ตอนที่ 46 คำสารภาพ 1

เมื่อคิดดูแล้ว การแอบดูฉากสารภาพรักเหมือนพวกคนชอบสอดรู้สอดเห็นอาจไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ แต่ผมคิดว่าผมกับอาซาฮินะซังได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจไปกับเส้นทางรักของพวกเขาสองคนมากพอสมควร ดังนั้นการทำแบบนี้สักหน่อยก็คงไม่เป็นไร

ผมเองก็อยากรู้ว่าเรโอะจะสารภาพรักออกมายังไง ส่วนอาซาฮินะซังล่ะ เธออาจจะอยากรู้ว่าด้านโอสึกิซังจะตอบรับสารภาพรักแบบไหนหรือเปล่า

ใกล้ๆ กับทั้งสองคนมีพุ่มไม้ที่เหมาะเจาะพอดี ผมจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปแอบอยู่ตรงนั้น

จากตรงนี้ไม่เพียงแต่จะได้ยินเสียงชัดเจน แต่ยังมองเห็นได้อย่างละเอียดอีกด้วย แต่ก็มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง

“อาซาฮินะซัง คุณใกล้มากเลยนะครับ”

“ช่วยไม่ได้หรอก พื้นที่มันแคบ”

“ผมเพิ่งออกกำลังกายมา เหงื่อคงเหม็นนะครับ”

“ไม่เลย ฉันไม่ได้เกลียดผู้ชายที่มีเหงื่อออกหรอกนะ”

อาซาฮินะซังขยับเข้ามาใกล้จนผมรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่นุ่มนิ่มตรงบริเวณแผ่นหลังของผม นี่เธอจงใจหรือเปล่า?

เสียงลมหายใจของอาซาฮินะซังก็ได้ยินชัดเจน ถ้าผมหันไปตอนนี้ต้องเห็นหน้าของเธออยู่ใกล้มากแน่ๆ… ผมจะหันไปไม่ได้เด็ดขาด

“ทำไมฮิราซาวะคุงถึงนั่งลงไปแบบนั้นล่ะ? หรือว่าโดนปฏิเสธไปแล้ว?”

“อย่าพูดอะไรโชคร้ายแบบนั้นสิครับ ผมว่าคงหมดแรงมากกว่า”

“อืม ก็เห็นเหงื่อไหลเหมือนน้ำตกเลยนี่นา”

การแข่งขันบาสเกตบอลหนึ่งควอเตอร์กินเวลาสิบนาที รวมทั้งหมดสี่สิบนาที หากเป็นทีมที่มีผู้เล่นตัวจริงน้อยอย่างชิชิ การลงแข่งครบสี่สิบนาทีโดยไม่มีการเปลี่ยนตัวถือเป็นเรื่องปกติ

การที่เรโอะวิ่งและขยับตัวอยู่ตลอดเวลาในฐานะเอซ ย่อมทำให้เขาเสียพลังงานมากกว่าที่คาดไว้ การสู้เต็มที่ตลอดสี่สิบนาที แถมยังพาโอสึกิซังมาจนถึงที่นี่ ย่อมทำให้เขาหมดแรงถึงขีดสุด

โอสึกิซังหยิบผ้าขนผืนใหญ่จากกระเป๋าแล้วเช็ดเหงื่อบนตัวเรโอะที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

“ผู้ชายอยากให้ผู้หญิงเช็ดเหงื่อให้บ้างไหม?”

“แน่นอนอยู่แล้ว ใครๆ ก็ต้องอยาก อย่างเรโอะก็ดูยอมรับด้วยความดีใจมากเลยนะครับ”

ดูเหมือนว่าโอสึกิซังจะเตรียมผ้าขนหนูมาเผื่อไว้โดยเฉพาะ นอกจากนั้นในกระเป๋าเธอน่าจะมีเครื่องดื่มเกลือแร่กับเจลเย็นด้วย

ขณะที่ผมกำลังจ้องมองทั้งสองคนอยู่ จู่ๆ เหงื่อบนหน้าผากของผมก็ถูกเช็ดออกไป

“เดี๋ยวสิครับ คุณทำอะไรน่ะ?”

“โคกุเระคุงก็มีเหงื่อไง เลยจะเช็ดให้ ฉันไม่มีผ้าขนหนูหรอกนะ แต่มีผ้าเช็ดหน้าอยู่”

“ไม่ต้องๆๆ!”

ก็จริงอยู่ที่ผมออกไปเล่นในช่วงท้ายเกมสักนิด เลยมีเหงื่อออกบ้าง แต่ไม่เท่าเรโอะ แต่การที่เธอเช็ดให้ผมมันทำให้รู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนกัน

“ผ้าเช็ดหน้าจะเปื้อนจนใช้ไม่ได้อีกเลยนะครับ”

“ผ้าเช็ดหน้าก็มีตั้งเยอะ ปล่อยให้เหงื่ออยู่บนหน้าต่างหากที่เป็นปัญหาใหญ่”

“งั้น… อย่างน้อยขอให้ผมเช็ดเองได้ไหมครับ”

“ไม่ได้”

อาซาฮินะซังพูดพร้อมรอยยิ้มพลางเช็ดเหงื่อบนหน้ากับตัวของผมด้วยความยินดี ตัวผมในชุดยูนิฟอร์มที่ด้านล่างไม่มีอะไรใส่อยู่ ย่อมต้องโดนเธอมองเห็นเต็มๆ แน่ ถึงผมจะเป็นผู้ชายก็เถอะ แต่ถ้าเรื่องนี้กลับกันล่ะก็ มันคงจะเป็นเรื่องใหญ่พอสมควร

ยิ่งกว่านั้น มือของอาซาฮินะซังที่เช็ดตรงไหปลาร้าผม ดูเหมือนจะตั้งใจเกินไปเสียหน่อย

ในทางกลับกัน เรโอะใส่ชุดกีฬาเรียบๆ ที่โรงเรียนกำหนดไว้ หลังจบเกม เขามักจะใส่ชุดนี้คลุมทับยูนิฟอร์มเพื่อไม่ให้ร่างกายเย็นเกินไป ส่วนผมที่ไม่ได้ใส่ก็เพราะว่า… เรโอะดันลืมเอามา ผมเลยต้องให้เขายืมไป

ตอนนี้เรโอะรับขวดน้ำที่โอสึกิซังส่งมาแล้วยกขึ้นดื่ม เขาน่าจะยังไม่ฟื้นตัวจากความเหนื่อยล้าทั้งหมด

“สารภาพรักหลังแข่ง มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอ?”

“พวกผู้ชายก็อยากเท่กันทั้งนั้นครับ วันนี้เรโอะลงเล่นเต็มที่ทั้งสองเกมเลยนะครับ”

“…โดยเฉพาะช่วงสุดท้ายของรอบชิง มันสุดยอดมากเลย ฉันเองก็ยังประทับใจ”

ผมแอบดีใจที่อาซาฮินะซังดูจะตั้งใจดูเกม ไม่ใช่แค่หลับๆ ตื่นๆ ตามมาด้วยเฉยๆ อย่างที่ผมคิดไว้

“ใช่ครับ สองช็อตเด็ดของเรโอะ ทั้งสามแต้มและการดังค์ มันยอดเยี่ยมมาก ทุกคนต่างตื่นเต้นไปกับการเล่นของเรโอะ”

“ใช่ การเล่นของฮิราซาวะคุงมันน่าทึ่งจริงๆ”

อาซาฮินะซังดูจะเข้าใจถึงความสุดยอดของเรโอะ นั่นทำให้ผมรู้สึกดีใจนิดหน่อย เพราะทุกครั้งที่ทั้งคู่เจอกัน ก็มักจะเถียงกันไปมาเบาๆ ตลอด

“แต่ฉันกลับรู้สึกประทับใจกับการแอสซิสต์สองครั้งของโคกุเระคุงในเกมนี้มากกว่า”

“เอ๊ะ?”

คำพูดนั้นทำให้ผมประหลาดใจสุดๆ ใครจะคิดว่าเธอจะไม่พูดถึงการเล่นอันยอดเยี่ยมของเรโอะ แต่กลับมาชื่นชมการเล่นของผมที่ลงสนามแค่ไม่กี่นาทีแทน

“บาสเกตบอลก็ต้องพึ่งแอสซิสต์เหมือนกันใช่ไหม? ฉันเคยดูคลิปการส่งบอลแบบสวยงามมาก่อน”

“แต่ทีมนี้มีเสน่ห์จากการเล่นที่โดดเด่นของเรโอะ มันก็ช่วยไม่ได้ครับ”

“ไม่เห็นจะใช่เลย การเล่นของโคกุเระคุงเท่กว่าตั้งเยอะ”

นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่มีคนชมว่าการเล่นของผมนั้น “เท่”

ตอนที่เริ่มเล่นบาสเกตบอล ผมทำไปก็แค่เพราะเรโอะเล่นเท่านั้นเอง ไม่เหมือนเขาที่เต็มไปด้วยพรสวรรค์ ผมน่ะไม่มีอะไรเลยสักนิด

ยิงก็ไม่เข้า เลี้ยงลูกก็แย่ สิ่งเดียวที่พอทำได้คือการส่งบอลแบบพอถูไถ และเพราะการประสานงานกับชิชิที่ถือว่าออกมาดี ผมจึงได้รับโอกาสให้ลงเล่นในช่วงเวลาสำคัญ

บทบาทของผมมีเพียงเพื่อทำให้เรโอะโดดเด่นยิ่งขึ้น แม้แต่ตอนที่การประสานงานสำเร็จ มันก็แค่เพราะเรโอะอยู่ในตำแหน่งที่ยอดเยี่ยม ไม่ใช่เพราะการเล่นของผมดีแต่อย่างใด

ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะมีคนที่มองเห็นการเล่นของผม

“ถึงจะไม่เด่นเท่าไหร่ แต่โคกุเระคุงที่ขยับตัวเพื่อทีม มันดูเท่ที่สุดในโลกเลยนะ”

“ข-ขอบคุณครับ… รู้สึกดีใจจริงๆ”

น้ำเสียงอ่อนโยนของอาซาฮินะซังทำให้ผมรู้สึกตื้นตันจนน้ำตาเกือบไหล

ทุกครั้งที่เรโอะโดดเด่น ผมก็ภูมิใจในบทบาทของตัวเอง แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ผมรู้สึกดีใจมากจริงๆ

“การที่ผมดีใจขนาดนี้ อาจเพราะลึกๆ ผมอยากให้มีคนชม”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะชมนายเยอะๆ เอง โคกุเระคุงน่ะสุดยอดจริงๆ”

คำพูดของอาซาฮินะซังทำให้ผมหน้าแดงจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้

ในขณะที่ความรู้สึกแสนอบอุ่นนั้นยังคงอยู่ ในที่สุดเรโอะก็ลุกขึ้นยืน เขาส่งผ้าขนหนูกับขวดน้ำคืนให้โอสึกิซัง ก่อนจะหันหน้าไปเผชิญกับเธอ

“เริ่มแล้วสินะ”

“อืม”

ผมกับอาซาฮินะซังเฝ้ามองทั้งคู่จากพุ่มไม้ตรงหน้าอย่างเงียบๆ

“เรโอะ สู้เขานะ”