ตอนนี้พวกเราอยู่ในป่าสนธยาแล้วและเมื่อดวงตะวันตกถึงดินผืนป่าก็มืดมิด แต่ด้วยผลของสกิล [มองเห็นในที่มืด] มันก็ไม่ได้มืดสักเท่าไหร่ ที่นี่ลึกกว่าทางเข้าอีกเป็นที่ที่ฉันไม่เคยเข้ามาเลย

“โคลเอ้จัง รอบๆ ไม่มีศัตรูปลอดภัย ขอรับ”

เสียงดังขึ้นจากต้นไม้ใกล้ๆ ฉันนั่นคือ นินจาสาวน้อย ที่เพิ่งคุกเข่าต่อหน้าฉันเมื่อครู่ เธอบอกว่าชื่อ สึบากิ

“ไม่เจอนกฮูกเลยเหรอคะ?”

“…ไม่เจอ นกฮูกเลย…”

เสียงผิดหวังเล็กน้อยดังขึ้นผ่านการสื่อสารภายในปาร์ตี้ ดูเหมือนว่าสึบากิจังอยากจะจับ นกฮูกสนธยา ที่ปรากฏตัวเฉพาะในป่านี้ ดังนั้นเธอจึงเข้ามาทักทายฉันที่พานิลที่ซึ่งเป็นนกฮูกสนธยามาด้วย

โชคไม่ดีที่นิลของฉันเป็น สัตว์รับใช้ของฉันแล้ว แต่เมื่อเราก็เป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์ประเภทอัญเชิญเหมือนกัน แม้ว่าวิธีการจับสัตว์รับใช้กับสัตว์เลี้ยง (Tamer) จะแตกต่างกันเล็กน้อย แต่ฉันก็คิดว่ามันก็น่าจะพอช่วยได้บ้าง เลยมาช่วยสึบากิจังแบบนี้ แถมฉันก็เป็น Role Player ด้วยนะ!

ดูเหมือนว่าสึบากิจังเองก็เป็น Role Player ด้วยเช่นกันเพราะตั้งแต่ชุดอุปกรณ์ไปจนถึงวิธีการพูดจา ทุกอย่างล้วนมีเจตนาให้เหมือนกับเป็นนินจา ถ้าไม่เป็นแบบนั้นแล้ว เธอคงเป็นนินจาตัวจริงในชีวิตจริงไปแล้วล่ะ

“โคลเอ้จัง ครั้งหน้า ไปสำรวจทางตะวันออกนะ ขอรับ”

“ทางตะวันออกเหรอคะ… ดูเหมือนว่าทางตะวันออกจะมีฟันกัสสนธยาปรากฏตัวเยอะ ระวังด้วยนะคะ”

{TIP: ฟังกัส ที่จริงแล้วคือเห็ดแต่ทับศัพท์ว่าฟันกัสจะดูดีกว่า}

“รับทราบ ขอรับ โคลเอ้จัง รู้เรื่องป่าดีกว่าข้าอีกนะ ขอรับ แถมยังไม่หลงทางด้วย”

“อ่า ค่ะ ฉันแค่ถนัดเรื่องการหาทิศทางน่ะค่ะ”

ฉันไม่เคยเข้าป่านี้มาก่อนเลยนะ การที่ฉันไม่หลงทางคงเป็นผลจากสกิล [ความคุ้นเคยกับภูมิประเทศ] ล่ะมั้ง หรืออาจจะเป็นเพราะนิลด้วยละนะ 

นิลจะบอกฉันโดยไม่ใช้คำพูดว่าทิศทางไหนมีมอนสเตอร์อะไรอยู่บ้าง ซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย หรืออาจจะเป็นผลมาจากสกิล [ปราชญ์พงไพร] ล่ะมั้ง?

“ว่าแต่ สึบากิจังอยากจับนกฮูกทำไมเหรอคะ?”

ของฉันมันกะทันหันน่ะนะ ฉันตัดสินใจจะให้นิลเป็นสัตว์รับใช้ระหว่างการต่อสู้กับนิลที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน แต่สึบากิจังที่ตัดสินใจว่าจะจับนกฮูกตั้งแต่แรกเลย มีเหตุผลอะไรพิเศษหรือเปล่า?

“…เพราะชอบ นกฮูก”

…ได้คำตอบที่เรียบง่ายกลับมา อืมมม ชอบก็เลยอยากให้เป็นเพื่อนร่วมทางสินะ ก็พอเข้าใจอยู่นะ ฉันเองก็อยากให้แมวดำมาเป็นสัตว์รับใช้ของฉันเหมือนกัน

“ศัตรูมาแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงของสึบากิจัง ฉันก็หันไปมองข้างหน้า มีมอนสเตอร์เห็ดสามตัวอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย

“โคลเอ้จัง ทำเหมือนเมื่อครู่เลยนะ”

“เข้าใจแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบของฉัน สึบากิจังงก็หายไปโดยไม่มีเสียง ฉันร่นระยะเข้าไปใกล้เห็ดเหล่านั้นให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว แล้วก็เริ่มร่ายเวทในทันที

หลังจากนั้นไม่นาน สึบากิจังก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเห็ดตัวหนึ่ง และเมื่อใช้ดาบในมือฟันจากด้านหลัง เห็ดก็ล้มลงในการโจมตีเพียงครั้งเดียว เธอคงใช้สกิลอะไรบางอย่างที่เพิ่มพลังโจมตีเมื่อโจมตีแบบไม่คาดฝันล่ะมั้ง

งั้นฉันก็ออกไปบ้างดีกว่า เมื่อเห็ดที่เหลือมองเห็นฉัน ฉันก็สั่งให้นิลใช้ [หมอกทมิฬ] ทันทีที่นิลใช้สกิล สปอร์ก็ลอยออกมาจากเห็ดที่ตกอยู่ในสภาวะผิดปกติ และดูเหมือนว่าถ้าสูดดมเข้าไปจะทำให้เป็นอัมพาตด้วย แต่สึบากิจังก็หลบออกจากบริเวณนั้นแล้ว และฉันก็อยู่นอกระยะเช่นกัน

ฉันใช้ระเบิดความมืด บึ้มเห็ดเหล่านั้น ถึงมันจะโดนเห็ดเต็มๆ แต่ HP ของมันก็ยังเหลืออยู่เล็กน้อย แม้จะเป็นเวลากลางคืนก็ตาม และสกิล [ชัยชนะเหนือผู้แข็งแกร่ง] ก็ทำงานอยู่ด้วยแต่พวกมันก็ยังคงเป็นมอนสเตอร์ที่มีเลเวลสูงกว่าฉัน จะล้มง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้สินะ

จากนั้นก็เป็นงานง่ายๆ แล้ว สึบากิจังสามารถล้มเห็ดที่วิ่งสับสนในสภาพตาบอด ได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

แต่ถึงอย่างนั้น สไตล์การต่อสู้ของฉันกับสึบากิจังก็ไม่เข้ากันเลยนะ สงสัยเป็นเพราะฉันไม่ชอบการลอบโจมตีล่ะมั้ง ฉันอยากจะสู้แบบตรงไปตรงมามากกว่า แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะนินจาก็ทำแบบนั้นไม่ได้นี่นะ

“โคลเอ้จัง?”

“อ๊ะ… ไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยจัดการ สึบากิจัง”

“ต้องขอบคุณ โคลเอ้จัง ต่างหาก ขอรับ วันนี้ ง่ายขึ้นมากเลย ขอรับ”

สึบากิจังมีเลเวลสูงกว่าฉัน แต่กลับมาขอบคุณฉันซะงั้น ดูเหมือนว่าเธอจะขอบคุณฉันสองเรื่อง คือถึงแม้ฉันจะมีเลเวลต่ำ แต่ในช่วงเวลานี้ฉันก็สามารถสร้างความเสียหายได้สูง จึงไม่มีปัญหาในการต่อสู้ และการเป็นผู้นำทางที่ไม่หลงทางนั่นก็ด้วย

“ขอบคุณค่ะ แต่เป้าหมายของเราคือการจับนกฮูกไม่ใช่เหรอคะ?”

“…ใช่แล้ว ขอรับ!”

ดูเหมือนว่าเมื่อครู่มัวแต่จดจ่อกับการต่อสู้จนลืมเป้าหมายแรกไป สึบากิซังรีบกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อหานกฮูก

“สึบากิจัง!?”

ทันใดนั้น สึบากิจังก็กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ ฉันตกใจกับการกระทำที่กะทันหันของเธอ

“เจอแล้ว…นกฮูก ขอรับ!”

ในที่สุดก็เจอจนได้! เธอก็วิ่งไปบนต้นไม้และฉันก็รีบตามไป เมื่อฉันตามไปทัน สึบากิซังกับนกฮูกต่างก็จ้องหน้ากันอยู่

“โคลเอ้จัง อยากฟังเคล็ดลับการจับ ขอรับ”

ฉันได้บอกคำแนะนำในการจับให้สึบากิจังไปแล้ว ดูเหมือนว่าเธออยากจะฟังซ้ำเพื่อยืนยันอีกครั้ง

“อย่างแรกเลย ต้องทำให้คู่ต่อสู้รู้ถึงความสามารถของเราก่อน ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ยอมทำตามนะคะ”

ฉันคิดว่าการลดพลังชีวิตของคู่ต่อสู้ลงครึ่งหนึ่งก็คงหมายถึงแบบนี้นี่แหละนะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่ผู้ใช้สัตว์เลี้ยง (Tamer) แต่เป็นผู้ใช้สัตว์รับใช้ก็ตาม

ฉันเห็นพลังชีวิตของนกฮูกลดลงจากการโจมตีของสึบากิจัง

“สึบากิจัง พอแล้วค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงของฉัน สึบากิซังก็รีบถอยห่างจากนกฮูกทันที HP ของมันลดลงพอสมควรแล้ว คงจะพอแล้วล่ะ

“จับเลย ได้ไหม ขอรับ?”

“ค่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็ใส่ความรู้สึกเข้าไปด้วยนะคะ”

“ความรู้สึก…”

สึบากิซังเดินเข้าไปใกล้นกฮูกพร้อมกับระวังการโจมตี แล้วก็ใช้สกิล [จับตัว] 

สกิล [จับตัว] ของผู้ใช้สัตว์เลี้ยง (Tamer) สามารถทำได้โดยไม่ต้องได้รับความยินยอมจากอีกฝ่าย ซึ่งจะยิ่งเป็นไปได้มากขึ้นเมื่อเลเวลสูงขึ้น แต่…ฉันคิดว่ามันไม่ได้ไม่เกี่ยวข้องเสียทีเดียวหรอกนะ

แสงของวงเวทแห่งการจับตัว ส่องประกายโอบล้อมนกฮูก แล้วก็จางหายไป นกฮูกที่ล้มอยู่ก็บินขึ้นมาเกาะแขนของสึบากิจัง

“โคลเอ้จัง! จับได้แล้ว ขอรับ!”

สึบากิจังที่ดูตื่นเต้นพานกฮูกมาหาฉัน อ๊ะ สำเร็จแล้วนี่นะ ตอนทำสัญญาผู้ใช้สัตว์รับใช้ นิลเคยหายไปครั้งหนึ่ง ฉันเลยคิดว่ามันจะเป็นแบบนั้น ดูเหมือนว่ามันจะแตกต่างจากผู้ใช้สัตว์เลี้ยงสินะ

“ดีใจด้วยนะคะ”

“ค่ะ! นี่ก็เป็นเพราะ โคลเอ้จัง ด้วย ขอรับ!”

ดูเหมือนเธอจะดีใจมากๆ เลยนะ แต่ฉันก็คิดว่าความดีใจแบบนี้มันเกินคาแร็กเตอร์ไปหน่อยหรือเปล่า? เมื่อครู่สึบากิซังยังดูเย็นชาเหมือนนินจาอยู่เลย… ไม่ว่าจะเป็นตอนคุกเข่า หรือตอนนี้ 

สึบากิจังดูเหมือนจะเผยตัวตนข้างในออกมาแล้วนะ

“อ๊ะ… ขอโทษ ขอรับ”

เมื่อรู้ตัว สึบากิซังก็สงบลงเล็กน้อย เธอซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำไว้ใต้ผ้าพันคอที่พันอยู่รอบคอ

“เอาเป็นว่า เราออกจากป่านี้กันก่อนดีไหมคะ”

เธอก็พยักหน้าเงียบๆ เห็นด้วย อืมมม แบบนี้แหละที่เหมือนสึบากิซัง

เมื่อออกจากป่าสนธยาแสงอาทิตย์ก็ส่องลงมาต้อนรับอย่างอบอุ่น กลางคืนได้ผ่านไปนานแล้ว เมื่อออกมาถึงทุ่งที่ราบและมั่นใจว่าปลอดภัย สึบากิจังก็ดูเหมือนจะตั้งชื่อให้นกฮูกที่จับมาได้ทันที

“…ฮาคุ”

ดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจตั้งชื่อมันว่า ฮาคุ นะ 

ฮาคุที่เกาะอยู่บนแขนของสึบากิจังก็ตอบรับอย่างมีความสุข… แต่ฮาคุตัวใหญ่จริงๆ เลยนะ ร่างกายของมันยังคงเป็นนกฮูกสนธยาเหมือนเดิม ทำให้ใหญ่กว่านิลมากจนเทียบกันไม่ได้เลย

“ขอหน่อยได้ไหมคะ?”

ฉันอยากลองอะไรบางอย่าง เลยให้เธอวางฮาคุลงบนพื้น แล้วฉันก็วางนิลลงบนตัวฮาคุ ขนาดตัวที่แตกต่างกันมากทำให้นิลสามารถขึ้นไปยืนบนหลังฮาคุได้เลยล่ะ สัตว์ทั้งสองตัวมีสีเทาอ่อนเกือบขาว เลยดูเหมือนโมจิกระจกเลย 

{TIP: Kagamimochi คือโมจิสองลูกซ้อนกัน ใช้เป็นของตกแต่งในเทศกาลปีใหม่ญี่ปุ่น}

“…น่ารัก”

สึบากิจังที่อยู่ข้างๆ ตัวสั่นไปหมด สงสัยเธอคงอยากจะถ่ายรูปเก็บไว้แน่ๆ

อ๊ะ… นิล อย่าเพิ่งท้อแท้ไปเลยนะ ช่วยไม่ได้นี่นา อีกฝ่ายเป็นสัตว์เลี้ยง ส่วนเธอเป็นสัตว์รับใช้ ต้องทำใจกับความแตกต่างของขนาดตัวที่เหมือนพ่อกับลูกล่ะนะ

“โคลเอ้จัง ขอบคุณ ขอรับ ถ้ามีเรื่องลำบากอะไร เรียก ข้า ได้เลย ขอรับ”

สึบากิจังกล่าวขณะจากไป ขอบคุณนะคะ

“ไว้เจอกันใหม่นะคะ”

สึบากิซังพยักหน้าหนึ่งครั้งแล้วก็จากไป แน่นอนว่าพาฮาคุคู่หูใหม่ไปด้วย ฮาคุบินอย่างสง่างามท่ามกลางท้องฟ้ายามกลางวันที่สดใส และตามสึบากิจังไป

“นี่นิล เธอก็ออกมาทำกิจกรรมตอนกลางวันแบบนั้นไม่ได้เหรอ?”

เมื่อฉันถามนิลที่กำลังหลับอยู่บนไหล่ มันก็หมุนคอ 180 องศาเพื่อหลบสายตาฉัน

—

ชื่อ: นิล

เผ่าพันธุ์: นกฮูกสนธยา

เพศ: ผู้

LV6

[ปัญญาแห่งความมืด LV6]

[หมอกทมิฬ LV5]

[ปราชญ์แห่งป่า]

[ออกหากินกลางคืน]

—

หมายเหตุ: ฮาคุ เป็นเพศเมียครับ!