“ผมกำลังมองหา ขนนกแพลทินัม ครับ”

‘ขนนกแพลทินัม’ มันคือวัตถุดิบที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนหลงใหล เพราะด้วยความเปล่งประกายของมันที่ราวกับเงินบริสุทธิ์ที่ผ่านการขัดเงาเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม โดยพื้นฐานแล้วมันเป็นเพียงสิ่งของที่ใช้สำหรับแลกเปลี่ยนเท่านั้น แต่ถ้าหากนำมันไปแปรรูปเป็นอุปกรณ์แล้วมันก็ไม่มีความสามารถพิเศษใดๆ เพิ่มเติมเลย

…แต่เมื่อมนุษย์หมาป่าได้ยินเช่นนั้น เขาก็ตกใจสุดขีด

“ขนนกแพลทินัม หมายถึงขนนกที่ไวท์ฮอว์คบางตัวมีใช่ไหม!?”

“อ๊ะ! อย่าพูดเสียงดังสิครับ! ผมมีเหตุผลบางอย่างที่อยากจะหามันแบบลับๆ ให้มากที่สุดครับ!”

“ข…ขอโทษทีนะ… แต่ขนนกนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่จะได้มาง่ายๆ เลยนะ…”

‘ขนนกแพลทินัม’ ไม่ได้มีกับไวท์ฮอว์คทุกตัว มันเป็นขนนกที่ไวท์ฮอว์คบางตัวที่เกิดมาพร้อมกับพลังเวทที่มากเท่านั้นจะงอกขึ้นมา …ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่มันก็ไม่ใช่สัตว์อสูรพิเศษเฉพาะตัว หากเปรียบเทียบกับสัตว์อสูรหรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ แล้วมันก็เหมือนกับการที่เกิดมามีร่างกายใหญ่หรือเล็กเท่านั้น แต่ ‘ขนนกแพลทินัม’ นั้นมันเป็นขนนกที่งอกขึ้นมาได้ยากเป็นพิเศษท่ามกลางไวท์ฮอว์ที่พิเศษเหล่านั้น

“ท่านวีรบุรุษก็คงจะรู้ดีว่ามันเป็นของที่หายากมาก ถ้าโชคไม่ดีก็หาไม่เจอหรอกนะครับ?”

เหตุผลก็คือ ขนนกแพลทินัมจะกลายเป็นขนนกธรรมดาในชั่วพริบตาเมื่อไวท์ฮอว์คตัวที่มันงอกขนนั้นขึ้นมาถูกกำจัดลง ส่วนสาเหตุนั่นก็เพราะเชื่อกันว่าเกิดจากการที่พลังเวทไหลออกจากขนและกลายเป็นขนนกธรรมดา นอกจากนี้ หากพวกมันรับรู้ถึงศัตรูและใช้พลังเวทเพื่อหลบหนี ขนนกอันนั้นก็จะกลายเป็นขนนกธรรมดาได้เช่นกัน

ดังนั้น อย่างที่มนุษย์หมาป่าพึมพำ การได้มาซึ่งขนนกแพลทินัมจึงไม่เป็นที่รู้จัก…อย่างน้อยก็โดยทั่วไป

แต่…เร็นรู้ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะได้มันมา ขั้นแรก ไวท์ฮอว์คจะต้องอยู่ในสภาพอิ่มหนำสำราญ และที่สำคัญคือต้องทำให้ไวท์ฮอว์คหมดสติโดยไม่ให้มันรู้ตัว จากนั้นก็ต้องดึงขนนกแพลทินัมไปในขณะที่มันยังมีชีวิตอยู่โดยไม่ให้มันตื่นขึ้นมา ไม่จำเป็นต้องปลิดชีพมันเลย!

(ในสมัยตอนที่เล่นเกม ฉันเคยเจอไวท์ฮอว์ค แล้วก็โยนอาหารให้มันโดยไม่ให้มันรู้ตัว แล้วก็ทำให้มันหมดสติหลังจากที่มันกินแล้ว)

วิธีที่จะทำให้ไวท์ฮอว์คหมดสติมีสองทาง คือใช้เวทมนตร์ หรือโจมตีที่หัวโดยตรงก็ได้ ส่วนเหตุผลที่ต้องให้อิ่มหนำสำราญนั้น เป็นเพราะพลังเวทภายในตัวไวท์ฮอว์คจะคงที่มากกว่า

นอกจากเงื่อนไขเหล่านี้แล้ว การที่ไวท์ฮอว์คเป็นสัตว์อสูรที่ล่าได้ยาก ก็เป็นปัจจัยที่ทำให้วิธีการได้มาซึ่งขนนกแพลทินัมด้วยวิธีการที่ไม่เป็นที่รู้จักโดยทั่วไป ผู้ที่พยายามหาวิธีได้มาซึ่งมันแทบจะไม่มีเลย ดังนั้น ของทั้งหมดที่อยู่ในตลาดจึงเป็นของที่บังเอิญพบเจอ หรือไม่ก็อาจจะเป็นของที่บังเอิญหลุดออกมาเองตามธรรมชาติ

“แต่ว่า ท่านวีรบุรุษจะเอาขนนกแพลทินัมไปทำอะไรหรือครับ?”

“ผมจะเอาไปทำของขวัญครับ ผมลองหาดูแล้วว่ามีร้านไหนขายบ้าง แต่ก็น่าเสียดายที่ไม่เจอเลย”

“ถ้าอย่างนั้น ลองส่งจดหมายไปที่สมาคมการค้าที่เมืองหลวงดูไหมขอรับ? ท่านวีรบุรุษมีเงินทุนมากมายจากการ์กอยล์ผิวเหล็ก คิดว่าน่าจะหามาได้ไม่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ตาม”

“ฮ่าๆๆๆ…ถ้าอย่างนั้นมันก็จะช้าเกินไปน่ะสิครับ…”

เหลือเวลาไม่ถึงเดือนแล้วด้วยก่อนที่จะถึงวันเกิดของลิเซีย ถ้าหากส่งจดหมายไปที่เมืองหลวง แล้วกว่าจะซื้อได้ และการติดต่อสื่อสารก็คงจะใช้เวลานานอีก ตอนนี้เร็นเสียใจที่ไม่รีบลงมือทำตั้งแต่แรก

“เป็นของขวัญให้คุณหนูหรือขอรับ?”

“—ประมาณนั้นแหละครับ”

เร็นตอบมนุษย์หมาป่าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนด้วยท่าทางเขินอาย

…การส่งของมีค่าอย่างขนนกแพลทินัมให้กับคนที่เคยคิดว่าควรจะรักษาระยะห่างในตอนแรก อาจจะดูไม่สมเหตุสมผลนัก แต่เร็นกลับไม่รู้สึกสงสัยเลย แปลกจริงๆ ในเมื่อให้ของขวัญทั้งทีก็อยากให้เธอดีใจ และเมื่อคิดว่าเป็นของขวัญสำหรับลูกสาวของเจ้านายผู้ที่พยายามฟื้นฟูหมู่บ้านให้อีก เขาก็ไม่อยากให้ของขวัญแบบขอไปที

แต่ปัญหาคือ ไวท์ฮอว์คไม่ค่อยปรากฏตัว ถึงแม้ว่าเร็นจะตัดสินใจว่าจะลองหาด้วยตัวเอง แต่จากตรงนี้แหละที่เป็นปัญหา

“ดูเหมือนจะมั่นใจมากเลยนะครับ มีเบาะแสอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่ครับ ไม่มีเลย”

เร็นตอบอย่างเฉยเมย

“ตรงกันข้าม ผมยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นหาไวท์ฮอว์คจากตรงไหนด้วยซ้ำ มันไม่ใช่แค่เรื่องยากแล้ว แต่มันคือการผจญภัยที่เต็มไปด้วยอุปสรรคเลยครับ”

“ง…งั้นหรือ…ยังคงเป็นคนที่มีพลังที่เหลือล้นอยู่เสมอเลยนะครับ”

แต่แล้ว…

“…ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าจะหามาได้ไหม แต่ฉันรู้ที่ที่ฝูงไวท์ฮอว์คผ่านนะ”

ในที่สุดคำพูดที่เร็นปรารถนาที่สุดก็หลุดออกมาจากปากของมนุษย์หมาป่า เมื่อได้ยินดังนั้น เร็นก็โน้มตัวไปข้างหน้าบนโต๊ะ

“จ…จริงหรือครับ!?”

“อืม สถานที่น่ะ…อืมม์ ฉันจะบอกให้ดูบนแผนที่ตรงนั้น”

เขากล่าวว่าจะไปยังแผนที่ที่อยู่ข้างๆ บอร์ดประกาศ แต่เร็นกำลังรับประทานอาหารอยู่ เมื่อมนุษย์หมาป่าสังเกตเห็นเรื่องนี้ เขาก็พูดว่า “เดี๋ยวค่อยไปก็ได้” แต่เร็นก็ทนรอไม่ไหว ตอนนี้เขาให้ความสำคัญกับข้อมูลของไวท์ฮอว์คมากกว่า

เขาเร่งมนุษย์หมาป่าไปยังแผนที่ที่ติดอยู่บนผนัง และฟังเรื่องราวที่นั่น และดูเหมือนว่าฝูงนกจะผ่านป่าทางทิศตะวันออกก่อนเที่ยง

(อย่างนี้นี่เอง…)

สถานที่นั้นอยู่ลึกเข้าไปอีกหลายชั่วโมงจากรอยแยกที่เขาเคยไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ถ้าจะไปล่า ก็คงต้องออกจากเคลาเซลเร็วกว่าปกติถึงจะทัน

“ฉันก็อยากช่วยล่าที่นั่นนะ แต่ฉันเองก็ต้องเดินทางออกจากเมืองนี้สักพักเพื่อทำภารกิจน่ะ ต้องไปเดี๋ยวนี้เลยด้วย”

“ข้อมูลที่ให้มาก็พอแล้วครับ แต่ว่าสักพักเลยเหรอครับ?”

“ใช่แล้วล่ะ เธอรู้ไหมว่าภูเขาบัลดอร์หนาวเย็นกว่าปกติในรอบหลายปีนะ?”

เร็นพยักหน้าทันที

“แล้วก็ ท่านบารอนเคลาเซลได้ส่งคำขอมายังกิลด์น่ะ เราก็เลยรับภารกิจขนส่งฟืนและอุปกรณ์เวทมนตร์ไปยังหมู่บ้านต่างๆ”

“จริงด้วยครับ ได้ยินว่าฤดูหนาวปีนี้จะหนาวจัดมากเลยนี่ครับ”

“อืม จากประสบการณ์ของฉันในฐานะนักผจญภัย ฉันก็คิดว่าฤดูหนาวนี้จะยากลำบากแน่ๆ ท่านบารอนเคลาเซลน่ะเขาตัดสินใจลงมือทำแผนนี้ตั้งแต่ฤดูร้อนเลยละ”

ถ้าเป็นภารกิจเพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับความหนาวเย็นนี้ เขายิ่งไม่อยากขอความช่วยเหลือเพิ่มอีก เร็นกล่าวขอบคุณอีกครั้งและโค้งคำนับมนุษย์หมาป่า

(ต้องรีบไปลองพรุ่งนี้เลย)

เร็นที่กำลังคิดถึงอนาคต และมนุษย์หมาป่าที่มองเร็นอยู่ข้างๆ ชายคนนั้นจ้องมองดวงตาของเร็นอย่างเงียบงัน ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่างอยู่ในความลึกของดวงตาคู่นั้น

“ขอโทษนะ ฉันต้องไปแล้ว”

“ขอโทษด้วยนะครับที่รบกวนจนถึงก่อนออกเดินทางเลย ระหว่างทางก็ระมัดระวังด้วยนะครับ”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

ในที่สุด เขาก็กล่าวเช่นนั้นและลาจากเร็นและออกจากกิลด์ไป หลังจากที่เขาไปรวมกลุ่มกับนักผจญภัยที่ร่วมเดินทางด้วย และกำลังตรวจสอบเส้นทางสำหรับการออกเดินทางในช่วงเย็นนั้น… ก็มีเพียงเขาคนเดียวที่หันกลับไปมองเคลาเซล

“…ความเมตตาที่โง่เขลาถึงขั้นนี้ ช่างดูน่าขันเลยทีเดียว”

เขาพึมพำอย่างลับๆ ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก

—

เช้าวันรุ่งขึ้น เร็นออกจากเรือนหลังเก่าของคฤหาสน์เร็วกว่าปกติหลายชั่วโมง และมาถึงประตูเมืองก่อนพระอาทิตย์ขึ้น เขาทักทายอัศวินยาม และออกเดินทางสู่ถนนหลวง หลังจากเดินทางไปได้สักพัก แสงอาทิตย์ยามเช้าก็เริ่มส่องสว่างไปทั่วบริเวณ

“พยายามหน่อยนะ”

เมื่อเร็นพูดเช่นนั้น

“ฮี! ฮี่!”

ม้าที่อดีตเคยเป็นของเยลคุคุก็ร้องขึ้นมา ชื่อของมันคือ ‘อิโอ’ ซึ่งเร็นตั้งให้ตามตัวละครในนิยายของโลกนี้ และดูเหมือนว่ามันจะชอบชื่อนี้มากจนตอบรับเมื่อถูกเรียกด้วยชื่อนั้น

“ต้องรีบหน่อยนะ”

เขาพูดพลางฟังเสียงเกือกม้าที่ดังอย่างสบายๆ

“ถ้าได้ขนนกแพลทินัมมาแล้ว จะเอาไปให้เจ้าของร้านที่ซื้อเสื้อช่วยแปรรูปให้ ต้องคำนึงถึงเวลาตรงนั้นด้วย ดังนั้นต้องรีบหามาให้ได้ ไม่งั้นจะไม่ทัน”

“…บรื๋อ”

“นี่ อย่ากินหญ้าริมทางสิ ถึงแม้จะไม่เข้าใจก็เถอะ”

ม้าไม่สนใจคำพูดของเร็นและเริ่มกินหญ้าริมทาง ทั้งที่มันน่าจะได้รับอาหารเพียงพอแล้วที่คฤหาสน์ แต่ทำไมกันนะ

“อืม ก็ได้…”

และในที่สุดมันก็เริ่มเดินต่ออย่างพึงพอใจ ดังนั้นเร็นจึงไม่มีอะไรจะพูด เร็นมองลึกเข้าไปในป่าที่อยู่ข้างถนน แล้วเงยหน้ามองฟ้า เขาภาวนาต่อเทพเจ้าสูงสุดเอลเฟน เพื่อขอให้ตัวเองทำสำเร็จ!

หลายชั่วโมงผ่านไป

เร็นก้าวเข้าสู่บริเวณใกล้เคียงกับจุดล่าที่วางแผนไว้ ซึ่งเป็นเส้นทางที่ไวท์ฮอว์คจะบินผ่าน

บริเวณนั้นมีต้นไม้สูงหลายต้นขึ้นอยู่ทั่วไป และออกผลเป็นผลไม้สีแดงสดใสเหมือนกับองุ่น มนุษย์หมาป่าบอกว่ามันเป็นอาหารโปรดของไวท์ฮอว์ค และมันมีเรื่องเล่าว่าในตอนเช้า ฝูงไวท์ฮอว์คจะมารวมตัวกันเพื่อกินผลไม้เหล่านั้น

(พอดีเลย)

ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาไปกับการทำให้ไวท์ฮอว์คอิ่มหนำสำราญ ที่เหลือก็แค่ใช้พลังของดาบเวทไม้ซ่อนตัวให้ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุดเพื่อไม่ให้ถูกพบ ส่วนในเรื่องของกลิ่นตัว เขาก็จัดการทาด้วยน้ำหอมดับกลิ่นที่ซื้อมาจากกิลด์ เร็นซ่อนตัวอยู่ใต้ใบไม้และเถาวัลย์บนกิ่งไม้ใหญ่ และคิดในใจโดยไม่ส่งเสียง

(ปัญหาคือจะมีตัวที่มี ‘ขนแพลทินัม’ ปรากฏตัวไหมนี่สิ)

ทันทีที่เขารู้สึกกังวล บางสิ่งบางอย่างที่เคลื่อนไหวคล้ายเมฆสีขาวก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าใกล้ๆ ไม่ผิดแน่ นั่นคือฝูงไวท์ฮอว์ค!

ฝูงนกนั้นกำลังบินตรงมายังทิศทางที่เร็นรออยู่ เมื่อยืนยันได้แล้ว เร็นก็ซ่อนตัวให้แน่นยิ่งขึ้นและกลั้นหายใจ และในที่สุด ไวท์ฮอว์คก็ลงเกาะบนกิ่งไม้เพื่อกินผลไม้ที่ขึ้นอยู่รอบๆ

(ไม่มีเลยเหรอ…)

เขาตรวจสอบรูปลักษณ์ของแต่ละตัว แต่เมื่อคิดดูแล้ว สมัยเล่นเกมต้องเจอหลายร้อยตัวถึงจะได้มาสักอันสองอัน แถมยังต้องเริ่มต่อสู้ในสถานการณ์ที่จะต้องไม่ถูกไวท์ฮอว์คจับได้อีกด้วย มันเป็นไอเทมที่ได้มายากมากจนแทบจะไม่มีโอกาสเลยด้วยซ้ำ

ดังนั้น การไม่ได้มันมาจึงเป็นเรื่องปกติ ถ้าหาหลายครั้งแล้วไม่เจอ ก็คงต้องยอมแพ้และไปเตรียมของขวัญอย่างอื่นแทน ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ไวท์ฮอว์คก็สลับเปลี่ยนตำแหน่งไปมา

ตอนแรกเขาลองนับดูว่ามีกี่ตัว แต่ก็ยอมแพ้ไปกลางคัน เพราะฝูงแรกก็จากไปในไม่กี่นาที แล้วก็มีฝูงอื่นมาแทนที่ทันที แต่ก็ยังหาไม่เจอ ไม่เจอสิ่งที่น่าจะเป็นขนนกแพลทินัมเลยแม้แต่ตัวเดียว แม้จะเจอหลายสิบตัว…หรือร้อยตัวแล้วก็ยังไม่เจอ

อย่างไรก็ตาม อย่างที่เขาคิดไว้เมื่อครู่ มันเป็นเรื่องปกติ ถ้าเทียบกับอัตราการเกิดในเกมแล้วก็ไม่แปลกใจเลย เร็นเริ่มยิ้มเจื่อนๆ พลางคิดว่านี่มันบุ่มบ่ามเกินไปแล้วหรือเปล่า…แต่ทันใดนั้น

(…หืม?)

จู่ๆ แสงเจิดจ้าก็กระทบดวงตาของเร็น มันเป็นแสงแดดที่สะท้อนจากที่ใดที่หนึ่ง แต่เร็นคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรสะท้อนได้ เขาจึงมองไปยังทิศทางที่แสงเจิดจ้ามา

(…หืมมมมม!?)

พูดตามตรง เขารู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ ความคิดที่ว่าเขาจะต้องพบมันได้ยากหายไปในพริบตา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ไวท์ฮอว์คตัวหนึ่งที่กำลังกินผลไม้ มันคือไวท์ฮอว์คที่มีขนหางระยิบระยับ

“ครู่!”

หัวใจของเร็นเต้นรัว มือที่จับกิ่งไม้ใหญ่ก็มีเหงื่อซึมออกมา

(อยู่ตรงนั้น!?)

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ไวท์ฮอว์คที่กำลังกินผลไม้ตัวหนึ่ง เขามองเห็นขนแพลทินัมที่เด่นชัดบนขนหางของมัน และคิดว่าต้องเอามันมาให้ได้ และเพื่อที่จะได้มันมา เขาจะต้องทำให้ไวท์ฮอว์คตัวนั้นหมดสติก่อนที่มันจะบินหนีไป

แต่ขณะที่เร็นเล็งก้อนหินไปที่หัวของไวท์ฮอว์ค และกำลังจะขว้างก้อนหินที่เตรียมมา—ในตอนนั้นเอง

(อึ๊ก—เดี๋ยวสิ!?)

ตัวที่กินเสร็จแล้วก็บินขึ้นสู่ท้องฟ้า จากนั้นอีกตัวก็กระพือปีกตามไป ตัวที่มีขนนกแพลทินัมก็กระพือปีกตามไปเช่นกัน มันปล่อยขาออกจากต้นไม้ที่เคยเกาะอยู่ ตั้งแต่แรกเร็นก็ไม่ใช่คนขว้างของเก่ง การเล็งของเขาจึงพลาดไปในพริบตา ถ้าพยายามเล็งแบบฝืนๆ แล้วพลาด ขนนกแพลทินัมก็จะหายไป

…ใช่แล้ว

เร็นรู้ว่าการทำให้หมดสติด้วยการขว้างหินนั้นยาก แต่เขาก็นึกถึงวิธีอื่นขึ้นมาได้ เขาเรียกดาบเวทโจรออกมาสวมที่นิ้ว แล้วรวบรวมพลังทั้งหมดเท่าที่ทำได้ และก็เตะกิ่งไม้ใหญ่ที่เขากำลังพิงอยู่

“ครู่!?”

ไวท์ฮอว์คที่เขากำลังเล็งหันกลับมาเพราะเสียงของเขาที่กระโดดออกมากลางอากาศ แต่ก่อนที่มันจะหันกลับมาจนสุด

(มีแต่ทางนี้เท่านั้น!)

แขนของเร็นก็เหวี่ยงลงมาก่อน ทำให้เกิดลมพัดผ่านตัวไวท์ฮอว์ค

“ก๊าซ! ก๊าซ!”

“ครู่! ครู่ลูลู่!”

ไวท์ฮอว์คตัวอื่นๆ รอบๆ ก็ร้องขึ้นพร้อมกัน และกระพือปีกอย่างเร่งรีบเพื่อบินหนีจากเร็นที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน

เร็นที่กระโดดออกมากลางอากาศมองขึ้นไปในอากาศ ขณะที่กำลังตกลงมา เขาไม่กลัวการตก เร็นเหวี่ยงดาบเวทไม้ที่เขาอัญเชิญออกมาลงสู่พื้นดิน ทำให้เกิดรากไม้และเถาวัลย์ขึ้นมารองรับเขา

เมื่อเถาวัลย์ที่ผูกไว้อย่างหลวมๆ รองรับร่างกายของเร็น เขาก็สังเกตเห็นความรู้สึกในมือ

…ขอให้เป็นขนนกอันนั้นด้วยเถิด…

เขารู้สึกว่าเขาขโมยอะไรบางอย่างมาได้ แต่เขาก็กลัวที่จะมอง ดังนั้นเร็นจึงลังเลที่จะดู เขาจึงใช้เวลาหลายสิบวินาทีในการตรวจสอบ และเมื่อตัดสินใจได้ เขาก็แบมือที่ยกขึ้นมาเหนือใบหน้า ขนหลายเส้นก็ร่วงลงมาพลิ้วไหวและเปล่งประกายลงบนอกของเขา

“…ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะแห้งๆ เป็นเพราะคอแห้งด้วยความตึงเครียด แต่สีหน้ายินดีที่ปรากฏบนแก้มของเขานั้นเป็นพิเศษ

“สงสัยฉันคงจะใช้โชคทั้งชีวิตไปหมดแล้วมั้ง?”

ขนนกแพลทินัมที่มีจำนวนน้อยอยู่แล้ว การได้มันมาด้วยดาบเวทโจรที่สามารถขโมยสิ่งของตามโอกาสได้นั้น จะเป็นปาฏิหาริย์ขนาดไหนกันนะถ้าหากคำนวณตามโอกาสจริงๆที่จะเกิดขึ้น

เร็นมองขนนกที่เปล่งประกายเป็นสีของแพลทินัมที่ตกลงมาบนหน้าอก และร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านด้วยความยินดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน!