรงเรียน ด้วยผมสีบลอนด์แพลตินัมที่โดดเด่น

ผมกับเรโอะ และอาริสะกับโอสึกิซัง เพื่อนสนิทของพวกเราต่างแยกไปมีคนรักของตัวเอง…

มันคงไม่มีข้อสงสัยเลยว่าเรากำลังพยายามเติมเต็มช่องว่างของกันและกัน

“โย เรียวมะ”

เรโอะเดินมาพร้อมกับโอสึกิซัง

“วันนี้ไม่มีชมรม พวกนายสองคนจะไปไหนกันเหรอ?”

“อืม ฉันจะไปซื้อของกับเรโอะคุงน่ะ”

โอสึกิซังเป็นคนตอบ

“อย่างนี้เอง งั้นคืนนี้คงเป็นร้านอาหารดีๆ สักที่สินะครับ?”

นอกจากอาริสะแล้ว ฉันใช้คำพูดแบบสุภาพกับผู้หญิงทุกคน

การเปลี่ยนโหมดการพูดนี้ ช่วงนี้เริ่มรู้สึกว่ายุ่งยากนิดหน่อย

ปกติแล้วฉันจะพูดสุภาพกับผู้หญิงทุกคน แต่กับอาริสะต้องใช้คำพูดแบบกันเอง มันเลยเป็นภาระพอสมควร

เผลอพูดสุภาพกับอาริสะเมื่อไหร่ เธอจะทำหน้าตาเศร้าสุดๆ แล้วถามว่า ‘ทำไมต้องทำเหมือนคนไม่สนิทกันขนาดนั้นด้วย’ ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกตกใจมาก

“วันนี้จะกินข้าวที่บ้านฉันล่ะ เพราะชิซึกุจะทำอาหารให้”

พ่อแม่ของเรโอะไปทำงานที่ต่างประเทศ เขาจึงอยู่คนเดียวในบ้านที่ค่อนข้างใหญ่

แต่เดิมเขามักจะมาที่บ้านฉัน แต่ช่วงนี้กลับใช้เวลาอยู่กับโอสึกิซังมากกว่า

“อย่ากลับดึกเกินไปล่ะ! ฉันไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง”

“ไม่ทำอะไรหรอกน่า”

“หืม? ไม่ทำอะไรเลยเหรอ… เรโอะคุง ฉันเศร้านะ”

“ไม่ๆ ไม่ใช่อย่างนั้น! ฉันแค่พูดผิด!”

อย่ามาหวานใส่กันต่อหน้าฉันสิ!

คำพูดตรงๆ ของโอสึกิซังทำให้อาริสะถึงกับชะงักไป

“ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ไม่อยากพาชิซึกุออกไปข้างนอกจนดึกเกินไปหรอก”

“นั่นสินะ”

“ถึงจะมีใบขับขี่มอเตอร์ไซค์ แต่ก็ยังไม่ครบปี จะซ้อนสองพาไปส่งก็คงไม่ได้”

เรโอะทำท่าทางเหมือนคิดอยู่แล้วว่าจะต้องพาโอสึกิซังไปส่งถึงบ้าน

เขาไม่ใช่ผู้ชายที่จะปล่อยให้ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวในตอนกลางคืน

“อาริสะ”

“…”

“นี่ อาริสะ!”

“ฮะ!”

โอสึกิซังเรียกจนทำให้อาริสะได้สติ

“อาริสะก็จะไปเที่ยวกับโคกุเระคุงใช่ไหม”

“ก็แค่ไปนั่งคาเฟ่เท่านั้นเอง”

เมื่อเปรียบเทียบกับพวกเขาแล้ว การไปเที่ยวของฉันกับอาริสะดูเล็กน้อยจริงๆ

นี่อาจจะเป็นความแตกต่างระหว่างความสัมพันธ์แบบคนรักกับเพื่อนก็ได้

“งั้นตอนนั้นก็ช่วยคุยเรื่องนั้นกับโคกุเระคุงด้วยนะ ถ้าเขาตกลง เดี๋ยวฉันจะส่งข้อความไปทีหลัง”

“เรื่องอะไรเหรอ?”

“ก็คุยกันที่คาเฟ่ก็ได้ใช่ไหม? งั้นฉันไปก่อนนะ อาริสะ โคกุเระคุง เรโอะคุง ไปกันเถอะ”

“อืม แล้วเจอกันนะ พวกเธอสองคน”

(TLN: นี่สินะ มุมมองเพื่อนพระเอกที่มองพระเอกตอนมีแฟน🫠)

เรโอะและโอสึกิซังออกจากห้องไปโดยที่ฉันไม่ได้คำตอบที่ชัดเจน

“ฉันมีเรื่องอยากขอร้องเรียวมะนิดหน่อย… ไว้จะอธิบายละเอียดที่คาเฟ่นะ”

“เข้าใจแล้ว แต่ฉันว่าการที่เราอยู่ด้วยกันสี่คนมันสนุกดีนะ ทำให้นึกถึงตอนที่เราไปสวนสนุกกัน”

“นั่นสินะ ตอนนั้นชิซึกุกับฮิราซาวะคุงก็เริ่มสนิทกัน ส่วนฉันกับเรียวมะก็…”

“อาริสะ?”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น!”

ในแง่นั้น พวกเราสี่คนก็คงเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิท

“งั้นโอสึกิซังอาจจะเป็นเพื่อนสนิทของฉันด้วยก็ได้นะ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันควรเรียกเธอด้วยชื่อจริงเหมือนกัน…”

ทันใดนั้นเอง อาริสะคว้าหัวไหล่ของฉันไว้แน่น จนฉันเกือบจะร้องออกมาด้วยความตกใจ

“แปลกจังเลยนะ เรียวมะ นายกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่? นายต้องใช้คำพูดสุภาพกับผู้หญิงคนอื่นทั้งหมด ยกเว้นฉัน และต้องเรียกพวกเธอด้วยนามสกุล เข้าใจไหม?”

“คะ-ครับ!”

แรงกดดันของเธอทำให้ฉันไม่มีทางสู้เลยจริงๆ