ตอนที่ 111 ทุกสิ่งที่ฉันทำได้ 2 : มุมมองอาริสะ

เรียวมะกลับไปแล้ว มันทำให้ฉันรู้สึกเหงาขึ้นมาเลย ทั้งที่อุตส่าห์ได้เป็นคนรักกันแท้ๆ… อยากจะอยู่ด้วยกันมากกว่านี้ อยากให้เขาเอาใจฉันมากกว่านี้อีก

“อาริสะ”

“เหงาจัง ขอกอดชิซุกุหน่อยได้มั้ย?”

“ไม่เอา”

พักนี้ชิซุกุดูเย็นชาจัง ไอ้เจ้าฮิราซาวะ เรโอะเปลี่ยนชิซุกุไปแล้ว ฉันไม่ให้อภัยหรอก

“แผนของเรียวมะน่ะ อาริสะคิดว่าดีจริงๆ เหรอ? ถ้าคิดถึงนิสัยของอาริสะ ก็น่าจะบุกไปเลยไม่ใช่เหรอ แค่สารภาพรักแล้วก็คบกันให้เห็นในโรงเรียนไปเลยก็น่าจะจบๆ ไปได้นะ”

“ก็ใช่นะ”

ถ้าจะให้พูดตามตรงก็แบบนั้นแหละ ยังมีไอ้พวกโง่ที่กล้ามาเข้าหาฉันอีกเยอะ ถ้าทำให้เห็นกันจะๆ ไปเลยก็กันพวกนั้นได้ แล้วก็สึมุกิ…ยังไงก็คงชอบเรียวมะอยู่ เลยอยากรีบลงมือไว้ก่อน

“เธอเป็นห่วงโคโนฮานะสินะ แต่ถ้าคิดถึงบ้านจริงๆ ของอาริสะล่ะก็ เขาแตะไม่ได้หรอกนะ ถ้ารู้ขึ้นมา เรียวมะก็คงตกใจไม่น้อยเลยล่ะ”

“ก็แค่เครือญาติเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้ถูกสั่งให้ทำอะไรซะหน่อย แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะเชื่อฟังด้วย สักวันก็คงต้องบอกเขาแหละนะ”

ถ้ามีใครคิดจะจ้องเรียวมะแล้วลงมือทำอะไรขึ้นมาล่ะก็ คงต้องคิดให้ดีๆ เลย แต่พูดตามตรงมันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยนั่นแหละ

“ฉันได้ยินเรื่องในอดีตของเรียวมะมาหมดแล้วล่ะ เขาบอกว่าเขาชอบฉันนะ แต่ฉันคิดว่าเขายังลืมรักแรกของเขาไม่ได้หรอก”

“ฉันไม่รู้ทั้งหมดหรอก แต่ก็ไม่ใช่การจากลากันแบบเรียบร้อยใช่มั้ยล่ะ ถึงอยากจะด่าให้เจ็บๆ แต่ก็…ก็เข้าใจอยู่นะ”

“ชิซุกุยังลืมชิซึรุไม่ได้เหรอ?”

“ลืมแล้ว! อุ่ก..จะบอกว่าไม่เคยนึกถึงก็คงโกหกล่ะมั้ง แต่ห้ามไปบอกเรโอะคุงเด็ดขาดเลยนะ เขาน่ะ ถึงจะดูแบบนั้น แต่ก็เป็นพวกที่มีแค่คนเดียวในใจเหมือนกับอาริสะ แล้วก็เปราะบางด้านจิตใจเหมือนกันด้วย”

เรื่องของฮิราซาวะ เรโอะจะยังไงก็ช่างเถอะ เรียวมะไม่อยากให้เด็กที่สูญเสียความทรงจำคนนั้นจำเรื่องเก่าๆ ได้ ฉันก็เห็นด้วยนะ แค่สึมุกิก็แข็งแกร่งพออยู่แล้ว ถ้าเด็กคนนั้นจำได้แล้วเข้ามาร่วมศึกชิงเรียวมะด้วยอีกคนจะยุ่งยากน่าดู

“เรียวมะบอกว่าเขาชอบฉัน แล้วก็บอกขอโทษด้วย แล้วก็บอกว่า ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องทำแบบนี้ให้ได้ พอเห็นหน้าจริงจังแบบนั้นก็ใจเต้นเลยเผลอพยักหน้าตอบตกลงไปเลยน่ะสิ”

“อาริสะนี่ก็มีมุมสาวน้อยเหมือนกันนะ แต่เข้าใจเลยล่ะ”

“เห็นมั้ยล่ะ เห็นมั้ยล่ะ! เรียวมะน่ะชอบหน้ากับหน้าอกฉันสุดๆ ไปเลย พอหน้าแดงแล้วสายตาวอกแวกไปมาแบบนั้นน่ารักจะตายไป”

“มีแต่อาริสะนั่นแหละที่คิดว่าน่ารัก ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ถ้าถูกมองหน้ากับหน้าอกจะชกเลยล่ะ ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าให้ถึงกับโดนลวนลาม”

“จ้าาา”

“…ถ้าแค่โดนแกล้งเล่นๆ แบบเมื่อกี้ก็ดีน่ะนะ”

ชิซุกุให้นอนหนุนตัก ฉันเลยตัดสินใจนอนพักผ่อนซะหน่อย อีกไม่นานงานโรงเรียนก็จะเริ่มขึ้นแล้ว

ฉันควรทำยังไงดีนะ ชิซุกุก็ยุ่งเพราะเป็นคณะกรรมการจัดงานโรงเรียน เรียวมะก็คงจะยุ่งมากเหมือนกันเพราะเข้าไปช่วยเหลือ คงแทบไม่ได้นอนเพราะต้องพยายามเป็นดาวเด่นของงาน

จริงๆ แล้วฉันอยากจะเดินด้วยกันกับเรียวมะอย่างคู่รักในงานโรงเรียนแท้ๆ แต่กว่าจะได้คบกันจริงจังก็คงหลังจบงานโรงเรียนไปแล้วล่ะนะ…แต่พอถึงหน้าหนาว เราก็จะได้อยู่ด้วยกันเยอะๆ แล้ว จากนี้ไปก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดเลย

“อืม…ยังไงฉันก็คงต้องทำเองสินะ”

“อะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไรหรอก”

ดูเหมือนชิซุกุก็กำลังทำอะไรบางอย่างกับเรียวมะโดยไม่บอกฉันเหมือนกัน งั้นระหว่างนั้นฉันเองก็ลงมือเช่นกัน

ฉันเชื่อใจชิซุกุยิ่งกว่าใครทั้งนั้น เพราะงั้น ฉันถึงไม่อยากบอก…

สิ่งที่ฉันกำลังจะทำตอนนี้ ไม่ควรให้เรียวมะกับชิซุกุรู้ เพราะสองคนนั้นใจดีเกินไป

ฉันที่หน้าตาดี หุ่นก็ดี…แต่ดันนิสัยแย่สุดๆ สิ่งที่ฉันทำได้ก็คงต้องเป็นแบบนี้ล่ะ ทำคนเดียวคงยุ่งยากดีนะ ลองหาใครสักคนมาช่วยดีมั้ยนะ

ฉันลุกจากตักของชิซุกุ แล้วติดต่อหาคนๆ หนึ่ง คนที่ไม่อยากติดต่อด้วยเท่าไหร่หรอก

“ฮัลโหล อย่าทำเสียงเหมือนรังเกียจแบบนั้นสิ ทางนี้ก็รู้สึกเหมือนกันนั่นแหละ ยังไงเธอก็ว่างอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ เรียวมะกับชิซุกุก็จะยุ่งแล้วด้วย อืม ใช่…ฉันได้ฟังเรื่องเก่าๆ ของเรียวมะแล้วมีเรื่องนึงที่ยังติดค้างใจอยู่ ฉันอยากให้ช่วย”

ฉันหยุดหายใจหนึ่งจังหวะ แล้วพูดออกมาอีกครั้ง

“การลงโทษคนที่ลากคนสำคัญของพวกเราลงนรกน่ะ…มันเป็นสิ่งที่ต้องให้พวกเราที่นิสัยแย่ๆ เท่านั้นทำได้”

ใช่แล้ว จะให้เรียวมะกับชิซึกุไม่รู้เรื่องนี้ให้ได้

“ห้ะ เธอบอกว่าตัวเองนิสัยดีกว่าฉันเหรอ? พูดอะไรน่ะ ฉันสิที่นิสัยดีกว่า! ฉันเกลียดเธอที่สุดเลยจริงๆ แบร่!”