เมื่อเร็นกลับไปที่กิลด์ เขาก็ยังคงเป็นที่จับตามองเช่นเคย ปกติแล้วเขาเป็นคนเงียบๆ แต่การที่เขาแสดงท่าทีแบบนั้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เร็นเองก็ยิ้มเจื่อนๆ ขณะนึกถึงหญิงสาวในชุดคลุมคนเมื่อครู่ และเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร

“เฮ้!”

ไม่นานหลังจากนั้น นักผจญภัยที่เคยคุยกันหลายครั้ง ซึ่งมีท่าทีหยาบคายก็ทักเขา นักผจญภัยคนนั้นทักทายเร็นอย่างเป็นกันเอง พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ในฝั่งตรงข้ามของเร็นพลางหัวเราะ

“วันนี้จะไปป่าทางตะวันออกอีกเหรอ?”

“ครับ ตั้งใจว่าอย่างนั้นครับ”

“ถ้างั้น วันนี้ไปพร้อมกันเป็นไง? จริงๆ แล้วพวกเด็กหนุ่มหลายคนกำลังจะเข้าไปในป่าลึก แต่พวกคนจากกิลด์เลยบอกให้ฉันไปล่าใกล้ๆ พวกเขาหน่อยน่ะ”

มันไม่ใช่ภารกิจคุ้มกัน แต่เป็นการขอให้ช่วยยื่นมือเข้าช่วยหากมีอะไรเกิดขึ้น เจ้าหน้าที่กิลด์คงจะเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ชายคนนั้นฟังราวกับเป็นการพูดคุยทั่วไป และชายคนนั้นก็คงจะพยักหน้าเพราะไม่มีธุระสำคัญอะไร

แต่เร็นมีงานที่ต้องสำรวจสถานการณ์ของสัตว์ประหลาด เขาจึงจำเป็นต้องทำงานต่อเนื่องในการรายงานสภาพการอยู่อาศัย จำนวนประชากร และสิ่งที่เขาสังเกตเห็นอื่นๆ ทำให้เขาไม่สามารถพยักหน้าตอบรับคำของนักผจญภัยคนนั้นได้ นักผจญภัยคนนั้นพูดว่า “ช่วยไม่ได้สินะ” พร้อมกับยักไหล่

“ถ้ามีโอกาส ฉันก็อยากจะล่าด้วยกันกับนายดูนะ”

“ครับ ทางผมเองก็อยากให้สอนอะไรหลายๆ อย่างเช่นกันครับ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ถ้าท่านวีรบุรุษพูดอย่างนั้น ฉันก็ต้องพยายามให้เต็มที่เพื่อรอให้วันนั้นมาถึงสินะ!”

จากนั้น นักผจญภัยคนนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังกึกก้อง เขาเห็นเพื่อนร่วมทางที่เป็นมนุษย์หมาป่าปรากฏตัวที่ทางเข้ากิลด์

“ไปก่อนนะ ท่านวีรบุรุษเองก็ระวังอย่าให้บาดเจ็บล่ะ!”

ทั้งสองอวยพรให้กันและกันปลอดภัย ก่อนที่นักผจญภัยคนนั้นจะออกจากกิลด์ไป เร็นที่ยังอยู่ก็คิดขึ้นมาหลังจากกินอาหารที่เหลือจนหมด

(หญิงสาวในชุดคลุมคนนั้นคือใครกันนะ?)

เช้าวันนี้มีการพบเจอที่แปลกประหลาด แต่เมื่อถึงตอนเที่ยง เร็นก็ลืมเรื่องนั้นไปแล้ว และมุ่งมั่นกับการสำรวจและล่าสัตว์อสูร

วันนี้ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่นเช่นเคย และดาบเวทไม้เองก็ยังคงอยู่ที่ระดับสูงสุดและไม่มีความคืบหน้าของเงื่อนไขในปลดล็อกไปสู่ระดับต่อไปเลยซึ่งมันทำให้เร็นเป็นกังวลใจอยู่ตลอดเวลา 

แต่ในสถานการณ์ที่ไม่มีเบาะแสอะไรเลย เขาก็ทำได้แค่ล่าสัตว์อสูรต่อไปและทำได้เพียงแค่รอคอยโอกาศของการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น

“…เอาล่ะ”

เขาคิดว่าเขากำลังจะกลับบ้านและเหตุผลก็คือการล่าสัตว์อสูรเป็นไปอย่างราบรื่น เขาตระหนักได้ว่าการขนส่งเองก็คงจะลำบาก โชคดีที่เขาล่าเอิร์ธเวิร์มได้ถึงสามตัว ซึ่งผลงานก็ถือว่ามากเกินพอ ส่วนงานสำรวจสถานการณ์สัตว์อสูรก็เสร็จสิ้นตามกำหนดแล้ว ถ้ากลับเมืองตอนนี้ ก็คงจะถึงก่อนค่ำสินะ!

ทันไดนั้น

…ว้ากกกก!?…ก้าาาาาาา!

เสียงกรีดร้องและเสียงคำรามแหลมสูง เสียงอันรุนแรงที่จู่ๆ ก็ดังเข้ามาในหู ทำให้ฝูงนกที่เกาะอยู่บนต้นไม้ในป่าพากันบินหนีไปพร้อมกัน เร็นเองก็หยุดเดินและหันไปมองทิศทางที่มาของเสียง

“…ทำไมถึงมาอยู่ใกล้เมืองขนาดนี้”

เร็นจำเสียงคำรามนั้นได้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยมือจากเอิร์ธเวิร์มที่แบกอยู่ การเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเจนนี้ทำให้เขาขยับเท้าโดยอัตโนมัติ

พรึ่บ— เขากระโดดเตะพื้นและวิ่งไปยังทิศทางขอฝเสียงนั้น ท่ามกลางต้นไม้ราวกับสายลม ระหว่างทาง เขาก็ใช้ดาบเวทเหล็กฟันกิ่งและใบไม้ที่ขวางทาง พุ่งตรงไปยังทิศทางที่ได้ยินเสียง ในที่สุด กลิ่นก็ลอยมา มันเป็นกลิ่นคาวเลือดเข้มข้น

(…น่าจะมาจากแถวนี้)

วิ่งไปได้สิบกว่านาที สิ่งที่พบเมื่อไปถึงก็คือรอยแยกขนาดใหญ่บนพื้นดินที่กว้างใหญ่เบื้องล่าง ภายในรอยแยกนั้นกว้างขวาง แต่รากไม้และเนินเขาที่พังทลายลงมาครึ่งๆ ทำให้มันสลับซับซ้อน ถ้าตกลงไป คงจะลำบากมากในการปีนกลับขึ้นมา เร็นสังเกตเห็นว่ามีชายหญิงหลายคนอยู่ที่ก้นรอยแยกนั้น และพวกเขาทุกคนก็เลือดออก

(ยังมีชีวิตอยู่…แต่)

คงเป็นเรื่องยากที่จะหนีออกจากรอยแยกนี้ได้ หากไม่มีความช่วยเหลือจากบุคคลที่สาม พวกเขาก็คงจะตายไปในไม่ช้า เร็นจึงคิดจะช่วยพวกเขา และด้วยพลังของดาบเวทไม้ การช่วยพวกเขาออกมาก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย และเมื่อเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า

“อึ๊ก…แข็งจริงๆ!”

ภายในรอยแยกบนพื้นดิน

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากจุดที่ห่างจากชายหญิงที่ล้มลงเล็กน้อย เมื่อเร็นสังเกตเห็นเสียงของชายสองคน เขาก็หันไปมอง และสิ่งที่เห็นคือมนุษย์หมาป่ากับชายท่าทางหยาบคายคนนั้น

นอกจากนี้ เสียงโลหะกระทบกันดังแสบแก้วหูก็เข้ามาในหูของเขา และเมื่อเร็นเห็นสัตว์ประหลาดสีดำสนิทที่เผชิญหน้าอยู่ เขาก็คิดว่า “เป็นไปตามคาด” แต่ก็ยังคงไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

—เพราะสัตว์ประหลาดตัวนั้นคือ

“การ์กอยล์ผิวเหล็ก ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

ไม่ผิดแน่ ไม่มีทางจะเห็นผิดได้เลย ร่างกายที่เป็นโลหะทั้งตัวที่โบกปีกบินไปมาอย่างอิสระที่ก้นบึ้งของรอยแยกบนพื้นดินนั้นเป็นเหมือนที่อาวุธร้ายกาจ ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ด้วยความว่องไวและร่างกายที่แข็งแกร่งนั้นแตกต่างจากการ์กอยล์ทั่วไปอย่างสิ้นเชิง มันเป็นสัตว์อสูรพิเศษที่จัดอยู่ในกลุ่มของสัตว์อสูรที่ไม่เหมือนใคร เช่นเดียวกับ ซีฟวูฟเฟ่น ที่จัดอยู่ในอันดับต้นๆ ของแรงค์ D 

สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยคือการที่การ์กอยล์ผิวเหล็กมาอยู่ในป่าตะวันออก เขาจำได้ว่ามันน่าจะอยู่ห่างจากเคลาเซลออกไปอีกนี่ ข้อมูลที่เร็นเห็นในกิลด์เองก็ระบุไว้เช่นนั้น

“บ้าจริง…ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป…”

เสียงพึมพำของมนุษย์หมาป่า ร่างกายของทั้งสองคนที่กำลังต่อสู้อยู่นั้นมีบาดแผลมากมาย ชายที่พูดหยาบคายดูเหมือนจะยังไม่เป็นอะไรมาก แต่มนุษย์หมาป่านั้นดูอ่อนแรงมากเพราะแขนข้างหนึ่งของเขานั้นไม่มีแรง

การ์กอยล์ผิวเหล็กยังคงกระโดดไปมาอย่างว่องไว ใช้กำแพงและรากไม้ที่พาดผ่านเป็นฐาน และมันก็ฉวยโอกาสที่มนุษย์หมาป่าเผลอ พุ่งเข้าข้างหลัง

‘ก้า!’

“—ห๊ะ?”

‘ชี!’

เสียงร้องที่น่าสมเพช และแขนสีดำสนิทที่เหวี่ยงลงมาใส่มนุษย์หมาป่าที่ส่งเสียงนั้นออกมา

“ไอ้…แกรรร!”

แต่ก่อนที่มันจะเหวี่ยงลงมาถึง ชายที่พูดหยาบคายก็พุ่งเข้ามาขวางและใช้โล่ในมือป้องกันแขนสีดำสนิทไว้—แต่แขนนั้นทะลุโล่และกระแทกเข้าที่ไหล่ของชายคนนั้นราวกับจะคว้านเนื้อ

“แคะฮะ!?”

ชายคนนั้นถูกซัดกระเด็นไปอย่างง่ายดาย เขาพิงกำแพงและหมดสติไป เหลือเพียงมนุษย์หมาป่าที่จ้องมองการ์กอยล์ผิวเหล็กอย่างดุดัน

การ์กอยล์ผิวเหล็กที่ยังคงลอยอยู่ก็พุ่งเข้าหามนุษย์หมาป่าอย่างรวดเร็วและยกแขนสีดำสนิทขึ้น—

‘ค๊าก!’

ในพริบตา เร็นก็พุ่งเข้ามาขวาง มนุษย์หมาป่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจในขณะที่เร็นปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า

“อะ ท่านวีรบุรุษ!?”

“อึ๊ก—ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาตกใจอะไรนะครับ! รีบหนีไปเร็วเข้า!”

เร็นยกดาบเวทเหล็กขึ้นและปกป้องมนุษย์หมาป่า พื้นดินที่เร็นยืนอยู่ถูกเซาะเป็นร่องและแตกร้าว แม้เขาจะรับแรงกระแทกมหาศาลขนาดนั้น แต่เร็นก็ไม่ถอยแม้แต่น้อย ซ้ำยังผลักร่างของการ์กอยล์ผิวเหล็กถอยหลังออกไปอีกด้วย

(แม้ว่าจะพุ่งเข้ามาแบบไม่ทันได้เตรียมตัวโดยอาศัยความแข็งแกร่งของร่างกายและดาบเวทไม้…!)

เมื่อเห็นวิกฤตของทั้งสองคน เขาก็รีบพุ่งเข้ามาโดยไม่มีเวลาเตรียมใจมากนัก

‘…ครืน’

ได้ยินเสียงคำรามของการ์กอยล์ผิวเหล็กที่กระโดดอย่างว่องไวและหยุดอยู่บนกำแพง เหงื่อเย็นไหลลงข้างแก้มของเร็นเพราะอากาศที่แสบร้อน

“…ช่วยบอกผมอย่างเดียว ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

“ไม่ ไม่รู้…! มันอาจจะย้ายจากถึ่นที่อยู่เดิมมาอยู่ที่นี่แล้วก็ได้!”

มนุษย์หมาป่าดูเหมือนจะรู้แค่นั้น นอกจากนี้ เขากับเพื่อนร่วมทางก็กำลังจับตาดูนักผจญภัยรุ่นเยาว์อยู่ และนักผจญภัยรุ่นเยาว์เหล่านั้นก็มาที่นี่เพื่อขุดหาทรัพยากรใต้ดินในรอยแยกนี้

(อืม เข้าใจแล้ว)

คงจะมีแร่ธาตุที่เป็นอาหารของการ์กอยล์ผิวเหล็กอยู่ในทรัพยากรใต้ดินแถวนี้ ซึ่งเร็นคิดว่ามีความเป็นไปได้ จึงกล่าวว่า

“คุณพาเพื่อนร่วมทางและคนที่ล้มอยู่ไปหลบก่อนได้ไหม?”

“ได้สิ! ถ้านายถ่วงเวลาให้ฉันมากพอ ฉันสามารถพาพวกเขาขึ้นไปบนพื้นดินได้หลายรอบเลย!”

เร็นพยักหน้าและพูดว่า “เช่นนั้นก็ดี”

ความเป็นปรปักษ์ที่แผ่ออกมาจากการ์กอยล์ผิวเหล็กเพิ่มขึ้นทุกขณะ มันระมัดระวังเร็นที่มันเผชิญหน้าอยู่และไม่กล้าโจมตีอย่างสะเพร่า นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่ามันฉลาดกว่ามิทสึเมะและเอิร์ธเวิร์มมาก ถ้ามีใครขยับตัว มันคงจะกระโดดเข้าใส่ทันที

“ขอโทษ! ฉันเป็นหนี้บุญคุณนาย!”

ทันทีที่มนุษย์หมาป่าขยับตัว การ์กอยล์ผิวเหล็กก็กระโดดเข้าใส่เช่นกัน เร็นที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้าจึงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและเผชิญหน้ากับการ์กอยล์ผิวเหล็กที่เล็งไปที่ด้านหลังของมนุษย์หมาป่า เขาเหวี่ยงดาบเวทเหล็กลงไปยังแขนสีดำสนิทที่เหยียดออกไปที่ด้านหลังของมนุษย์หมาป่า แต่

‘ครืด!?’

“อึ๊ก…แข็งจริงๆ!”

ความคมของดาบเวทเหล็กนั้นน่าทึ่งมาก หลังจากเลเวลอัพเมื่อไม่กี่วันก่อน มันก็ยิ่งคมยิ่งขึ้นไปอีกจนคิดว่าไม่มีอะไรที่ตัดไม่ขาด แต่แขนของการ์กอยล์ผิวเหล็กนั้นกลับไม่ขาด มันแค่บิ่นเล็กน้อยเท่านั้น เลือดสีน้ำตาลแดงที่ไหลออกมาเล็กน้อยเพียงแค่ทำให้ดาบเวทเหล็กพอเปื้อนเท่านั้น

‘คาก! ครืด—ก้าาาาา!’

มันกระโดดกระพือปีกแล้วกระโดด และทันใดนั้นก็ร่อนลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเหวี่ยงแขนสีดำสนิทของมัน 

ทุกครั้งที่แรงลมพัดผ่านแก้ม เร็นก็เหงื่อเย็นไหลลงที่ต้นคอ เมื่อเวลาผ่านไปเร็นที่เริ่มหลบการโจมตีของมันไม่พ้น การโจมตีของมันเฉียดต้นขาของเร็น ฉีกเสื้อผ้า ฉีกผิวหนัง และทำให้เลือดสดๆ กระจายขึ้นไปในอากาศ

(อย่าลืม นี่ไม่ใช่แค่สัตว์อสูรธรรมดา)

แต่ไม่จำเป็นต้องคิดมากเกินไป มันเป็นสัตว์อสูรที่พิเศษในระดับ D เช่นเดียวกับ ซีฟวูฟดฟ่น แต่ก็อย่าวไรมันก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าซีฟวูฟเฟ่นอยู่ดี

ในด้านการป้องกัน การ์กอยล์ผิวเหล็กอาจจะเหนือกว่า แต่ความสามารถอื่นๆ ของ ซีฟวูฟเฟ่น นั้นเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเผชิญหน้ากันเช่นนี้ ก็เห็นได้ชัดเจน พูดตามตรง แม้จะเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่เหมือนใครในอันดับ D เหมือนกัน แต่ก็มีความแตกต่างกันมากจนไม่สามารถมองว่าเป็นสิ่งเดียวกันได้

“…แล้วก็”

ไม่เหมือนเมื่อก่อน เร็นแข็งแกร่งขึ้นมาก

“มันแค่ช้าหรือเร็วในการล้มมันเท่านั้นเอง…!”

ไม่ช้าก็เร็ว เขาก็ตั้งใจจะสู้กับการ์กอยล์ผิวเหล็กอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เขาคิดว่าเขาควรที่จะขออนุญาตจากเรซาร์ดก่อน ดังนั้นการต่อสู้ครั้งนี้จึงอยู่นอกแผน

“—!?”

เร็นใช้รากไม้ที่สร้างจากดาบเวทไม้เพื่อรัดแขนสีดำสนิทที่เฉียดแก้มของเขา แม้จะมีบาดแผลลึกที่แก้มของเร็นและรู้สึกเจ็บปวด แต่มันก็ไม่เกี่ยวกัน

‘ก้า! กี๊!’

(ไม่เป็นไร ไม่ใช่การตอบโต้ที่รุนแรงเท่า ซีฟวูฟเฟ่น)

การ์กอยล์ผิวเหล็กเหวี่ยงแขนไปมาด้วยความตกใจ เร็นจ้องมองไปที่ดวงตาที่ไม่ได้เป็นโลหะและเหวี่ยงดาบเวทเหล็กตรงไปข้างหน้า แม้บางครั้งมันจะเฉียดแก้มและลำตัวของเร็น แต่ก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลลึกเท่าครั้งแรกได้อีกแล้ว

เป็นเพราะเร็นเริ่มคุ้นเคยแล้ว เขามีเวลาเหลือเฟือที่จะมองเห็นการเคลื่อนไหวและนิสัยของการ์กอยล์ผิวเหล็กได้ทีละน้อย และเร็นก็ใช้โอกาสชั่วพริบตาและออกแรง

“ตรงนั้นไม่แข็งไม่ใช่เหรอ!”

เขาทิ่มดาบเวทเหล็กเข้าไปอย่างแม่นยำ เมื่อเสียงลมแหวกอากาศดังขึ้น ในพริบตาต่อมา ของเหลวสีน้ำตาลแดงก็กระเซ็นออกจากดวงตาข้างหนึ่งของการ์กอยล์ผิวเหล็ก การ์กอยล์ผิวเหล็กส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้วมันก็หลุดจากการพันธนาการอย่างทุลักทุเลและถอยห่างจากเร็นไปติดกำแพง

แต่เวลาหยุดพักก็ยังมาไม่ถึง การตามล่าของคมดาบเวทเหล็กก็กำลังพุ่งเข้าใส่มันอย่างเต็มที่

‘ครืนนนนนนนนน!’

เสียงคำรามกึกก้อง เร็นอดทนต่อเสียงดังแสบแก้วหูและยังคงพุ่งเข้าใส่ เขาเหวี่ยงดาบเวทไม้ในมือและสร้างรากไม้รอบๆ ตัวการ์กอยล์ผิวเหล็ก

แต่คราวนี้มันหลบได้ ดูเหมือนว่ามันจะเรียนรู้จากการโจมตีครั้งแรก การเคลื่อนไหวของการ์กอยล์ผิวเหล็กมีการเปลี่ยนแปลง

อากาศชื้นที่เต็มไปหมดในรอยแยกที่ลึกที่สุด กลิ่นคาวเลือดปะปนอยู่กับบรรยากาศที่ตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ เร็นยืนยันว่ามนุษย์หมาป่ากำลังพาเพื่อนร่วมทางกลับขึ้นไปบนพื้นดิน หลังจากนั้นไม่กี่นาที เขาก็กลับมาเพื่อไปหานักผจญภัยหน้าใหม่

“ท่านวีรบุรุษ! ปลอดภัยดีไหม!?”

“ครับ! รีบหน่อยครับ!”

โชคดีที่เร็นได้เปรียบอยู่แล้ว

การ์กอยล์ผิวเหล็กได้สูญเสียดวงตาไปข้างหนึ่งแล้ว และกำลังเผชิญหน้ากับเร็นด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง หลังจากการต่อสู้กับ ซีฟวูฟเฟ่น เขาก็ฝึกฝนตัวเองในป่าของหมู่บ้าน และเติบโตขึ้นอย่างมากจากการต่อสู้กับเยลคุคุ นอกจากนี้ ดาบเวทที่เลเวลอัพในป่านี้ก็ทำให้ความแข็งแกร่งของเร็นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

(ไม่เป็นไร สู้ได้สบาย)

แม้จะคิดเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ประมาทเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกัน ร่างกายที่ตึงเครียดและกำลังใจที่เพิ่มขึ้นก็ทำให้เขามีพละกำลังที่ไม่สามารถแสดงออกมาได้ในการฝึกซ้อมปกติ!

 

‘ก้า…า…!’

การ์กอยล์ผิวเหล็กอ่อนแรงลงมาก ถ้าเป็นอย่างนี้ แค่ใช้เวลาก็จัดการได้ เร็นไม่ได้มั่นใจว่าจะชนะและเขาแน่ใจว่าตัวเองก็ไม่ได้ประมาท แต่เร็นก็ดีใจที่สามารถต่อสู้ได้อย่างเหนือกว่า

‘ครืนนนน!’

เมื่อเห็นมนุษย์หมาป่าที่มาช่วยนักผจญภัยคนอื่น การ์กอยล์ผิวเหล็กก็หันความสนใจไปทางนั้น แต่เร็นก็เข้ามาขวางเช่นเคย

“ไม่ปล่อยให้ไปไหนเด็ดขาด!”

‘ก้าาาา!’

ดาบเวทเหล็กฟันทะลุผิวหนังของการ์กอยล์ผิวเหล็ก คมดาบฝังลึกเข้าไปแล้วพลังโจมตีด้วยดาบของเร็นก็รุนแรงขึ้นมาก จนแทบจะไม่ต้องใช้เวทธรรมชาติของดาบเวทไม้เลย แขนของการ์กอยล์ผิวเหล็กที่ว่องไวดุจสายลมเฉียดแก้มของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เร็นก็ไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียว ซึ่งแม้แต่สัตว์อสูรก็คงรู้สึกเกรงกลัว

—ในระหว่างนั้น การช่วยเหลือก็ดำเนินไปทีละคน สองคน สำหรับเร็นที่จดจ่ออยู่กับการต่อสู้ มันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเขารู้สึกตัวและการช่วยเหลือของมนุษย์หมาป่าก็เสร็จสิ้นแล้ว

“คนสุดท้ายแล้ว! ท่านวีรบุรุษก็อย่าหักโหมเกินไปนะ!”

ในที่สุดการช่วยเหลือก็สิ้นสุด เร็นคิดว่าจะทำอย่างไรกับการ์กอยล์ผิวเหล็กที่อยู่ตรงหน้าดี จะจัดการมัน หรือจะถอยไปก่อน แต่เสียงลมแหวกอากาศจากฟากฟ้าก็ดังเข้ามาในหูของเขา

(…อะไรนะ เสียงอะไรนั่น)

ในขณะที่ลังเลอยู่นั่นเอง

เสียงคำรามของการ์กอยล์ผิวเหล็กพร้อมกับแรงกดดันก็ใกล้เข้ามาจากเบื้องบน เร็นที่กำลังคิดว่าการ์กอยล์ผิวเหล็กควรจะอยู่ตรงหน้าเขา แต่แล้ว

‘กี๊ยยยยยยยยย!’

มันคือตัวที่สอง! มันใหญ่กว่าการ์กอยล์ผิวเหล็กตัวแรกที่เขาเพิ่งสู้มา ร่างกายของมันดำสนิทและมันเป็นประกายเงางามจนน่าขนลุก

เร็นอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะตั้งท่ารับการ์กอยล์ผิวเหล็กที่พุ่งลงมาจากเบื้องบน มันพุ่งลงมาด้วยความเร็วที่เกิดจากแรงโน้มถ่วง แต่เร็นก็รู้สึกว่ามันมีพละกำลังมากกว่าตัวแรกเสียอีก

“คู…คู่งั้นเหรอ!?”

มนุษย์หมาป่าที่กำลังปีนกำแพงอยู่กล่าว

“ในกิลด์นักภัยไม่มีข้อมูลแบบนั้นเลย… หรือว่ามันจะเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้เอง!?”

เร็นก็จำได้เช่นกัน มันมีข้อมูลของการ์กอยล์ผิวเหล็กเพียงแค่ตัวเดียวเท่านั้น ถ้าตัวที่ปรากฏใหม่เป็นตัวผู้ ถ้างั้นสองตัวนี้ก็คงจะเพิ่งจับคู่กันเมื่อไม่นานมานี้เอง เร็นคิดขณะที่พยายามปัดการโจมตีออกไป

(เสียงคำรามเมื่อครู่คือมันเรียกคู่ของมันมาสินะ)

เรื่องนี้ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไป แน่นอนว่าเร็นเคยสู้กับ มานาอีทเตอร์ สองตัวพร้อมกัน พวกมันมีระดับเทียบเท่ากับแรงค์ D ดังนั้นการเผชิญหน้ากับแรงค์ D ในตอนนี้ก็อาจจะเหมือนกัน

แต่ลิเซียไม่อยู่ และเร็นไม่มีบัฟจากนักบุญ อีกทั้งนี่ยังเป็นสนามรบที่เลวร้ายที่สุด ใต้ดินที่เคลื่อนไหวลำบากเช่นนี้ เร็นเสียเปรียบอย่างมาก

‘คาก…า…’

‘ครืน, คากาคากา’

การ์กอยล์ผิวเหล็กตัวผู้ที่คาดว่าจะเป็นสามีกำลังเลียแผลของการ์กอยล์ผิวเหล็กที่บาดเจ็บ บรรยากาศที่แผดเผาราวกับจะเผาไหม้ผิวหนังแผ่ซ่านไปทั่ว มนุษย์หมาป่าที่กำลังปีนกำแพงอยู่พูดด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อยว่า

“รอ…รอฉันก่อนนะ! เดี๋ยวฉันจะรีบมาช่วย!”

แต่ดูจากท่าทางแล้ว เขาไม่สามารถที่จะหวังพึ่งได้ เร็นคิดว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร จะหนีอย่างไรดี

(…ถ้าหนีไปแบบไม่คิด พวกคนที่ช่วยไว้ก็อาจจะถูกโจมตีได้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว)

แม้จะเสียใจกับการ์กอยล์ผิวเหล็ก แต่เร็นก็ไม่อยากตาย เขาต้องจัดการตัวที่บาดเจ็บก่อน เพื่อให้สถานการณ์กลับมาเป็นแบบตัวต่อตัว

(ถ้ามีเวลาเหลือเฟือ ก็อยากลองใช้ดาบเวทโจรดู)

เร็นเยาะเย้ยตัวเองและตั้งท่าดาบเวทเหล็ก ในพริบตา การ์กอยล์ผิวเหล็กทั้งสองตัวก็กระโดดเข้าใส่เร็นพร้อมๆ กัน พวกมันกระโดดไปมาอย่างอิสระรอบตัวเร็น ทั้งซ้ายขวา หน้าหลัง และเหนือศีรษะ พุ่งแขนสีดำสนิทเข้าใส่จากทุกจุดบอด

‘ชู่ว! ชิ่ว!’

“เร็วมาก…แต่!”

การโจมตีจาก ซีฟวูฟเฟ่น รวดเร็วกว่ามาก และความเร็วของการ์กอยล์ผิวเหล็กนั้นด้อยกว่า ซีฟวูฟเฟ่น มากเลยทีเดียว ดังนั้นเขาจึงหลบได้และไม่ต้องทนรับการโจมตี และเมื่อนึกถึงพลังสุดท้ายที่เยลคุคุปลดปล่อยออกมา เขาก็ไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

“—ขอโทษนะ”

เขากล่าวขอโทษการ์กอยล์คู่รักด้วยเสียงเบาๆ แม้ต่างฝ่ายต่างมีเหตุผลของตัวเอง แต่เร็นก็ไม่คิดจะแพ้ที่นี่

“จะจบแล้ว”

ตอนนี้เร็นมองเห็นการเคลื่อนไหวของการ์กอยล์ผิวเหล็กทั้งหมดแล้ว ดาบเวทเหล็กในมือของเร็นเฉียดผ่านการ์กอยล์ผิวเหล็กตัวแรก ฟันเข้าที่หน้าอกของมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างกายที่แข็งแกร่งของมันค่อยๆ เผยเนื้อหนังที่นุ่มออกมาทีละน้อย

และเร็นที่ต่อสู้มาอย่างยาวนาน ก็พุ่งเข้าใส่จุดอ่อนนั้นในที่สุด—

“ฮ้าาาาาา!”

คมดาบเวทเหล็กแทงทะลุหน้าอกของการ์กอยล์ผิวเหล็ก เขารู้สึกได้ถึงเนื้อที่ถูกตัดขาด และเสียงการแตกหักของหินเวทที่อยู่ด้านใน จากนั้นกำไลข้อมือของเร็นก็ดูดซับหินเวทนั้นและได้รับพลังใหม่

ดาบเวทโล่ (เลเวล 1: 0/2)

สามารถสร้างกำแพงจากพลังเวทได้ ประสิทธิภาพจะเพิ่มขึ้นตามระดับที่สูงขึ้น และสามารถขยายขอบเขตของการแสดงผลได้

ดาบแต่เป็นโล่? เขามีความคิดนี้ แต่เร็นเหลือบมองกำไลข้อมือและไม่ได้คิดอะไรมากนัก ในระหว่างนั้น การ์กอยล์ผิวเหล็กตัวแรกก็ล้มลงบนพื้นดิน การ์กอยล์ผิวเหล็กอีกตัวที่กำลังโกรธจัดก็พุ่งเข้ามาจากทางด้านหลัง ในขณะที่ดาบเวทไม้หายไปจากมือของเร็น

‘ก้าาาาาาาาาาา!’

ตัวที่คาดว่าเป็นตัวผู้ปล่อยความโกรธออกมา ฟันกำแพงและพื้นในรอยแยก ทำให้เกิดฝุ่นฟุ้งเต็มพื้นที่คล้ายหมอกหนา และมันก็โยนเศษหินเศษดินที่ถูกฟันออกไปใส่เร็นด้วยแขนสีดำสนิท มันโจมตีโดยใช้ฝุ่นบังตาครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามจะแทงทะลุร่างกายของเร็น

“ท่านวีรบุรุษ!? อึ๊ก…เกิดอะไรขึ้นกันแน่…!?”

มนุษย์หมาป่าที่กำลังอพยพเหล่านักผจญภัยมือใหม่ไม่เห็นว่าการต่อสู้ที่ก้นบึ้งของเหวดำเนินไปอย่างไร แต่สิ่งนี้กลับทำให้เร็นตัดสินใจใช้พลังใหม่ที่เขาได้รับ การมองเห็นที่แย่ การโจมตีด้วยการขว้างและมุมอับของการ์กอยล์ผิวเหล็กที่ใช้แขนอันทรงพลังของมันโจมตี ทำให้เขาไม่ลังเลที่จะใช้มันเลยแม้แต่น้อย

‘กี๊ยยยยยยยย!’

มันพุ่งเข้ามา แขนของการ์กอยล์ผิวเหล็กที่อยู่ด้านหลังเร็นอย่างสมบูรณ์แบบและมันก็กำลังพุ่งเข้าใส่หลังของเร็น ในอีกหนึ่งวินาที หรือเร็วกว่านั้น ร่างกายของเขาจะถูกทะลุ การ์กอยล์กินเหล็กเองก็มั่นใจในชัยชนะ

—แต่แขนอันทรงพลังนั้นไม่ถึงร่างกายของเร็น

เมื่อมือของเร็นที่สวมเกราะยกขึ้น กำแพงพลังงานสีทองก็ปรากฏขึ้นจากมือของเร็น กั้นแขนอันทรงพลังทั้งสองข้างไว้ของมันไว้

‘…………!?’

กำแพงนั้นใหญ่พอที่จะคลุมครึ่งบนของเร็นได้ทั้งหมด ราวกับกระจกสีทองที่ส่องประกาย การ์กอยล์ผิวเหล็กที่ตกใจก็กระแทกแขนอันทรงพลังเข้าใส่ครั้งแล้วครั้งเล่า จนในที่สุดกำแพงอันแข็งแกร่งนั้นก็เริ่มมีรอยร้าวเล็กน้อย

มนุษย์หมาป่าที่กำลังจะกลับลงไปใต้เหวก็ตกใจที่เสียงข้างใต้ได้หยุดลงไปอย่างกะทันหัน แต่เร็นก็ไม่ได้สนใจอะไร เขาเพียงแค่คิดถึงดาบเวทโล่และผลลัพธ์ของการต่อสู้ครั้งนี้เท่านั้น

(สุดยอดเลยแฮะ)

เร็นมีความมั่นใจ มั่นใจว่าจะสามารถโต้กลับได้แม้ว่าดาบเวทนี้จะใช้ไม่ได้ผลก็ตาม ดังนั้นเขาจึงแสดงท่าทีไม่เกรงกลัวออกมา และเมื่อเขายกเลิกโล่ มันก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ซึ่งเศษที่สะท้อนแสงแดดนั้นเองก็สร้างเป็นภาพที่สวยงามราวกับเกล็ดเพชร

เร็นหันกลับมาและโจมตีการ์กอยล์ผิวเหล็กที่อ่อนล้าจากการโจมตีซ้ำๆ ด้วยดาบเวทเหล็กครั้งแล้วครั้งเล่า ในตอนท้าย เขากล่าวขอโทษและพูดว่า

“ฉันรู้ว่าเราบุกรุกถิ่นที่อยู่ของพวกแก”

เขาค่อนข้างรู้สึกผิดเพราะตัวเขาเองและเหล่านักผจญภัยเป็นฝ่ายที่บุกรุกถิ่นที่อยู่ของมัน แต่เร็นไม่อาจอยู่เฉยได้เพราะเขาอยากช่วยคนที่อยู่ที่นี่และเขาเองก็ไม่อยากตาย นั่นหมายความว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องต่อสู้

‘ก้า—ครืน…ก้า!’

เขาหลบแขนอันทรงพลังของการ์กอยล์ผิวเหล็กที่พยายามตอบโต้ และเล็งไปที่หน้าอกของการ์กอยล์ผิวเหล็กอีกครั้ง และเมื่อกายเนื้อของมันปรากฏออกมาเหมือนตัวแรก เร็นก็แทงดาบเป็นออกไปเป็นครั้งสุดท้าย

‘อึ๊ก…อา…’

การ์กอยล์ผิวเหล็กที่ไร้เรี่ยวแรงก็ล้มลง เสียงคล้ายแผ่นดินไหวดังขึ้น ร่างกายขนาดมหึมาที่แตกต่างจากตัวแรกก็ล้มลงนอน เร็นถอนหายใจเมื่อเห็นเช่นนั้น และพูดด้วยเสียงเบาๆ ว่า

“…ในที่สุดก็จบลงแล้ว”

เขาเหนื่อยมากจากการต่อสู้ที่ไม่ได้วางแผนไว้แบบนี้ แม้จะรู้สึกว่าสู้ได้ง่ายกว่าตอนที่สู้กับซีฟวูฟเฟ่นก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาสบายใจเลย ถ้าเขาประมาทแม้แต่วินาทีเดียว คนที่ล้มลงก็คงจะเป็นเขาเอง ถ้าเขารับแขนอันทรงพลังของการ์กอยล์ผิวเหล็กตรงๆ แม้แต่ครั้งเดียว ร่างกายของเขาก็คงจะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน

“บ้า…บ้าไปแล้ว…ท่านวีรบุรุษ…ท่าน…!?”

ฝุ่นดินเริ่มจางลง มนุษย์หมาป่าที่เพิ่งมาถึงก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ เร็นที่มนุษย์หมาป่าเห็นนั้นกำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยความเหนื่อยล้า และไม่เห็นดาบเวทแล้ว แม้จะเห็นก็คงเป็นแค่ดาบเวทเหล็กเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงไม่รู้สึกสงสัยอะไรเป็นพิเศษ จากนั้นเร็นก็ล้มตัวลงนอนแผ่หลาและพึมพำว่า “เหนื่อยแล้วครับ”

“แน่นอนอยู่แล้วสิ! แต่มันเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่มาก! เด็กหนุ่มอย่างท่านวีรบุรุษสามารถสังหารการ์กอยล์ผิวเหล็กสองตัวได้ด้วยตัวคนเดียว!”

“ผมแค่โชคดีมั้งครับ”

เขาเหนื่อยเกินกว่าจะตอบอะไรได้ จะทำอย่างไรกับซากของการ์กอยล์กินเหล็กกัน? การขนย้ายคงจะยุ่งยาก แถมยังต้องรีบนำคนที่ช่วยไว้กลับเมืองอีก มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องคิด

(ดาบเวทโล่ เป็นดาบเวทที่ใช้พลังเวทเยอะที่สุดเท่าที่เคยใช้มาเลยแฮะ)

ดาบเวทโล่ที่แตกสลายไปเพราะทนทานต่อการโจมตีซ้ำๆ ไม่ไหว แข็งแกร่งกว่าที่เร็นคิดไว้มาก แต่ด้วยเหตุนี้เอง มันจึงใช้พลังเวทที่มากตามไปด้วย ทำให้เขาล้มตัวลงนอนแผ่หลาแบบนี้ อย่างไรก็ตาม เขาก็คิดว่าการตัดสินใจใช้มันไม่ได้ผิดพลาดอะไร เพราะการที่ทัศนวิสัยไม่ดีจากฝุ่น และการโจมตีโดยการขว้างที่รวมอยู่ด้วยกัน กับสถานที่ที่ยากต่อการต่อสู้ ทำให้มันเป็นภัยคุกคามอย่างไม่ต้องสงสัย

“ผมอยากพักสักหน่อย คุณไปหาคนที่ช่วยไว้ก่อนเถอะ”

“แน่ใจนะ?”

มนุษย์หมาป่าที่เพิ่งลงมาที่ก้นรอยแยกก็ตกใจ

“ครับ ทางนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

“…เข้าใจแล้ว ขอโทษนะ เดี๋ยวจะรีบมา”

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมพักสักหน่อยก็กลับเองได้แล้ว”

เร็นพูดด้วยเสียงสบายๆ และโบกมือเล็กน้อยให้มนุษย์หมาป่า มนุษย์หมาป่าหัวเราะอย่างขมขื่นกับท่าทางนั้นและกลับไปทางเดิม เร็นที่เหลืออยู่คนเดียวก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ และพูดว่า

“ฉันคงจะเติบโตขึ้นบ้างแล้วสินะ”

เขามองดูมือของตัวเองที่ยกขึ้นสู่ท้องฟ้าและยิ้มเล็กน้อย

—

หน้าประตูเมืองเคลาเซล บนถนน มีซากของการ์กอยล์ผิวเหล็กสองตัว ตั้งตระหง่านอยู่ สร้างความรู้สึกที่ไม่สามารถมองข้ามได้เลยให้แก่ผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมา

“อะ…โอ้”

“ไม่จริงน่า…นั่นมัน…”

เร็นที่ยืนอยู่ข้างๆ กำลังคุยกับอัศวินผู้เฝ้าประตูเมืองพลางได้ยินเสียงอุทานด้วยความตกใจจากผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมา

“ทะ…ท่านเร็น!”

อัศวินจับไหล่ของเร็นแน่น เร็นรีบตอบด้วยความตกใจว่า “ครับ!”

“ท่านทำความสำเร็จอันยิ่งใหญ่นี้ได้ด้วยตัวคนเดียวจริงหรือครับ!?”

“ไม่…ไม่ครับ ผมแค่ฉวยโอกาสมาเองครับ”

“หืม…หมายความว่ามีผู้ร่วมมือด้วยงั้นสิ?”

“ก็ไม่ใช่แบบนั้นเสียทีเดียวครับ จะให้พูดว่ายังไงดีล่ะ…”

เขาตอบอย่างคลุมเครือ เพราะเขาไม่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าเขาจัดการการ์กอยล์ตัวแรกตั้งแต่ต้นจนจบด้วยตัวเอง แน่นอนว่าการ์กอยล์ตัวแรกก็มีนักผจญภัยหนุ่มๆ อย่างมนุษย์หมาป่า และเพื่อนของเขาต่อสู้ด้วย ดังนั้นเขาจึงสามารถพูดได้แค่ว่าเขาเป็นคนจัดการแค่ตัวที่สองเท่านั้น

“ไม่หรอก นี่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของท่านวีรบุรุษเลย”

มนุษย์หมาป่าเดินมาถึงแล้วพูด อัศวินที่ได้ยินคำพูดนั้นก็ตกใจและพูดว่า “เป็นไปตามคาด!”

“ตัวแรกพวกเราก็ไม่ได้โจมตีอะไรที่โดดเด่นเลย ดังนั้นทั้งสองตัวจึงเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของท่านวีรบุรุษ”

เขาพูดจบและกำลังจะจากไปหลังจากกล่าวเสริมว่า

“ฉันแจ้งกิลด์แล้วนะ สัตว์อสูรตัวอื่นที่ท่านวีรบุรุษจัดการก็ได้ถูกขนมาแล้ว ท่านเองก็ไปรับเงินรางวัลพร้อมกันเลย”

“เดี๋ยวก่อนครับ! จะให้ผมรับทั้งหมดมันก็—”

“พวกเราแค่ช่วยขนมาเท่านั้นเอง พวกเด็กหนุ่มที่ถูกท่านช่วยไว้ก็บอกว่าพวกเขาไม่ขอรับอะไรเลยด้วยซ้ำ”

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังบอกให้เร็นรับเงินค่าแร่ที่ขุดได้ใต้เหวในรอยแยกนั้นด้วย เร็นบอกว่าจะไม่รับ แต่มนุษย์หมาป่าบอกว่าเขาควรจะรับ และจากไปจากประตูเมืองโดยไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น

“ท่านเร็น นักผจญภัยจะตอบแทนบุญคุณเสมอ มิฉะนั้นชื่อเสียงที่ไม่ดีก็จะแพร่กระจายออกไป”

“ถ้าอย่างนั้น การรับเงินก็เป็นสิ่งที่ดีสำหรับพวกเขาด้วยงั้นหรือครับ?”

“ใช่ครับ…ในเมื่อท่านเร็นเป็นผู้ช่วยพวกเขาจริงๆ ก็รับไปเถอะครับ แล้วท่านจะได้นำเงินไปซื้ออุปกรณ์เวทใหม่ๆ ให้กับหมู่บ้านของท่านด้วยครับ”

เมื่อถูกพูดเช่นนั้น เร็นก็อ่อนข้อลง อัศวินผู้เฝ้าประตูยังคงยืนยันให้เขารับเงิน ในที่สุดเขาก็พยักหน้า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เขาก็จะนำเงินที่ได้ไปใช้เพื่อหมู่บ้าน

“…คึกคักจังเลยนะ”

เร็นพึมพำเมื่อมองไปรอบๆ อัศวินหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงของเร็น

“พูดอะไรอย่างนั้นครับ ท่านเร็นต่างหากที่ทำเรื่องน่าประหลาดใจมา จนคนอื่นต้องตกใจเป็นธรรมดา และยิ่งไปกว่านั้นคือการที่มีซากสัตว์อสูรที่ไม่เคยมีข้อมูลมาก่อน ที่ถูกจัดการโดยท่านเร็นยังเด็กอยู่มาก ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ท่านจะเป็นจุดสนใจครับ”

“สำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกไม่สบายใจเลยเมื่อนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากกลับไปที่คฤหาสน์”

“ครับ? หมายความว่ายังไงครับ?”

“…แน่นอนว่าเพราะท่านเรซาร์ด แต่ผมก็สู้โดยไม่ได้ปรึกษาท่านลิเซียด้วยครับ”

“ฮ่าๆ…เข้าใจแล้วครับ ท่านเร็นเป็นคนของตระกูลแอชตันนี่นะ”

เมื่อพิจารณาถึงสถานะของเขา การที่เขาจะถูกตำหนิที่ไม่ปรึกษาท่านเรซาร์ดก่อนไปต่อสู้กับสัตว์อสูรที่อันตรายก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ดังนั้นเมื่อตอนที่เขาวางแผนที่จะต่อสู้กับการ์กอยล์ผิวเหล็ก เขาก็ตั้งใจจะปรึกษาเรซาร์ดและคนอื่นๆ ก่อนเสมอ

แต่คราวนี้มันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ มันเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกะทันหันและเขาไม่สามารถมองข้ามไปได้ นอกจากนี้ เร็นอยู่ในระหว่างการสำรวจสัตว์อสูรตามคำขอของเรซาร์ดด้วย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าการมองข้ามไปคงไม่เหมาะสม

หากเขาไม่สนใจในสถานการณ์นั้น และมีใครบางคนคิดว่าตระกูลเคลาเซลทอดทิ้งนักผจญภัย…นี่คือสิ่งที่เขากังวล แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นนักผจญภัยที่มีชีวิตอิสระก็ตาม

—ในขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น เจ้าหน้าที่กิลด์นักผจญภัยที่เข้ามาก็อุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ เร็นยิ้มเจื่อนๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว และแจ้งความประสงค์ที่จะขอประเมิน แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นจำนวนเงินที่ไม่เคยมีมาก่อนในกิลด์นักผจญภัยของเคลาเซล ดังนั้นจึงต้องใช้เวลา เจ้าหน้าที่บอกว่าจะแจ้งผลให้ทราบภายหลังที่คฤหาสน์ของตระกูลเคลาเซล

“เข้าใจแล้วครับ งั้นก็รบกวนด้วยครับ”

จากนั้นเร็นก็เดินออกห่างจากประตูเมืองราวกับจะหนีจากความคึกคักรอบข้าง

แต่ระหว่างทางเขาก็ถูกทักทายและได้รับคำอวยพรหลายครั้ง ทำให้เขารู้สึกเขินอาย แต่เมื่อเขาเข้าใกล้คฤหาสน์ของตระกูลเคลาเซล ความคึกคักก็เริ่มลดลง และในที่สุดเขาก็ได้ถอนหายใจ และตอนนี้เองเขาก็รู้สึกได้ถึงความเหนื่อยล้าของร่างกาย

(เป็นเพราะดาบเวทโล่สินะ)

ดาบเวทใหม่ที่ได้มาจากการต่อสู้ที่ไม่ได้อยู่ในแผน เขาทดสอบประสิทธิภาพของมันแล้วจึงรู้ถึงความแข็งแกร่งของมัน ความรู้สึกเมื่อได้ลองใช้คือ มันใช้งานง่ายและมีประสิทธิภาพที่ดี แต่ในทางกลับกันมันก็ใช้พลังเวทที่มาก เร็นยืนยันเรื่องเหล่านี้อีกครั้งและมองดูสร้อยข้อมือราวกับว่าเขานึกบางอย่างขึ้นมาได้ เขานึกขึ้นมาได้ว่าเขายังไม่ได้ตรวจสอบบางอย่าง แน่นอนว่ามันเกี่ยวกับระดับความชำนาญ

—

เร็น แอชตัน

[อาชีพ] บุตรชายคนโตของตระกูลแอชตัน

อัญเชิญดาบเวทมนตร์ (ระดับ 1: 0/0)

     ศิลปะอัญเชิญดาบเวท (ระดับ 3: 1055/2000)

    เลเวล 1: สามารถอัญเชิญดาบเวทได้ [หนึ่งเล่ม]

    เลเวล 2: ได้รับผล [เพิ่มความสามารถทางกายภาพ (เล็กน้อย)] ขณะอัญเชิญดาบเวท

    เลเวล 3: สามารถอัญเชิญดาบเวทได้ [สองเล่ม]

    เลเวล 4: ได้รับผล [เพิ่มความสามารถทางกายภาพ (ปานกลาง)] ขณะอัญเชิญดาบเวท

 

   เลเวล 5: ***************************************************************

[ดาบเวทที่เรียนรู้แล้ว]

    ดาบเวทไม้ (ระดับ 2: 1000/1000)

    -สามารถโจมตีด้วยเวทมนตร์ธรรมชาติ (เล็กน้อย) ได้

    -ขอบเขตของผลการโจมตีจะขยายใหญ่ขึ้นตามเลเวลที่สูงขึ้น

    ดาบเวทเหล็ก (ระดับ 2: 814/2500)

    -ความคมจะเพิ่มขึ้นตามเลเวลที่สูงขึ้น

    ดาบเวทโจร (ระดับ 1: 0/3)

    -มีโอกาสสุ่มขโมยไอเทมจากเป้าหมายการโจมตีได้

    ดาบเวทโล่ (ระดับ 1: 1/2)

    -สามารถสร้างกำแพงพลังเวทได้ ประสิทธิภาพจะเพิ่มขึ้นตามเลเวลที่สูงขึ้น และสามารถขยายขอบเขตของการแสดงผลได้

—

เขาได้รับค่าประสบการณ์มากมาย แต่เขาก็ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อเทียบกับตัวเลขตอนที่เขาได้รับค่าประสบการณ์จากเยลคุคุและมานาอีตเตอร์

ค่าประสบการณ์ในครั้งนั้นมันมากเกินไปที่จะได้จากการ์กอยล์ผิวเหล็ก แม้ว่ามันจะมีสองตัวและการ์กอยล์ผิวเหล็กก็ขึ้นชื่อว่าเป็นสัตว์อสูรที่ให้ค่าประสบการณ์สูง แต่เร็นก็รู้สึกบรรยายไม่ถูก อย่างไรก็ตาม เขาก็คิดว่าควรจะดีใจ เพราะเป็นเรื่องจริงที่เขาแข็งแกร่งขึ้น และปริศนาหลายอย่างที่ค้างคาใจก็คลี่คลายลงแล้ว

(ดาบเวทใหม่จะได้จากสัตว์อสูรที่ไม่เหมือนใคร และก็คงจะได้ใช้ค่าประสบการณ์ที่ได้จากหินเวทของสัตว์อสูรชนิดเดียวกันเท่านั้นสินะ)

เขามองดูระดับความชำนาญของดาบเวทโล่ที่เพิ่งได้มาและคิดเช่นนั้น สำหรับความเป็นไปได้ที่ว่าหินเวทจากสัตว์อสูรที่ไม่เหมือนใครต่างชนิดกันก็สามารถเพิ่มระดับความชำนาญได้—ดูจากระดับความชำนาญของดาบเวทโจรแล้ว ดูเหมือนจะไม่ใช่

นอกจากนี้ ดาบเวทไม้ก็ยังคงอยู่ที่ระดับสูงสุดเหมือนเดิม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเพิ่มระดับของศิลปะอัญเชิญดาบเวทมนตร์และหวังว่าจะได้รับอะไรเพิ่มเติมเมื่อมันไฟถึงเลเวล 5

“ดังนั้น ปัญหาอยู่ที่ท่านลิเซีย—”

เรื่องราวทั้งหมดสรุปได้อยู่ที่ว่าเร็นจะอธิบายเรื่องวันนี้ให้ลิเซียฟังอย่างไรดี…

“ฉันเป็นอะไรไปเหรอ?”

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เสียงของลิเซียก็ดังขึ้น เร็นค่อยๆ หันหน้าไปทางต้นเสียงนั้น ที่ข้างถนนที่เขาหันไป มีลิเซียยืนอยู่พร้อมกับไวซ์

อ่า…ใช่แล้ว คฤหาสน์ก็อยู่ใกล้ๆ นี่เอง ขาของเร็นที่แก้มกระตุก ถอยหลังออกจากลิเซียโดยอัตโนมัติ

“นี่ ฉันเป็นอะไรไปเหรอ?”

“…เอ่อ คือว่า”

แต่ลิเซียก็ก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว ไวซ์ที่อยู่ข้างหลังเธอก็หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ ราวกับจะบอกว่า “ยอมแพ้เถอะ” ด้วยการขยับปาก

“เอาเป็นว่า กลับคฤหาสน์กันก่อนนะ? …มีอะไรหลายอย่างที่อยากถาม แต่ก่อนอื่นฉันจะใช้เวทศักดิ์สิทธิ์รักษาให้”

แต่ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เขาก็รู้สึกว่าช่วยไม่ได้ เร็นยอมแพ้ที่จะหาข้อแก้ตัวและเดินเข้าไปใกล้ลิเซีย ลิเซียยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ แต่ความกังวลที่ปรากฏบนแก้มของเธอเองก็ไม่สามารถปกปิดได้เลย!

@ ตอนนี้จะยาวแบบพิเศษเลย เพราะเป็นการรวม 2 ตอนเข้ามาไว้เป็นตอนเดียว! @