ตอนที่ 44 ชอบ? 3 : มุมมองอาริสะ

“เอ่อ…คุณเอริคะ”

ชิซึกุเอ่ยถามด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความลังเล

“ถ้าสมมติว่าคุณฮิราซาวะมีคนรักขึ้นมา แฟนคลับจะเป็นยังไงเหรอ? หมายถึงว่า…จะโกรธหรือโทษคนรักของเขาหรือเปล่า”

ชิซึกุไม่ได้สนใจเรื่องแฟนคลับหรืออะไรพวกนั้น แต่ในความเป็นจริงคือเธอได้รับความสนใจจากฮิราซาวะ เรโอะ

เธอคงกังวลว่า ถ้าเธอตัดสินใจเริ่มต้นคบหากับเขา คนในแฟนคลับหลายสิบคนจะรู้สึกยังไงและจะทำอะไรกับเธอบ้าง

ในขณะที่ฉันมั่นใจว่าต่อให้เจออะไร ฉันก็สามารถรับมือได้ แต่สำหรับชิซึกุ เธอไม่ใช่คนที่จะต่อกรกับความเกลียดชังเหล่านั้นได้ดีนัก

“อืม! จริงๆ ก็ไม่รู้หรอกนะ แต่เรโอะไม่ใช่ไอดอลนี่นา เขาเคยบอกว่าไม่ต้องการแฟน แต่วันหนึ่งเขาอาจจะมีคนรักก็ได้ แม้ว่าจะมีสาวๆ บางคนที่ไม่พอใจก็ตาม แต่สำหรับฉัน ถ้าคนๆ นั้นเป็นคนที่เรโอะเลือก ฉันก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก! ฉันคงยังเชียร์เขาต่อไป พร้อมกับหาคนใหม่ด้วยแหละ!”

“คุณนี่แข็งแกร่งจริงๆ”

“ไม่หรอก ก็แค่ไม่ได้คิดอะไรมากเท่านั้นเอง”

พูดถึงเรื่องนี้ ฉันจำได้ว่า ก่อนที่เธอจะมาแอบชอบฮิราซาวะคุง เธอเปลี่ยนแฟนหนุ่มค่อนข้างบ่อย ดูเหมือนเธอจะมองความสัมพันธ์แบบเบาๆ และยังมองหาคนที่ใช่อยู่

เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถเลียนแบบได้เลย ฉันคงจะยึดติดกับคนๆ เดียวไปจนตาย

“อาริสะ เธอดูหน้าซีดไปนะ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไรหรอก”

“หลังจากจบการแข่งขัน แฟนคลับพวกนี้ก็มีปาร์ตี้กันต่อด้วยนะ งั้นฉันไปละ! แล้วเจอกันใหม่นะสองคน”

เอริโบกมือลาแล้วกลับไปสมทบกับกลุ่มแฟนคลับที่อยู่ตรงนั้น ในกลุ่มนั้นไม่ใช่แค่เอริ แต่ฉันยังเห็นเพื่อนร่วมชั้นอีกหลายคน ฮิราซาวะคุงมีเสน่ห์ขนาดที่ดึงดูดสาวๆ ได้มากมายขนาดนี้เลยเหรอ

“…ฉันเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจแล้วล่ะ อาจจะดีกว่าถ้าฉันอยู่ห่างจากฮิราซาวะคุง”

“ชิซึกุ เธอยังมีฉันอยู่นะ และฮิราซาวะคุงเองก็คงปกป้องเธอได้ ถ้าเขาเป็นคนที่ไม่สามารถปกป้องเธอได้ ฉันจะเป็นคนต่อยเขาเอง!”

“ฮะๆ ฉันดีใจจริงๆ ที่มีอาริสะอยู่ข้างๆ”

“ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าไม่มีชิซึกุ เราพึ่งพากันและกันนั่นแหละ งั้นเราไปนั่งกันเถอะ”

ฉันกับชิซึกุนั่งที่นั่งซึ่งอยู่ห่างจากกลุ่มแฟนคลับเล็กน้อย แม้จะไม่ใช่การแข่งขันที่คนล้นสนาม แต่การนั่งชั้นสองตรงด้านหน้าสุดก็เพียงพอที่จะดูการแข่งขันได้ชัดเจน

ยังไม่เริ่มอีกเหรอนะ…

“ทั้งสองคนมาดูด้วย ขอบคุณมากครับ”

“ว้าย!”

ในขณะที่เรากำลังรอการแข่งขันอย่างสบายๆ ก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง

เป็นเสียงที่ฉันเฝ้ารอ ทำให้หัวใจเต้นระรัวจนแทบจะทนไม่ไหว ก่อนเข้ามาในสนาม ฉันส่งข้อความหาเขา และเขาก็มาทักทายเราจริงๆ แต่ไม่รู้ทำไม ฉันถึงหันหน้าไปหาเขาไม่ได้

ชิซึกุเป็นคนพูดแทนฉัน

“โคกุเระคุง สวัสดีค่ะ ขอให้โชคดีในการแข่งขันนะคะ”

“เอ่อ ก็ผมไม่ใช่ตัวจริง อาจจะไม่ได้ลงสนามก็ได้ครับ”

“แล้วฮิราซาวะคุงล่ะ?”

“เรโอะเป็นตัวจริงและเป็นเอซของทีม ตอนนี้เขากำลังคุยกับผู้เล่นตัวจริงอยู่ เขาตั้งใจมาก ผมว่าคงทำผลงานได้ดีแน่ๆ อาจจะอยากให้ใครบางคนมาเห็นก็ได้นะครับ”

“อืม…ช่วยบอกเขาทีว่า ฉันเอาใจช่วยนะ เอ่อ ถ้าเขาไม่ต้องการกำลังใจ ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก… อาริสะ ทำไมเธอเอาแต่ซ่อนหน้าแบบนั้นล่ะ?”

“คุณอาซาฮินะ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

แย่แล้ว วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอเขา และหน้าฉันคงแดงจนเก็บไม่มิด เพราะเขาอยู่ในชุดยูนิฟอร์มแขนสั้นกับกางเกงขาสั้น

มันดูดีเกินไป ฉันอาจจะเลือดกำเดาไหลก็ได้ ช่างเป็นภาพที่งดงามจนอยากจะสลบตรงนี้เลย

(TLN:🤨)

“อุ๊บ!”

“คุณอาซาฮินะ เป็นอะไรไปครับ?”

“อาริสะคงกำลังวุ่นวายใจกับความรู้สึกใหม่ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนน่ะค่ะ”

“อย่างนั้นเหรอครับ”

“……!? “

รู้ตัวอีกที โคกุเระคุงก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว มือของเขายกขึ้นมาวางบนหน้าผากของฉัน

สัมผัสจากฝ่ามืออุ่นๆ ของเขาที่แตะหน้าผาก ส่งผ่านความอบอุ่นลึกซึ้งเข้ามา สายตาที่ใสบริสุทธิ์ของเขาประสานกับสายตาฉันจนหัวใจเต้นแรงเสียจนรู้สึกได้

“ดูเหมือนว่าจะมีไข้…หรือไม่ก็คล้ายจะมี ถ้ารู้สึกไม่สบาย ก็ควรพักผ่อนให้เพียงพอนะครับ”

“โค-โคกุเระคุง นี่นายทำอะไรน่ะ?”

“ขอโทษนะครับคุณโอสึกิ แต่พอเห็นคุณอาซาฮินะแล้ว ผมอดไม่ได้ที่จะอยากดูแลเธออย่างไร้เหตุผล เธอเหมือนกับน้องฮิโยริของผมน่ะครับ”

“…นายกำลังปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็ก 5 ขวบรึไง ฉันเข้าใจความรู้สึกนะ แต่ว่า…”

ชิซึกุดึงตัวฉันเข้ามาหาเธอ ทำให้ฉันไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิจากฝ่ามือของโคกุเระคุงอีกต่อไป แม้จะรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

“อาริสะฉันดูแลเอง นายไปเตรียมตัวเถอะ การแข่งขันกำลังจะเริ่มแล้ว โคกุเระคุงก็รีบไปดีกว่านะ”

“นั่นสินะครับ งั้นสองคนก็สนุกกับการแข่งขันนะครับ”

โคกุเระคุงพูดก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปยังที่นั่งชั้นสอง

“ฮึ่ก…”

“อาริสะ เธอจะยังบอกว่าไม่ได้ชอบเขาอีกเหรอ?”

โคกุเระคุงมีเสน่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ฉันไม่สามารถแม้แต่จะมองหน้าเขาได้เลย!

การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศกำลังจะเริ่มขึ้น นักกีฬาค่อยๆ รวมตัวกันบนสนาม ฉันเองไม่ได้ดูการแข่งขันบาสเกตบอลบ่อยนัก แต่ถ้าจำไม่ผิด กติกาคือแบ่งเป็น 4 ควอเตอร์

ชิซึกุสนใจการแสดงฝีมือของฮิราซาวะคุง ส่วนฉัน… ไม่ได้สนใจนัก เพราะถ้าโคกุเระคุงไม่ได้เป็นตัวจริงก็คงไม่ลงเล่นเต็มเกม

“ดูเหมือนพวกนักบาสเกตบอลจะสังเกตเห็นอาริสะแล้วนะ”

นักกีฬาบาสเกตบอลทุกคนหันมามองทางนี้พร้อมเสียงพูดคุยคึกคัก แม้ระยะทางจะไกลจนฟังไม่ออกว่าเขาพูดอะไร แต่ก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับฉัน

“อาจเพราะเห็นอาริสะแล้วอยากโชว์ฟอร์มดีๆ ทุกคนดูจะตั้งใจสุดๆ”

“โคกุเระคุงล่ะ… อ๊ะ เจอแล้ว”

“สายตาอาริสะจับจ้องแค่คนเดียวเลยนะ”

โคกุเระคุงกับฮิราซาวะคุงกำลังพูดคุยกัน แม้จะเป็นช่วงก่อนเกมก็ยังดูสนิทสนมกันดี ฉันแทบจะรู้สึกอิจฉา แต่ดูเหมือนฮิราซาวะคุงเป็นฝ่ายเข้าหาเอง สำหรับฉัน โคกุเระคุงก็คงเหมือนชิซึกุสำหรับฮิราซาวะคุง

โคกุเระคุงมองมาทางนี้ และฮิราซาวะคุงก็หันไปมองชิซึกุตาม

“ชิซึกุ…”

“ฉะ ฉันรู้แล้ว!”

ชิซึกุยกมือขึ้นเล็กน้อย และฮิราซาวะคุงตอบกลับด้วยการยกมือขึ้นโบกใหญ่

“อื้อ…”

ชิซึกุก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ใบหน้าที่แดงเรื่อของเธอน่ารักจนฉันอดยิ้มไม่ได้

“เขามองแค่ฉันจริงๆ สินะ”

“บางทีเธอควรพูดออกมาได้แล้วว่าฮิราซาวะคุงชอบเธอนะ”

“อย่าพูดแบบนั้นเลย ฉันยังไม่พร้อมรับความรู้สึกนั้น…”

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้น ผู้เล่นตัวจริงทั้งสิบคนขึ้นสนามเตรียมกระโดดชิงลูก ฉันเองเอนตัวลงนอน ใช้ต้นขานุ่มๆ ของชิซึกุเป็นหมอน

“อาริสะ!?”

“ถ้าโคกุเระคุงลงเล่นค่อยปลุกฉันนะ”

“เฮ้อ…!”

ง่วงจัง…

TLN: เป้าหมายชัดเจนมาก