ตอนที่ 109 เริ่มต้นความรัก สิ้นสุดความฝัน 5

“ผมแอบเข้าไปในห้องพักของฮินะซึ่งไม่มีใครอยู่ ที่นั่นมีฮินะนอนซมอยู่บนเตียงในสภาพร่างกายอ่อนแอจนไม่สามารถลุกขึ้นได้เลย การที่ได้เห็นคนที่ผมรักอยู่ในสภาพแบบนั้น มันเจ็บปวดเกินกว่าจะทนดูได้”

“ฮินะ ได้ยินไหม?”

ฮินะขยับคอเพื่อมองมาที่ผม ผมไม่แน่ใจว่าเธอจำผมได้หรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องพูดออกไปให้ได้

“ฮินะ ฟังผมนะ เธอไม่จำเป็นต้องคิดเรื่องการเอาความทรงจำกลับมาเลย ปล่อยให้มันถูกปิดตายไปแบบนั้นแหละ ต่อให้จำได้ก็ไม่มีเรื่องดีๆ สักอย่างหรอก”

“……”

“มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเหตุการณ์วันนั้น เพราะงั้นผมจะเล่าให้ฟังเอง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

ผมตัดสินใจจะพูดในสิ่งที่ผมคิดและเตรียมมาแล้ว

ความจริงที่ไม่ใช่เรื่องจริง ถ้ามันจะทำให้ฮินะมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้แม้เพียงนิดเดียวก็ตาม

ฮินะที่สูญเสียความทรงจำอาจจะเกลียดผม แต่…ถ้าเธอกลับมามีแรงที่จะใช้ชีวิตได้อีกครั้งละก็ แค่นั้นก็เพียงพอ

“เหตุการณ์วันนั้นมันเกิดขึ้นเพราะผมเอง ผมเป็นคนเรียกเธอไปที่นั่น แล้วก็เป็นคนก่อให้เกิดเหตุการณ์ขึ้น และมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอสูญเสียความทรงจำ เพราะงั้นไม่ต้องโทษตัวเองหรอก”

“……”

“จะเกลียดผมก็ได้นะ เพราะงั้น…ได้โปรดมีความหวังในการมีชีวิตอยู่ต่อเถอะ”

＊＊＊

วันถัดมา โคโนฮานะ ซากุระได้มาเยี่ยมที่ห้องพักผู้ป่วย

ความกังวลที่น้องสาวของเธออ่อนแรงลงทุกวันเพราะไม่มีแรงจูงใจในการใช้ชีวิต มันทำให้เธอรู้สึกร้อนรน

เธออยากให้ฮินะกลับมาสดใสอีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

แม้เธอจะคิดว่าเธอเป็นคนที่รักและทะนุถนอมฮินะมาโดยตลอด แต่เธอกลับพบว่าเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับฮินะเลยแม้แต่น้อย ทำให้ซากุระรู้สึกเสียใจ

เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย ฮินะก็กำลังพยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงครึ่งตัว

“ฮินะ!”

“ท่านพี่…”

น้ำเสียงที่ฮินะเรียกเธอนั้นยังคงแฝงด้วยความไม่แน่ใจ ฮินะยังไม่ได้ความจำคืนอย่างชัดเจน เธอแค่เรียกซากุระว่า “ท่านพี่” เพราะคนอื่นบอกว่าเธอเป็นพี่สาวของตน

คำพูดที่แฝงความห่างเหินนั้นทำให้ซากุระรู้สึกเจ็บปวด

“เป็นอะไรหรือเปล่า แล้วก็กินข้าวแล้วใช่ไหม? ดีแล้วล่ะ…”

ฮินะไม่ยอมกินข้าวเลยจนร่างกายทรุดลงเรื่อยๆ แต่วันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะกินอาหารเช้าแล้ว ทำให้ซากุระรู้สึกโล่งใจ

“ฉันอาจจะนึกออกแล้วว่าทำไมถึงสูญเสียความทรงจำ”

“ว่าไงนะ!”

ซากุระรู้เพียงแค่ว่าฮินะประสบอุบัติเหตุแล้วถูกพามาส่งโรงพยาบาล

ครั้งต่อไปที่เธอได้พบกับฮินะ ฮินะก็สูญเสียความทรงจำไปแล้ว ผู้เดียวที่รู้เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นคือนักเรียนชายธรรมดาคนนั้น—โคกุเระ เรียวมะ แต่ซากุระไม่เคยคิดจะไปถามเขาเลย

เพราะหากสาเหตุของอุบัติเหตุในครั้งนั้นมาจากการทะเลาะกันของเธอกับฮินะจริงๆ แล้วละก็…โคโนฮานะ ซากุระผู้สมบูรณ์แบบจะยอมให้มีรอยด่างแม้เพียงเล็กน้อยไม่ได้เด็ดขาด

“ดูเหมือนว่าเด็กผู้ชายที่อยู่กับฉันในเหตุการณ์นั้น…จะเป็นต้นเหตุของทุกอย่างค่ะ… เพราะงั้นฉันตัดสินใจแล้วว่าจะมีชีวิตในเส้นทางที่ต่างออกไป”

น้ำเสียงของฮินะราวกับกำลังสับสนในความทรงจำ ไม่รู้ว่าเธอได้ยินมาจากใคร หรือเป็นความทรงจำที่เริ่มกลับมาทีละน้อย

ยังไม่ได้ความทรงจำกลับมาอย่างเต็มที่ แต่แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับซากุระแล้ว

“…งั้นเหรอ หมอนั่นทำให้เธอต้องเจอเรื่องแบบนี้สินะ ไม่มีวันให้อภัยแน่นอน! การที่กล้าทำให้ตระกูลโคโนฮานะต้องมัวหมองแบบนี้ ฉันไม่มีวันปล่อยให้ลอยนวล!”

หากทั้งหมดเป็นความผิดของโคกุเระ เรียวมะจริง เขาจะต้องชดใช้ให้สาสม ซากุระสาบานอย่างหนักแน่น

“ฮินะ ฉันจะปกป้องเธอเอง ไม่ต้องคิดถึงเรื่องความทรงจำอีกแล้วก็ได้”

“ค่ะ ท่านพี่…”

＊＊＊

หลังจากผมออกจากโรงพยาบาล สิ่งแรกที่ผมทำคือการทำความสะอาดห้อง

ผมทิ้งของสะสมทั้งหมดที่เกี่ยวกับเครื่องบินที่เคยเก็บไว้จนหมด

ทั้งพ่อ แม่ และเรโอะก็เป็นห่วงผม

แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะถ้าของพวกนั้นยังอยู่…ผมคงเจ็บปวดใจมากขึ้นไปอีก ความฝันที่จะเป็นนักบินที่ผมต้องละทิ้งไป มันไม่ใช่เรื่องที่จะตัดใจได้ง่ายๆ

จนกว่าจะหาอะไรใหม่มาเติมเต็มชีวิตได้ ผมเลยทุ่มเทให้กับการเลี้ยงฮิโยริ และงานบ้านทั้งหมด

ผมเริ่มเย็บเสื้อผ้าให้ฮิโยริ สนใจในงานเย็บปักถักร้อยมากขึ้น เพราะถ้าไม่ทำให้ตัวเองยุ่งเข้าไว้ ผมคงทนไม่ไหว

และแล้ว ผมก็ไปโรงเรียนเป็นครั้งแรกหลังจากออกจากโรงพยาบาล พอเข้าห้องเรียน ผมก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลกไป

“เฮ้ย โคกุเระ!”

เพื่อนร่วมชั้นที่แทบไม่เคยคุยกันเลย ตะโกนเรียกผมด้วยน้ำเสียงรุนแรง

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และไม่ใช่แค่เขาคนเดียว เพื่อนทั้งชั้นต่างก็มองผมด้วยแววตาเดียวกัน

“ได้ยินมาว่าแกทำให้น้องสาวโคโนฮานะเจ็บตัวนี่หว่า ตอนนี้โรงเรียนทั้งโรงเรียนลือกันหมดแล้วว่าไอ้เวรอย่างแกมันทำเรื่องบัดซบแบบนั้น!”

“หา!?”

แน่นอนว่าผมตัดสินใจแบกรับเรื่องทั้งหมดแทนฮินะ แต่ผมไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นข่าวลือไปทั่วทั้งโรงเรียน

“ได้ยินไหม? หมอนั่นน่ะ ตามตื๊อโคโนฮานะซังไม่เลิกเลยล่ะ”

“โห สยองอ่ะ โคโนฮานะซังก็สวยด้วยนะ เห็นว่าใช้หน้าที่กรรมการห้องสมุดมาใกล้ชิดด้วยแหละ”

“แล้วสุดท้ายเธอก็ช็อคจนความจำเสื่อมเลยนะ เลวสุดๆ!”

ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมชั้น แต่ทั้งโรงเรียนต่างก็จ้องผมด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง พอหาที่มาของข่าวลือก็แน่นอนว่าเป็นโคโนฮานะ ซากุระ

ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเรื่องราวจากฮินะ แล้วความแค้นที่มีต่อผมก็นำไปสู่การกระทำแบบนี้

บางทีผมควรจะพูดความจริงออกไปก็ได้ แต่ว่าผมทำอย่างนั้นไม่ได้

เพราะถ้าฮินะได้ความทรงจำคืน แล้วจดจำเรื่องที่ทำให้ผมบาดเจ็บ และความฝันของผมต้องพังลงไป เธออาจจะเจ็บปวดมากยิ่งกว่าที่เป็นอยู่

ถ้ามันเป็นอย่างนั้น สิ่งที่ผมเสียสละทั้งหมดก็จะไร้ความหมาย เพราะงั้นผมจึงยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่ลวนลามเพื่อนร่วมชั้น จนทำให้เธอสูญเสียความทรงจำ…

“คุณเป็นคนเรียกฮินะไปที่นั่น แล้วก็ทำร้ายเธออย่างรุนแรงใช่ไหม ฉันได้ยินมาแบบนั้น เรื่องนั้นเป็นความจริงใช่หรือเปล่า”

“ครับ เป็นความจริงครับ”

“ถ้าอย่างนั้น เธอต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไป”

“…”

วันหนึ่ง ฉันถูกรุ่นพี่โคโนฮานะเรียกตัวเอาไว้ รุ่นพี่ดูเหมือนจะรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว แต่เธอต้องการฟังความจริงจากปากฉัน

“ฮินะยังสบายดีอยู่หรือเปล่า”

“คุณไม่มีสิทธิ์เรียกฮินะแบบนั้น! คนโง่ที่ทำร้ายน้องสาวของฉัน! จงชดใช้ในสิ่งที่ทำลงไปซะ”

“ครับ ถ้านั่นจะทำให้ฮินะแข็งแรงขึ้น ผมก็ยินดีจะรับไว้ทุกอย่าง”

“หึ! คนผิดกลับทำตัวเหมือนคนมีคุณธรรม ฮินะจะไม่เรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นนี้อีกต่อไป ไม่มีทางที่เธอจะต้องเจ็บปวดที่นี่อีกแล้ว”

ฮินะจะไม่มาโรงเรียนนี้อีก นั่นหมายความว่าผมจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว แต่บางทีแบบนั้นก็ดีแล้วก็ได้ ถ้าบังเอิญเจอกัน ฮินะอาจจะจำทุกอย่างขึ้นมาได้

ถ้าเป็นแบบนั้น สิ่งที่ผมโกหกไว้ก็จะถูกเปิดเผยทันที

รวมทั้งเรื่องสายตาด้วย มันอาจทำให้ฮินะเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นไปอีก

…แค่เธอมีชีวิตอยู่ต่อไป ถึงแม้จะเกลียดผม ผมก็พอใจแล้ว

“รุ่นพี่ครับ ฝากดูแลฮินะด้วยนะครับ”

“หึ!”

รุ่นพี่โคโนฮานะที่โกรธมากชกผมจนลอยกระแทกกำแพง มันเจ็บ…แต่ถ้าเทียบกับบาดแผลในใจแล้วก็ไม่เท่าไหร่หรอก

“อย่าได้โผล่มาให้ฉันกับฮินะเห็นหน้าอีก!”

คงไม่มีโอกาสได้เจออีกแล้ว

หลังจากนั้น ผมก็ต้องใช้ชีวิตในโรงเรียนอย่างอึดอัดมาก มีเหตุการณ์ที่เทียบเท่ากับการกลั่นแกล้งเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้แต่ตอนขึ้นชั้นมัธยมต้นปีสาม ทุกอย่างก็ยังไม่ดีขึ้น

ถึงแม้เหตุการณ์นั้นจะเป็นความจริง แต่เรื่องที่ว่าผมเป็นพวกโรคจิตตามรังควานฮินะจนเธอเสียใจจนสูญเสียความทรงจำนั้น…

มันไม่มีทางเป็นความจริงได้เลย

แต่เรื่องที่เราปิดบังความสัมพันธ์กันในโรงเรียนก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่ง

ไม่มีใครในโรงเรียนคิดว่าเด็กผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในชั้นเรียนอย่างฮินะ จะมาคบหากับคนธรรมดาอย่างผม

บอกตามตรงว่าหนึ่งปีครึ่งนี้มันยากมากจริง ๆ ผมเองก็อยู่ในสภาพที่อาจกลายเป็นเด็กโดดเรียนได้ตลอดเวลา

คุณครูเองก็เข้าข้างรุ่นพี่โคโนฮานะ คิดว่าผมผิดทั้งหมด ผมยังสามารถฝืนมาเรียนได้ทุกวัน คงเป็นเพราะมีเขาคนนั้นอยู่

“เฮ้ย เรโอะ เลิกคบกับโคกุเระเถอะ เดี๋ยวนายจะโดนคนอื่นมองไม่ดีไปด้วยนะ”

“หุบปากไปเลย”

เมื่อเห็นหน้าของเขาที่โกรธจัด พวกเพื่อนร่วมชั้นก็สั่นสะท้าน

“ฉันรู้จักเรียวมะมาตั้งแต่เด็ก หมอนั่นไม่มีทางเป็นคนเลวแน่นอน ฉันเชื่อใจเขาอยู่แล้ว อีกอย่างนะ ใครเคยเห็นเขาเป็นโรคจิตบ้างล่ะ อย่าเชื่อข่าวลือกันให้มากนักเลย ไอ้พวกโง่!”

เรโอะสูงเกือบ 180 เซนติเมตรแล้ว และกลายเป็นนักเรียนที่โดดเด่นที่สุดในชั้นเรียน แม้จะอยู่กับผมที่ถูกคนอื่นมองว่าเป็นพวกต้องห้าม แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา ตรงกันข้าม เขายังถูกมองว่าเป็นคนดีที่ปฏิบัติกับผมอย่างเท่าเทียมอีกด้วย

ในชั้นมัธยมต้นปีสาม ผมได้อยู่ห้องเดียวกับเรโอะ รู้สึกว่าเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา

ตอนที่ผมตัดสินใจเรียนต่อโรงเรียนมัธยมปลายที่อัตราการสอบติดต่ำที่สุดในรุ่น เรโอพก็พูดว่าจะสมัครเรียนที่นั่นด้วยเช่นกัน เขาอ้างว่าเพราะโรงเรียนนั้นเด่นเรื่องบาสเกตบอล แต่ผมว่าจริง ๆ แล้วเขาแค่เป็นห่วงผม

เพราะงั้น ผมจึงรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเขา ผมอยากทำทุกอย่างเพื่อชดเชยให้เขา นั่นคือสิ่งที่ผมต้องทำเพื่อตอบแทนคนที่เชื่อมั่นในตัวผม

แต่สิ่งที่ยากที่สุดก็คือเรื่องผู้หญิงนี่แหละ

เพราะรุ่นพี่โคโนฮานะเป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงมาก ทำให้ผมโดนเกลียดเหมือนเป็นสิ่งโสมม

เมื่อโดนเกลียดถึงขนาดนั้น ก็ย่อมต้องรักษาระยะห่างจากผู้หญิงอยู่แล้ว

เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่ผมได้พบกับฮินะ จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาเกินหนึ่งปีแล้วที่ไม่ได้เจอกันเลย

ไม่รู้ว่าเธอความจำกลับมาแล้วหรือยัง หรือว่ายังเหมือนเดิม ผมเองก็กลายเป็นคนละคนหลังจากที่ต้องล้มเลิกความฝันที่จะเป็นนักบิน

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มระมัดระวังเวลาอยู่ต่อหน้าผู้หญิง และพูดจาแบบสุภาพตลอดเวลา

ก็เพราะว่าผมเคยตกหลุมรัก ผมเคยตกหลุมรักผู้หญิงสวยอย่างฮินะ

ถึงได้กลายเป็นแบบนี้

เพราะงั้น ผมจะไม่รักใครอีกต่อไป ผมไม่อยากเจอเรื่องแบบเดิมอีกเป็นครั้งที่สอง

แล้วผมก็จบชั้นมัธยมต้นและกลายเป็นนักเรียนมัธยมปลาย หลังจากที่ต้องอยู่ในสภาพที่ไม่มีใครนอกจากเรโอะที่ยอมพูดด้วยมานานกว่าหนึ่งปี ผมก็เหมือนจะได้เรียนรู้วิธีการกลมกลืนกับอากาศ จนไม่มีใครสังเกตเห็นการมีตัวตนของผมอีก

“ฉันว่าฉันน่าจะชอบใครบางคนแล้วล่ะ”

คำพูดเกี่ยวกับความรักของเรโอะนั่นเอง ที่กลายเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิตในโรงเรียนมัธยมของผม

ผมจะไม่รักใครอีกแล้ว

ผมจะรักษาระยะห่างและพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพกับผู้หญิงทุกคน

ถ้าไม่สนิทกัน ก็จะไม่มีปัญหาอะไรตามมาอีก

ผมจะต้องชดใช้ความผิดที่ทำให้ฮินะเจ็บปวดไปตลอดชีวิต

“โคกุเระคุง ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?”

แต่แล้วผู้หญิงที่น่ารักมาก ๆ คนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นในชีวิตผม พังทลายความตั้งใจทุกอย่างของผมลง

เราได้รู้จักกัน กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน…

แล้วมาถึงตอนนี้

TLN:นี่คือสิ่งที่เด็กม.2 ต้องเจอจริงหรอ🙃