ตอนที่ 47 คำสารภาพ 2

“วันนี้ ขอบคุณที่มาดูการแข่งขันนะ โอสึกิ พอเธอมาดู… แค่รู้ว่าเธอมองอยู่ ฉันถึงวิ่งได้มากกว่าที่เคยทำได้จริงๆ ขอบคุณมาก”

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ดูสิ แฟนคลับของฮิราซาวะคุงก็ส่งเสียงเชียร์กันเยอะมาก ทุกคนกำลังเชียร์ฮิราซาวะคุงอยู่นะ”

เรโอะส่ายหน้า

“ฉันมองแค่โอสึกิคนเดียว ฉันอยากให้โอสึกิเป็นคนที่เชียร์ฉันมากที่สุด เพราะฉันชอบโอสึกิ!”

คำสารภาพที่ชัดเจนและตรงไปตรงมา เด็กชายที่ครั้งหนึ่งเคยขี้กลัว คอยหลบอยู่ข้างหลังผมมาตลอด ตอนนี้เขาเติบโตขึ้นมากแล้ว

ตั้งแต่ตอนขึ้นมัธยมต้น ทั้งส่วนสูงและใบหน้าที่โดดเด่นของเขาก็ทิ้งห่างจากผมไปไกล

“เพราะฉะนั้น คบกับฉันนะ!”

โอสึกิที่เคยก้มหน้าลงเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมาสบตา

“ขอบคุณนะ ดีใจมากเลย นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาสารภาพรักกับฉัน… ยิ่งไปกว่านั้น คนที่ชอบฉันเป็นถึงฮิราซาวะคุง คนที่ทุกคนชื่นชมขนาดนี้ มันเหมือนฝันเลย แต่ว่าฉันไม่แน่ใจว่าจะรับความรู้สึกนี้ไว้ได้หรือเปล่า”

“ฉันได้ยินมาแล้วนะ ขอโทษที่พูดแบบนี้ แต่รู้ว่าโอสึกิชอบพี่ชายของอาซาฮินะมานานกว่าสิบปี ฉันเข้าใจนะว่ามันยากที่จะลืม แต่ว่าความรู้สึกที่ฉันมีให้โอสึกิ ฉันไม่คิดว่าแพ้ให้ใครแน่นอน!”

“…อะไรในตัวฉันที่ทำให้นายชอบล่ะ?”

นี่เป็นจุดสำคัญแล้วล่ะ เรโอะสูดลมหายใจเข้าลึก

“ตอนแรก… ตอนที่อาซาฮินะได้อันดับหนึ่งของชั้นเรียนในการสอบปลายภาคครั้งนั้น ฉันเห็นรอยยิ้มของโอสึกิที่ดีใจราวกับเป็นความสำเร็จของตัวเอง มันตราตรึงใจมาก หลังจากนั้นฉันก็เริ่มมองโอสึกิตลอด… ภาพที่เธอคอยช่วยเหลืออาซาฮินะเงียบๆ จากด้านหลัง มันทำให้ฉันนึกถึงเพื่อนสนิทของฉัน เธอเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมากจนฉันเผลอชอบเข้าไปเต็มหัวใจ หลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยมองใครนอกจากโอสึกิอีกเลย ฉันชอบที่หลังจากคุยกับเพื่อนสนิทจบแล้ว เธอจะคอยเก็บโต๊ะกับเก้าอี้กลับเข้าที่ ฉันชอบที่หลังจากการย้ายห้อง เธอจะเช็ดกระดานดำให้สะอาดและปิดไฟ ฉันชอบที่เธอช่วยงานเวรทำความสะอาดของเพื่อนสองเท่าเวลาพวกเขาลืม ฉันชอบที่เธอเก็บชีทเรียนของเพื่อนที่หยุดไปแล้วจัดใส่แฟ้มไปส่งให้”

“อะ… เอ่อ…”

เพราะเรโอะรัวคำพูดออกมาไม่หยุด ทำให้โอสึกิเริ่มตกใจเล็กน้อย

ก็ใช่น่ะสิ ถ้านายพูดข้อดีของเธอเป็นร้อยข้อแบบนั้น คนฟังก็คงทำตัวไม่ถูก โอสึกิเองก็เขินอายจนแก้มแดงไปหมด

“ฉันชอบที่โอสึกิพยายามปลอบโยนเพื่อนที่เศร้าจนมีกำลังใจกลับมา ฉันชอบที่ตอนเช้าในห้องเรียน เธอเรียกชื่อกระถางต้นไม้ในห้องแล้วพูดคุยกับมันอย่างน่ารัก ฉันชอบที่เธอพยายามไม่ยอมแพ้ในวิชาพละที่ทำได้ไม่ดี ฉันชอบที่เธอทำอาหารเก่งมากและชอบทำข้าวกล่อง ฉันชอบที่เวลาเธอโดนเรียวมะกวนประสาท เธอจะพูดคำที่ฟังดูน่ากลัวเล็กๆ ออกมาเพราะเขินก็ได้ ฉันชอบที่เธอใจดี รอให้อาซาฮินะกลับบ้านด้วยกันจนกว่าเขาจะจัดการกับพวกคนสารภาพรักเสร็จ”

“เรโอะ…”

“หืม… ถ้าอยากได้ตัวชิซึกุของฉันล่ะก็ นายต้องทำให้ได้ขนาดนี้แหละ”

พูดตามตรง ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นถึงขนาดนี้

ไม่ใช่แค่หลงใหลธรรมดา แต่นี่เขามองไม่เห็นใครนอกจากโอสึกิแล้วจริงๆ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อโอสึกิ มันยิ่งใหญ่มากจนฉันไม่เคยตระหนักเลย

“ที่เธอติดกิ๊บผมเมื่อครั้งก่อน มันเข้ากับสีผมเธอมาก ฉันชอบมากเลย! ชุดกระโปรงที่เธอใส่ไปสวนสนุกคราวก่อน ฉันถ่ายรูปเก็บไว้แล้วดูซ้ำหลายรอบเลย! ตอนที่ริบบิ้นที่เธอชอบใส่หลุด ผมยาวประบ่าของเธอมันทำให้ฉันมองไม่วางตาเลย! แถมตอนที่เธอใส่แว่นที่เพื่อนในห้องให้ยืม ฉันยังจำภาพนั้นได้แม่นเลย!”

เรโอะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

“ฉันชอบโอสึกิสุดๆ! ถ้าเธอต้องการล่ะก็… ฉันจะตะโกนบอกข้อดีของเธอออกมาอีกให้หมดเลย!”

“ฉันน่ะ!”

เสียงของโอสึกิที่ดังขึ้นราวกับตะโกน

“ฉันไม่ใช่คนดีขนาดที่ฮิราซาวะคุงจะมาชอบได้ขนาดนี้หรอก”

“ไม่เลย ฉันชอบเธอ! ชอบมากด้วย!”

“ฉันไม่ได้ใจดีเลย บางทีก็แอบร้ายกาจด้วยซ้ำ”

“ร้ายกาจก็ไม่เป็นไร! เพราะแบบนั้นแหละเธอถึงเป็นคนที่ใจดีที่สุดในโลก!”

“ฉันตัวเล็กเตี้ยด้วย”

“ฉันชอบคนตัวเล็กเตี้ยแบบเธอ!”

“ฉันเป็นคนยุ่งยากนะ”

“ฉันชอบคนยุ่งยากแบบเธอ!”

“สมองของฉันก็สู้อาริสะหรือฮิราซาวะคุงไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

“งั้นฉันจะช่วยสอนเธอเอง!”

“ฉันไม่มีจุดเด่นอะไรเลยสักอย่าง!”

“แล้วไงล่ะ! ฉันก็ยังชอบเธออยู่ดี!”

“ฉันไม่ได้น่ารักเท่าอาริซะเลย!”

“สำหรับฉัน โอสึกิน่ารักกว่าอาซาฮินะอีก!”

“ฉันสู้โคกุเระคุงไม่ได้ด้วยซ้ำ!”

“…ฉันน่ะ”

โอสึกิเริ่มระบายความรู้สึกด้อยกว่าของตัวเองที่มีต่อคำสารภาพของเรโอะ

โอสึกิเป็นผู้หญิงใจดีและชอบดูแลคนอื่น แต่ข้างตัวเธอมีผู้หญิงในอุดมคติที่หนุ่มๆ หลายคนหลงใหลอยู่ เธออาจจะรู้สึกอิจฉาและคิดอะไรหลายๆ อย่างเกี่ยวกับตัวเอง

ฉันเองก็เข้าใจดี ฉันเองก็เคยรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเรโอะอยู่เสมอ แต่ถึงอย่างนั้น… ฉันก็ยังอยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอด

“ฉันน่ะชื่นชมเรียวมะมาตลอด เขาใจดี ทำได้ทุกอย่าง… แล้วก็คอยช่วยฉันทุกครั้งที่ลำบาก การแข่งวันนี้ ฉันก็ชนะได้เพราะเรียวมะส่งบอลให้ฉันในจังหวะที่ดีที่สุด แถมเขายังช่วยเตรียมอะไรหลายๆ อย่างจนฉันได้มาสารภาพรักกับโอสึกิตรงนี้ได้ ฉันเคยคิดเสมอว่า ถ้าเรียวมะเป็นผู้หญิงก็คงจะดี”

“โคกุเระคุง หน้าแดงแล้วนะ”

“มันน่าอายหน่อยๆน่ะครับ…”

“ฉันเข้าใจนะ ก่อนหน้านี้ ฉันเองก็เคยคิดว่า ถ้าชิซึกุเป็นผู้ชายก็คงจะดี แต่ถึงอย่างนั้น…”

“อาซาฮินะ?”

เรโอะพุ่งเข้าไปจับไหล่ทั้งสองข้างของโอสึกิอย่างแน่น

“แต่พอฉันได้เจอโอสึกิ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมดเลย เพราะฉะนั้นฉันน่ะ… ชอบโอสึกิมากกว่าเรียวมะ!”

(TLN:?)

เสียงตะโกนของเขานั้น เป็นเสียงที่ดังกึกก้องราวกับตะโกนจากจิตวิญญาณ

“ฉันอยากให้โอสึกิเอาใจใส่ฉันให้มากๆ เลยยยยยย!”

ถ้ามีคนอื่นได้ยินเข้า อาจจะคิดว่าเขาพูดอะไรออกมา… แต่ว่า

“…หึหึ บอกไว้ก่อนเลยนะ การเอาใจใส่ของฉันน่ะ มันสุดยอดมากเลยล่ะ ถ้านายคิดจะกลับไปหาโคกุเระคุงตอนนี้ บอกเลยว่ามันสายไปแล้ว”

สำหรับโอสึกิที่เป็นผู้หญิงที่พร้อมจะเอาใจใส่คนอื่นอย่างเต็มที่ คำพูดนั้นคงจะส่งผลกับเธอไม่น้อย ในที่สุด ทั้งสองก็ได้ลงเอยกัน

เมื่อฉันมองเห็นเรโอะและโอสึกิที่อยู่เคียงข้างกัน

น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว