ซงฮยอนอูหลังจากเมื่อวานที่เขาพาคังเยรินไปทานมื้อค่ำ

เขาจงใจเลือกสถานที่ที่เป็นร้านอาหารที่เขาชอบเป็นพิเศษซึ่งด้วยบรรยากาศร้านที่ไม่ได้หรูหรา

ซึ่งตอนแรกเขาก็กังวลพอสมควรว่าคังเยรินจะรับได้ไหมกับร้านอาหารที่ค่อนข้างธรรมดาทว่าพอเขาถามคังเยรินแล้วเธอบอก

‘ไม่ว่าจะที่ไหนขอแค่อยู่กับซงฮยอนอูก็พอแล้ว’

พอเขาได้ยินคำตอบของคังเยริน เขาก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจว่าเขาเลือกคบคนรักถูกแล้ว

ทว่าเขาไม่คิดเลยว่าทันทีที่มาถึงร้านอาหาร คังเยรินจะชวนเพื่อนของเธอมาด้วยโดยไม่ถามเขาสักคำ

มันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดพอสมควรเพราะว่าเขาคิดไว้ว่ามื้อเย็นนั้นจะกลายเป็นเดตแบบสบายๆ สองต่อสองในร้านอาหารที่เขาชอบ

ยังไม่พอพวกเพื่อนๆ ของคังเยรินดันทำพฤติกรรมที่น่าอับอายจนเขาแทบอยากจะเอาหน้ามุดลงดินแล้วมันไม่ใช่ครั้งแรกของเพื่อนๆ คังเยริน

ซึ่งเพราะพฤติกรรมเพื่อนของคังเยรินที่ทำให้เขาขายหน้าทันทีที่แยกทางกับเพื่อนๆ ของคังเยริน

เขาก็พูดคุยเกี่ยวกับพฤติกรรมเพื่อนๆ ของคังเยรินทันที ซึ่งนั่นก็ทำให้ซงฮยอนอูและคังเยรินทะเลาะกันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่คืนดี

ในตอนแรกซงฮยอนอูคิดว่าถ้าหากเรื่องพวกนี้มันส่งผลต่อความสัมพันธ์ ถ้างั้นเขาก็ควรรีบคุยกับคังเยรินเพื่อหาทางแก้

ไม่ควรปล่อยละเลยจนมันกลายเป็นปัญหาใหญ่ภายหลัง

แม้ว่าเขาจะเข้าใจว่านั่นไม่ต่างกับการที่บอกให้คังเยรินเลิกยุ่งกับเพื่อนสนิทของเธอเลยก็ตาม

แต่เขาก็คือคนคนหนึ่งไม่ใช่คนที่จะมาอดทนกับอะไรเรื่องพวกนี้ได้โดยเฉพาะการที่เขาจะต้องอับอายทุกครั้ง

ในระหว่างที่เขากำลังมองโทรศัพท์ในมืออยู่

จองดาวอน พนักงานสาวที่สำหรับเขาแล้วไม่ต่างกับน้องสาวแท้ๆ ก็วิ่งเข้ามาข้างในร้าน

จองดาวอนชี้ออกไปด้านนอกด้วยสีหน้าตื่นเต้น

“พี่ซง! พี่ซง! มีคนมาสมัครงานพาร์ทไทม์ด้วย! แล้วหน้าตาดีมากๆ เลยย!”

ซงฮยอนอูได้ยินดังนั้นเขาก็หวนย้อนกลับไปนึกถึงประกาศรับสมัครพนักงานที่เขาโพสต์ไปเมื่อไม่นาน

ซงฮยอนอูไม่คิดเลยว่าจะมีคนมาสมัครงานไวขนาดนี้เพราะเงื่อนไขที่เขาแจ้งไว้ว่ารับเพียงแค่วันเดียว

ซึ่งจริงๆ แล้วเหตุผลนั้นไม่ใช่อะไรเลย มันเป็นเพราะว่าเขาอยากจะดูว่าถ้าหากเขาเลือกที่จะจ้างงานสองคน

มันจะทำให้คนเยอะเกินความจำเป็นหรือเปล่า?

ซึ่งจริงๆ แล้วเหตุผลส่วนหลักๆ มันก็มาจากการที่ว่าเขาต้องการเวลาว่างมากขึ้นเพื่อที่จะได้ไปใช้เวลากับคังเยรินนั่นเอง

แต่ว่าเห็นท่าทางของจองดาวอนแล้ว ซงฮยอนอูก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจองดาวอนถึงตื่นเต้นได้ขนาดนั้น

ซงฮยอนอูถึงลุกจากเก้าอี้และเดินออกไปนอกร้านเพื่อดูว่าใครที่มาสมัครงานและทำให้จองดาวอนตื่นเต้นได้ขนาดนั้น

“สวัสดีครับ”

ซงฮยอนอูส่งเสียงทักทายและเมื่อเขาเงยหน้าขึ้น

ซงฮยอนอูก็ต้องตกใจเมื่อเขาเห็นคนตรงหน้าคือคนเดียวกันกับคนที่เขาแอบมองในร้านอาหารเมื่อวาน

โชคดีที่เขาเป็นคนที่เก็บอารมณ์และสีหน้าได้ดีเลยทำให้อีกฝ่ายไม่ทันได้สังเกตุ

ซงฮยอนอูมองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าชัดๆ

ใบหน้ากลมมนและดวงตากลมโตที่ส่งประกายสดใส ใสซื่อราวกับสัตว์ตัวน้อยๆ ดวงตาที่มองมาที่เขาสั่นเล็กน้อยราวกับสัตว์ตัวเล็กๆ กำลังตกใจยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าน่ารักขึ้นไปอีกและสัญชาตญาณที่อยากจะปกป้องของเขาก็ถูกปลุกขึ้นมา

เมื่อซงฮยอนอูย้อนนึกไปถึงหญิงสาวตรงหน้าในร้านอาหารที่เธอเคี้ยวข้าวแก้มตุยเหมือนกับแฮมเตอร์ มันทำให้เขาหุบยิ้มมุมปากไม่ได้เลย

‘น่ารัก’ และ ‘น่าปกป้อง’ เพียงแค่มองหญิงสาวตรงหน้าสองคำนี้ก็โผล่ขึ้นมาแล้ว

เมื่อก้มลงมองส่วนต่างๆ ของร่างกายของเธอแล้ว มันก็ยิ่งตอกย้ำว่าคนตรงหน้าของเขานั้น สวยและน่ารักมากแค่ไหน

ส่วนสูงของหญิงสาวตรงหน้าเขาน่าจะสูงเพียงแค่อกของเขาเองด้วยซ้ำ ซึ่งเป็นส่วนสูงที่อยู่ในอุดมคติของผู้ชายเลยก็ว่าได้

แต่เอาเข้าจริงๆ ซงฮยอนอูไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าบนโลกนี้จะมีใครที่พอเห็นปุ๊บ คำในหัวก็ผุดขึ้นมาทันทีว่า ‘น่ารัก’ ได้ตั้งแต่แรกเห็นเลย

ซงฮยอนอูพยักหน้าขึ้นลงช้าๆ เห็นด้วยกับคำพูดในหัวที่ผุดขึ้นมา

“เชิญทางนี้เลยครับ”

ซงฮยอนอูผายมือเชิญ หญิงสาวเข้ามาข้างหลังร้านซึ่งทันทีที่เธอเดินเข้าไปหลังร้านจองดาวอนก็สะกิดไหล่ของเขา

“ให้พี่สาวคนนั้นมาทำงานได้ไหม พี่ซง~”

จองดาวอนกุมมือและมองเขาด้วยตาเป็นประกาย

ซงฮยอนอูได้แต่ยิ้มออกมาอย่างเหนื่อยใจก่อนที่เขาจะใช้นิ้วดันหน้าผากของจองดาวอนออกไป

จองดาวอนกุมหน้าผากและผองแก้มออกมาอย่างไม่พอใจ

ซงฮยอนอูหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปข้างใน เขาก็เชิญให้หญิงสาวคนนั้นนั่งลงทันที

เขาสังเกตุเห็นท่าทางดูตึงเครียดของหญิงสาวแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้อีกครั้ง

‘น่ารัก’

เขาชมหญิงสาวในใจก่อนที่จะเริ่มทำการสัมภาษณ์แบบง่ายๆ ซึ่งซงฮยอนอูจงใจจะสัมภาษณ์แบบง่ายๆ อยู่แล้ว

ซงฮยอนอูวางแผนจะจ้างใครก็ตามที่มาสมัครอยู่แล้วแค่ไม่คิดว่าเขาจะได้มาเจอกับหญิงสาวตรงหน้าที่เคยเจอในร้านอาหาร

“เริ่มแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า”

“ชื่ออะไรหรอครับ?”

“ลี⎯ลียองจีค่ะ”

แม้แต่ชื่อก็ไพเราะและฟังดูน่ารักแถมยังมีความหมายที่ดีอีกต่างหาก

ซงฮยอนอูยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนที่เขาจะถามถึงประสบการณ์การทำงานเกี่ยวกับร้านกาแฟ ซึ่งคำตอบของเธอยิ่งทำให้เขายิ้มกว้างขึ้นอีก

“จ้างครับ”

ซงฮยอนอูไม่รีรออะไรทั้งนั้นและจ้างเธอทันที

เขาหุบยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ ลียองจีนั้นทั้งหน้าตาดี น่ารักและยังมีประสบการณ์ร้านกาแฟมาก่อนอีก

ทุกอย่างตรงตามเงื่อนไขในในความคิดของเขาทุกอย่างและไม่น่าจะมีใครเพอร์เฟ็คตรงกับความคิดของเขาไปมากกว่านี้ได้อีกแล้วจริงๆ

ซึ่งทันทีที่ซงฮยอนอูตกลงจ้าง เขาก็เห็นลียองจีแสดงท่าทางดีใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด เขาได้แต่อมยิ้มก่อนที่จะลุกและเดินไปหยิบเอาผ้ากันเปื้อนมาให้เธอ

หลังจากนั้นเขาก็เดินตามลียองจีออกไปหน้าร้าน ในจังหวะที่เดินตามลียองจีเขาอดมองแผ่นหลังของเธอไม่ได้จริงๆ เส้นผมที่ยาวสยายจนถึงกลางแผ่นหลังและทวดทรงทุกอย่างมันดูดีไปหมด

ถึงแม้ว่าลียองจีจะอยู่ในชุดธรรมดาๆ อย่างเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขายาวธรรมดาๆ ที่ไม่พิเศษอะไรเลยแต่เสน่ห์ของเธอก็ยังสวยและน่ารักมากๆ อยู่ดี

ซงฮยอนอูได้แต่ถอนหายใจออกมาและย้ำเตือนตัวเองอีกครั้งว่าตัวเองมีแฟนแล้ว

ทว่าความคิดพวกนั้นที่ผุดขึ้นมาก็ทำให้เขาอดหงุดหงิดไม่ได้เมื่อเขานึกถึงคังเยริน

แฟนของเขาทุกๆ อย่างของเธอดูเพอร์เฟ็คไปหมดทว่าเขาไม่คิดเลยว่าคังเยรินจะมีเพื่อนแบบนั้น

ซงฮยอนอูมองลียองจีที่ตอนนี้กำลังคุยกับจองดาวอน

ลียองจีทันทีที่ถูกรับเข้าทำงานเธอก็เข้าโหมดทำงานทันที เธอถามจองดาวอนทันทีที่ออกมาจากหลังร้านว่าตัวเองจะต้องทำอะไรบ้าง

เขาได้ยินแบบนั้นก็ตอบกลับไปทันทีว่าลียองจีแค่ต้อนรับลูกค้าก็พอแล้ว เหตุผลไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อในประสบการณ์ของลียองจี

แต่มันเป็นเพราะว่าเขาวางแผนจะจ้างลียองจีเพียงแค่วันเดียวอยู่แล้ว ซึ่งทำหน้าที่เสิร์ฟและต้อนรับลูกค้าก็พอ

ส่วนเรื่องการชงเครื่องดื่มเพื่อป้องกันสูตรของร้านกาแฟไม่ให้รั่วไหล เขาเลยไม่ให้เธอยุ่งเกี่ยวกับกาแฟ

“…ถ้างั้นฉันขอไปทำความสะอาดร้านระหว่างที่ร้านยังไม่เปิดนะ”

ให้ตายสิ… เขาชอบนิสัยของลียองจีจริงๆ

ถึงเขาจะให้เธอพักและรอร้านเปิดแต่ลียองจีก็ไม่พักและเริ่มทำความสะอาดแล้ว เขาถูกใจลียองจีเข้าแล้วจริงๆ

 

ฮัมเพลง~

ผมฮัมเพลงในคอไปพร้อมๆ กับเอาผ้าเช็ดทำความสะอาดร้านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งในที่สุด

คู่แข่งความรักของผม ซงฮยอนอูก็เดินไปที่ประตูปรับป้ายร้านและกลับเข้ามาข้างในร้านก็มีลูกค้าเข้ามาทันทีเลยสามคน

ผมรีบเดินไปหากลุ่มลูกค้าและส่งยิ้มทันที

“ยินดีต้อนรับนะคะ~”

ผมปั้นยิ้มบนใบหน้าพร้อมโค้งตัว กลุ่มลูกค้าที่เข้ามาอึ้งไปเล็กน้อยโดยเฉพาะผู้ชายในกลุ่มที่อึ้งนานกว่าเพื่อนสาวอีกสองคน

ผมเงยหน้าขึ้นและรีบพาทั้งกลุ่มไปยังที่นั่งพร้อมกับรับออเดอร์ทันทีจากนั้นผมก็ตรงดิ่งไปที่เคาน์เตอร์ส่งมอบออเดอร์ให้กับจองดาวอน

“พี่ลี~ แฮะๆ ๆ”

จองดาวอนพอเห็นผมเดินมาหาเธอ ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า

จองดาวอนเรียกผมเสียงหวานและยังทำหน้าตาแปลกๆ เหมือนกับคนกำลังเพ้อฝันอะไรสักอย่างซึ่งมันทำให้ผมลำบากใจนิดหน่อย

“แอ่ก!!”

ซงฮยอนอูใช้ฝ่ามือฟาดลงที่หัวของจองดาวอน จองดาวอนที่โดนทุบ เธอกุมหัวของและมองไปที่ซงฮยอนอูด้วยสายตาน่าสงสาร

ซงฮยอนอูถอนหายใจก่อนที่เขารับใบออเดอร์ของลูกค้าในมือของผมไป

“เข้าใจงานไวจนไม่ต้องสอนเลยและวิธีต้อนรับลูกค้าก็ดีมากๆ”

“คุณลียองจีทำได้ดีมากครับ”

“…ขอบคุณค่ะ”

ผมชะงักไปเพราะว่าได้ยินคำชมจากปากซงฮยอนอู

มันทำให้ผมดีใจนะแต่ว่า… มันจะดีกว่านี้ถ้าคนที่ชมผมไม่ใช่ซงฮยอนอู

แต่สุดท้ายมันก็คือคำชม ผมยิ้มออกมาเพราะความสุขก่อนที่ผมจะเดินออกไปเพราะได้ยินเสียงกระดิ่งหน้าประตูที่บ่งบอกว่าลูกค้าเข้ามาในร้านอีกครั้ง

“ยินดีต้อนรับค่า~”

ผมยิ้มต้อนรับลูกค้าอีกครั้งทว่าครั้งนี้ผมไม่ได้ปั้นยิ้มออกมาเหมือนครั้งแรก… มันเป็นรอยยิ้มที่ผมยิ้มออกมาเพราะความสุขล้วนๆ

 

หลังจากที่ถึงเวลาปิดร้าน ซงฮยอนอูก็เดินไปปรับป้าย

ผมที่เห็นว่าถึงเวลาปิดร้านแล้วก็เดินไปทิ้งตัวและเหยียดตัวจนสุดหลังร้านทันที

ผมไม่คิดเลยว่าร้านของซงฮยอนอูจะยุ่งขนาดนี้

ลูกค้าเข้ามาข้างในร้านไม่ขาดสายเลย พอผมต้อนรับลูกค้ากลุ่มหนึ่งปุ๊บ กลุ่มใหม่ก็เข้ามาทันทีเลย

แถมยังมีบางกลุ่มที่พอดื่มกาแฟเสร็จแล้วก็สั่งกาแฟซ้ำอีกด้วยหรือแม้กระทั่งผมส่งลูกค้าออกไปแล้ว สักพักหนึ่งกลุ่มเดิมก็วนกลับมาใหม่อีกครั้ง

มันทำให้ผมเหนื่อยเป็นพิเศษเพราะแบบนี้เลย! แต่ถึงจะเหนื่อยผมกลับดันสนุกซะอย่างนั้นทำให้กว่าจะรู้ตัวว่าผมหมดแรงก็ตอนใกล้ปิดร้านแล้ว

“เหนื่อยหน่อยนะ”

ซงฮยอนอูเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับกระป๋องชาคาโมมายล์แช่เย็นและยื่นมาให้ผม

“…ขอบคุณนะ”

ผมรับชาคาโมมายล์มาและเปิดดื่มทันที

“วันนี้ลูกค้าเยอะผิดปกติถึงปกติจะเยอะอยู่แล้วแต่นี่มากกว่าเดิมเกือบเท่าตัว”

ผมมองซงฮยอนอูที่นั่งลงข้างๆ ผมก่อนที่จะปั้นรอยยิ้มตอบกลับ

ซงฮยอนอูมองหน้าผมนิ่งๆ จนผมเอียงคอด้วยความสงสัย

พอผ่านไปสักพักเขาก็กระแอมไอเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยื่นซองสีขาวมาให้ผม

“ผมให้ค่าจ้างเป็นเงินสดนะ คุณลียองจี”

“รวมทั้งหมด 168,000 วอน จากค่าจ้างที่ตกลงไว้ 128,000 วอนและโบนัสอีก 40,000 วอน”

‘ว้าว… ซงฮยอนอูนายนี่มัน…’

ผมได้แต่อึ้งกับจำนวนเงินในซองที่ซงฮยอนอูให้ผม

ปกติแล้วผมจะได้ต่อวันจากงานอื่นๆ แค่ราวๆ 60,000 วอนแต่ตอนนี้ผมทำได้สองเท่าจากเดิมต่อวัน

แถมซงฮยอนอูยังให้โบนัสผมอีกตั้ง 40,000 วอน!

ถึงเราจะเป็นคู่แข่งทางความรักกันแต่ว่า… ผมชอบนายชะมัดซงฮยอนอู!! แต่ในฐานะนายจ้างนะ!

ผมยิ้มกว้างออกมาจากใจ… ในหัวของผมเริ่มนึกถึงอาหารที่เป็นของโปรดในหัวของผมสามสี่อย่าง

เงินตั้งขนาดนี้ ผมจะใช้ซื้อมื้อข้าวที่ผมชอบสักครั้งจะเป็นอะไร

ทัคคาลบี้เอย… ต๊อกบกกีเอย… จาจังมยอนเอย… แค่คิดผมก็หิวจนน้ำลายสอแล้ว

“ขอบคุณนะ!”

อย่างน้อยๆ ด้วยจำนวนเล่นเท่านี้ผมอยู่ได้สามสี่วันแน่ๆ แล้ว

มันทำให้ผมดีใจไม่น้อยเลย เหลือแค่ผมจะต้องไปหางานที่ไหนสักที่ที่รับพนักงานพาร์ทไทม์ทุกวันได้

เฮ้ออ… แต่พอนึกแล้วผมรู้สึกเซ็งไม่ได้เพราะว่าคงไม่มีงานไหนได้เงินดีเท่านี้แล้ว

ส่วนมากหลายๆ ที่จะจ้างพนักงานพาร์ทไทม์ที่เป็นนักศึกษาด้วยจำนวนเงินที่ต่ำมากๆ

อย่างร้านกาแฟของคุณลุงที่ก่อนผมจะถูกให้ออก ร้านนั้นก็ถือว่าให้ค่าจ้างรายชั่วโมงที่เยอะและดีแล้วด้วยซ้ำ

ซึ่งพอคิดว่าผมจะต้องไปตระเวนหางานที่ใหม่แล้วมันก็ทำให้ผมหุบยิ้มลง

ซงฮยอนอูมองหน้าผมก่อนที่เขาจะกระแอมไอออกมาอีกครั้ง

“แล้วก็มีอีกเรื่องนะ คุณลียองจี”

“…?”

ผมได้ยินที่ซงฮยอนอูเริ่มบนสนทนาขึ้นมา ผมก็หันกลับไปมองเขาด้วยความสงสัยและรอให้เขาพูดออกมา

“สนใจมาทำงานพาร์ทไทม์ร้านผมแบบประจำไหมครับ?”

“ผมพร้อมขึ้นค่าจ้างเหมือนกันเพราะคุณลียองจีทำงานได้ดีมากๆ จนผมไม่ต้องสอนอะไรเลย”

ซงฮยอนอูยิ้มออกมาพร้อมกับยื่นข้อเสนอที่ทำให้ผมแปลกใจออกมา

ผมที่ได้ยินข้อเสนอของซงฮยอนอูแล้ว ผมแทบจะตอบตกลงออกไปทันทีทว่าผมก็ต้องชะงัก

ผมหันไปมองหลอดสถานะที่มุมสายตา

⎾Temporally Transform to Girl: 12%⏌

หลอดสถานะของผมตอนนี้เหลือ 12%

อีกไม่นานผมน่าจะกลับคืนร่างผู้ชายแล้ว

ผมอยากตอบตกลงข้อเสนอของซงฮยอนอูมากๆ แต่ว่าด้วยสภาพของผมตอนนี้ที่เดี๋ยวก็เปลี่ยนเป็นผู้ชายเดี๋ยวก็เป็นผู้หญิงมันรั้งผมไว้

“ขอโทษนะคะ…”

ใช่… ผมเลือกที่จะปฏิเสธออกไป

ผมก้มหัวลงและขอโทษออกไปไม่ใช่ว่าข้อเสนอของซงฮยอนอูไม่ดีแต่ว่ามันเป็นที่สภาพของผมในตอนนี้จริงๆ

เกิดวันไหนที่ซงฮยอนอูอยากให้ผมมาทำงานแต่ว่าผมยังอยู่ในร่างผู้ชายล่ะ? ผมคงมาในสภาพนั้นไม่ได้หรอกใช่ไหมล่ะ?

ซงฮยอนอูที่ได้ยินคำตอบจากปากของผม เขาก็ชะงักเล็กน้อยก่อนที่เขาจะแสดงสีหน้าจริงจังออกมา

“ติดขัดตรงไหนหรือเปล่าครับ? ค่าจ้างไม่ดีพอหรือเปล่า?”

สีหน้าของซงฮยอนอูที่เข้าโหมดจริงจัง มันทำให้ผมกังวลนิดหน่อย

หัวของผมแล่นทันทีเพื่อหาคำตอบให้กับซงฮยอนอู

“เอ่อ… คือว่าฉันยังเรียนอยู่… แล้วก็ค่อนข้างยุ่ง… ไม่มีเวลามาทำทุกวัน”

ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักทว่าทันทีที่ซงฮยอนอูได้ยินแบบนั้นเขาก็ยิ้มออกมา

“ถ้างั้นไม่ต้องกังวลหรอกครับ ถ้าคุณลียองจีสะดวกสามารถมาทำวันไหนก็ได้”

“มาทำแค่วันเดียวและพักสองสามวันก็ไม่เป็นอะไรครับ”

“แน่นอนว่าค่าจ้างก็ยังเพิ่มเหมือนที่ผมบอกนะ”

‘ทำไมใจดีขนาดนี้…’

ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวซงฮยอนอูส่องสว่างออกมาจนผมแสบตาเลย

มันราวกับว่าซงฮยอนอูกลายเป็นพ่อพระซะอย่างนั้น!

แต่ว่าถ้าเอาตามที่ซงฮยอนอูพูดออกมา ถ้างั้นผมก็ไม่ติดอะไรแล้ว!

“ถ้างั้นโอเคค่ะ…”

ผมยิ้มออกมาก่อนที่จะยื่นมือไปหาซงฮยอนอูเพื่อจับมือตกลงตามปกติ

ซงฮยอนอูมองมือของผมเล็กน้อยก่อนที่เขาจะยื่นมือออกมาจับมือผม

ซงฮยอนอูถึงนายจะเป็นคู่แข่งของผมแต่ว่าผมรู้สึกขอบคุณนายมากๆ แล้วก็… ผมขอรีดเงินจากนายหน่อยนะ!