ตอนที่ 45 ชอบ? 4 : มุมมองอาริสะ

“…สะ!? อาริสะ!?”

เมื่อรู้ตัวอีกที ฉันก็นอนซบต้นขานุ่มๆ ของชิซึกุอยู่ พื้นผิวที่รองรับศีรษะของฉันนั้นนุ่มนิ่มจนอยากหลับไปแบบนี้ตลอดกาล

นึกย้อนไปถึงตอนที่โคกุเระคุงให้ฉันหนุนตักในสวนสนุก ความรู้สึกของกล้ามเนื้อแน่นๆ กับความอบอุ่นนั้นให้ความมั่นคงที่ไม่มีใครเทียบได้

“อยากให้เขาทำแบบนั้นอีกจัง… หรือว่าฉันควรเป็นฝ่ายให้เขาหนุนตักแทนดีนะ…” ฉันคิดไปเรื่อยจนไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน

—————

“อาริสะ! อาริสะ! ตอนนี้แหละเป็นช่วงเวลาสำคัญ!”

“อือ… ขออีกหน่อย ฉันยังอยากนอนต่อ…”

“งั้นจะให้ฉันจั๊กจี้เธอเลยดีไหมล่ะ!”

“ว้าย! ตื่นแล้วค่ะ! ตื่นแล้ว!”

ชิซึกุทำมือเหมือนจะจั๊กจี้ฉันที่เอว สัมผัสที่แค่แกล้งทำก็ทำให้ฉันลุกพรวดพราด

ฉันไม่ชอบโดนจั๊กจี้มาตั้งแต่เด็ก แต่เพราะชิซึกุเป็นเพื่อนสนิท เธอเลยรู้จุดอ่อนของฉัน

เมื่อมองลงไปที่สนาม โคกุเระคุงกำลังลงแข่ง! ฉันรีบลุกขึ้นในทันที แต่ร่างกายยังไม่ตื่นเต็มที่เลยรู้สึกเก้งก้าง

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“เหลือเวลาแค่หนึ่งนาทีในควอเตอร์สุดท้าย เราตามอยู่ 4 แต้ม”

“แค่นาทีเดียวเอง!? แบบนี้จบเกมแล้วไม่ใช่เหรอ!”

“เธอนอนนานเกินไป ฉันพยายามปลุกหลายครั้งแล้วนะ!”

เสียงรอบสนามดังระงมไปหมด ชิซึกุเล่าว่าเกมดำเนินมาอย่างสูสี โดยเฉพาะฮิราซาวะคุงที่โชว์ฟอร์มสุดยอด เขาเลี้ยงลูกฝ่าผู้เล่น 4 คน แล้วยิงแต้มได้

ส่วนฉัน… ดันหลับสนิทไปซะได้ แต่เพราะโคกุเระคุงลงสนามในช่วงสำคัญ ชิซึกุเลยดึงฉันขึ้นมาดูทัน

“หนึ่งนาทีที่เหลือ พวกเขาต้องทำสี่คะแนนให้ได้ ถ้าเป็นปกติ คงไม่มีทางเป็นไปได้”

“แต่… ฮิราซาวะคุงต้องทำได้… ฉันเชื่อว่าเขาทำได้!”

ชิซึกุวางใจในตัวฮิราซาวะคุงอย่างเต็มเปี่ยม

เกมกลับมาเริ่มอีกครั้งในช่วง 50 วินาทีสุดท้าย คู่แข่งกำลังส่งลูกเพื่อถ่วงเวลา ซึ่งเป็นกลยุทธ์ที่สมเหตุสมผล

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเพ่งสมาธิไปที่ลูกบอล ฮิราซาวะคุงกลับวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม สร้างความสับสนให้ผู้ชม

และฉันที่จับจ้องแค่โคกุเระคุงก็รู้ทันทีว่าทำไม

โคกุเระคุงแอบสอดตัวเข้าไปตัดบอลได้อย่างรวดเร็ว เขาใช้จังหวะนั้นส่งบอลยาวไปให้ฮิราซาวะคุงที่ยืนอยู่ข้างนอกเส้นสามแต้ม

ลูกยิงของฮิราซาวะคุงทะยานเข้าสู่ห่วง ทำให้คะแนนไล่ขึ้นมาเหลือเพียงหนึ่งแต้ม

“เขายิงเข้าได้ในระยะนั้นเลยเหรอ!?”

“สุดยอด! ฮิราซาวะเจ๋งมาก!”

“กรี๊ดดดดดดด! เรโอะคุงเก่งที่สุดเลย!”

“ฮิราซาวะคุงยอดเยี่ยมมาก! ว่าไหม อาริสะ!”

“อ…อืม”

ฉันเห็นด้วยว่าการยิงสามแต้มของฮิราซาวะคุงนั้นน่าประทับใจ แต่ฉันกลับคิดถึงโคกุเระคุงมากกว่า ไม่มีใครพูดถึงการตัดบอลกับการจ่ายของเขาเลย

ฉันเหลือบมองสกอร์บอร์ด เหลือเวลาอีก 30 วินาที กับความห่างเพียงหนึ่งแต้ม ทุกอย่างยังคงไม่แน่นอน

เกมเริ่มอีกครั้ง คราวนี้คู่แข่งเป็นฝ่ายเริ่มบอล และเสียงเชียร์ของชิซุคุก็ดังขึ้น

“สู้เขา! ฮิราซาวะคุง!”

“ทุกคนช่วยป้องกันให้เต็มที่นะ!”

ชิซึกุพนมมืออย่างจริงจังและอธิษฐานไปด้วย

เวลานับถอยหลังเข้าสู่ 20 วินาทีสุดท้าย ทุกสายตาต่างจับจ้อง…

“อ๊ะ!”

ฮิราซาวะคุงแย่งลูกบอลมาได้และพาลูกบุกขึ้นไปยังเขตแดนของคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็วด้วยการเลี้ยงบอล

เหลือเวลาอีกสิบห้าวินาที หากทำแต้มได้ การแข่งขันจะจบลงด้วยชัยชนะ ฮิราซาวะคุงใช้ทั้งการส่งลูกและการเลี้ยงลูกเพื่อหลบหลีก คู่ต่อสู้เองก็พยายามขัดขวางอย่างเต็มที่ มีคนหนึ่งหรือสองคนเข้ามาใกล้

“ฮิราซาวะคุงโดนล้อมไว้แล้ว…”

เสียงพึมพำของชิซุคุทำให้สายตาฉันพลันหันไปยังจุดนั้น

ฮิราซาวะคุงถูกกองหลังของทีมตรงข้ามสองคนเข้าประกบ พวกเขากดดันใส่เอซที่มีความสามารถในการทำคะแนน

ทีมฝ่ายตรงข้ามก็พยายามสุดกำลัง

ในช่วงเวลาที่เหลืออยู่น้อยนิด ฮิราซาวะคุงส่งบอลไปยังโคกุเระคุง

แต่แทนที่โคกุเระคุงจะเลี้ยงบอลไว้ เขากลับยิงทันทีด้วยการยิงลูกโค้งสูงไปยังทิศทางของห่วง

นั่นมันยิงจริงๆ ใช่ไหม? หรือว่ามันดูเหมือนจะเป็นการส่งลูกมากกว่า

ลูกบอลที่ลอยค้างในอากาศอยู่พักใหญ่ ทำให้ฮิราซาวะคุงอาศัยจังหวะนั้นพุ่งตัวเข้าไปถึงใต้แป้นและกระโดดขึ้นไปในระดับที่น่าทึ่ง

มือที่จับห่วงนั้นสัมผัสลูกบอลและกระแทกมันลงไปในห่วงอย่างแรง

การดังค์ชู้ตในช่วงสองวินาทีสุดท้ายของเวลาแข่งกลายเป็นแต้มสำคัญ และทันทีที่ลูกบอลเข้าห่วง การแข่งขันก็สิ้นสุดลง

“สุดยอด…สุดยอดไปเลย!”

“ใช่…เป็นชัยชนะที่น่าประทับใจจริงๆ”

ชิซึกุที่อยู่ข้างๆ ฉันมีน้ำตาคลอเบ้า ส่วนเหล่าสมาชิกแฟนคลับของฮิราซาวะคุงต่างพากันส่งเสียงดีใจอย่างสุดขีด

แค่ได้เห็นการยิงลูกสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น ใครก็คงถูกดึงดูดเข้าไปหมด ทุกคนต่างกรูกันไปหาฮิราซาวะคุงที่เป็นผู้ทำแต้มในลูกสุดท้าย

แต่มีเพียงคนเดียวที่ยืนมองเหตุการณ์นั้นจากระยะห่างออกไปเล็กน้อย ฉันมองไปยังใบหน้าของเขา แล้วหัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้น

ใช่ โคกุเระคุงกำลังยิ้มอย่างมีความสุขต่อความสำเร็จของเพื่อนสนิทของเขา

การแข่งขันสิ้นสุดลง ทั้งสองทีมโค้งคำนับให้กันและกัน จากนั้นนักกีฬาก็ค่อยๆ เดินออกจากสนามทีละคน

แม้ฉันจะดูเพียงแค่หนึ่งนาทีสุดท้าย แต่มันเป็นการแข่งขันที่เข้มข้นมากจริงๆ

…คิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว น่าจะดูตั้งแต่ต้นเกม

“อาริสะ ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ”

“อืม”

ฉันมองตามชิซึกุที่หยิบกระเป๋าแล้วเดินขึ้นบันไดไป แล้วฉันก็นั่งอยู่ในที่นั่งชั้นสองนี้ต่อ มองลงไปยังสนาม

เสียงที่ยกย่องฮิราซาวะคุงยังคงดังขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย

แน่นอนว่าฮิราซาวะคุงเก่งจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการยิงสามแต้ม หรือดังค์ชู้ตเมื่อกี้

เขาสมกับตำแหน่งเอซอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดค้างในใจ

ความสำเร็จของเอซสุดแกร่งคนนี้ มันเกิดขึ้นได้เพราะการช่วยเหลือของเขาด้วยไม่ใช่เหรอ?

“อาซาฮินะซัง”

“เอะ! คะ-โคกุเระคุง!”

ในขณะที่ฉันกำลังคิดถึงโคกุเระคุงอยู่ โคกุเระคุงก็มาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน

อาจเป็นเพราะเพิ่งจบการแข่งขัน ชุดยูนิฟอร์มของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมของเขาก็ยุ่งเหยิง ฉันรู้สึกใจเต้นแรงกับภาพลักษณ์ที่ดิบและต่างไปจากปกติของเขา

“คุณเห็นเรโอะไหมครับ? หลังจบการแข่งขันเขาก็หายไปทันที ไม่รู้ว่าไปที่ไหน”

“เขาไม่ได้มาทางนี้นะ”

“ว่าแต่โอสึกิซังไปไหนเหรอครับ”

“ไปห้องน้ำน่ะ…แต่ก็ช้าเหมือนกัน”

แล้วฉันก็คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมา โคกุเระคุงเองก็ดูเหมือนจะคิดถึงเรื่องเดียวกัน

ฉันกับโคกุเระคุงรีบออกจากสถานที่แข่งขันทันที

ถ้าจะสารภาพรัก ต้องไม่ใช่ข้างในแน่ๆ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นด้านนอกของโรงยิม

เมื่อเดินวนรอบตัวอาคารจนมาถึงบริเวณที่โล่งกว้าง ก็พบว่าชิซึกุกับฮิราซาวะคุงอยู่ที่นั่น

…เวลาที่ต้องตัดสินใจมาถึงแล้วสินะ