เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากการเดินทางที่กลับมาเร็วกว่ากำหนด เร็นตั้งใจที่จะเตรียมของขวัญทันทีที่กลับมา แต่หลายวันผ่านไปแล้วหลังจากที่กลับถึงเคลาเซล เขาก็ยังไม่ได้เตรียมของขวัญเลย!

ซึ่งเหตุผลก็คือ เขาลังเลที่จะเลือกของขวัญ นอกจากนี้ มันก็ยังมีงานที่เกี่ยวข้องกับการจัดการเรือนหลังเก่าของคฤหาสน์มากมาย และมันทำให้เขารู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ

“…แย่แล้ว”

แล้วอีกวันก็ผ่านไป และในช่วงบ่ายของวันที่เขากำลังทำความสะอาดเรือนหลังเก่านั้นก็เหลือเวลาอีกไม่ถึงสองสัปดาห์ก่อนที่จะถึงวันเกิดของลิเซีย ซึ่งเขาเองก็เพิ่งรู้จากเรซาร์ดเมื่อตอนที่เขากลับมา

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาทำความสะอาดแล้ว ถึงแม้นี่จะเป็นงานสำคัญ แต่สิ่งที่ควรใหัความสำคัญเป็นอันดับแรกในตอนนี้คือของขวัญสำหรับลิเซีย!

“จะอยู่เฉยไม่ได้แล้ว”

เร็นทนทำความสะอาดต่อไปไม่ไหว จึงตัดสินใจเลิกงานทำความสะอาดในวันนั้น จากนั้นก็รีบเดินออกจากเรือนหลังเก่า ดวงตาของเร็นหรี่ลงเมื่อเจอแสงแดดยามบ่าย จากนั้นเขาก็เท้าแขนและคิดว่าจะทำอย่างไรดี

เร็นก้าวเดินไป เขาสัมผัสได้ถึงความร้อนของแสงแดดยามบ่ายของฤดูร้อน เร็นไม่ได้เดินผ่านทางเชื่อมจากเรือนหลังเก่าไปยังคฤหาสน์ แต่เขากลับเดินอ้อมไปทางสวนแทน ที่นั่นเขาเห็นไวซ์ที่กำลังฝึกเหล่าอัศวินอยู่

“พวกเจ้าช่างน่าสมเพชจริงๆ”

เสียงของไวซ์ที่กำลังกระตุ้นอัศวินดังมาถึง

“ด้วยสภาพแบบนี้ พวกเจ้าจะช่วยผู้คนในอาณาเขตได้ยังไงกัน! ฤดูหนาวปีนี้จะต้องหนาวเย็นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแน่นอน! พวกเจ้าจะต้องเข้ารับการฝึกที่เข้มข้นยิ่งขึ้น เพื่อที่จะสามารถเคลื่อนไหวเพื่อผู้คนของเราได้ตลอดเวลา!”

เหล่าอัศวินพยักหน้าตามเสียงที่กระตือรือร้นของไวซ์ จากนั้นเหล่าอัศวินก็เข้าสู่การฝึกซ้อมการต่อสู้จำลองต่อ พลางส่งเสียงดังกระหึ่มด้วยท่าทางอัน กระตือรือร้น

(ควรจะมาทีหลังดีกว่า)

เร็นไม่ต้องการรบกวนการฝึกของไวซ์และเหล่าอัศวิน ดังนั้นเขาจึงหันหลังกลับ เร็นคิดว่าเขาควรจะกลับไปที่เรือนหลังเก่าแล้วค่อยมาใหม่ดีกว่า แต่ทันใดนั้นเอง เสียงของไวซ์ก็ดังมาถึงหูเขาว่า “เจ้าหนุ่ม?”

“ดูเหมือนเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะเข้าร่วมการฝึกนะ ถ้ามีเรื่องอะไรอยากคุยกับข้า ก็คุยกันระหว่างที่เดินกลับคฤหาสน์ก็ได้นะ”

“อ๊ะ ไม่ฝึกแล้วเหรอครับ?”

“ใช่ ข้ามีงานอื่นที่ต้องทำด้วย ข้าไม่สามารถฝึกสอนได้ตลอดเวลาหรอก”

ไวซ์พูดอย่างนั้นแล้วก็เดินไปพร้อมกับเร็น เร็นที่เดินอยู่ข้างๆ รอจังหวะที่เหมาะสมเพื่อจะเปิดปากพูด โดยขอบคุณที่ได้รับเวลา เขารอให้ไวซ์เช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนูเสร็จ แล้วจึงเริ่มพูด

“อันที่จริงแล้ว—”

เรื่องที่เร็นจะปรึกษา แน่นอนว่าคือเรื่องของลิเซีย เขาปรึกษาเรื่องที่เขากำลังลังเลอยู่โดยไม่ปิดบัง ไวซ์เองหลังจากที่ฟังเสร็จก็หัวเราะออกมาตามปกติ

“สรุปคือ สิ่งที่เจ้ากำลังกังวลอยู่คือจะให้อะไรเป็นของขวัญกับคุณหนูดีใช่ไหม?”

“ครับ ก็ประมาณนั้นแหละครับ”

แต่ไวซ์ไม่ได้คิดมาก เขาเพียงยักไหล่แล้วพูดว่า

“…อะไรก็ได้ไม่ใช่หรือ? เรื่องคุณหนูน่ะ ถ้าเป็นของขวัญจากเจ้าแล้วละก็ ไม่ว่าอะไรคุณหนูก็คงดีใจทั้งนั้นแหละ”

แน่นอนว่าไวซ์ไม่ได้แนะนำแบบขอไปที เขาพูดออกมาจากใจจริง ซึ่งเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งสำหรับผู้ให้ อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ปัจจุบันคือเร็นยังคิดไม่ออกว่าจะให้อะไรดี

“มีอะไรที่ท่านลิเซียเคยบอกว่าอยากได้บ้างไหมครับ?”

“อืมมม…เคยบอกแล้วนี่ว่าคุณหนูเป็นคนที่ไม่ค่อยอยากได้อะไรมากนัก”

“ช่วยหน่อยเถอะครับ! อะไรก็ได้จริงๆ ครับ!”

“อืมมมม…”

ไวซ์เท้าแขนมองฟ้าด้วยท่าทางลำบากใจ แต่เมื่อเวลาผ่านไปหลายวินาทีจนถึงสิบกว่าวินาที เร็นก็เริ่มรู้สึกผิดที่พึ่งพาเขามากเกินไป

‘ขอโทษครับ สงสัยผมคงจะต้องคิดเองแล้วล่ะ’

ขณะที่เร็นกำลังจะพูดคำนั้นนั่นเอง

“ว่าแต่ว่า”

ปากของไวซ์ก็ขยับ และใบหน้าที่เคยเงยหน้ามองฟ้าก็หันมามองเร็น

“เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณหนูเคยพูดว่าอยากได้ เครื่องประดับผม”

“อย่างนี้นี่เอง… เครื่องประดับผมเหรอครับ”

เครื่องประดับผมแบบไหนที่จะเหมาะกับลิเซียนะ? ในเมื่อจะให้เป็นของขวัญ ก็อยากให้ของที่เธอชอบ เร็นกังวลมากจนคิดว่าเธอจะดีใจหรือไม่หลังจากที่ได้รับของขวัญจากเขาแล้ว แต่ในความเป็นจริงนั้น ลิเซียก็คงจะดีใจกับของขวัญจากเร็นไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตามเหมือนกับที่ไวซ์บอกไว้

แต่ผู้ที่มองจากภายนอกคงจะคิดว่าการลังเลนี้เองคือคุณค่าที่แท้จริง

‘…ตรงนั้นเลย!’

‘…ฮ้าาาา!’

‘…อีกครั้ง!’

ขณะที่เร็นได้ยินเสียงอันฮึกเหิมของเหล่าอัศวินที่ดังมาจากลานฝึก เขาก็คิดอย่างสุดความสามารถตลอดทางกลับคฤหาสน์ เขานึกภาพลิเซียในหัวแล้วลองจินตนาการถึงการแสดงออกในแบบต่างๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

(ไม่เห็นจะนึกอะไรออกเลย—อืม?)

ทันใดนั้น ฝูงนกที่ปรากฏขึ้นในสายตาของเร็นที่เงยหน้ามองฟ้า พวกมันน่าจะเป็น ไวท์ฮอว์ค ซึ่งเป็นสัตว์อสูรจำพวกนกที่มีขนสีขาวบริสุทธิ์ ที่เขาเคยล่าได้ตอนที่หลบหนีกับลิเซีย

เร็นที่มองดูฝูงนกนั้น อดไม่ได้ที่จะหยุดเดินแล้วกะพริบตาซ้ำๆ ไวซ์ที่เดินอยู่ข้างๆ มองดูท่าทางของเขาด้วยความสงสัย แล้วก็หยุดเดิน แล้วเงยหน้ามองฟ้า และหันมามองหน้าเร็น ในตอนนั้น ใบหน้าของเร็นดูสดใสขึ้นกว่าเมื่อครู่

“เป็นอะไรไป? คิดอะไรออกหรือ?”

“…ครับ ปัญหาคือจะหามันมาได้หรือเปล่าครับ”

เร็นพูดพลางมองฝูงไวท์ฮอว์ค แต่สิ่งที่อยู่ในหัวของเขาไม่ใช่ไวท์ฮอว์ค แต่เป็น

(วัสดุนั้น…จะพอมีทางไหมนะ?)

มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ ‘วัสดุชนิดหนึ่ง’ ซึ่งการได้มาซึ่งวัสดุนั้นยากมาก แต่หัวของเร็นเต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับวัสดุนั้น เขามุ่งมั่นอย่างเต็มที่จนไม่สนใจสิ่งอื่นใด

(น่าจะลองไปถามร้านตัดเสื้อที่เคยใช้บริการ หรือไม่ก็กิลด์ดูก่อน)

ถ้าเป็นอย่างนี้ก็อาจจะพอมีทาง เร็นโค้งคำนับไวซ์ด้วยรอยยิ้มที่ปราศจากความกังวล ซึ่งแตกต่างจากตอนที่เขาเริ่มปรึกษา

จากนั้นเร็นก็บอกว่าจะออกไปในเมือง จุดหมายปลายทางคือสองแห่งที่เพิ่งพูดถึงไปเมื่อสักครู่นี้

“ขอให้ได้ของที่เจ้าต้องการนะ เจ้าหนุ่ม”

“ครับ ถ้าไม่มี—ค่อยคิดอีกทีครับ”

เขาต้องไปตรวจสอบให้แน่ใจก่อน เร็นโค้งคำนับไวซ์อีกครั้ง แล้วรีบออกจากคฤหาสน์ของตระกูลเคลาเซล

เมื่อขอบฟ้าเริ่มเป็นสีแดงก่ำ เร็นก็อยู่ที่กิลด์และเขาก็กำลังรับประทานอาหารเย็นที่เร็วกว่าปกติ เร็นที่ตอนนี้นั้นดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ทำให้เขาได้รับความสนใจจากนักผจญภัยคนอื่นๆ อย่างมาก

“เป็นอะไรไปครับ? ท่านวีรบุรุษ”

จากนั้น มนุษย์หมาป่าก็เข้ามาทักทาย เขาเข้ามานั่งตรงข้ามเร็น และมองเร็นด้วยดวงตาที่อ่อนโยน

“ดูเหมือนจะมีเรื่องกังวลใจนะครับ มีอะไรที่ข้าพอจะช่วยได้ไหม?”

“ม…ไม่ครับ! มันเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ!”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ในฐานะที่ข้าเคยได้รับความช่วยเหลือจากท่านวีรบุรุษ ข้าก็อยากจะช่วยเหลือท่านบ้าง”

“ถ้าเป็นการตอบแทน ผมก็ได้รับเงินไปแล้วครับ!”

“ไม่ต้องห่วงหรอกขอรับ ถ้าคราวหน้าเดือดร้อนแล้วได้ช่วยเหลือกันก็พอแล้วขอรับ”

มนุษย์หมาป่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เร็นจึงยอมรับความเมตตานั้นและตอบอย่างตรงไปตรงมา

“ผมกำลังมองหาวัตถุดิบบางอย่างอยู่ครับ แต่หามันยากมากเลย”

“วัตถุดิบ? เป็นวัตถุดิบที่แม้แต่ท่านวีรบุรุษก็ยังหาลำบากเลยหรือครับ?”

เร็นพยักหน้าทันทีเมื่อถูกถาม อันที่จริง สำหรับเร็นในตอนนี้ วัตถุดิบส่วนใหญ่ที่เร็นต้องการนั้นเป็นสิ่งที่หายาก แต่เร็นเองไม่ได้ชี้แจงประเด็นนั้นเป็นพิเศษ

แต่เร็นก็เอ่ยชื่อวัตถุดิบนั้นออกไป ด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ ว่ามนุษย์หมาป่าคนนี้จะรู้เบาะแสบ้าง!

—

*ข้อความจากผู้เขียน*

เมื่อวานนี้ ผมขอขอบคุณสำหรับคำอวยพรมากมายครับ แน่นอนว่าผมได้อ่านความคิดเห็นที่ได้รับอยู่เสมอด้วยครับ…!

ขออภัยที่ไม่มีเวลาตอบกลับมากนัก แต่ผมก็ถือว่ามันเป็นแรงผลักดันในการทำงานของผมครับ!

จากนี้ไป นอกเหนือจากบทที่ 2 ที่กำลังดำเนินอยู่ โปรดติดตามฉบับไลท์โนเวลที่กำลังจะตีพิมพ์อยู่ด้วยนะครับ!