เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากฝึกซ้อมเสร็จ ลิเชียก็มาหาที่ห้องรับแขก

“นี่ๆ เร็น พรุ่งนี้มาฝึกด้วยกันไหม?”

เธอเอ่ยชวนให้มาฝึกด้วยกันด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าและน้ำเสียงสดใส เมื่อเห็นลิเซียมาถามอย่างร่าเริง เร็นก็แสร้งทำเป็นปกติแล้วตอบว่า

“ครับ ร่างกายก็เกือบจะกลับมาเป็นปกติแล้ว ผมจะลองพิจารณาดูครับ”

ทันใดนั้นเอง

“………….?”

ลิเชียจ้องมองเร็นด้วยสายตาที่แปลกใจ แล้วเดินเข้าไปใกล้โต๊ะที่เขาอยู่ เธอยืนข้างโต๊ะ เอื้อมมือไปจับแก้มของเร็น แล้วหันหน้าเขาเข้าหาตัวเอง

“มีอะไรปิดบังฉันอยู่รึเปล่า?”

(อึ่ก——!?)

“อ๊ะ ตาของนายสั่นนะ”

น่าตกใจจริงๆ ที่เธอช่างสังเกตได้ถึงเพียงนี้ แต่เรื่องงานที่เรซาร์ดขอไว้ยังพูดไม่ได้ เร็นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะโกหกออกไป แม้จะเจ็บปวดใจก็ตาม

“ที่จริงแล้ว… ผมมีความคิดบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องวิชาดาบศักดิ์สิทธิ์เมื่อวันก่อนครับ”

“…อะไรเหรอ?”

“ผมคิดว่า… ถ้าเกิดว่าผมทำให้อนาคตของท่านลิเชียได้รับผลกระทบแย่ๆ ขึ้นมาล่ะก็…”

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่พูดออกไปก็ไม่ใช่เรื่องโกหกทั้งหมด การที่เคยคิดถึงเรื่องนั้นจริงๆ คือความจริง

“โธ่! เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกน่า! ฉันเป็นคนตัดสินใจเองนะ เร็นไม่ต้องเป็นห่วง!”

ลิเชียเชื่อคำพูดนั้นอย่างบริสุทธิ์ใจ แล้วพูดให้กำลังใจเร็น

เร็นรู้สึกผิดเล็กน้อยต่อเธอ และเบือนสายตาไปเล็กน้อย

ความจริงจังของเร็นอาจจะทำให้ลิเชียยิ่งรู้สึกแปลกๆ เธอจึงย้ำอีกครั้งว่า “ไม่ต้องกังวล” และยืนยันว่าการตัดสินใจนั้นไม่ได้ผิด

“สักวันเราก็แค่ไปเรียนรู้สายวิชาดาบที่เหมาะกับเราด้วยกันก็พอแล้วนี่นา วิชาดาบศักดิ์สิทธิ์ไม่ใช่วิชาดาบเดียวที่มีอยู่ในโลกนี้ซะหน่อย”

ลิเชียพูดอย่างนั้นแล้วก็ปล่อยเร็นไป

เร็นที่ได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเองจากการพูดคุยที่ไม่ได้คาดการณ์ไว้ ก็ลุกขึ้นตามลิเชียที่จับมือไว้

แล้วก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับเธอที่ดึงแขนไป

“จะไปไหนครับ?”

“อาหารเช้าไง นายก็ยังไม่ได้กินใช่ไหม มากินด้วยกันเถอะ”

เป็นการกระทำที่ตั้งใจจะปลอบใจเร็นที่ดูเหมือนกำลังคิดหนักมาตลอด

นั่นยิ่งทำให้เร็นรู้สึกเจ็บปวดในใจ

(อา… ความรู้สึกผิด…)

เพราะยังไม่มีกำหนดการที่แน่นอน เร็นเลยยังคงปิดเรื่องกิลด์ไว้

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับความบริสุทธิ์ใจและความตรงไปตรงมาของลิเชีย เขากลับรู้สึกเหมือนกำลังทำสิ่งที่เลวร้ายอยู่ตลอดเวลา

ขณะที่เดินไปห้องอาหาร จู่ๆ

“อ้าว นั่นลิเชียนี่”

เรซาร์ดปรากฏตัวขึ้นแล้วทักทายลิเชียที่กำลังเดินไปอย่างร่าเริง เขาไม่ได้ใส่ใจที่ลูกสาวของเขาพาเร็นไปใหนมาใหนด้วย เพียงแต่ยิ้มอย่างขอโทษต่อเร็นเท่านั้น

แล้วเรซาร์ดก็พูดขึ้นว่า

“ถึงเวลาออกเดินทางแล้วนี่ ทำอะไรอยู่?”

(ออกเดินทาง?)

“คุณพ่อคะ หนูคิดว่าเราจะออกเดินทางหลังอาหารเช้าไม่ใช่เหรอคะ”

“อ่า ใช่ พ่อบอกไว้อย่างนั้นแหละ แต่ดูเหมือนลิเชียจะตั้งใจฝึกซ้อมตอนเช้ามากไปหน่อยนะ ไกล้ถึงเวลาที่กำหนดแล้ว เลยอยากให้ไปกินอาหารเช้าในรถม้าแทน”

ลิเชียหันมาหาเร็นที่เอียงคอด้วยความไม่เข้าใจพลางกล่าวว่า “ขอโทษนะ”

“วันนี้เรามีแผนจะไปทำงานนอกเมืองน่ะค่ะ เวลาออกเดินทางคือหลังอาหารเช้า ฉันเลยคิดว่ายังมีเวลาเหลือเฟือ… ”

ดูเหมือนว่าลิเชียจะตั้งใจฝึกซ้อมตอนเช้ามากเกินไป จนทำให้เวลาคลาดเคลื่อน

“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมจะหาอะไรกินง่ายๆ แล้วไปหายืมหนังสือมาอ่านฆ่าเวลาเองครับ”

“…ฉันเป็นคนชวนแท้ๆ ขอโทษจริงๆ นะ”

จากนั้น ลิเชียก็ปล่อยมือเร็น เธอจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วรีบเดินไปที่ห้องของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“ลูกสาวฉันส่งเสียงดังตั้งแต่เช้าเลย ขอโทษด้วยนะ”

เรซาร์ดพูดขึ้นหลังจากที่ลิเชียลับสายตาไปแล้ว

“ไม่หรอกครับ ความสดใสของท่านลิเชียทำให้ผมมีพลังอยู่เสมอครับ”

“หึๆ นั่นแหละคำพูดแบบนายเลย… เอาล่ะ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ฉันกับลิเชียจะไปนอกเมือง คาดว่าจะกลับมาถึงตอนดึกๆ หน่อยนะ ดังนั้นวันนี้ฉันจะฝากเรื่องการสำรวจไว้กับนาย”

การทำงานในขณะที่ลิเชียไม่อยู่ทำให้ฉันรู้สึกตึงเครียดเล็กน้อย

แต่ในขณะเดียวกัน ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะได้ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอีกครั้งในรอบหลายเดือน

“ฉันรอคอยในตอนที่เรากลับมาถึงว่า เร็นจะทำผลงานอะไรให้ประหลาดใจในวันแรกนะ”

“…วันแรกเองนะครับ ผมไม่คิดว่าจะได้ผลงานที่โดดเด่นอะไรหรอกครับ”

อย่างน้อยในวันแรก ฉันตั้งใจจะสำรวจอย่างระมัดระวัง

ถ้าไม่คุ้นเคยกับภูมิประเทศสัตว์ประหลาดที่เจออาจจะเป็นตัวที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยก็ได้

ดังนั้น ฉันจึงไม่คิดที่จะเคลื่อนไหวอย่างเอิกเกริกตั้งแต่แรก

ฉันตั้งใจว่าจะไปที่กิลด์เพื่อดูข้อมูล แล้วใช้แผนที่ที่ได้จากไวซ์เพื่อสำรวจเท่านั้น

ถึงอย่างนั้น ถ้ามีสัตว์ประหลาดปรากฏตัว ฉันก็จะป้องกันตัวอยู่ดี

“ไวซ์ก็จะไปกับเราด้วย เลยไม่อยู่ที่นี่ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้บอกคนในคฤหาสน์ได้เลยนะ”

เรซาร์ดพูดทิ้งท้ายไว้แล้วเดินจากไปจากหน้าเร็น

เร็นที่ถูกทิ้งไว้ไม่ได้เดินไปห้องอาหาร แต่เดินไปที่ครัวเพื่อกินอาหารเช้าที่นั่นแทน

ในใจของเขา มีความรู้สึกถึงภารกิจที่ไม่เหมือนปกติเกิดขึ้น

“เอาล่ะ… พยายามเข้า”

เขาได้รับมอบหมายงานที่คล้ายกับงานที่เคยทำแทนพ่อที่หมู่บ้าน แต่ครั้งนี้เป็นงานที่ได้รับมอบหมายจากท่านบารอนเรซาร์ดโดยตรง เมื่อคิดเช่นนั้น เขาก็รู้สึกตั้งใจมากกว่าเดิม

สามชั่วโมงหลังจากออกจากเมือง หากเดินไปทางตรงข้ามกับเนินเขาที่เคยสู้กับเยลคุคุจากตัวเมือง ก็จะไปถึงป่าใหญ่

มันถูกเรียกว่าป่าตะวันออก เป็นสถานที่ที่เข้าใจง่ายเพราะมันอยู่ทางตะวันออกของเมือง

(อ๊ะ)

ขณะที่เดินอยู่ในป่าที่ต้นไม้ขึ้นหนาทึบ เขาก็พลันนึกขึ้นมาได้

(นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอสินะ)

นั่นคือเรื่องของสัตว์ประหลาดที่อาศัยอยู่ในบริเวณนี้ แม้จะเพิ่งเคยได้เห็นด้วยตาเป็นครั้งแรก แต่เขาก็มีความรู้เกี่ยวกับระบบนิเวศน์ของพวกมันอยู่ในหัว แต่ก็จำกัดเฉพาะสัตว์ประหลาดที่เหมือนกับในเกมเท่านั้นนะ

“เอาล่ะ!”

เมื่อก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉง ก็มีเงาหนึ่งโผล่ออกมามองเขาจากหลังต้นไม้

เมื่อเพ่งมอง ก็รู้ว่ามันเป็นสัตว์ที่คล้ายกระต่าย แต่สิ่งที่ต่างจากกระต่ายธรรมดาก็คือมันมีสามตาและมีขาถึงสี่ขา

แน่นอนว่ามันคือสัตว์ประหลาด

มันมีชื่อว่า ‘มิตสึเมะ’ เป็นมอนสเตอร์ระดับ F

หากให้จัดอันดับแล้ว มันเป็นอันดับที่สูงกว่า ลิตเติ้ลบอร์ ที่เร็นเคยล่ามานับไม่ถ้วนหนึ่งระดับ

“คิกคิก!”

มิตสึเมะเคลื่อนไหวเร็วกว่าลิตเติ้ลบอร์มาก มันถีบพื้นแล้วพุ่งมาอยู่ตรงหน้าเร็นในพริบตา

แต่เร็นจะตอบสนองไม่ได้ก็ไม่น่าจะใช่

เร็นถือดาบเวทเหล็กที่เรียกออกมาอย่างใจเย็น และรับมืออย่างสงบ

เขาดันปลายดาบเวทเหล็กเบาๆ แล้วแทงทะลุคอของมิตสึเมะ

“คิ—ก”

“…ก็น่าจะประมาณนี้แหละมั้ง”

ความผิดหวังเล็กน้อยหนึ่งในสิบ และความรู้สึกตื่นเต้นสามในสิบ

ส่วนที่เหลืออีกหกในสิบคือความโล่งใจที่สามารถรักษาความได้เปรียบอย่างท่วมท้นในการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดครั้งแรกในรอบเดือนได้

เร็นเข้าใกล้มิตสึเมะที่ตายไปแล้วทันที เขาเรียกดาบเวทไม้ขึ้นมาแล้วเหวี่ยงเบาๆ สร้างเถาวัลย์รัดซากของมันแล้วแบกขึ้นบ่า

“โอ้โห…! สะดวกสุดๆ เลย…”

ในมือขวามีดาบเวทเหล็ก ที่เอวมีดาบเวทไม้ที่เพิ่งเรียกออกมา นี่เป็นผลจากความสามารถที่เติบโตขึ้นหลังจากการต่อสู้กับเยลคุคุ ทำให้สามารถเรียกดาบเวทออกมาพร้อมกันได้สองเล่ม 

เขาเคยคิดที่จะใช้ดาบเวทเหล็กและดาบเวทโจรคู่กัน แต่สำหรับวันนี้ เขาเลือกใช้การผสมผสานที่เน้นสำหรับการขนส่ง เมื่อดูดซับหินเวทมนตร์เสร็จ เร็นก็หันไปมองกำไลข้อมือ

—

เร็น แอชตัน

[อาชีพ] บุตรชายคนโตของตระกูลแอชตัน

[สกิล] อัญเชิญดาบเวทมนตร์ (เลเวล 1: 0/0)

ศาสตร์อัญเชิญดาบเวทมนตร์ (เลเวล 3: 241/2000)

– เลเวล 1: สามารถอัญเชิญดาบเวทมนตร์ได้ 1 เล่ม

– เลเวล 2: ได้รับผล [เพิ่มความสามารถทางกายภาพ (เล็กน้อย)] ขณะอัญเชิญดาบเวทมนตร์

– เลเวล 3: สามารถอัญเชิญดาบเวทมนตร์ได้ 2 เล่ม

– เลเวล 4: ได้รับผล [เพิ่มความสามารถทางกายภาพ (ปานกลาง)] ขณะอัญเชิญดาบเวทมนตร์

– เลเวล 5: ***********************************

[ดาบเวทมนตร์ที่เรียนรู้แล้ว]

– ดาบเวทมนตร์ไม้ (เลเวล 2: 990/1000)

   สามารถโจมตีด้วยเวทมนตร์ธรรมชาติ (เล็กน้อย) ได้ ขอบเขตผลกระทบของการโจมตีจะขยายใหญ่ขึ้นตามระดับที่เพิ่มขึ้น

– ดาบเวทมนตร์เหล็ก (เลเวล 1: 990/1000)

   ความคมจะเพิ่มขึ้นตามระดับที่เพิ่มขึ้น

– ดาบเวทมนตร์โจร (เลเวล 1: 0/3)

   มีโอกาสบางส่วนที่จะขโมยไอเทมแบบสุ่มจากเป้าหมายที่โจมตี

—

โชคดีที่สามารถเก็บค่าประสบการณ์ได้ทีละน้อย ดาบเวทไม้และดาบเวทเหล็กก็ใกล้จะเลเวลอัพแล้ว น่าจะขึ้นเลเวลได้ภายในวันนี้เลยด้วยซ้ำ

“จะเยอะแค่ไหนนะ”

นั่นคืออัตราการเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด มีสัตว์ประหลาดอยู่มากแค่ไหน จะเจอพวกมันได้มากแค่ไหนในหนึ่งวัน ท้ายที่สุดแล้ว การเลเวลอัพก็ขึ้นอยู่กับโอกาสนี้นี่แหละ

แต่เมื่อเร็นก้าวเดินต่อไปอีกสิบกว่านาที ก็ได้ยินเสียงหายใจแผ่วๆ มาจากหลังพุ่มไม้

(ดูเหมือนจะมีเยอะกว่าที่คิดนะ)

เขาพยักหน้าเงียบๆ แล้วจดจ่อไปยังทิศทางที่ได้ยินเสียง

แล้ว——

“แกร๊ก!?”

ก่อนที่สัตว์ประหลาดจะทันเคลื่อนไหว เขาก็เคลื่อนไหวแล้ว ลดระยะห่างในชั่วพริบตาแล้วเหวี่ยงดาบเวทเหล็กออกไป

มิตสึเมะ ตัวที่สองที่อยู่ตรงนั้นก็สิ้นใจลงขณะที่กำลังจะเตรียมพุ่งโจมตีเร็นพอดี

หลังจากนั้น—

เป้าหมายหนึ่งก็สำเร็จลงหลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จไปแล้ว นั่นคือการที่ดาบเวทเหล็กเลเวลอัพหลังจากจัดการมิตสึเมะไปอีกสี่ตัว… แต่ทว่า

—

– ดาบเวทมนตร์ไม้ (เลเวล 2: 1000/1000)

– ดาบเวทมนตร์เหล็ก (เลเวล 2: 0/2500)

—

ต่างจากดาบเวทเหล็กที่เลเวลอัพได้สำเร็จ แต่ตัวเลขของดาบเวทไม้กลับเต็ม Max—หรือที่เรียกว่า   Level Cap สถานะที่ค่าประสบการณ์ที่เต็มสูงสุดแล้วแต่ไม่สามารถเลเวลอัพต่อได้

“เอ่อ…”

ไม่นะ คงไม่ได้ตันที่ตรงนี้หรอก

ถ้าตันจริง ก็น่าจะแสดงผลเป็น 0/0 เหมือนกับสกิลอัญเชิญดาบเวทมนต์สิ

“ถ้างั้น ก็ต้องมีเงื่อนไขพิเศษในการเพิ่มเลเวลสินะ! ”

อย่างไรก็ตามเร็นยังไม่พบเงื่อนไขนั้น ดังนั้นก็คงต้องลองหาวิธีต่างๆ ต่อไป

สุดท้าย วันนั้นเขาก็ยังคงสำรวจและล่าสัตว์ประหลาดจนถึงเย็น แต่ก็ไม่ได้กังวลเรื่องดาบเวทไม้มากเกินไป ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะการล่าสัตว์ประหลาดไปพร้อมกับการจดบันทึกจำนวนและสภาพการอยู่อาศัยของพวกมันในบริเวณนี้และใกล้เคียง และสิ่งอื่นๆ ที่เขาสังเกตเห็นด้วย

การสำรวจก็เป็นไปอย่างราบรื่น การล่าสัตว์ประหลาดระหว่างทางก็เป็นไปอย่างราบรื่น

เมื่อเร็นแบกเหล่าสัตว์ประหลาดจำนวนมากกลับมายังเมือง รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าเขาเมื่อนึกถึงชีวิตของตนในตอนที่ตนเองยังคงอยู่ในหมู่บ้าน

—

@ สอบถามครับ เหล่าท่านคนอ่านชอบแบบใหนมากกว่ากันของคำเรียก สัตว์ประหลาด ระหว่าง

– คงเอาแบบเดิม คือ สัตว์ประหลาด

– เปลี่ยนเป็น มอนสเตอร์

– หรือเป็น สัตว์อสูร ดีครับ? @