ตอนที่ 105 เริ่มต้นความรัก สิ้นสุดความฝัน 1

ความฝันในอนาคตของฉันคืออะไร?

มันเป็นคำถามที่ถูกถามซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาตั้งแต่ยังเด็ก และฉันก็มักจะตอบแบบเดิมเสมอ—“อยากเป็นนักบิน”

ตั้งแต่เล็กก็ชอบเครื่องบิน ชอบความตื่นเต้นที่ได้ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ต่อให้ใต้เมฆจะมีพายุฝนตกหนัก แต่ถ้าทะลุผ่านเมฆขึ้นไป ก็จะพบกับท้องฟ้าแจ่มใส ความทรงจำครั้งแรกที่ได้ขึ้นเครื่องบินของสายการบิน Smaragdos Airlines(TLN:ชื่อแต่งขึ้นมามั้ง?) ยังตราตรึงอยู่จนถึงทุกวันนี้

ฉันเคยฝันว่าอยากทำงานกับสายการบินที่ใหญ่ที่สุดในโลก

เพราะแบบนั้น ไม่ว่าเวลาเล่นกับเพื่อนสมัยเด็กอย่างเรโอะหรือสึมุกิ ฉันก็มักจะเอาแต่พูดเรื่องเครื่องบิน และห้องของฉันก็เต็มไปด้วยของสะสมเกี่ยวกับเครื่องบิน

“โตขึ้น ฉันจะต้องเป็นนักบินให้ได้”

ถึงจะไม่เก่งเรื่องเรียน แต่เพราะมันเป็นสิ่งที่รัก จึงสามารถตั้งใจได้อย่างไม่น่าเชื่อ

แม้จะรู้ว่าเป็นอาชีพที่ยากมาก แต่เพื่อนอย่างเรโอะเองก็พยายามฝึกอย่างหนักเพื่อจะได้เป็นนักบาสอาชีพ ฉันที่เห็นอย่างนั้นก็คิดว่า “จะยอมแพ้ไม่ได้” และก็พยายามเพื่อความฝันของตัวเองอย่างเต็มที่

แล้วในฤดูใบไม้ผลิของมัธยมต้นปีสอง… ฉันก็ได้พบกับโชคชะตา

“นั่น… ใช่น้องสาวของรุ่นพี่โคโนฮานะใช่มั้ย”

“ว้าว… เธอสวยจริง ๆ ด้วย”

ใช่แล้ว—ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับ โคโนฮานะ ฮินะ สาวงามอันดับหนึ่งของรุ่น

ชื่อเสียงของเธอนั้นเป็นที่รู้จักตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ด้วยความที่พี่สาวของเธอ โคโนฮานะ ซาคุยะ รุ่นพี่สุดโด่งดังคนนั้น เป็นที่รู้จักไปทั่วโรงเรียน

ประธานนักเรียน โคโนฮานะ ซาคุยะ ทั้งสวย เก่ง ฉลาด มีเสน่ห์จนเรียกได้ว่าเป็นคาริสม่า และเธอก็รู้ถึงสิ่งนั้นดี

จะมองด้านไหนก็ไร้ที่ติ เป็นหญิงสาวผู้เพียบพร้อม

เธอยังเป็นทายาทของกลุ่มทุนโคโนฮานะที่ใคร ๆ ก็รู้จัก บางคนถึงกับพูดเล่น ๆ ว่าสามารถเปลี่ยนนโยบายของประเทศได้ด้วยซ้ำ

และฮินะ… คือ “น้องสาว” ของคนแบบนั้น จะไม่สวยได้อย่างไร

“……”

แต่ตรงข้ามกับพี่สาว—โคโนฮานะ ฮินะ กลับเงียบขรึม

ผมยาวสลวยจนถึงเอว ผูกโบว์เล็ก ๆ ที่เข้ากันได้อย่างลงตัว ทำให้ดูน่ารักมาก

เธอสูงกว่าฉันเล็กน้อยที่สูง 160 ซม. หุ่นเพรียวงดงาม

และที่สำคัญ… หน้าอกของเธอที่ดึงดูดสายตาแบบไม่อาจหลบเลี่ยงได้

พูดตามตรง ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าตาดีเท่านี้มาก่อน

ถึงสึมุกิ เพื่อนสมัยเด็กของฉันจะน่ารัก แต่ถ้าเติบโตขึ้นอย่างเหมาะสม ก็คงสวยไม่แพ้กัน

แต่ก็อย่างว่า—ไม่ได้เจอกันมานานเกือบสิบปีแล้ว ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอตอนนี้ทำอะไรอยู่

มีข่าวลือว่าเธอยังไม่มีแฟน(TLN:พูดถึงฮินะ)

ถึงจะมีเพื่อนผู้ชายที่พยายามจีบอยู่ แต่เพราะพี่สาวผู้หวงน้องอย่างแรง เธอจึงกันท่าทุกคนที่เข้าใกล้น้องสาวหมด

แบบนี้จะมีโอกาสได้เข้าไปเกี่ยวข้องกับเธอได้ยังไงกัน…

“กรรมการห้องสมุดจะเป็นโคกุเระกับโคโนฮานะ”

โชคดีแบบไม่ควรเอามาใช้ในเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น—ฉันถูกเลือกให้ทำงานร่วมกับโคโนฮานะ ฮินะ ในฐานะกรรมการห้องสมุด

เพื่อน ๆ ในห้องต่างพากันอิจฉา

“……”

“อะ… เอ่อ คุณโคโนฮานะ”

“……”

“หนังสือนี่ เดี๋ยวฉันเก็บให้เองนะ!”

“……”

เธอไม่พูดเลย!

ตั้งแต่เริ่มงานกรรมการในห้องสมุด โคโนฮานะ ฮินะ ก็แทบไม่พูดอะไรเลย

แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังดูงดงามเสมอ

แต่เดิม เธอก็ไม่ค่อยสุงสิงกับผู้ชายอยู่แล้ว ด้วยหน้าตาแบบนั้น คงมีเรื่องต่าง ๆ เกิดขึ้นในปีหนึ่งแน่ ๆ

และคงเป็นการดีที่สุดที่จะไม่เข้าไปยุ่งมากนัก

แถมพี่สาวของเธอก็ดูน่ากลัวสุด ๆ อีกด้วย…

“เรียวมะ อยู่ตรงนี้เองเหรอ”

ในขณะที่ฉันกำลังจัดหนังสืออยู่ในห้องสมุด เรโอะ เพื่อนสมัยเด็กของฉันก็เดินเข้ามา

เขาสูงขึ้นอย่างมากในช่วงมัธยมต้น และตอนนี้ก็ดูหล่อเหลาชนิดที่น่าจะได้รับความนิยมไม่แพ้สองพี่น้องโคโนฮานะ

เป็นเอซของชมรมบาสเก็ตบอลด้วย

แม้จะมีข่าวลือว่าเขามีแฟนคลับแล้ว แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนใจเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เลย

ฉันสงสัยว่า—จะมีผู้หญิงที่เขาชอบจริง ๆ บ้างไหมนะ

แต่ตอนนี้ เขาก็ยังมาหาฉันที่ห้องทุกคืนเหมือนเดิม(TLN:ทำไร😧)

“ไปชมรมกันเถอะ”

“อืม แต่วันนี้ฉันมีงานกรรมการก่อน นายไปก่อนเลย”

เรโอะชำเลืองดูหนังสือที่ฉันถืออยู่

“ดีแล้วนี่ อยากอ่านหนังสือในห้องสมุดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แบบนี้คงมีเวลาเยอะขึ้น”

“งานกรรมการก็ไม่หนักเท่าไหร่ น่าจะมีเวลานั่งอ่านนานกว่าอีก”

“เรียวมะชอบเครื่องบินอยู่แล้วนี่ แบบนี้ความหลงใหลคงยิ่งเพิ่มขึ้นอีกแน่ ถ้ามีหนังสือสนุก ๆ ก็แนะนำฉันด้วยล่ะ”

“ได้เลย”

เขาโบกมือลาแล้วเดินไปที่ชมรม

เรโอะนี่สูงขึ้นจริง ๆ ปีหน้าคงเกิน 180 ซม. แน่ ๆ ฉันยังแอบคิดว่าเขาอาจจะเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดในโลกเลยก็ได้

ส่วนตัวฉันก็ชอบอ่านหนังสืออยู่แล้ว เลยรู้สึกดีใจที่ได้เป็นกรรมการห้องสมุด

ช่วงนี้เรียนกับชมรมก็ยุ่งมาก เลยไม่ค่อยได้เข้าห้องสมุดเท่าไหร่ พอมีข้ออ้างว่าทำงานกรรมการ ก็เลยถือโอกาสทำในสิ่งที่ชอบได้อย่างเต็มที่

แต่ว่า…

“…(จ้อง)”

เหมือนโคโนฮานะ ฮินะ กำลังจ้องฉันอยู่

หา? อ้อ… แบบนี้นี่เอง!

“อาจจะรู้อยู่แล้วนะ แต่นั่นคือเพื่อนสมัยเด็กของฉัน ชื่อ ‘ฮิราซาวะ เรโอะ’ เท่มากเลยใช่ไหม ตอนแข่งบาสคราวก่อน เขาหลบการป้องกันของสามคนได้—”

“…ฉันไม่สนใจเรื่องนั้นค่ะ”

“หะ?”

คำพูดที่เธอพึมพำเบา ๆ ออกมา ถึงแม้ว่าผมจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนเดียวกันและเคยได้ยินเสียงของเธอบ้าง แต่ก็นับได้ว่าแทบจะเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงของโคโนฮานะ ฮินะ พอได้ยินเข้าจริง ๆ ก็รู้สึกตกใจมากจนผมเผลอถามกลับไปอีกครั้ง

“หือ?”

ผมรู้สึกเหมือนแก้มขาว ๆ ของโคโนฮานะ ฮินะนั้นเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย พอผมรออยู่สักพัก เธอก็พูดขึ้นมาเบา ๆ

“คุณชอบเครื่องบินเหรอคะ?”

“…ใช่ ฉันน่ะ ฝันว่าอยากจะเป็นนักบินในอนาคตน่ะ”

“…”

“แล้วโคโนฮานะซังล่ะ มีความฝันอะไรไหม?”

ผมไม่ได้คาดหวังคำตอบมากนัก แค่อยากถามเธอขึ้นมาเฉย ๆ พอไม่มีการตอบกลับ ผมเลยกลับไปจดจ่อกับหนังสืองานอดิเรกที่อยู่ในมือ

“…ฉันอยากเป็นนักเขียนน่ะค่ะ กำลังลงนิยายในเว็บอยู่…นี่ค่ะ”

ผมได้ยินคำพูดของเธอช้าไปหน่อย ผมเลยปิดหนังสือแล้วหันไปมองเธอ โคโนฮานะ ฮินะหลบสายตาผมอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษค่ะ…ลืมที่ฉันพูดไปเถอะ”

“ฉันไม่ลืมหรอก เป็นงานอดิเรกที่วิเศษเลยนะ”

เธอทำหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ด้วยความเขิน

“ถ้าไม่รังเกียจ ขอฉันอ่านได้ไหม?”

“…มันยังเขียนไม่เก่ง แล้วก็อาจจะไม่น่าสนใจก็ได้…”

“บางทีตอนฉันว่าง ๆ ต้องเลี้ยงน้องสาวอยู่ ยังไงก็มีเวลาน่ะ…ได้ไหม?”

เธอทำท่าเขินอายและหน้าแดง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าตอบตกลง บางทีเธอคงอยากได้ผู้อ่านอยู่เหมือนกัน และคืนนั้นเอง

ขณะที่ผมกำลังเลี้ยงดูฮิโยริ นางฟ้าที่มาเกิดใหม่ในร่างของน้องสาวตัวเล็กของผม ผมก็เปิดมือถือหานิยายของโคโนฮานะ ฮินะที่เธอบอกว่าลงในเว็บ เธอใช้ชื่อปากกาว่า “ฮินะ” ถึงจะดูธรรมดา แต่ก็เป็นชื่อที่ดีมาก และดูเหมือนไม่น่าใช่คนอื่นแอบอ้างแน่ ๆ

ผมเริ่มอ่านนิยายของเธอทันที มันไม่ใช่แนวไลท์โนเวลแต่กลับมีสไตล์แบบวรรณกรรมมากกว่า คิดไม่ถึงเลยว่าคนวัยเดียวกันจะเขียนงานแบบนี้ได้

ขนาดผมยังต้องสู้ตายตอนเขียนรายงานหนังสือเลย ทั้งที่เจ้าตัวไม่ค่อยพูดอะไร แต่ตัวละครในนิยายกลับพูดเยอะสุด ๆ

หรือว่าภายในหัวของเด็กสาวเงียบ ๆ คนนั้น จะเต็มไปด้วยตัวละครที่คึกคักวุ่นวายกันอยู่?

ผมคิดแบบนั้นไปพลางอ่านนิยายไปพลาง

“…”

“เรียวมะ ยังไม่เข้านอนอีกเหรอ!? ไปกล่อมฮิโยรินอนเดี๋ยวนี้!”

“หวาาา! ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ!?”

คุณแม่ที่กลับมาบ้านไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ตะโกนใส่ผม แล้วผมก็เพิ่งรู้ว่ามันดึกมากจนเกือบข้ามวันแล้ว

และแล้ววันต่อมา เวลาของกิจกรรมคณะกรรมการห้องสมุด

“ขอตอนใหม่เร็ว ๆ ที!”

“หะ?”

“ขอตอนใหม่เร็ว ๆ หน่อยเถอะ! นิยายของโคโนฮานะซังมันสนุกเกินไปแล้วววว!”

นิยายของโคโนฮานะ ฮินะทำให้ผมรู้สึกอินอย่างรุนแรง

ผมพูดถึงนิยายของเธออยู่ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องสมุด

ตอนนี้เรียกได้เลยว่าผมกลายเป็นแฟนคลับของโคโนฮานะ ฮินะไปแล้วก็ได้

จากนั้นผมรู้สึกว่าบทสนทนาระหว่างผมกับโคโนฮานะซังก็เริ่มมีมากขึ้น ถึงแม้ว่าเราจะไม่คุยกันในห้องเรียน เพราะกลัวคนอื่นสังเกตเห็น แต่ในช่วงกิจกรรมของคณะกรรมการที่อยู่ในห้องสมุด เวลาที่ได้พูดคุยเกี่ยวกับนิยายกับเธอก็เพิ่มมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“โคกุเระคุง ชอบอ่านหนังสือแนวไหนเหรอคะ?”

“อย่างนิตยสารแนะนำสายการบินสมารักดอสอะไรแบบนั้นน่ะ เงินค่าขนมมีไม่เยอะ ก็เลยต้องช่วยเลี้ยงน้องแลกเงินอยู่เรื่อย ๆ บางทีก็อ่านพวกเรื่องเกี่ยวกับสนามบินด้วยนะ”

“งั้นเหรอคะ ฉันเองก็กำลังคิดพล็อตเรื่องที่เกี่ยวกับท้องฟ้าอยู่พอดี…”

หลังจากได้พูดคุยกับเพื่อนสมัยเด็ก ผมก็ไม่ค่อยมีโอกาสพูดกับผู้หญิงเท่าไร แต่บทสนทนากับเธอนั้นสนุกมาก

บางทีอาจเป็นเพราะเราเหมือนกันตรงที่ไม่ถนัดพูดจา เธอไม่ค่อยเก่งเรื่องการพูด แต่เพราะผมชมผลงานของเธออย่างสุดหัวใจ เธอก็ดูเหมือนจะเปิดใจให้กับผมมากขึ้น

และรอยยิ้มของเธอที่ดูมีความสุขเวลาที่ผมพูด มันช่างมีเสน่ห์จนทำให้ผมรู้สึกร้อนวูบที่หน้าโดยไม่รู้ตัว

“ตอนแรกฉันลังเลมากว่าจะเล่าเรื่องนิยายให้โคกุเระคุงฟังดีไหม…แต่ฉันดีใจที่เล่านะ ไม่มีใครอ่านให้เลยมันเหงามาก…”

“ทั้ง ๆ ที่สนุกขนาดนั้นแท้ ๆ นะ”

แค่สนุกอย่างเดียวก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีคนอ่านหรือกลายเป็นที่นิยมได้ ถ้าอยากให้เป็นไวรัลก็ต้องมีอะไรบางอย่างที่พิเศษ แต่นิยายของโคโนฮานะซังให้ความรู้สึกแบบงานวรรณกรรมมากกว่า ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องยากสำหรับคนแปลกหน้าที่จะอ่านในทันที

“รุ่นพี่โคโนฮานะไม่อ่านให้เหรอ?”

“ท่านพี่…ไม่ได้สนใจวรรณกรรมเท่าไหร่น่ะค่ะ…รู้ว่าฉันเขียนนิยายอยู่ แต่ไม่รู้ว่าลงในเว็บด้วย…”

“อย่างนั้นเหรอ จริงสิ รุ่นพี่นั่นดูเป็นพวกแนวลุย ๆ แถมอยู่ชมรมกีฬาอีกด้วย แต่ก็ดูรักกันดีนะ”

“ค่ะ ท่านพี่เป็นพี่สาวที่ฉันภูมิใจมาก…ถึงจะออกจะห่วงฉันมากไปหน่อยก็เถอะค่ะ”

พี่สาวของเธอบางครั้งก็แวะมาที่ห้องเรียนเพื่อดูเธอ และสองคนมักจะกลับบ้านด้วยกัน

ความสัมพันธ์ของพี่น้องดีมาก จนบางกลุ่มถึงกับฟินกับกลิ่นอายแบบยูริที่พอจะสัมผัสได้(TLN:ใครมียูริแนะนำก็แบ่งๆกันได้นะครับ🤤)

เพราะทั้งสวยและเป็นที่นิยม สำหรับเพื่อนร่วมชั้นแล้วคงเป็นเรื่องน่ายินดีสุด ๆ แต่ผมยังไม่เคยคุยกับเธอเลย

“โคกุเระคุง…ฉันมีเรื่องอยากขอคำปรึกษาเกี่ยวกับโครงเรื่องนิยายต่อไปหน่อยค่ะ…”

“อืม ถ้าเป็นฉันล่ะก็ ยินดีฟังเลย”

ผมที่กลายเป็นแฟนตัวยงของผลงานของเธอไปเสียแล้ว ก็รู้สึกดีใจอย่างตรงไปตรงมาเมื่อถูกพึ่งพา ถึงจะถูกเรโอะพึ่งพาแทบทุกวันก็เถอะ แต่การถูกพึ่งพาโดยผู้หญิงนั้นให้ความรู้สึกที่แตกต่างและสนุกไปอีกแบบ และในตอนนั้นเอง…

“ฮินะ ได้เวลาจบกิจกรรมคณะแล้วนะ กลับกันเถอะ”

“ท่านพี่!”

พูดถึงนางฟ้าก็มาถึง นั่นก็คือพี่สาวของเธอ — โคโนฮานะ ซากุยะ รุ่นพี่ปีหนึ่งของโรงเรียนนี้ และยังเป็นประธานนักเรียนอีกด้วย

เธอเป็นคนที่ดูสมบูรณ์แบบทั้งความสวยและความสามารถ อีกทั้งยังเป็นลูกสาวของตระกูลผู้ดีอีกด้วย คนที่มีพร้อมขนาดนี้ก็คงหายากอยู่พอสมควร ดวงตาที่ดูเฉียบคมเป็นจุดที่น่าจดจำ

ในขณะที่น้องสาวอย่างฮินะไว้ผมยาวตรง ส่วนพี่สาวอย่างซากุยะนั้นดูเหมือนจะไว้ผมประมาณระดับกลางถึงสั้น

“เอ่อ… ท่านพี่ ขออยู่อีกสักหน่อยได้ไหมคะ? หนูอยากคุยกับโคกุเระคุงต่ออีกนิดนึง”

“ว่าไงนะ?”

สีหน้ายิ้มแย้มของรุ่นพี่โคโนฮานะพลันเปลี่ยนไปเป็นบึ้งตึง

“อยู่กับผู้ชายไม่มีประโยชน์อะไรกับเธอทั้งนั้น”

“ไม่จริงค่ะ!”

“ถ้าไม่จริง เรื่องเมื่อสองปีก่อนคงไม่เกิดขึ้นหรอก”

รุ่นพี่โคโนฮานะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

สองปีก่อน — ตอนนี้เราอยู่ปีสองมัธยมต้น นั่นก็คือตอน ป.6 นั่นเอง

“ฮินะ เธอเป็นเด็กที่ร่างกายเติบโตเร็วเกินไป นั่นแหละที่ทำให้เธอถูกผู้ชายตามตื๊อและได้รับประสบการณ์แย่ ๆ จำได้ไหมว่าตอน ป.6 เธอไม่ไปโรงเรียนตั้งครึ่งปี?”

“นั่นมัน…”

แบบนั้นเองสินะ — ผมเริ่มเข้าใจเหตุผล

โคโนฮานะซังน่าจะสูงประมาณ 165 เซนติเมตร สูงกว่าผมนิดหน่อยทั้ง ๆ ที่ผมอยู่ในช่วงวัยโตพอดี ถือว่าสูงในหมู่เด็กผู้หญิงเลยก็ว่าได้ แล้วยัง… เอาเถอะ หยุดคิดตรงนี้ดีกว่า

“พอเข้ามัธยมต้น ฉันก็คอยปกป้องเธอไว้ เธอถึงได้ใช้ชีวิตมัธยมต้นได้อย่างสงบสุขทั้งปีหนึ่งและปีสอง ถ้าฉันกันผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้เธอ เธอก็จะไม่ต้องเจ็บปวดอีก เธออ่อนไหวเกินไป ต้องพึ่งพาพี่สาวนะ”

“…”

“แถมเธอยังเป็นลูกสาวตระกูลโคโนฮานะ ไม่จำเป็นต้องไปยุ่งกับผู้ชายจากโรงเรียนธรรมดาแบบนี้หรอก ถ้าอยากคบใคร ฉันจะหาคนที่เหมาะสมให้เอง หรือจะอยู่คนเดียวแบบสบาย ๆ ก็ยังได้ ฉันจะรับผิดชอบตระกูลโคโนฮานะเอง ฮินะแค่มีชีวิตอย่างสงบก็พอแล้ว”

คำพูดที่แข็งกร้าวและไม่เปิดช่องให้ปฏิเสธเลย รุ่นพี่รักน้องสาวจริง ๆ แหละ แต่ทิศทางของความรักนั้นดูจะไม่ใส่ใจต่อความรู้สึกของเธอเลย

“กลับบ้านได้แล้ว เธออยากคุยเมื่อไหร่ก็ทำได้ไม่ใช่เหรอ”

“…ที่ท่านพี่บอกว่าหนูอ่อนไหวก็เป็นความจริง หนูทำอะไรคนเดียวไม่ค่อยได้ก็จริง… แต่โคกุเระคุงบอกว่าหนูแต่งนิยายสนุกนะคะ!”

“…โคกุเระ เธอคือโคกุเระ เรียวมะใช่ไหม?”

“เอ่อ ใช่ครับ…”

จู่ ๆ ก็ถูกจ้องมองด้วยสายตาดุ จนผมรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะระแวงผมมากทีเดียว

“ทั้งฮินะ ทั้งเธอ… บอกว่าผู้ชายธรรมดาอย่างนี้ดีกว่าฉันงั้นเหรอ… ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด…”

คำพูดนั้นเหมือนมีความเกลียดชังที่พุ่งตรงมาหาผมอย่างชัดเจน ผมรู้สึกว่าไม่ควรให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้

“โคโนฮานะซัง ไม่เป็นไรครับ ไว้ค่อยคุยกันตอนที่สะดวกก็ได้”

“ขอโทษนะคะ โคกุเระคุง…”

โคโนฮานะซังก้มหัวขอโทษ แล้วก็ถูกพี่สาวลากออกไป

— ถ้าคิดดูดี ๆ บางทีนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของความบาดหมางระหว่างผมกับพี่น้องโคโนฮานะก็ได้

TLN:

คนรอ:คุณกลับมาแล้ว

ผม:ผมจะลืมคนดีของผมได้ไงล่ะ

ดิบลงตอนนี้เมื่อวันที่ 2/5/68 ครับ แต่ผมพึ่งจะมาเห็นวันนี้เพราะไม่ค่อยได้เข้าไปดู(ก็เล่นลงห่างจากตอน 104 ไป 6 เดือนแหม😅) ข่าวดีคือ ดิบจบแล้วครับ เข้าไปดำกันได้

ปล.เปิดมาก็ 10000 ตัวอักษรเลย💀

ปล.2 อย่าว่าแต่คนอ่านเลย คนแปลก็คงต้องกลับไปอ่านซ้ำอีกรอบ(ฮา)