หลังจากที่ปิดร้านแล้วและตอบรับข้อเสนอของซงฮยอนอู ผมก็ทำความสะอาดร้านอีกรอบก่อนที่จะกลับ

ซึ่งในตอนที่ผมกำลังจะกลับ จองดาวอนก็เดินมาเข้าคล้องแขนผมด้วย

“พี่สาวจะกลับแล้วจริงๆ หรอ~?”

จองดาวอนเอาแขนผมไปกอดแน่นเลย

ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อยเพราะว่าหน้าอกของจองดาวอนมันโดนแขนของผม

แค่กๆ ๆ~

“ปล่อยให้คุณลียองจีกลับเลยยัยนี่”

ซงฮยอนอูที่กำลังล็อคกุญแจร้านเดินมาพร้อมกับบ่นจองดาวอน

“เอ๊~ แต่ว่าหนูยังไม่อยากกลับอะ”

จองดาวอนตอบกลับซงฮยอนอูก่อนที่เธอจะหันมาที่ผม

“พี่สาวไปกินข้าวกับหนูไหม? นะๆ ไปด้วยกันน๊า~”

จองดาวอนส่งสายตาอ้อนวอนพร้อมกับพูดเสียงหวานเหมือนกับเด็กไม่มีผิด

พอผมเจอสายตาอ้อนวอนของจองดาวอนแล้วผมก็ได้แต่หลบตาของจองดาวอน

จริงๆ แล้วผมก็อยากไปกินข้าวกับจองดาวอนนะ ก็ได้ไปกินข้าวกับสาวสวยเลยนี่

เพราะจองดาวอนหน้าตาของเธอเหนือกว่าคนทั่วๆ ไปมาก สีผมสีน้ำตาลและดวงตากลมๆ แก้มตุยเหมือนกระรอก มันน่ารักมากๆ

สาวสวยน่ารักชวนขนาดนี้แล้ว ผมเองก็อยากไปเหมือนกับที่จองดาวอนนั่นแหละ แต่พอผมมองไปที่หลอดสถานะที่เหลืออยู่

⎾Temporally Transform to Girl: 8%⏌

ค่าสถานะที่เหลืออยู่มันรั้งผมไว้

ถ้าเกิดว่าผมไปกินข้าวกับจองดาวอน ผมคงได้กลับไปร่างผู้ชายระหว่างกินข้าวแน่ๆ

“ขอโทษนะ… คือว่าวันนี้ไม่สะดวกจริงๆ ไว้วันหลังได้ไหม?”

ผมยิ้มแห้งๆ ส่งออกไป

จองดาวอนพอเห็นผมปฏิเสธ เธอก็กอดแขนผมแน่นขึ้น

“วันหลังพี่สาวต้องมากินข้าวกับหนูนะ~ สัญญาไหม?”

“อื้อ~”

ผมยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวก้อยสัญญากับจองดาวอน ซึ่งพอเห็นผมเกี่ยวก้อยสัญญาแล้วจองดาวอนก็ปล่อยแขนของผมให้เป็นอิสระ

“วันหลังพี่ต้องไปกินข้าวกับหนูให้ได้นะ!”

หลังจากนั้นจองดาวอนก็เดินออกไปตามหลังซงฮยอนอูที่ตอนนี้ยืนคุยโทรศัพท์รอที่รถของเขาแล้ว

ผมโบกมือให้จองดาวอนเบาๆ ก่อนที่จะหันหลังและเดินกลับทันทีแต่แน่นอนว่าผมยังไม่กลับไปที่หอพักชายทันทีหรอกนะ

เพราะว่าค่าสถานะที่ยังเหลืออยู่ยังต้องใช้เวลาอีกนิดหน่อย ผมเลยเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ กับหอพักชายเพื่อหาอะไรกินเล็กน้อยก่อน

ผมฮัมเพลงในขณะที่กำลังเลือกหาของกินในตอนนั้นเองก็มีคนมาสะกิดไหล่ผม ผมหันด้านหลังทันที

“เอ่อ… สวัสดีครับ”

“…”

ผมนิ่งเงียบไปเพราะคนที่สะกิดผมไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นพัคฮยองชิก จางยุนซอและชเวจีวู สามหน่อเพื่อนของผมที่กำลังกระแอมไอ

สามหน่อพอเห็นว่าผมนิ่งเงียบไป พัคฮยองชิกก็แสดงท่าทางอายๆ นิดหน่อย

“สวัสดี…ค่ะ”

ผมตอบกลับไปพร้อมหรี่ตา ผมไม่คิดเลยว่าผมจะโดนเพื่อนของตัวเองทักแถมยังเป็นสามหน่อนี่ด้วย

ดูจากอาการเคอะเขินของสามคนนี้แล้ว… คงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกมั้ง?

ถ้าเกิดสามหน่อนี่อยากจีบผม ผมคงนอนฝันร้ายแน่ๆ

“คือว่า… เอ่อ… ใช่คนที่วันก่อนเอาเครปมาให้ที่หอพักชายไหมครับ?”

ผมได้ยินพูดจากปากพัคฮยองชิกก็ชะงักนิดหน่อยก่อนที่ผมจะนึกย้อนไปวันก่อน

ผมถึงจำได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้ผมกลายเป็นผู้หญิงและไปซื้อเครปให้เจ้าสามหน่อนี้ก่อนจะกลับหอพักชาย

แต่ว่าวันนั้นเข้าหอพักชายไม่ได้เพราะยังอยู่ในร่างผู้หญิงทำให้ผมได้แต่ฝากเครปไว้ที่คุณยาม

แล้วดูเหมือนว่าวันนั้นจะมีใครก็ไม่รู้ถ่ายภาพผมไว้แถมยังส่งไปให้สามหน่อนี้ด้วย

สมองของผมแล่นอีกครั้งเพื่อหาคำตอบก่อนที่จะพูดตอบกลับไปเสียงนิ่งๆ

“ใช่ค่ะ พอดีตอนนั้นพี่ชายฝากให้เอาเครปไปให้เพราะเห็นว่าติดธุระ”

ผมเลือกที่จะสร้างตัวตนสมมุตให้ตัวเองว่าเป็นน้องสาวของลีจียอง

พัคฮยองชิกพอได้ยินคำตอบของผม มันก็หันไปกระซิบกับอีกสองคนก่อนที่ไอ้สองหน่อจะผลักพัคฮยองชิกมาหาผม

“เอ่อ… ไม่เห็นเจ้าลีจียองพูดว่ามีน้องสาวเลยแล้วก็มีน้องสาวที่สวยขนาดนี้ด้วย”

‘นั่นไงล่ะ…’

ผมแทบอยากจะเอามือก่ายหน้าผากเมื่อได้ยินคำพูดจากปากเพื่อนสนิทของตัวเอง ไอ้หมอนี่มันจะจีบผมจริงๆ ด้วย!

แค่เห็นหน้าของมันที่แดงๆ เหมือนคนกำลังเขินๆ แบบนี้ผมก็รู้แล้วว่ามันกำลังจะจีบผม!

‘ให้ตายเหอะ!’

ผมยิงสายตาดุไปใส่พัคฮยองชิก พอมันเห็นสายตาดุๆ จากผมไปแล้วมันก็เกาแก้มแสดงสีหน้ากังวลราวกับว่าสงสัยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

“พอดีวันนี้แวะมาเยี่ยมพี่ชายนิดหน่อยเดี๋ยวก็กลับแล้วค่ะ ถ้างั้นขอตัวก่อนนะคะ”

ผมรีบพูดตัดจบก่อนที่จะแทรกตัวออกไปและออกจากร้านสะดวกซื้อทันที

จากนั้นผมก็วิ่งออกไปหาที่ซ่อนตัวเงียบๆ ทันทีและมองหลอดสถานะ

⎾Temporally Transform to Girl: 1%⏌

ดีแล้วที่ผมเลือกที่จะแทรกตัวออกมาตัดบทพวกมันเพราะว่าอีกไม่นานผมจะกลับไปร่างผู้ชายแล้ว

ผมเลือกที่นั่งก่อนที่จะมองหน้าต่างสถานะที่เปลี่ยนเป็นศูนย์พร้อมกับกล่องข้อความนับถอยหลังกลับไปเป็นผู้ชาย

60…59…58…

ผมรอจนถึงศูนย์และในที่สุดร่างกายผมก็กลับไปเป็นผู้ชายเหมือนเดิม

ผมลุกขึ้นปัดฝุ่นก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ที่ตอนนี้กำลังสั่นอย่างบ้าคลั่งและแค่เห็นชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ผมก็ถอนหายใจออกมา

“…ว่าไง?”

“เห้ยย!! ไอ้ลีจียอง! แกมีน้องสาวด้วยหรอวะ!?”

เสียงของพัคฮยองชิกดังออกมาจากโทรศัพท์จนผมต้องเอาหูออกห่าง

‘น้องสาวที่เองพูดถึงก็ตัวผมนี่แหละ’

ผมคิดในใจและถอนหายใจก่อนที่จะตอบกลับพัคฮยองชิก

“อืม… มีดิ”

“ทำไมไม่เคยบอกเลยวะ เพื่อน!? น้องมึงสวยขนาดนี้เก็บเป็นความลับไว้แน่นเลยนะ บักห่า!”

“ก็ไม่เคยถามนี่? อีกอย่างกูไม่ยกน้องกูให้หรอกนะ”

ผมตอบเสียงนิ่งๆ ก่อนที่ในหัวผมนึกขึ้นได้และถามออกไป

“ทำไม? ชอบน้องกูหรือไง?”

“…เออ ชอบ น้องมึงสวยตรงสเป็คกุทุกอย่างเลยโดยเฉพาะไอ้จางยุนซอกับชเวจีวูตอนนี้มันยังพูดอยู่เลยว่าน้องมึงเหมือนนางฟ้าตกมาที่โลกมนุษย์ ตอนนี้พวกมันแม่งพรรณาอะไรก็ไม่รู้ไม่หยุดแล้ว!”

ผมเงียบไปเพราะไม่คิดว่าพัคฮยองชิกจะพูดออกมาตรงๆ ขนาดนี้

แล้วก็ไอ้สองหน่อนั่นอาการหนักกว่าพัคฮยองชิกอีกหรอ?

นี่ผมสวยขนาดนั้นเลยจริงๆ งั้นหรอ?

ไม่สิ… ตอนที่ผมส่องกระจกผมก็เห็นตัวเองแล้วว่าสวยขนาดไหนซึ่งก็สวยจนขนาดตัวผมยังไม่อยากจะเชื่อ

แต่ว่าแค่คิดว่าไอ้สามหน่อนี่ชอบผมและจะจีบผมแล้ว… บรื๋อ~ ขนลุกอะ

“…อาการหนักนะ”

“เออน่า… เห็นแก่พวกเราเป็นเพื่อนกัน! วันหลังถ้ามีโอกาสพาน้องสาวมาด้วยได้ไหมเพื่อน?”

“ฝันไปเหอะ!”

พูดจบผมก็วางสายทันทีและถอนหายใจยาวๆ ออกมาก่อนที่ผมจะตรงดิ่งกลับไปที่หอพักชายทันที

พอผมมาถึงหอพัก พัคฮยองชิกก็เข้ามาคล้องคอผมทันที

“เพื่อนรัก… ไม่ดิต้องเรียกพี่เขยปะ?”

“คxยเหอะ…”

ผมชูนิ้วกลางใส่หน้ามันทันทีซึ่งนอกจากมันจะไม่สลดแล้วมันยังหัวเราะร่าอีก

ผมสะบัดไหล่มือที่คล้องคอผมออกก่อนที่จะหันมามองพวกมันด้วยสายตาดุๆ

“กูจะนอนละ อย่ากวน… กูขอร้องเลย”

ผมพูดจบก็ปีนขึ้นไปนอนบนเตียงของตัวเองและเลื่อนผ้าม่านปิดเตียงของผมทันที

ถึงผมจะพูดแรงขนาดนี้แต่ว่านี่เป็นเรื่องปกติของผมกับพวกสามหน่อที่มักจะพูดกันแบบนี้เสมอ

แต่รอบนี้ต้องขอบอกเลยว่าผมหงุดหงิดจริงๆ คิดสภาพเพื่อนร่วมห้องที่คุณสนิทด้วยจนแทบจะผลัดกันใส่กางเกงในได้ รู้นิสัยทุกอย่างของกันและกันตอนนี้มาตามจีบดูสิ

แค่คิดว่าผมจะต้องไปเป็นแฟนหนึ่งในพวกมันและอยู่ใต้ร่างโดนพวกมันกด… แค่นั้นมันก็ทำผมขนลุกและหงุดหงิดจริงๆ นะ

ผมรีบสะบัดหัวทิ้งไปก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ในตอนที่ปิดร้านและก่อนจะกลับ ผมแลกไลม์ของซงฮยอนอูและจองดาวอนไว้

ผมเปิดช่องแชทของซงฮยอนอูขึ้นมาและพิมพ์ข้อความ

‘พรุ่งนี้ไม่ได้ไปทำงานนะคะ สะดวกเป็นวันมะรืนแทนค่ะ’

ผมเช็คข้อความเล็กน้อยก่อนที่จะกดส่งไป

แน่นอนว่าแอคเค้าท์ที่ผมส่งข้อความไปเป็นแอคเค้าท์ใหม่ที่ผมสมัครขึ้นมาโดยเฉพาะสำหรับตัวผมในร่างผู้หญิง

จากนั้นผมก็เปลี่ยนไปช่องแชทของจองดาวอนที่ตอนนี้เธอส่งสติ๊กเกอร์มาหาผมด้วยรูปกระจอกตัวจิ๋วพร้อมกับข้อความ

จองดาวอน: สติ๊กเกอร์

จองดาวอน: พี่สาว~ นอนหรือยังคะ?

ลียองจี: กำลังจะนอนแล้วน่ะ

จองดาวอน: หื้อ? พี่สาวนอนไวจัง~

ลียองจี: …22:00 เนี่ยนะเร็ว?

จองดาวอน: เร็วสิคะ! เร็วมากด้วย! ช่วงวัยรุ่นอย่างเราๆ มีใครที่ไหนนอนกันเร็วขนาดนี้กันบ้างคะ?

ลียองจี: ก็จริง…

จองดาวอน: เห็นไหมล่ะคะ!? วันหลังพี่สาวก็ไปกินข้าวกับหนู เที่ยวเล่นกับหนูก่อนสิค่อยกลับไปอะ!

ผมเห็นข้อความของจองดาวอนแล้วก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

ผมไม่คิดเลยว่าจองดาวอนจะอยากไปเที่ยวเล่นกับผมขนาดนั้นทั้งที่พึ่งเจอกันได้แค่วันเดียว

มันทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาเลย

ลียองจี: ก็สัญญาแล้วไง… ไว้วันที่สะดวกนะ

จองดาวอน: ค่าค่า~ ถ้างั้นหนูขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ

ลียองจี: จ้าๆ ‘สติ๊กเกอร์โบกมือ’

ผมปิดแชทของจองดาวอนพร้อมรอยยิ้มก่อนที่ผมจะนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้เช็คหลอดค่าสถานะเลย

⎾STARTING PERCENTAGE HAS SET TO: 15%⏌

⎾Temporally Transform to Girl: 17%⏌

เดี๋ยวนะ! อะไรเนี่ย!? ทำไมค่าสถานะเริ่มต้นของผมกลายเป็น 15% ได้ล่ะ?

ไม่ใช่ว่าทุกๆ การกลายเป็นผู้หญิงจะเพิ่มแค่ 5% หรอกหรอ? ผมคิดแบบนั้นจริงๆ

ผมมองกล่องข้อความสองกล่องด้วยความตกใจก่อนที่ผมจะถอนหายใจออกมา

ตอนนี้ค่าสถานะพื้นฐานของผมขึ้นมาเป็นที่ 15% แล้ว

การที่มันเพิ่มค่าสถานะพื้นฐานในการกลายเป็นผู้หญิง ทุกๆ ครั้งแบบนี้ในความคิดผมสักวันหนึ่งผมคงกลายเป็นผู้หญิงตลอดไปแน่ๆ

แค่ตอนนี้มันราวกับว่าจะให้ผมค่อยๆ ปรับตัวก่อนกลายเป็นผู้หญิงโดยสมบูรณ์เท่านั้นเอง

“อะไรจะต้องเกิดก็เกิด…”

ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนที่ผมจะข่มตานอนหลับถึงแม้ว่าในหัวของผมตอนนี้จะยังสับสนและตกใจอยู่ก็เถอะ

 

เช้าวันต่อมา

ผมก็ทำกิจวัตรประจำวันตามปกติ

ตื่นเช้า ไปอาบน้ำ แปรงฟัน กินข้าวเช้าก่อนที่ผมจะเดินออกไปเรียน

วันนี้ผมมีคลาสช่วงเช้า ผมเลยรีบเปลี่ยนชุดและตรงดิ่งไปที่คลาสเรียนทันที

เมื่อผมมาถึงห้องเรียนก็มีบรรดานักศึกษาคนอื่นๆ นั่งรอจำนวนหนึ่งแล้ว

ผมรีบเดินไปนั่งที่ประจำของผมซึ่งอยู่ตรงกลางทว่าอยู่ชิดมุมลึกสุด

เหตุผลที่ผมไม่ไปนั่งด้านหลังเพราะว่าศาสตราจารย์ที่มาสอนเขามักจะเลือกให้ใครก็ตามที่นั่งอยู่ด้านหลังลุกขึ้นมาตอบคำถาม

ผมเลยเลือกที่นั่งอยู่ตรงกลางซึ่งเป็นจุดที่ปลอดภัยที่สุด ไม่ได้อยู่ด้านหน้าใกล้ชิดศาสตราจารย์และไม่ได้อยู่ด้านหลังที่เป็นเป้าของศาสตราจารย์

ผมฮัมเพลงในคอก่อนที่จัดพื้นที่ตรงหน้าเล็กน้อยและวางหัวลงนอนเพราะว่าผมกะจะนอนรอศาสตราจารย์สักหน่อย

ทุกๆ วินาทีมีค่า… สำหรับการนอนน่ะนะ

ทว่ายังไม่ทันที่ผมจะได้ฟุบลงนอน ผมก็เห็นคังเยรินและเพื่อนของเธออีกสองคนเดินเข้ามาข้างในคลาสเรียน

หลังของผมตรงโดยไม่รู้ตัวและหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาเพื่อละความสนใจจากทั้งสามคนนั้น

คังเยรินและเพื่อนๆ ของนางเดินมาและนั่งลงที่โต๊ะด้านหลังของผม ดูเหมือนสามคนนั้นจะคุยกันจนไม่ได้สนใจผม

ผมถอนหายใจโล่งอกออกมาก่อนที่ผมจะเห็นว่าศาสตราจารย์ที่เป็นประจำคลาสเรียนเดินเข้ามาข้างในคลาสเรียนแล้ว

“สมาธิกันหน่อย… วันนี้พวกเราจะมีเนื้อหาการเรียนที่ค่อนข้างสำคัญและออกสอบเพราะงั้นตั้งใจกันให้ดี”

ศาสตราจารย์พูดจบ เขาก็เริ่มสอนบทเรียนทันที

ผมรีบหยิบเอาสมุดโน๊ตขึ้นมารีบจดตามทันทีเพราะกลัวว่าจะจดบทเรียนไม่ทัน

ศาสตราจารย์คนนี้ไม่เคยสนใจว่าใครจะจดทันไม่ทันซึ่งก็เคยมีนักศึกษาเข้าไปพูดคุยกับศาสตราจารย์แล้ว

สิ่งที่เขาพูดคือ ‘ถ้าหากคุณจดไม่ทันนั่นเป็นเรื่องของคุณที่ไม่สนใจคลาสเรียนเอง’

นั่นทำให้ทุกคนยอมแพ้และนับตั้งแต่นั้นมาทุกคนในคลาสเรียนจะรีบจดตามทันทีที่เริ่มบทเรียน

ผมที่ตั้งตาใจจดใจจ่อกับการจดบทเรียนตามทว่าเสียงจากด้านหลังกลับพูดคุยไม่หยุด

“เยริน~ เห็นว่าเมื่อวานไปเดตกับแฟนอีกแล้วหรอ?”

“อื้อ~ ฮยอนอูซื้อกระเป๋าใหม่ให้ด้วยแถมยังซื้อโน็ตบุ๊คใหม่ให้อีกเพราะฉันบอกเขาไปว่าโน็ตบุ๊คฉันเก่ามากจนทำงานอะไรไม่สะดวกแล้ว”

“อิจฉาจัง~! ได้แฟนรวยแบบนี้~ ว่าแต่วันนี้แฟนเธอว่างไหม? วันนี้ไปช็อปปิ้งด้วยกันไหมๆ”

“อื้ม~ ฮยอนอูเหมือนว่าเขาจะติดงานที่ร้านกาแฟ เขาพึ่งเปิดร้านกาแฟเป็นงานอดิเรกใหม่น่ะแต่ถ้าฉันชวนน่าจะได้มั้ง? ช่วงเย็นเป็นไง?”

“จัดไปสิ! ฉันรอช็อปปิ้งไม่ไหวแล้วเนี่ย~”

ผมที่ได้ยินบทสนทนาของคังเยรินกับเพื่อนๆ ของเธอแล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้จริงๆ

ผมอิจฉาซงฮยอนอู… อิจฉาที่เขามีเงินพอที่จะซื้อของให้คังเยรินได้สบายๆ

ยิ่งพอได้ยินบนสนทนาแล้วผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกไร้น้ำยาที่ทำอะไรให้แฟนตัวเองก็ไม่ได้เลย

ผมสะบัดหัวพยายามหยุดสนใจและตั้งใจจดบทเรียนต่อ

“แต่จะพูดก็พูดเถอะ… ดีแล้วที่เธอเลิกกับลีจียองนั่น! ดูเธอสิตอนนี้มีผู้ชายซื้อของให้ตามใจให้ง่ายๆ ถ้าเกิดเป็นหมอนั่นนะ หู้ยย~ หมอนั่นจะบอกว่าทนรอก่อนได้ไหม? เดี๋ยวซื้อให้ขอเวลาเก็บเงิน? แต่ว่าจะซื้อให้ก็สายเกินไปแล้ว!”

“อย่างคังเยรินที่สวยขนาดนี้น่ะ ต้องได้แฟนแบบพี่ซงฮยอนอูสิถึงจะถูก”

เพื่อนของคังเยรินพูดขึ้นมา ผมไม่คิดเลยว่าผมจะโดนสองคนนั้นพูดลับหลังแบบนี้

หัวใจของผมรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาเพราะว่าผมรอฟังคำพูดต่อมาจากคังเยรินทว่าเธอกลับไม่พูดปฏิเสธอะไรออกมาเลย

ซึ่งนั่นหมายความว่า… เธอเองก็คิดแบบเดียวกันกับเพื่อนของเธอ

มันทำให้ผมย้อนกลับไปคิด… ผมไม่ดีขนาดนั้นเลยจริงๆ งั้นหรอ? ผมทำให้คังเยรินไม่มีความสุขเลยสักครั้งจริงๆ งั้นหรอ? ผมไม่เหมาะสมกับเธอเลยงั้นหรอ?

ผมได้แต่คิดแบบนั้นอยู่ในหัวอยู่นานเพราะว่าทั้งสามคนนั้นพูดคุยกันไม่หยุดจนแทบจะหมดเวลาคลาสแล้ว

ผมถึงเห็นกล่องข้อความที่โผล่ขึ้นมาตรงหน้าผม

60…59…58…