สายตาที่ขาวโพลนค่อยๆ กลับมามีสีสัน ผู้คนรอบข้างค่อยๆ เริ่มมีเสียง เมื่อทุกอย่างชัดเจนขึ้น ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่กลางลานกว้าง

เมื่อมองไปรอบๆ ก็เห็นท้องฟ้าสีครามสดใส บ้านเรือนหลังคาสีน้ำตาลผนังสีขาวเรียงรายกันเป็นแถว

อืม…ช่างเป็นทิวทัศน์เมืองเก่าที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์จริงๆ

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ที่นี่คือที่ไหนกันนะ? ฉันรู้แค่ว่านี่คือหนึ่งในสถานที่ที่เป็นจุดเกิดที่ถูกสุ่มมาตามประวัติของตัวฉัน

เพื่อตรวจสอบสถานที่ ฉันเรียกเมนูขึ้นมาตามคำแนะนำการใช้งานที่ได้รู้มา และเปิดแผนที่

[ภูมิภาคดูโอ/เมืองไดโร้ด – ลานแห่งการเริ่มต้น]

ดูเหมือนว่าเมืองไดโร้ด จะอยู่ในภูมิภาคดูโอทางตะวันออก ส่วนภูมิภาคเฮย์ที่ตระกูลไวเคานต์ของฉันอยู่ ดูเหมือนจะอยู่ทางทิศตะวันตกที่จะต้องข้ามภูเขาไป…

บ้านเกิดอยู่ไกลจัง… !

โคลเอ้มาถึงเมืองนี้ได้อย่างไรด้วยการข้ามภูเขามาหรอ?

ฉันเผลอมองไปทางทิศตะวันตก เห็นภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

สักวันหนึ่งฉันอยากจะไปบ้านเกิดบ้างนะ ถึงแม้ว่าฉันจะหนีออกจากบ้านมาก็ตาม 

และปฏิกิริยาของคนในบ้านก็คงไม่ดีกับฉันเท่าไหร่สินะ

เอาล่ะ เด็กคนนี้ที่หนีออกจากบ้าน—ไม่สิ ฉันจะทำอะไรดีนะ?

ขณะที่มองไปรอบๆ โคลอี้ก็เห็นทหารยืนอยู่ตรงมุมลานกว้าง ดูเหมือนพวกเขากำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่แต่ฉันไม่เข้าใจ

รอบๆ ตัวฉันมีผู้เล่นหน้าใหม่หลายคนมารวมตัวกัน

เอ่อ… อ๋อ ใช่แล้ว ฉันจำได้ว่าสามารถรับภารกิจล่ามอนสเตอร์สำหรับผู้เริ่มต้นได้นี่นา! 

ทหารคนนั้นน่าจะเป็น NPC ที่ให้เควสสินะ

แต่ฉันแยกไม่ออกระหว่าง NPC กับผู้เล่น…

ในเกมอื่น ๆ มักจะมีสัญลักษณ์หลายอย่างที่ช่วยให้ผู้เล่นแยกแยะได้ง่าย แต่ดูเหมือน SSO จะไม่มีระบบนั้นแฮะ

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังพอแยกแยะได้ ถ้าตั้งใจ

 

เช่นเดียวกับภาพที่ฉันเห็นตอนนี้ที่มีผู้เล่นหน้าใหม่กำลังรุมล้อมทหารคนเดียว

ฉันควรจะรับเควสบ้างดีไหมนะ? 

งั้นฉันจะเดินเข้าไปหาทหารคนนั้นละกัน

“…ขอโทษนะคะ”

อ๊ะ! เผลอแย่แล้ว! พูดด้วยน้ำเสียงปกติไปซะแล้ว… ใช่แล้ว! ฉันเป็น Role Player นิสัยของฉันคือลืมง่าย แต่จะมีเพียงสิ่งนี้ที่จะห้ามลืมเด็ดขาด 

ดังนั้นต่อจากนี้ไปฉันจะต้องสวมบทบาทแม่มดให้ดี

เอาล่ะ ฉันต้องพูดกับทหารคนนั้นในขณะที่ฉันกำลังแสดงบทบาทเป็นแม่มดตามแบบที่ฉันคิด… 

แต่ทหารคนนั้นและผู้เล่นทุกคนที่อยู่ที่นั่นกลับแสดงสีหน้าตกใจ! 

ทำไม?การ Role Playing ของฉันมันแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ!?

ท่ามกลางสถานการณ์นั้น ทหารคนหนึ่งก็พูดกับฉันว่า

“□□□□?”

…เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? ฉันยังไม่น่าจะหูตึงนะ…?

นี่คือเกม VR ดังนั้นอุปกรณ์ VR จะส่งข้อมูลเข้าสู่ระบบสมองโดยตรง จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

“ขอโทษนะคะ ช่วยพูดอีกครั้งได้ไหมคะ…?”

“△△△?”

“○○○○○?”

ทำไงดีนะ? ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจคำพูดของคนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้เล่นคนอื่นๆ ที่อยู่รอบๆ ตัวฉันเลยละ

ก่อนหน้านั้น ทำไมผู้เล่นหน้าใหม่ที่ฉันคิดว่าเป็นเหมือนกันกับฉันทุกคนถึงมีอุปกรณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก?

ดูเหมือนว่าฉันจะเริ่มได้รับความสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ 

ดีล่ะ…หนีดีกว่า!

ฉันวิ่งหนีออกจากลานกว้างอย่างสุดกำลัง ทะลวงวงล้อมที่กำลังค่อยๆก่อตัวขึ้น

เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงสื่อสารกับพวกเขาไม่เข้าใจกันนะ… อ๊ะ! หรือว่า!?

หลังจากหนีออกจากลานกว้างและซ่อนตัวอยู่หลังอาคาร ฉันก็เรียกเมนูขึ้นมาอีกครั้งเพราะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ 

และคราวนี้ฉันจึงเรียกดูรายการสกิลแต่ละสกิลและก็…เจอแล้ว! 

[ภาษา: ภาษาถิ่นเฮย์]

ดูเหมือนจะเป็นสกิลที่จะได้รับเมื่อเชี่ยวชาญภาษาที่ใช้ในภูมิภาคเฮย์

…เอาล่ะ มาถึงคำถามแรกเลยนะ ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน? 

คำตอบที่ถูกต้องคือภูมิภาคดูโอ ไม่ใช่ภูมิภาคเฮย์

และภาษาเดียวที่ฉัน—ไม่สิ โคลเอ้สามารถใช้ได้คือภาษาถิ่นเฮย์เท่านั้น! นั่นหมายความว่า…

“สื่อสารไม่รู้เรื่อง…”

ไม่คิดเลยว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น… 

การที่ภูมิหลังถูกกำหนดไว้เพราะตระกูลไวเคานต์ แล้วยังสุ่มได้ประวัติที่หนีออกจากบ้านอีก มันแย่ตรงนี้สินะ?

การที่ฉันเลือกเป็นขุนนางอาจเป็นความผิดพลาดก็ได้

ที่นี่คือภูมิภาคดูโอ ตำแหน่งไวเคานต์ของภูมิภาคที่ห่างไกลแบบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไรเลย นี่นับเป็นการเสียของเปล่าๆ

แล้วโคลเอ้ มาถึงเมืองนี้ได้อย่างไรในเมื่อเธอพูดอะไรกันไม่รู้เรื่องเลย?

แต่เมื่อคิดดูดีๆ นี่อาจจะเป็นปัญหาเล็กน้อย

อืม… สื่อสารกันไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร เพราะฉันมีเพียงเป้าหมายเดียวเท่านั้น!

คือการเป็นแม่มด แค่นี้ก็พอแล้ว ดังนั้นสื่อสารกันไม่รู้เรื่องก็ไม่มีปัญหา… อืม

เอาเป็นว่าออกไปข้างนอกดีกว่า ถึงจะอยู่ในเมืองนี้ไปก็พูดคุยกับใครไม่รู้เรื่องอยู่ดี

ฉันเดินไปตามถนนใหญ่ ลอดผ่านประตูที่เปิดอยู่ แล้วออกจากเมืองไปอย่างเงียบๆ

ทุ่งหญ้าราบเรียบกว้างใหญ่ทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา ฉันเห็นผู้เล่นกลุ่มที่สองที่มาชุดเดียวกันพร้อมกับฉันกำลังล่ามอนสเตอร์กันอยู่

ทุกคนคงรับเควสกันแล้วสินะ ดีจังเลยนาา การพูดคุยที่เข้าใจกันน่ะ…

…พอแค่อิจฉาก่อนดีกว่า

ฉันเองก็ต้องล่ามอนสเตอร์ด้วยเหมือนกัน ถึงแม้จะฉันจะไม่ได้รับเควส แต่ก็ยังสามารถเพิ่มเลเวลได้อยู่ดี

แต่ว่า วันนี้เป็นวันแรกสำหรับผู้เล่นกลุ่มที่สอง ทุ่งหญ้าไกล้เมือง จึงมีผู้เล่นจำนวนมาก

ทั้งๆ ที่จุดเกิดของผู้เล่นแต่ละคนควรจะกระจายกันออกไป แต่เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว ดูเหมือนว่ามีผู้เล่นใหม่ จำนวนมากอยู่ในเมืองนี้ ดังนั้นจึงมีการแย่งชิงมอนสเตอร์เกิดขึ้นทุกหนทุกแห่ง

ช่วยไม่ได้ งั้นไปไกลออกไปหน่อยดีกว่า ไม่ต้องไกลจากเมืองมากนัก

อ้อ ก่อนอื่น เมื่อออกมาข้างนอกแล้วก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ ฉันต้องตรวจสอบสัมภาระ…

เอ๊ะ… มีอะไรแปลกๆ ฉันสังเกตเห็นเมื่อมองดูอุปกรณ์ที่ฉันสวมใส่อยู่

ในช่องเก็บของมีชุดอุปกรณ์ครบชุดวางอยู่

[ชุดเริ่มต้น: 

พลังป้องกัน +1

(ชุดสำหรับผู้เล่นใหม่ ดีกว่าแก้ผ้าแน่นอน!)]

[ไม้เท้าเริ่มต้น: 

พลังโจมตีเวทมนตร์ +1: 

(ไม้เท้าสำหรับนักเวทเริ่มต้นเพื่อเรียนรู้การใช้งานพื้นฐาน)]

ดูจากชื่อแล้วน่าจะเป็นเสื้อผ้าและอาวุธที่ผู้เล่นใหม่ได้รับมาตั้งแต่แรก แต่สิ่งเหล่านี้อยู่ในช่องเก็บของ ไม่ใช่สิ่งที่กำลังสวมใส่อยู่ ดังนั้น อุปกรณ์ที่ฉันสวมใส่อยู่ตอนนี้จึงแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

[ชุดราตรีของคุณหนูชนชั้นสูง: 

พลังป้องกัน +5, 

พลังป้องกันเวทมนตร์ +5

(ของชิ้นเดียวที่สร้างขึ้นสำหรับคุณหนู ทำจากผ้าวิเศษ แม้ไม่ได้ออกแบบมาเพื่อการต่อสู้ แต่ก็มีประสิทธิภาพดีกว่าเกราะทั่วไป)]

[ไม้เท้าของนักเดินทาง: 

พลังโจมตีเวทมนตร์ +3: 

(ไม้เท้าของนักเดินทางเร่ร่อน นอกจากบทบาทของไม้เท้าแล้ว ยังช่วยเสริมเวทมนตร์ได้ด้วย)]

…โบนัสจากภูมิหลังและประวัติสินะ! ไม่คิดเลยว่าจะส่งผลกระทบถึงสิ่งของที่พกติดตัวด้วย

จริงอยู่ที่คุณหนูไวเคานต์ไม่น่าจะใส่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้าเนื้อหยาบ แต่โคลเอ้ ควรใส่ชุดนักเดินทางสิคะ 

อืม…อันนี้คงเป็นผลลัพธ์จากการที่ได้โบนัสจากภูมิหลังและประวัติมาชนกัน ทำให้ได้อุปกรณ์แบบนี้มาสินะ!

แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมอุปกรณ์ของฉันถึงแตกต่างจากผู้เล่นใหม่คนอื่นๆ 

แต่ก็คงมีผู้เล่นคนอื่นๆ ที่เจอเรื่องแบบนี้เหมือนกันกัยฉันบ้างสินะ

เมื่อกี้คิดว่าไม่น่าจะเลือกแบบนี้เลย แต่ถ้ามีโบนัสแบบนี้ก็อาจจะดีก็ได้?

ไม่สิ ยังไงเรื่องภาษาที่พูดไม่ได้ก็ยัง… 

ควรจะตั้งเป้าหมายที่จะเรียนรู้ภาษาของภูมิภาคนี้ให้เร็วที่สุด

เอาเป็นว่าตรวจสอบอุปกรณ์เสร็จแล้ว 

ไม้เท้าของฉัน ในกรณีนี้ที่ฉันเลือกใช้ไม้เท้าสองมือ ดังนั้นมันจึงเป็นไม้เท้าที่ยาวมาก 

ฉันถือมันและพยายามใช้สกิลบางอย่าง

ใช่แล้ว! สกิลอัญเชิญ สกิลอัญเชิญที่ฉันจำได้คือ

[แฟมิเลียร์] 

แฟมิเลียร์เป็นสกิลที่มุ่งเน้นในการสนับสนุนผู้อัญเชิญเมื่อเทียบกับสกิลการอัญเชิญอื่นๆ 

ดังนั้นสัตว์อัญเชิญส่วนใหญ่จึงไม่สามารถต่อสู้ได้

หึๆ เป็นเวทมนตร์ที่เหมาะสมกับแม่มดไม่ใช่เหรอ? ไม่มีทางที่ฉันจะไม่เรียนรู้เวทมนตร์ที่เข้ากันได้ดีกับแม่มดขนาดนี้ และไม่มีทางที่ฉันจะไม่ร่ายมัน

“จงมา! สัตว์อัญเชิญของข้า!”

ต้องไม่ลืมบทบาทแม่มดนะ ฉันเป็น Role Player นะ อย่างน้อยก็ต้องมีกลิ่นอายของการผสมเครื่องเทศนิดหน่อย

…ไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ถึงความพยายามในการสวมบทบาทแม่มดของฉัน สัตว์อัญเชิญก็ไม่ปรากฏตัว ทำไมกันนะ ทำไม?

หรือว่าสัตว์อัญเชิญเองก็สื่อสารกับฉันไม่เข้าใจเหมือนกัน?

ฉันคิดอย่างนั้น แต่ดูเหมือนว่าสาเหตุจะแตกต่างออกไปจากที่ฉันคิด 

ข้อความจากระบบปรากฏขึ้นว่า 

“ตอนนี้ยังไม่มีสัตว์อัญเชิญที่ทำสัญญาด้วย” 

ดูเหมือนว่าการอัญเชิญนี้จะไม่สามารถใช้ได้หากยังไม่ได้ทำสัญญากับสัตว์อัญเชิญ เสียใจจัง

ดูเหมือนว่าฉันจะตัดสินใจเป้าหมายในระยะสั้นได้แล้ว 

– ค้นหาสัตว์อัญเชิญและทำสัญญาด้วย

– เรียนรู้ภาษาของภูมิภาคนี้

อืม…ดูเหมือนเส้นทางสู่แม่มดในอุดมคติของฉันยังอีกยาวไกล… สินะ!