ตอนที่ 107 เริ่มต้นความรัก สิ้นสุดความฝัน 3

เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และเห็นเครื่องบินหลายลำแสดงลีลาการบินอันน่าทึ่งภายใต้ท้องฟ้าสดใส ผมรู้สึกว่ามีเสียงร้องด้วยความตื่นตาตื่นใจดังออกมาพร้อมกัน การได้ชมภาพนั้นร่วมกับฮินะ ผู้ที่รับรู้ความงดงามเช่นเดียวกัน เป็นสิ่งที่ดีเหลือเกิน ผมรู้สึกอย่างนั้นจากใจจริง

“สนุกมากเลยค่ะ!”

“ดีใจที่เธอชอบนะ มันสุดยอดจริง ๆ นะ ปีนี้คุณภาพดีขึ้นกว่าปีที่แล้วอีก”

“เรียวมะคุงไปทุกปีเลยเหรอคะ?”

“อืม ถ้าเข้าม.ปลายได้ ก็อยากทำงานพิเศษแล้วไปดูโชว์เครื่องบินที่ต่างจังหวัดดูบ้าง อยากลองจองโรงแรมเองด้วย”

“ดีจังเลยนะคะ ฉันก็อยากไปด้วยค่ะ”

“ฉันไม่ว่าอะไรหรอก แต่ทางบ้านฮินะจะไม่ว่าเหรอ?”

ฮินะพลันนึกขึ้นได้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเศร้าทันที

“ฉันคิดว่าไม่มีทางอนุญาตแน่นอนเลยค่ะ…”

“ก็ใช่ บ้านเธอไม่ใช่บ้านธรรมดานี่นา แต่ถ้าเป็นที่นี่ก็ไปเช้าเย็นกลับได้ ไว้เราไปด้วยกันอีกนะ”

“ค่ะ! สัญญานะคะว่าต้องไปด้วยกันอีก!”

รอยยิ้มเปล่งประกายของฮินะทำให้ผมรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ระหว่างทางกลับจากโชว์การบิน ด้วยจำนวนคนมากมายที่ออกจากงานพร้อมกัน ถนนก็เลยแออัดไปหมด คลื่นของผู้คนเหมือนจะพัดพาเราหายไป

“ฮินะ โอเคไหม?”

“ค่ะ… ถ้าเป็นเด็กคงหลงแน่นอนเลยนะคะ”

ฮินะถือว่าสูงกว่าคนรุ่นเดียวกันอยู่บ้างก็ยังพอไหวอยู่ แต่ก็ยังมีคนมากมาย การจะหลงกันไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“กรี๊ด!”

“ฮินะ!”

ผมคว้ามือของฮินะไว้

“เดี๋ยวเราจะหลงกัน ไปถึงสถานีแบบนี้เลยได้ไหม?”

คำถามที่ผมพูดด้วยความลังเล ฮินะพยักหน้าแรง

“ถ้าไม่ชอบก็…”

“ไม่ค่ะ ถ้าเป็นกับเรียวมะคุง ฉันไม่รังเกียจเลย”

เมื่อเห็นมือที่ถูกจับไว้แน่นแบบนั้น ผมก็รู้สึกแน่วแน่ว่าต้องปกป้องฮินะให้ได้ เราจับมือกันจนถึงสถานี แล้วจึงปล่อยมือหลังจากที่จับกันมานาน

“อะฮะฮะ…”

“……”

เราทั้งคู่หน้าแดง อาจจะเป็นคนประเภทเดียวกันก็ได้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความไม่ชอบใจ แต่เป็นความเขินอายล้วน ๆ

เมื่อเปลี่ยนบรรยากาศแล้ว ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ บนรถไฟเราคุยกันถึงโชว์เครื่องบิน ฮินะดูเหมือนจะคิดเนื้อเรื่องนิยายจากโชว์นั้นออกแล้ว ท่าทางตอนที่เล่าเนื้อเรื่องก็น่าดึงดูดจนอยากให้กำลังใจ ระหว่างทางจนถึงสถานีปลายทาง ไม่มีช่วงไหนเลยที่การสนทนาจะหยุดลง

“เรียวมะคุง ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ สนุกมากเลยค่ะ หนูอยากรีบกลับบ้านไปเขียนเร็ว ๆ เลย!”

“พูดอย่างนั้น แต่เมื่อกี้แอบเขียนไปแล้วใช่ไหมล่ะ พิมพ์เร็วสุดยอดเลยนะ”

“อื้อ…อดใจไม่ไหวค่ะ”

จริง ๆ ก็อยากไปนั่งร้านกาแฟกันอีกหน่อย แต่ก็คงไม่ได้สินะ หืม?

“ฮินะ มือเธอบาดเจ็บนะ!”

แขนของฮินะบวมเล็กน้อย

“คงเป็นตอนที่ชนคนตอนชมโชว์ค่ะ… ไม่เป็นไรหรอก ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่”

“ขอโทษนะ ที่ไม่ทันสังเกตให้เร็วกว่านี้”

“ไม่หรอกค่ะ! เป็นเพราะหนูเผลอเอง อย่ากังวลเลยนะคะ”

คำพูดของฮินะที่พยายามไม่ให้ผมรู้สึกผิด กลับทำให้เจ็บใจยิ่งขึ้น ผมน่าจะสังเกตเห็นเร็วกว่านี้

“ถ้าอย่างนั้น…”

ฮินะเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นอ่อนโยนขึ้น

“ช่วยเป่าปู้ๆ ให้อาการเจ็บหายได้ไหมคะ?”

“เอ๊ะ!?”

“ถ้าเรียวมะคุงทำแบบนั้นให้ ฉันคงหายดีได้แน่ ๆ เลย”

“ม-มันน่าอายออก!”

“ตรงที่น่าอายนั่นแหละที่น่ารักไงคะ”

“ฮินะช่วงนี้แสดงตัวตนจริงออกมาเยอะเลยนะ”

“เฉพาะกับเรียวมะคุงเท่านั้นแหละค่ะ”

พอถูกพูดแบบนั้นก็ยิ่งเขินหนักเข้าไปใหญ่ ที่โรงเรียนไม่มีใครรู้ว่าผมสนิทกับฮินะ พวกเราแค่เป็นสมาชิกในคณะกรรมการเดียวกันเท่านั้น ผมจับแขนของฮินะแล้วทำท่า

“เจ็บ ๆ จงหายไป~”

“ได้มาแล้วค่ะ!”

ดูเหมือนเธอจะสนุก ผมก็ดีใจเหมือนกัน วันนี้เป็นวันที่มีความสุขจริง ๆ ผมคิดแบบนั้น

“ฮินะ! ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่!”

เสียงตะคอกดังขึ้นอย่างแรง ผมกับฮินะหันไปมองตามเสียง ใบหน้าที่ละม้ายคล้ายฮินะแต่แฝงด้วยความเด็ดขาดและรุนแรงของหญิงสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาใกล้

“พี่สาว!”

“ออกห่างจากฮินะซะ!”

ผู้ที่ปรากฏตัวคือโคโนฮานะ ซากุยะ รุ่นพี่และพี่สาวของฮินะ เธอดึงฮินะออกห่างจากผมทันทีราวกับจะปกป้อง

“โอ๊ย!”

ฮินะแสดงสีหน้าเจ็บปวดที่แขนที่ได้รับบาดเจ็บ เมื่อเห็นแขนของฮินะที่บาดเจ็บ ซากุยะรุ่นพี่ก็โกรธจัดและคว้าคอเสื้อผมขึ้นมา

“แกทำร้ายฮินะเหรอ!”

“อึก!”

“พี่คะ หยุดเถอะ! เรียวมะคุงไม่ผิดเลย! เป็นความประมาทของหนูเองค่ะ!”

ซากุยะรุ่นพี่สูงเกือบ 170 เซนติเมตร สูงกว่าผมในตอนนี้เสียอีก แถมยังแข็งแรงจนผมสลัดไม่หลุด พอเห็นฮินะทำหน้าจะร้องไห้ ซากุยะรุ่นพี่ก็จิ๊ปากแล้วปล่อยมือจากคอเสื้อผม

“บอกว่าจะไปกับเพื่อนก็เลยยอมให้ไป ที่แท้ไปกับผู้ชายเหรอ เธอคิดอะไรอยู่?”

“เรียวมะคุงเป็นเพื่อนค่ะ ไม่ได้ผิดอะไรเลย”

“เพื่อนผู้ชายเหรอ… ผู้ชายที่ชวนเธอน่ะ มีเจตนาไม่ดีทั้งนั้นแหละ”

เหตุผลไร้สาระเกินไปแล้ว ผมจึงพูดแทรกขึ้น

“ผมไปดูโชว์เครื่องบินกับฮินะครับ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรเลยนะครับ”

“ฉันไม่ได้ถามแก!”

น่ากลัวสุด ๆ

“ไปดูโชว์เครื่องบินเนี่ยนะ! พาฮินะไปที่คนเยอะขนาดนั้นเนี่ยนะ… เธอไม่รู้เหรอว่าฮินะไม่ชอบที่คนเยอะ ๆ!”

“ท่านพี่ นั่นมันเรื่องตอนเด็กนะคะ!”

ฮินะพยายามจะดึงตัวคุณโคโนฮานะออกไป

“มีเรียวมะคุงอยู่ด้วย ก็เลยไม่กลัวเลยค่ะ สนุกมากเลย”

“ไอ้ผู้ชายคนนี้…”

สายตาของคุณโคโนฮานะที่มองมาที่ผมนั้นยังคงเหมือนกำลังมองศัตรูอยู่

“อย่าเข้าใกล้ฮินะอีก เด็กคนนี้เป็นคนตระกูลโคโนฮานะ ผู้ชายธรรมดาๆ อย่างเธอไม่ควรไปสนิทด้วย”

“ท่านพี่ พูดแบบนั้นกับเรียวมะคุงมันเสียมารยาทค่ะ”

“ผมมันธรรมดาก็จริง”

จุดนั้นผมก็ไม่เถียง ยังไงผมก็ไม่คู่ควรกับฮินะอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้น…

“แต่ผมไม่ยอมรับให้คุณมาบอกว่าผมไม่ควรเป็นเพื่อนกับฮินะเด็ดขาด พวกเราต่างเคารพสิ่งที่อีกฝ่ายชอบนะครับ”

“ว่าไงนะ!”

“แล้วก็… ได้โปรดอย่าปฏิบัติกับฮินะเหมือนเป็นเด็กตลอดไปเลยครับ ฮินะเป็นคนที่น่านับถือมากเลยนะครับ ผมชื่นชมเธอจริงๆ”

“กล้าสั่งฉันเหรอ น่าหมั่นไส้! ยังไงฉันก็ไม่มีวันยอมรับเธอ ฮินะ กลับบ้าน!”

คุณโคโนฮานะจ้องผมอย่างรุนแรงแล้วก็เดินจากไป ดูเหมือนว่านี่จะเป็นขีดจำกัดแล้ว

“ฮินะ ผมไม่เป็นไรหรอกนะ”

“… ขอโทษนะคะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อไปนะ”

ฮินะรีบตามคุณโคโนฮานะไป และวันเดทอันแสนสนุกของเราก็จบลง ผมเองก็อยากจะอยู่กับเธออีกสักนิด…

ตอนนี้ผมหลงรักฮินะแบบเต็มตัวแล้ว ต่อให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ผมก็ต้องเผชิญหน้ากับพี่สาวของเธอให้ได้ก่อน

จะทำยังไงดีนะ… คงต้องปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา

คืนนั้น ผมติดต่อฮินะผ่านช่องทางที่เราแลกกันไว้ก่อนหน้านี้

จริงๆ เราก็รู้จักกันมาก่อนแล้ว และก็มีไลน์คุยกันเป็นครั้งคราวด้วย ผมอยากจะส่งความรู้สึกทันทีหลังจากอ่านนิยายของเธอจบ

แต่คืนนี้ ผมอยากจะโทรคุยด้วยจริงๆ

“ฮัลโหล เรียวมะคุง!”

“เป็นยังไงบ้าง?”

“สบายดีค่ะ แค่ตกใจที่อยู่ๆ ก็บอกว่าอยากโทรมาคุยกัน”

เสียงของฮินะฟังแล้วรู้สึกดีมาก ทั้งที่เพิ่งได้ยินมาทั้งวันแต่ก็ยังอยากฟังอีก ความรู้สึกนี้แหละที่เรียกว่าความรัก

ระหว่างที่เราคุยไลน์กัน ผมก็อดใจไม่ไหวเลยบอกไปว่าอยากโทรหาเธอ

และฮินะก็ยอมรับโดยไม่ปฏิเสธ เธอเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆ แต่สำหรับเธอ ผมก็คงเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่ง

“ท่านพี่ว่าไงบ้างเหรอ?”

“โกรธมากเลยค่ะ บอกว่าให้เลิกยุ่งกับเรียวมะคุง แต่…”

ฮินะพูดต่อ

“แต่ฉันยังอยากยุ่งกับเรียวมะคุงอยู่… หึๆ รู้สึกเหมือนว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันขัดคำสั่งท่านพี่เลยค่ะ”

“ฮินะ…”

ความรู้สึกนั้นทำให้ผมดีใจมาก แต่เราก็คงไม่สามารถให้คนอื่นเห็นว่าอยู่ด้วยกันได้ หากถูกพบเข้าไปอีก พี่สาวเธอคงยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่…

“นอกจากเวลาทำงานในคณะบรรณารักษ์แล้ว คงไม่ได้เจอกันอีกใช่ไหมนะ”

“ใช่ค่ะ ถ้าอยู่ในที่ที่มีคนเห็น เรื่องคงไปถึงหูท่านพี่แน่นอน… อาจจะต้องเป็นนอกโรงเรียนมากกว่านะคะ”

“หมายถึงว่า…”

“เหมือนตอนเราไปดูโชว์เครื่องบินด้วยกัน… ขอให้เรียวมะคุงพาฉันไปเที่ยวหลายๆ ที่อีกได้ไหมคะ”

ฮินะต้องการให้ผมอยู่ในชีวิตของเธอ ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็ต้องตอบสนองสิ่งนั้น ความปรารถนาของคนที่ผมรักเป็นครั้งแรก

“แน่นอน! ในฐานะเพื่อนของฮินะ ผมจะพาเธอไปทุกที่เลย”

“เอ่อ เรียวมะคุง!”

ฮินะพูดแทรกเสียงของผม

“ตอนที่ท่านพี่อยู่ด้วย ฉันเผลอพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่… ฉัน ฉันอยากจะสนิทกับเรียวมะคุงมากกว่าคำว่าเพื่อนค่ะ”

“หะ…”

“มะ ไม่มีอะไรค่ะ! ราตรีสวัสดิ์นะคะ!”

แล้วสายก็ถูกตัดไปดื้อๆ นี่มัน…

“อ๊ากกกกกกกกกกก!”

“เรียวมะ เป็นอะไร โวยวายทำไม!”

เรโอะจากบ้านข้างๆ โผล่มา

“เรโอะ! บางทีฉันอาจจะกำลังจะมีแฟนก็ได้นะ!”

“จริงดิ!”

สีหน้าของเรโอะเต็มไปด้วยความตกใจ

“จะมีแฟนงั้นเหรอ แถมไม่ใช่ฉันอีกต่างหาก!”(TLN:🧐)

“ใช่แล้ว”

“ฉันนึกว่าจะได้คบกับเรียวมะซะอีก”

“อะไรของนายเนี่ย พูดมั่วแล้ว”

“ก็ใช่น่ะสิ! แต่ถ้าเรียวมะมีแฟน ฉันก็จะอ้อนใครไม่ได้แล้วอ่ะ! แบบนี้ไม่เอา!”

“เรโอะ นายก็ต้องหาคนที่ให้นายอ้อนได้มากกว่าฉันไง”

“ไม่มีหรอกเฟ้ย!”

การได้คุยเรื่องไร้สาระกับเรโอะแบบนี้ก็เหมือนเดิมเสมอ ถ้าฮินะรู้สึกเหมือนกับผมจริงๆ แล้วล่ะก็…

ตอนนี้ผมยังเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง

แต่ถ้าผมสามารถทำตามความฝันที่จะเป็นนักบินได้ล่ะก็…

บางทีผมอาจจะกลายเป็นคนที่ไม่ธรรมดา และได้รับการยอมรับจากรุ่นพี่โคโนฮานะก็เป็นได้

ผมรู้สึกว่าตัวเองได้ก้าวเข้าใกล้ความฝันอีกก้าวหนึ่งแล้ว

หลังจากนั้น ผมกับฮินะก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน

โดยไม่มีใครรู้ มีแค่โลกของเราสองคนเท่านั้นที่ขยายออกไป

ถ้ามีคนที่สามมาเห็นความสัมพันธ์ของผมกับฮินะ คงต้องพูดแน่ๆ ว่า “เมื่อไหร่พวกนายจะคบกันซะที”

ไปเที่ยวสวนสาธารณะด้วยกันบ้าง

ถูกฮินะซึ่งจริงๆ แล้วทำอาหารเก่งป้อนอาหารให้บ้าง

ไปเดินจับมือกันในพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำบ้าง แล้วก็คิดในใจว่านี่พวกเราไม่ได้คบกันจริงๆ เหรอ?

แต่ผมก็ยังไม่กล้าสารภาพรัก

ก็ผมยังเป็นแค่คนธรรมดา ไม่สามารถทำให้คุณโคโนฮานะยอมรับได้ แล้วก็คิดว่าความสนุกของความสัมพันธ์ที่ต้องปิดบังแบบนี้จะยังคงอยู่ไปเรื่อยๆ

ผมคิดแบบนั้น… จนกระทั่งวันนั้น วันที่ทุกอย่างพังทลายลง และทำให้ผมรู้ว่าความสัมพันธ์ของพวกเราผิดมาตั้งแต่แรกแล้ว