ตอนที่ 115 งานเทศกาล 1 : มุมมองซาคุยะ

โรงเรียนของพวกเรานั้นแม้จะเป็นโรงเรียนใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นโดยตระกูลโคโนฮานะ แต่เนื่องจากข้อจำกัดเรื่องสถานที่จึงมีปัญหาเรื่องการจัดงานเทศกาลวัฒนธรรมที่ไม่สามารถทำอะไรได้อย่างอิสระเท่าไรนัก

ดังนั้นเมื่อฉันได้ขึ้นเป็นประธานนักเรียน ฉันจึงคิดที่จะแก้ไขปัญหานั้นด้วยการจัดงานเทศกาลวัฒนธรรมร่วมกับโรงเรียนอื่น

ด้วยฝีมือของฉัน โคโนฮานะ ซาคุยะแล้วล่ะก็ การควบคุมงานเทศกาลวัฒนธรรมของโรงเรียนอื่นก็เป็นเรื่องง่ายมาก ฉันคิดแบบนั้น…แต่การควบคุมนั้นกลับถูกขัดขวางโดยนักเรียนสามคนจากโรงเรียนฝั่งตรงข้าม

เริ่มจาก ฮิอิรากิ สึมุกิ

เธอมาเรียนที่นี่ในฐานะส่วนหนึ่งของโครงการแลกเปลี่ยนนักเรียน แต่ด้วยพฤติกรรมที่อิสระเสรีและสดใสราวกับเทวดาของเธอ ทำให้เด็กผู้ชายในโรงเรียนเรากลายเป็นพวกไร้ประโยชน์กันหมด

ทั้งที่หน้าตาเธอก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฉันหรือฮินะน้องสาวของฉันเลย แต่คำพูดและท่าทางที่ถูกใจผู้ชายนั้นช่างน่ากลัวจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเธอคงตั้งใจคำนวณมาอย่างดี ทำให้เธอได้รับความชื่นชมอย่างล้นหลาม

แต่พฤติกรรมนั้นกลับไม่เป็นที่ยอมรับในหมู่ผู้หญิง และก่อให้เกิดความไม่พอใจขึ้น ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงในโรงเรียนแย่ลง และในระดับโรงเรียนก็เกิดการแบ่งฝ่ายของชายหญิงอย่างรุนแรง

สุดท้ายแล้วในช่วงเทศกาลวัฒนธรรม ฉันก็ต้องวิ่งวุ่นไปกับการไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างนักเรียนชายหญิง ถ้าหากเธอตั้งใจทำล่ะก็ คงเป็นหญิงร้ายระดับสุดยอดแน่ๆ

แม้ฉันจะอยากเตือนเธอ แต่เพราะเป็นเพียงการแลกเปลี่ยนชั่วคราวในช่วงเทศกาลวัฒนธรรม ฉันจึงเลือกที่จะปล่อยให้เวลาผ่านไปและหวังให้ปัญหาสงบลงเอง

ต่อมาคือโอสึกิ ชิซุกุ หญิงสาวผู้เฉลียวฉลาดที่สามารถเป็นคู่แข่งกับฉันในฐานะรองประธานนักเรียนได้

ตอนที่ตรวจสอบในเบื้องต้น เธอดูเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาทั่วไปที่พบได้ทุกที่ แต่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ยอดเยี่ยมไปหมด ดูเหมือนว่าเธอจะควบคุมโรงเรียนฝั่งโน้นได้อย่างสมบูรณ์

ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเธอคงเข้าใจนิสัยของฮิอิรากิ สึมุกิแล้วเลยส่งเธอมา พอถามก็เลี่ยงตอบไปแบบคลุมเครือ

และฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังคบหากับฮิราซาวะ เรโอะ ผู้ชายที่ฉัน โคโนฮานะ ซากุระ ทายาทแห่งตระกูลโคโนฮานะ เคยสารภาพรักเพื่อให้มีประสบการณ์ความรัก แต่กลับถูกปฏิเสธ ฉันยังรู้สึกแปลกใจว่าเขาไปคบกับเด็กสาวธรรมดาเช่นนั้นได้อย่างไร แต่ตอนนี้ฉันเริ่มเข้าใจแล้ว

ตอนที่ฉันถามเธอว่าอยากมาทำงานเป็นมือขวาของฉันไหม เธอกลับตอบว่า “ฉันจะเป็นเจ้าสาวของเรโอะคุงค่ะ” ทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก…

และสุดท้ายคือ โคกุเระ เรียวมะ

ชายผู้เป็นศัตรูที่ฉันไม่อาจให้อภัยได้เด็ดขาด เพราะเขาทำร้ายฮินะ น้องสาวที่ฉันรักที่สุด

“ท่านประธาน นี่คือบันทึกกิจกรรมของคณะกรรมการจัดงานจากโรงเรียนฝั่งโน้นค่ะ”

“อืม”

“นักเรียนชายที่อยู่ในคณะกรรมการจัดงานฝั่งนั้นน่าทึ่งมากเลยนะคะ เห็นว่าช่วยแก้ปัญหาแทบทุกอย่างของทั้งสองโรงเรียน บางคนถึงกับเรียกเขาว่าผู้ช่วยชีวิตเลยค่ะ”

ฉันได้รับรายงานจากสมาชิกสภานักเรียนแล้วครุ่นคิด นักเรียนของโรงเรียนเรา โดยเฉพาะเด็กผู้ชายนั้นกลายเป็นพวกไร้ประโยชน์เพราะอิทธิพลของฮิอิรากิ สึมุกิ และได้ยินว่าปัญหาที่เกิดขึ้นในงานเทศกาลวัฒนธรรมนั้นล้วนแต่ได้รับการแก้ไขโดยผู้ชายธรรมดาคนนั้น

แม้จะน่าเจ็บใจ แต่ชื่อของเขากลับถูกพูดถึงมากที่สุดในทั้งสองโรงเรียน นั่นแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของเขา เขาอดทนพยายามได้ถึงขนาดนั้นได้ยังไง ทั้งที่เป็นเพียงงานเทศกาลวัฒนธรรม…

{“ผมไม่ได้คิดว่าจะได้รับการให้อภัยครับ แต่ผมหวังว่าจะได้ชดใช้ในสิ่งที่ผมได้ทำลงไป”}

นี่คือการชดใช้ของเขางั้นหรือ

ในฐานะประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ ฉันจำเป็นต้องยอมรับเขา แต่ในฐานะโคโนฮานะ ซาคุยะ ฉันไม่มีวันยอมรับเด็ดขาด ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ความจริงที่ว่าเขาทำร้ายฮินะจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง หากเขาคิดจะมีความสุขโดยทิ้งฮินะไว้ข้างหลัง ฉันจะทำทุกวิถีทางเพื่อทำลายความสุขนั้น…

“ท่านพี่ อยู่ไหมคะ”

“ฮินะ”

ผู้ที่เดินเข้ามาในห้องสภานักเรียนคือฮินะ น้องสาวของฉัน ตอนเรียนมัธยมต้นเธอประสบอุบัติเหตุ และต้องใช้เวลานานกว่าจะกลับมาเรียนได้ ตั้งแต่เข้ามัธยมปลาย ฉันจึงให้มาเรียนที่โรงเรียนนี้ซึ่งอยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลโคโนฮานะ…

“ไปงานเทศกาลวัฒนธรรมกันเถอะค่ะ! หนูรอไม่ไหวแล้วล่ะ”

หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น ฮินะก็สูญเสียความทรงจำและนิสัยก็เปลี่ยนไปมาก จากที่เคยเป็นคนขี้อายและไม่ค่อยออกจากบ้าน กลายเป็นคนที่กล้าเข้าสังคมมากขึ้น ตอนนี้เธอเข้าร่วมชมรมต่าง ๆ อย่างกระตือรือร้นและใช้ชีวิตในโรงเรียนได้อย่างมีความสุข

ทุกคนในตระกูลโคโนฮานะต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าเพราะเหตุการณ์นั้นทำให้ฮินะกลายเป็นคนที่ “ปกติ”

ภาพของฮินะในอดีตที่ไม่กล้าคุยกับใคร จิตใจอ่อนแอ และเอาแต่จมอยู่ในจินตนาการไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว

“เมื่อไม่นานมานี้มีคนมาสารภาพรักกับหนูค่ะ แต่หนูปฏิเสธไปแล้ว รู้สึกผิดนิดหน่อยค่ะ แต่เหมือนกับว่าไม่เข้ากันเท่าไหร่…ท่านพี่เคยทำยังไงเวลามีคนสารภาพรักแล้วรู้สึกแบบนี้คะ?”

ฮินะในแบบที่เคยเป็นก่อนจะเสียความทรงจำ คงไม่มีวันถามอะไรแบบนี้แน่นอน

เธอกลายเป็นคนสดใส พูดเก่ง พูดคุยกับเพื่อนอย่างเป็นธรรมชาติ และสามารถแก้ปัญหาด้วยตัวเอง

ตั้งแต่เข้ามัธยมปลาย ฉันแทบไม่ได้ดูแลฮินะเลย บางทีนี่อาจเป็นเรื่องที่ควรยินดี แต่ด้วยที่มาของการเปลี่ยนแปลง ฉันก็ไม่อาจยินดีได้เต็มที่

“ท่านพี่ชอบหนูก่อนเสียความทรงจำมากกว่าหรือเปล่าคะ?”

“ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นแน่นอน!”

“ก็มีแต่ท่านพี่นี่แหละที่คิดแบบนั้น ทุกคนอื่นเขาบอกว่าหนูตอนนี้ดีกว่า ถึงจะรู้สึกเหงาเวลานึกถึงสิ่งที่จำไม่ได้ และเวลาพยายามนึกแล้วปวดหัวก็เถอะนะ”

“ฮินะ…”

“ไม่รู้ว่าถ้าได้ความทรงจำกลับมาจะเป็นยังไง แต่หนูคิดว่าคงค่อยว่ากันตอนนั้นก็ได้มั้งคะ”

ถ้าฮินะเคยมีความคิดแบบนี้ก่อนจะสูญเสียความทรงจำ ฉันอาจจะปฏิบัติกับเธอได้อ่อนโยนกว่านี้ก็ได้ ฉันจึงพาฮินะเดินไปยังอาคารเรียนของโรงเรียนฝั่งตรงข้ามที่ใหญ่กว่า

เพื่อตรวจตราเทศกาลวัฒนธรรมโดยรวม และตรวจสอบว่านักเรียนของพวกเราไม่ได้ก่อปัญหาอะไรในพื้นที่ของโรงเรียนฝ่ายตรงข้าม ในฐานะประธานนักเรียน คะแนนของฉันจะส่งผลโดยตรงต่อผลลัพธ์ของกิจกรรมในเทศกาลวัฒนธรรมร่วมนี้ ต้องตรวจสอบให้รอบคอบ

“ท่านพี่! ตรงนั้นแถวเยอะมากเลยค่ะ ไปดูกันเถอะ”

“ร้านอาหารจีน…เทศกาลวัฒนธรรมมีแบบนี้ด้วยเหรอ”

มีการตั้งเต็นท์ด้านนอก พร้อมโต๊ะและเก้าอี้เรียงรายกันอย่างมากมาย ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเปิดร้านกลางสนามได้ ที่แบบนี้ถ้าไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลระดับสูงคงจองไม่ได้แน่

“ขอต้อนรับค่า～～!”

เมื่อฉันกับฮินะเดินเข้าไป เสียงต้อนรับอย่างสดใสดังก้องมาในทันที พอหันไปมองตามเสียง ก็เห็นสาวสวยผมดำในชุดกี่เพ้าสุดฮิตในตอนนี้ปรากฏตัวขึ้น ฉันจำได้ว่าเธอเป็นคนรู้จัก และเห็นได้ชัดว่าเธอดึงดูดสายตาของนักเรียนโรงเรียนเราทั้งหมดอยู่

“อ๊ะ ท่านประธานโคโนฮานะ แล้วก็ฮินะจังใช่ไหมคะ”

เด็กสาวผู้มีผมยาวสีดำและใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดู ชื่อว่าฮิอิรากิ สึมุกิ

“ฮิอิรากิสินะ หรือว่าร้านอาหารจีนนี้เป็นงานของห้องเธอเหรอ”

“ใช่แล้วค่า~! ลูกค้าเยอะมากจนยุ่งสุดๆ เลยค่ะ รู้สึกเหมือนมีคนจ้องๆ มองอยู่ตลอดเลย ทำไมกันน้า~”

นั่นคงเป็นเพราะเธอสวมชุดกี่เพ้าที่มีรอยผ่าสูงจนถึงหน้าอก เน้นแผ่นหลังและช่วงต้นขาอย่างชัดเจน

ช่างเป็นชุดที่ไม่น่าจะได้รับอนุญาต และความสามารถในการสวมใส่มันอย่างสง่างามเพื่อดึงดูดสายตานักเรียนชายของเธอก็เผยให้เห็นถึงความเป็นปีศาจน้อยของเธอ เหล่านักเรียนชายของโรงเรียนเราทุกคนต่างตกหลุมรักฮิอิรากิ สึมุกิ

“เพื่อให้สองคนนี้ลงคะแนนให้ชั้นเรียนของฉัน ฉันเตรียมที่นั่งพิเศษไว้ให้ค่ะ เชิญทางนี้เลย~!”

นอกจากฮิอิรากิแล้ว ทุกคนก็ใส่ชุดกี่เพ้าธรรมดา ผู้ชายก็คงใส่ชุดชางเพ้า ส่วนฮิราซาวะ เรโอะคนเดียวที่แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นๆ เขาสวมชุดชางเพ้าที่หรูหราและได้รับความอิจฉาจากนักเรียนหญิง

เขาสูงขึ้นและใบหน้าก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเมื่อเทียบกับสมัยมัธยมต้น

แม้ฉันยังคงเคืองที่เขาปฏิเสธคำสารภาพรักของฉัน แต่ก็ยังรู้สึกว่าการที่ฉันเคยเลือกเขาเป็นคนที่อาจจะเป็นแฟนนั้นไม่ใช่เรื่องผิดเลย เราถูกพาไปที่นั่ง

“นี่คือเมนูค่ะ เชิญเลยค่ะ”

“อ่า ขอบคุณ อึ๋ย!”

เด็กสาวผู้มีผมสีทองและความงามเหนือกว่าสึมุกิอย่างเทียบไม่ติดปรากฏตัว

เธอก็ใส่ชุดกี่เพ้าพิเศษเหมือนกัน และความเย้ายวนของเธอนั้นเหนือกว่าสึมุกิอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอดูเหมือนจะมองฉันกับฮินะด้วยสายตาแข็งกร้าว

“ท่านพี่คะ ได้ยินว่าคนคนนั้นเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียนนี้…”

“น่าจะใช่นะ แต่ก็น่าแปลกใจเหมือนกัน ที่โรงเรียนธรรมดาๆ แบบนี้มีผู้หญิงที่สวยในระดับนี้ได้…”

“วันนี้จะต้องแข่งกับเธอในงานมิสคอนแน่เลย ตื่นเต้นจังเลยค่ะ”

ฮินะยิ้มอย่างดีใจ ถ้าเป็นฮินะก่อนจะสูญเสียความทรงจำล่ะก็ เธอไม่มีทางพูดแบบนี้แน่นอน

แต่ชุดก็ทำได้ดีมากเลยทีเดียว ใครเป็นคนทำกันนะ? หรือว่ามืออาชีพ? แต่พอเห็นรอยผ่าตรงหน้าอกกับสะโพกแล้วก็รู้สึกว่ามันค่อนข้างโจ่งแจ้งไปนิด

“จ้องเขม็ง”

“ท่านพี่คะ เหมือนเธอคนนั้นจะจ้องพวกเราอยู่นะคะ?”

“รีบกินแล้วกลับดีกว่า งั้นสั่งอาหารเลยเถอะ”

“พวกเธอไม่ต้องกินอะไรทั้งนั้นแหละ”

“อาริสะ~! ไปต้อนรับลูกค้าทางนู้นเลยนะ! ยิ้มไว้ ยิ้ม!”

ในจังหวะที่กำลังจะโดนพูดอะไรไม่พอใจ ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งที่รู้จักกันแทรกเข้ามาอย่างรวดเร็ว เธอเข้ามารับออเดอร์แทน

“คุณโอสึกิ! ชุดน่ารักจังเลยนะคะ”

“เธอก็ใส่กี่เพ้าแบบพิเศษเหมือนกันสินะ”

“ใช่แล้วค่ะ อื๊อ ทำไมฉันต้องมาใส่ชุดกี่เพ้าเซ็กซี่แบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ ถ้าเป็นพวกอาริสะหรือสึมุกิยังพอว่า…”

ดูเหมือนจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างเบื้องหลังเลยนะ โอสึกิส่งเมนูมาให้

“ข้าวผัดสูตรพิเศษที่เชฟหลักของเราทำเป็นเมนูยอดนิยมที่สุดของร้านค่ะ อยากให้ลองชิมดูนะคะ”

“เหรอ…”

“อ๊ะ เสี่ยวหลงเปาก็แนะนำเหมือนกันค่ะ จริงๆ อันนี้อร่อยที่สุดเลยล่ะค่ะ”

ดูเหมือนว่าทั้งสองจะพยายามแข่งกันแอบๆ ยังไงก็เถอะ เราก็เลยสั่งทั้งสองอย่างเลย

“ว้าว ข้าวผัดนี่อร่อยเกินไปแล้ว!”

“กินได้ไม่รู้เบื่อเลย! ขอเพิ่มอีก!”

“ร้านนี้จะคว้าอันดับหนึ่งยอดขายในงานวัฒนธรรมแน่ๆ!”

ดูเหมือนจะได้รับความนิยมมากเลยทีเดียว ถึงแม้ชุดจะค่อนข้างเปิดเผย แต่ก็มีการบริการที่ดี และคุณภาพในฐานะร้านอาหารก็สูงพอสมควร

พอเปิดร้านแบบกลางแจ้งก็ทำให้รู้สึกได้ถึงความตั้งใจอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขามุ่งมั่นที่จะคว้าอันดับหนึ่งให้ได้

“รองประธานโอสึกิ เชฟหลักคือใครกันคะ?”

“เขาคนนั้นค่ะ”

โอสึกิชี้ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังถือกระทะใบใหญ่และทำอาหารอยู่ที่ครัวแบบเปิด และพอเห็นเขา ฉันก็รู้สึกโกรธขึ้นมา

“ฮินะ กลับกันเถอะ”

“เอ๋ ทำไมล่ะคะ ท่านพี่”

“ฉันไม่อยากให้เธอเจอกับหมอนั่น ไม่รู้เลยว่าในอาหารมีอะไรบ้าง”

“ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก!”

เสียงที่ขัดฉันไว้คือเด็กสาวผมทอง เธอต่อว่าฉันอย่างรุนแรง

“อาหารที่เรียวมะทำเต็มไปด้วยความรักนะ! อย่าพูดส่งเดชแบบนั้นสิ!”

“…”

“ท่านพี่ ขนาดทุกคนยังบอกว่าอร่อยเลยค่ะ แล้วก็…”

ฮินะจ้องไปยังชายหนุ่มคนนั้นที่กำลังทำอาหารอย่างตั้งใจด้วยหม้อและทัพพีในมือ

“หนูอยากลองชิมอาหารของเขา”

“ชิ”

“ทำให้สุกอย่างดีแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วง อยากให้พวกคุณทั้งสองได้ลองชิมจริงๆ อยากให้รู้ถึงตัวตนของเขาในตอนนี้ค่ะ”

โอสึกินำจานข้าวผัดและเสี่ยวหลงเปามาเสิร์ฟไว้บนโต๊ะของฉันกับฮินะ กลิ่นเครื่องเทศลอยมาเย้ายวน ฮินะก็รีบใช้ช้อนตักข้าวผัดขึ้นมากินทันที

“อร่อยมากเลยค่ะ! อาจจะเป็นอันดับหนึ่งที่เคยกินมาเลย! ท่านพี่รีบลองสิคะ!”

จริงๆ ฉันไม่อยากกิน แต่ก็โดนสายตารอบข้างจ้องอยู่ในฐานะประธานนักเรียน จะมาทำอะไรขายหน้ามากกว่านี้ไม่ได้ ฉันตักข้าวผัดเข้าปาก

“…ไม่เลวเลย”

“ชิ อะไรล่ะนั่น ถ้าอร่อยก็พูดว่าอร่อยไปเลยสิ”

“อาริสะ เงียบหน่อยเถอะ! ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ ดีใจที่คุณฮินะชอบนะคะ”

“ค่ะ อร่อยมากเลย อยากไปขอบคุณเขาโดยตรง แต่ดูเหมือนจะยุ่งมากเลยนะคะ”

ตอนนี้ร้านกลายเป็นร้านที่มีคนต่อแถวยาวเหยียด ถ้าไม่ใช่เพราะสถานะของพวกเรา ก็คงต้องรอเป็นชั่วโมงแน่ๆ โอสึกิที่เป็นรองประธานก็บอกเราให้ลองชิม ฉันเลยต้องยอมกิน

“เป็นยังไงบ้างคะ? เขาตั้งใจพัฒนาฝีมือเพื่อเทศกาลวัฒนธรรมนี้จริงๆ คนที่ต่อแถวเยอะแบบนี้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ อยากให้คุณยอมรับเขาสักนิดค่ะ”

พอเหลือบมองก็เห็นนักเรียนทั้งสองโรงเรียนกำลังจับตามองว่าฉันจะพูดอะไรออกมา ไม่มีใครไม่รู้จักฉันกับฮินะ ดังนั้นฉันไม่สามารถพูดอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าได้ มีบางครั้งที่ฉันต้องวางใจตัวเองแล้วทำหน้าที่ในฐานะประธานนักเรียน

“ถ้าไม่พูดถึงตัวเขาเป็นการส่วนตัว ร้านนี้ก็ถือว่าดี ห้องเรียนร่วมมือกันดีมาก และมีฝีมือพอจะทำให้เป็นร้านยอดนิยมได้ สมกับเป็นฝีมือของรองประธานโอสึกิเลยค่ะ”

“โหว ประธานโคโนฮานะถึงกับยอมรับเลยนะ!”

“ว่าแล้วเชียว ร้านนี้สุดยอดจริงๆ!”

“ฟู…เป็นคู่แข่งที่น่ากลัวจริงๆ ยังเหลือวันนี้กับพรุ่งนี้อีก ฝากช่วยประเมินชั้นเรียนของพวกเราหลังจากดูทั้งหมดแล้วด้วยนะคะ”

“ฉันจะดูทุกอย่างก่อนประเมินนะ ฮินะ ไปกันเถอะ”

“ค่า~…”

“ฮินะ?”

“ไม่มีอะไรค่ะ ไปกันเถอะ ท่านพี่”

เราทิ้งร้านอาหารจีนที่วุ่นวายเอาไว้เบื้องหลัง

โคกุเระ เรียวมะ… ชิ อย่าทำให้ความรู้สึกของฉันสั่นคลอนไปมากกว่านี้เลยนะ